Σπάστε την σιωπή μαζί μου...

5 χρόνια τώρα μιλάω για την νεογνική απώλεια και απώλεια κύησης. 5 χρόνια τώρα προσπαθώ μέσα από αυτή την ταπεινή διαδικτυακή γωνίτσα να ενημερώσω και να ευαισθητοποίησω. 5 χρόνια τώρα στέκομαι σε προσωπικό επίπεδο δίπλα σε μητέρες που έζησαν και αυτές με την σειρά τους το αδιανόητο, με την ελπίδα να καταλάβουν πως δεν είναι μόνες. 5 χρόνια τώρα σπάω την σιωπή με την ελπίδα να εμπνεύσω να κάνουν το ίδιο οι πενθούντες γονείς, διότι διαφορετικά δεν θα πάψει να είναι ταμπού. 

Ο λόγος που το κάνω αυτό είναι επειδή 9 χρόνια πριν, όταν γέννησα νεκρή την πρωτότοκη κόρη μου, σιώπησα. Ένιωσα άχρηστη. Ανίκανη. Ένιωσα ενοχές. Ντροπή. Ένιωσα ένα τίποτα. Και ενώ το μόνο που ήθελα, το μόνο που έπρεπε να είχα κάνει,  ήταν να ουρλιάξω, εγώ σιώπησα. Έκλαψα μόνο στην αγκαλιά του άντρα μου και μετά ξανά σιωπή. Ένιωθα τόση μοναξιά μέσα σε όλα αυτά τα συναισθήματα. Και πως να μην νιώσω; Κάνεις δεν μου έδειξε συμπόνια. Κανείς δεν με ρώτησε για το μωρό μου. Ήταν σαν να μην γέννησα ποτέ. Σαν να μην υπήρξα καν έγκυος. 

Όταν όμως έχασα και το δεύτερο μωρό μου, τον γιο μου, τότε ούρλιαξα. Απαίτησα να τον δω. Όχι ότι μου το επέτρεψαν - τραγικό - αλλά τουλάχιστον το απαίτησα. Απαίτησα να μου τον δώσουν για να τον θάψω. Και έκλαψα. Έκλαψα πικρά. Όταν δεν έκλαιγα, μιλούσα για αυτόν. Και ξαναέκλαιγα. Έζησα το πένθος μου διπλά, μαζί με αυτό της κόρης μου το οποίο είχα καταπνίξει. Έκανα στην ουσία το αυτονόητο. Το έζησα όσο και αν έφερνε τους άλλους σε αμηχανία, όσο και αν πάλι συμπεριφέρονταν λες και ποτέ δεν ήμουν έγκυος - το έζησα γιατί δεν είχα άλλη επιλογή. Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται, και εγώ πνιγόμουν. Αφού δεν υπήρχε κάνεις να με σώσει, υπερίσχυσε το ένστικτο μου. 

Και τα κατάφερα. 

Αναδύθηκα ξανά, αγκάλιασα τις πληγές μου - άλλωστε είναι οι μόνες που με συνδέουν με τα παιδιά μου- και αποφάσισα να μιλάω για αυτές με σκοπό όχι μόνο να βοηθήσω μα το κυριότερο για να κρατήσω την μνήμη τους ζωντανή. Να νιώσω πως έστω και αυτός ο άπειροελάχιστος επίγειος χρόνος τους θα κάνει την διαφορά και σε άλλες ζωές. Γιατί την δική μας την σημάδεψαν αμετάκλητα. Δεν υπάρχει αμφιβολία. 

Αυτό που πρέπει όμως να γίνει αντιληπτό, είναι πως δεν έχει σημασία αν ένα παιδί χάθηκε κατά την διάρκεια της κύησης ή αφού γεννήθηκε. Δεν έχει σημασία αν ήταν 10 μηνών, 2 χρόνων ή μερικών ωρών. Δεν έχει σημασία αν χάθηκε στο πρώτο τρίμηνο, στο δεύτερο ή στο τρίτο. Δεν έχει σημασία αν γεννήθηκε νεκρό ή πέθανε μετά. Αυτό που έχει σημασία είναι πως μια οικογένεια, δύο γονείς χάνουν το παιδί τους. Πολλές φορές χάνουν παραπάνω από ένα. Δεν έχει σημασία αν έχουν αλλά παιδιά ή δεν έχουν. Αυτό που έχει σημασία είναι πως έχασαν ένα παιδί. Ένα παιδί τους πέθανε. Ακόμα και αν έχουν αλλά παιδιά, κανένα δεν αναπληρώνει αυτό που χάθηκε. Ακόμα και αν αποκτήσουν και άλλα παιδιά, κανένα δεν αντικαθιστά αυτό που χάθηκε. Και ας μην ξεχνάμε πως δυστυχώς υπάρχει πάντα η πιθανότητα να μην αποκτήσουν ή να μην έχουν άλλα παιδιά ποτέ ξανά. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι ήδη γονείς. Είχαν ένα παιδί. Και αυτό πέθανε. Δεν έχει σημασία αν εσύ δεν το γνώρισες. Υπήρξε. 

