Ένα πάτωμα παραμύθια...

Νομίζω πως η αγαπημένη ώρα που μοιράζομαι με τον γιο μου, πέρα από το βράδυ που κουρνιάζει στην αγκαλιά μου για να κοιμηθεί,  είναι όταν του διαβάζω παραμύθια. 

Όντας ο αδύναμος κρίκος στα prentend play παιχνίδια, όπου με κατατροπώνει με απέραντη ευκολία ο Παναγιώτης, διεκδικώ το δικό μου μερίδιο στην διασκέδαση με πρωτότυπες ιδέες για κατασκευές και δραστηριότητες, ατελείωτο γαργαλητό και φυσικά το αγαπημένο μου όλων. 

Το διάβασμα παραμυθιών. 

Την πρώτη φορά λοιπόν που διάβασα ένα παραμύθι του Δημήτρη Γεράσιμου και ανακάλυψα αυτόν τον μαγικό κόσμο-  όπου η φωνή σου μπορεί να αλλάξει, οι χειρονομίες να είναι πρωταγωνιστικές και το κάθε ψιθύρισμα, η κάθε απόχρωση της φωνής να παίζει τεράστιο ρόλο- απλά ερωτεύτηκα. 

Ήταν μόλις έξι μηνών μωράκι, όταν ένα μεσημέρι τον ακούμπησα στην κούνια του, έπιασα το "Ένα Κεράκι για το Ρινοκεράκι¨ του Τριβιζά και άρχισα να διαβάζω. Σίγουρα δεν μου έδινε την σημασία που είχα φανταστεί, ωστόσο δεν αγανακτούσε. Εγώ διάβαζα και αυτός έκανε όλα όσα κάνει ένα μωράκι της ηλικίας του. Συνέχισα ωστόσο καθημερινά στο ίδιο μοτίβο, εμπλουτίζοντας αργά και σταδιακά την βιβλιοθήκη του και με πιο μικρά παραμύθια που μπορούσε να αγγίξει και να ξεφυλλίσει μόνος του και κάπως έτσι φτάσαμε στα τρία του χρόνια να έχει μια εξαιρετικά πλούσια βιβλιοθήκη, μα το πιο σημαντικό; 

Να έχουμε διαβάσει κάθε ένα από αυτά του τα βιβλία, το λιγότερο δεκάδες φορές το καθένα. 

Κάθε φορά που τρέχει ενθουσιασμένος με ένα βιβλίο στο χέρι ζητώντας μου να του το διαβάσω, ένα μικρό κομμάτι μέσα μου σπαρταράει από χαρά και σταματώ ότι και αν κάνω για να του, μας,  προσφέρω αυτή την μαγική στιγμή. (εντάξει εκτός από μερικές φορές που έχει έρθει στο κρεβάτι μας γύρω στις τέσσερις τα ξημερώματα με μια αγκαλιά βιβλία και τον έχω στείλει με πολύ συνοπτικές διαδικασίες στο δωμάτιο του!) 

Κάθε βράδυ πηγαίνει στην βιβλιοθήκη του και διαλέγει τα βιβλία που θέλει να του διαβάσω. Πάντα επιλέγω και εγώ ένα. Αυτή είναι η συμφωνία μας. Καθόμαστε, είτε στο καναπέ στο σαλόνι, είτε στην κουνιστή καρέκλα στο δωμάτιο του, κάποιες φορές ξαπλώνουμε στο κρεβάτι του με σβηστά φώτα και τον αγαπημένο του φακό να φωτίζει τις σελίδες, και διαβάζουμε ιστορίες μαγικές με τσαγκάρηδες που φτιάχνουν μαύρα παπούτσια γεμάτα κεραυνούς για τρομερούς δράκους, για την Χρυσομαλλούσα που τρώει το χυλό που προοριζόταν για το αρκουδάκι, για γιγάντια φταρνίσματα που προκαλούν ακραία καιρικά φαινόμενα, για βουβάλια που μπορεί να σου πέσουν στο κεφάλι, ιστορίες που μας ταξιδεύουν και μας πείθουν πως όλα είναι δυνατά αρκεί να το θελήσεις. 

Όταν δε, τον παρακολουθώ να πιάνει ένα βιβλίο, να κάθεται οκλαδόν και να αρχίζει να το "διαβάζει¨ από μνήμης,  απλά με αποτελειώνει. Είναι τόσο γλυκό να βλέπω πως έχει δώσει τόση σημασία σε κάθε λέξη που βγαίνει από στόμα μου, σε κάθε απόχρωση της φωνής, σε κάθε γκριμάτσα και κίνηση μου. 

Σας προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάζετε ατελείωτες ώρες στα παιδιά σας. Μόνο οφέλη έχουν να αποκομίσουν. Και μην κολλάτε σε στερεότυπες εικόνες ή ώρες νομίζοντας πως εφόσον το παιδί σας δεν θέλει να κουρνιάσει δίπλα σας πριν τον ύπνο, δεν θέλει παραμύθι. Αρχικά, ούτε ο Δημήτρης Γεράσιμος ήθελε. Μάλιστα το βράδυ ήθελε τραγουδιστά νανουρίσματα για να αποκοιμηθεί. Ότι διαβάσματα κάναμε, τα κάναμε κατά την διάρκεια της μέρας. (Ακόμα και τώρα σπάνια θα αποκοιμηθεί κατά την διάρκεια ενός παραμυθιού.) Εγώ διάβαζα και αυτός τριγυρνούσε στον χώρο. Μα δεν το έβαλα κάτω. Επέμενα και επέμενα και να που πάντα η επιμονή, η υπομονή και μια καλή ιστορία πάντα νικάνε! 

Σήμερα που κατεβάσαμε όλα τα βιβλία από την βιβλιοθήκη του για να βγάλω την πρώτη φωτογραφία αυτού του κειμένου- ενθουσιάστηκε. Κατευθύνθηκε απευθείας πάνω στο σωρό επιλέγοντας αμέσως, αμέσως δυο τρία εξ αυτών που είχαμε καιρό να διαβάσουμε και ρωτώντας με: "Μαμά, μπορούμε να διαβάσουμε; Τώρα;" 

Και μαντέψτε τι χαμόγελο πήρα όταν τον διαβεβαίωσα πως θα διαβάζαμε όσα παραμύθια ήθελε...

Ααα... Μην ξεχάσω φυσικά να σας δώσω την πολυτιμότερη μας συμβουλή, από τα τόσα μαγευτικά διαβάσματα μας... 

Ότι μα ότι και αν συμβεί, ποτέ, ποτέ, ποτέ, ΠΟΤΕ... ποτέ μην γαργαλάς έναν γορίλα! 

(Ευγένιος Τριβιζάς- who else?)