"Φωτίζοντας" τις δικές μου πληγές στις απώλειες μου... Οι δικές μου δύσκολες αλήθειες...

Το κείμενο που θα ακολουθήσει σίγουρα δεν θα είναι εύκολο, πιθανότατα ούτε καν ευχάριστο, μα δεν είναι αυτός ο σκοπός του. Σκοπός του είναι να αφυπνίσει, να ενημερώσει, να ευαισθητοποιήσει. 

Την ιδέα μου την έδωσε η γλυκιά μου Δέσποινα, μια υπέροχα μοναδική μανούλα ενός αγγέλου, και δεν ήμουν σίγουρη αν ήθελα να ανοίξω έτσι τον δύσκολο αυτό μήνα- τον μήνα ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης σχετικά με την νεογνική απώλεια και απώλεια κύησης. 

Γιατί περί αυτού πρόκειται. 

Η Δέσποινα έχει χάσει το δεύτερο μωρό της, την γλυκιά της Μυρτώ. Εγώ έχω χάσει την πρωτότοκη κόρη μου και τον πρωτότοκο γιο μου. Την Χριστίνα και τον Δημήτρη. Τα γεννήσαμε και τα χάσαμε πριν προλάβουμε να τα πάρουμε σπίτι μας. Μιλώντας για μένα, πριν προλάβω να τα πάρω καν αγκαλιά. Πριν προλάβω καν να τα δω. 

Η νεογνική απώλεια πονάει πολύ. Πολύ. Και δεν σου δίνεται η σωστή ευκαιρία να πενθήσεις. Να τιμήσεις τη μνήμη των παιδιών σου. Δεν σου επιτρέπεται να αποκαλείσαι καν μητέρα... 

Σήμερα λοιπόν θα μοιραστώ μαζί σας μερικές αλήθειες σχετικά με την νεογνική απώλεια που πονάνε πολύ. Πονάνε τόσο πολύ που αποφεύγουμε ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό να τις λέμε. Θα το κάνω με την ελπίδα να αφυπνιστούμε. Όχι να καταλάβουμε απαραίτητα κάτι που δεν έχουμε ζήσει. Μα τουλάχιστον να το σεβαστούμε. Να διδαχθούμε από αυτό. Να σκύψουμε λίγο το κεφάλι μπροστά σε αυτή την μεγαλειώδη μα τόσο υποτιμημένη απώλεια. 

• Την κόρη μου δεν την έχω αεροβαφτίσει, ως εκ τούτου δεν την έχω θάψει.  Ως "πρωτάρα" στην νεογνική απώλεια και εφόσον στην Ελλάδα ούτε οι ειδικοί δεν σου δίνουν τις σωστές επιλογές, άφησα το νοσοκομείο να "τακτοποιήσει" το ζήτημα. Η κόρη μου λοιπόν βρίσκεται σε ένα βαζάκι- μιας και γεννήθηκε μόλις 375 γρ- στο εργαστήριο της περιγεννητικής παθοανατομολόγου. Τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Δεν θέλω καν να σκεφτώ πως η κόρη μου "πετάχτηκε¨σαν νοσοκομειακό απόβλητο. 
• Η ίδια περιγεννητική παθοανατομολόγος μου είχε πει πως πάντα φωτογραφίζει όλα τα μωρά στα οποία κάνει νεκροψία- διότι γνωρίζει πολύ καλά πως κάποια στιγμή , έστω και πολλά χρόνια μετά- οι γονείς επιστρέφουν θέλοντας να έχουν μια εικόνα του παιδιού που χάσανε. Είναι μια πληροφορία που δεν λέει να μου φύγει από το μυαλό και κάποια στιγμή έχω σκοπό να "γνωρίσω" την κόρη μου. Όταν βρω την δύναμη... 
• Όταν γεννούσα- φυσιολογικά- νεκρή την κόρη μου, οι "γιατροί" και οι "μαίες" δεν θεώρησαν πως χρειαζόταν να είναι..εκεί. Μπροστά μου. Μπροστά της. Το αποτέλεσμα ήταν να ακούσω την κόρη μου να σκάει στο πάτωμα. Ο ήχος αυτός μαζί με τα ουρλιαχτά μου που ακολούθησαν είναι κάτι που θα με στοιχειώνει πάντα. 
• Η κύηση του γιου που έχασα,  αρχικά ήταν δίδυμη. Ο άγγελος γιος μου έχει ένα δίδυμο αδελφάκι που χάσαμε μόλις στην 7η εβδομάδα. Η αποβολή αυτή, και η εγκληματική ενέργεια του γιατρού να αμελήσει να μου δώσει εγκαίρως αντιβίωση, μου στοίχισε εν τέλει και το δεύτερο μωρό. Όταν ωστόσο αναφέρομαι στα αγγελούδια μου δεν το μετράω. Όχι επειδή δεν το υπολογίζω ή επειδή δεν έχω κλάψει ή δεν κλαίω για αυτό. Αλλά επειδή δεν αντέχω να το μετράω. Δεν αντέχω να σκέφτομαι πως είναι τρία τα αγγελούδια μου και όχι δυο. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο δεν "μετράω" και μια παλλίνδρομη κύηση που είχα. Έχω πονέσει όμως οικτρά για όλα τα παιδιά που έχω χάσει. 
• Στην κηδεία του γιου μου δεν έχυσα ούτε ένα δάκρυ. Ούτε ένα. Είχα πια στερέψει. Είχα αδειάσει. Παρόλα αυτά, πάντα με κατατρέχουν αφόρητες τύψεις και ενοχές για αυτό. 
• Κατά την διάρκεια των δυο αυτών δύσκολων εγκυμοσυνών αλλά και γεννήσεων, αντιμετώπισα απαράδεκτες συμπεριφορές- ακόμα και από πολύ οικεία άτομα. Τα έχω συγχωρήσει πραγματικά, μα μόνο για τη δική μου συναισθηματική υγεία. Τα λόγια που άκουσα ακόμα με πονάνε όποτε τα σκέφτομαι. Ακόμα θέλω να ουρλιάξω αυτά που έπρεπε να είχα ουρλιάξει, μα δεν θα το κάνω ποτέ. Όμως μην γελιέστε. Αυτούς τους ανθρώπους δεν θα τους νιώσω ποτέ πραγματικά...δικούς μου. 
• Για χρόνια έβλεπα εφιάλτες πως είχα μωρά στην αγκαλιά μου και μου έπεφταν μες την μέση του δρόμου και σκοτώνονταν, ή πως αδυνατούσα να τα φροντίσω και πέθαιναν μέσα στα χέρια μου. Ακόμα και τώρα, κάποιες φορές ξυπνάω με ταχυκαρδίες και δακρυσμένη από τέτοιους εφιάλτες. 
• Παρότι με τις απώλειες η πίστη μου ενδυναμώθηκε πολύ και είναι αυτή που με έβγαλε από τα σκοτάδια, εξακολουθώ να έχω βαθιά μέσα μου φόβο Θεού. Εξακολουθώ να πιστεύω πως με το παραμικρό μου ατόπημα θα με "τιμωρήσει" ξανά. Και ας μην πιστεύω καθόλου πως ο Θεός είναι τιμωρός.  Η πικρή μου αλήθεια είναι όμως πως ένα κομμάτι βαθιά μέσα μου, έχει αυτή την τόσο δα αμφιβολία η οποία και κατευθύνει την ζωή μου. 
• Πάντα, μα πάντα- από μικρό παιδί- θαύμαζα και πονούσα βαθιά για τις μητέρες που έχαναν τα μωρά τους. Σκεφτόμουν, "Μα πως το αντέχουν;" Η απάντηση ήρθε  όταν το έπαθα η ίδια.  "Να πως αντέχουν. Δεν έχουν άλλη επιλογή". 
• Με πονάει βαθιά που μόνο εμείς και η αδελφή μου πηγαίνουμε ακόμα τακτικά στο μνήμα του μωρού μας. Με πονάει που δεν φροντίσαμε εξαρχής να φτιάξουμε δικό μας οικογενειακό τάφο και να είναι εκεί. Τρέμω μα και ανυπομονώ για την μέρα που θα καταφέρουμε επιτέλους να τον φέρουμε στον δικό μας προσωπικό οικογενειακό τάφο. 
• Είναι τόση αυτή η αγωνία μου που πολύ συχνά το λέω στον Παναγιώτη. "Αν πεθάνω απρόοπτα θέλω να κάνεις εκταφή το μωρό και να μας βάλεις μαζί. " Και ξέρετε; Το καταλαβαίνει απόλυτα... 
• Με πονάει οικτρά που δεν ήμουν δίπλα στο μωρό μου όταν πέθανε. Ναι. Θα προτιμούσα να είχε πεθάνει στην ίδια μου την αγκαλιά, αντί πάνω σε ένα κρύο νοσοκομειακό κρεβάτι. 
• Με ενοχλεί να αποκαλούν τον γιο που έχω στην αγκαλιά μου, αγγελούδι. Ο νοών νοείτω... 
• Όσο με έκαναν οι απώλειες μου καλύτερο άνθρωπο, άλλο τόσο με σκλήρυναν και με έκαναν σχεδόν αλλεργική στην μιζέρια και την μεμψιμοιρία. Έχω σχεδόν μηδαμινή πλέον υπομονή σε ανούσια παράπονα και γκρίνιες. Ιδίως όταν είναι μόνιμη κατάσταση από τα ίδια ακριβώς άτομα. 

Αυτές είναι μόνο μερικές από τι μεγάλες και πικρές αλήθειες που μπορώ να μοιραστώ. Οι άλλες δεν είναι αποκλειστικά δικές μου αλήθειες για να έχω το δικαίωμα. Είναι του άντρα μου και με πονάνε ακόμα περισσότερο. 

Δεν ξέρω αν έγινε κατανοητό μέσα από αυτές που ήδη μοιράστηκα το πόσο πολύπλευρο, βαθύ και ουσιαστικό είναι το πένθος όταν χάνεις ένα μωρό. Όταν αντί για ζωή, δίνεις θάνατο. Ελπίζω όμως όσοι κάνατε την υπέρβαση να διαβάσετε αυτό το κείμενο, και δεν έχετε ζήσει την απώλεια, να σκεφτείτε διπλά και τριπλά την επόμενη φορά που θα μάθετε για μια μανούλα αγγέλου. 

Ελπίζω να σιωπήσετε αν δεν ξέρετε τι να πείτε, ελπίζω να δείξετε το σεβασμό που της αρμόζει, ελπίζω να δείξετε την λύπη σας για το πένθος της έστω και με ένα μόνο άγγιγμα. Ελπίζω να κάνετε ακριβώς το ίδιο και στον πατέρα ενός αγγέλου. Διότι όπως είπα ήδη. Έχει και αυτός τις δικές του αλήθειες. 

Ο Οκτώβριος είναι παγκοσμίως ο μήνας ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης σχετικά με την νεογνική απώλεια και απώλεια κύησης.