 Δεν ξέρω γιατί υποτιμάται τόσο αυτή η απώλεια. Ειλικρινά. Θα δείξουμε συμπόνια όταν κάποιος χάσει ακόμα και τον πλήρης ημερών παππού του, μα δεν έχουμε λόγια παρηγοριάς για όταν μια μητέρα, ένας πατέρας χάνουν το παιδί τους. Δεν ξέρω. Δυστυχώς 9 χρόνια μετά λίγη πρόοδο εντοπίζω. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν έχει νόημα όλο αυτό. Αν έχει νόημα που μιλάω. Μα και πάλι δεν μπορώ να σιωπήσω. Γιατί το πένθος είναι πένθος. Δεν έχει σημασία αν κάποιος πνίγηκε στα ρηχά και κάποιος στα βαθιά. Και οι δύο πνίγηκαν. Είναι και οι δυο νεκροί. Ας πάψουμε λοιπόν να συγκρίνουμε τον πόνο και ας νιώσουμε απλά. Ας αγκαλιάσουμε. Ας αφήσουμε την αγάπη να νικήσει. Γιατί ο πόνος είναι αγάπη. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη, βαθύτερη και ουσιαστικότερη αγάπη από αυτή του γονιού για το παιδί του. 

Ο Οκτώβρης είναι μήνας ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης σχετικά με την νεογνική απώλεια και απώλεια κύησης. Η 15 Οκτωβρίου παγκόσμια ημέρα για τον ίδιο σκοπό. Σπάστε την σιωπή μαζί μου. 

12 συμβουλές για σένα μαμά, που διαβάζεις το πρωτάκι σου!!

Η αλήθεια είναι πως για κάποιο περίεργο λόγο, η πρώτη δημοτικού δεν με άγχωσε. Το νήπιο με δυσκόλεψε περισσότερο- εμένα- σαν προσαρμογή στο γεγονός πως το μικράκι μου θα έλειπε τόσες ώρες από το σπίτι.  Τα παιδιά- δεν υπάρχει αμφιβολία- είναι προσαρμοστικά όντα και αν εμείς κοιτάμε μέσα από τα δικά τους μάτια και όχι μέσα από τις δικές μας προσδοκίες, το κάθε παιδί θα δώσει το καλύτερο του εαυτό και αυτό για μένα αρκεί. 

Ίσως για αυτό δεν είχα και άγχος για το δημοτικό. Διότι ξέρω πως το μικράκι μου θα δώσει τον καλύτερο του εαυτό και πως εγώ είμαι εντάξει με αυτό. Γνωρίζω μέσω του homeschooling που κάναμε από 18 μηνών πως είναι παραπάνω από ικανός να μείνει συγκεντρωμένος για πολύ ώρα σε μια ασχολία- σημαντικό προσόν ενός μαθητή, πόσο μάλλον ενός μαθητή που κάνει τα πρώτα του βήματα σε αυτόν τον δρόμο εκπαίδευσης- και σίγουρα έχω μάθει πια καλά πως δεν χρειάζεται να αγχώνεσαι για κάτι πριν το γνωρίσεις, πριν ζυγίσεις υπέρ, κατά, αδυναμίες και δυνατότητες. 

Το γεγονός πως "πέσαμε" σε μια κατ'αρχάς γλυκύτατη δασκάλα- σίγουρα δεν θα ήθελα μια στεγνή και αγέλαστη δασκάλα- αλλά και μια εξαιρετική, όπως αποδεικνύεται- εκπαιδευτικό, σίγουρα έκανε την όλη μετάβαση ακόμα πιο εύκολη. Ανυπομονούσα λοιπόν, χειρότερα από παιδί, για την πρώτη μας συνάντηση μαζί της με την ελπίδα να μας καθοδηγήσει και αυτή με την σειρά της στο πως θα "χειριστούμε" τα πρωτάκια μας. 

Όπως και έγινε. Οι πρώτες της συμβουλές σχετικά με το διάβασμα στο σπίτι με εντυπωσίασαν και μόλις τις εφάρμοσα με ενθουσίασε το θετικό τους αποτέλεσμα. Μετά λοιπόν από την μεγάλη ανταπόκριση που είχε ένα πρόσφατο σχετικό πόστ, (δείτε ποιο εδώ) συνεχίζω με την χρυσή δωδεκάδα των συμβουλών για ανώδυνο και γιατί όχι ευχάριστο  διάβασμα στο σπίτι! 

1. Γυρνώντας το παιδί στο σπίτι από το σχολείο του δίνουμε χρόνο να φάει φυσικά με την ησυχία του μα και να χαλαρώσει. Εάν το μικράκι μας αποφορτιστεί θα είναι πιο κεφάτο και σίγουρα πιο αποδοτικό την ώρα του διαβάσματος. 

2. Λίγο πριν φτάσει η ώρα που έχουμε αποφασίσει να διαβάσει- ανάλογα με το πρόγραμμα μας, μα σίγουρα όχι πολύ αργά- το προειδοποιούμε πως φτάνει η ώρα που θα πρέπει να κάτσουμε να διαβάσουμε. (εννοείται πως ένας πλήρης βραδινός ύπνος είναι απαραίτητος για το πρωτάκι μας. Κοιμόμαστε πάντα νωρίς λοιπόν!Εμείς μέχρι τις 8:30 το αργότερο βρισκόμαστε ήδη στην ονειροχώρα! Το πρωί ξυπνάει κεφάτος σχεδόν μόνος του από τις 7) 

3. Για το διάβασμα έχουμε ορίσει ένα καθαρό και χωρίς περισπασμούς χώρο. Αν δεν υπάρχει η δυνατότητα γραφείου, δεν είναι πρόβλημα, και το τραπέζι της κουζίνας μπορεί να λειτουργήσει μια χαρά αρκεί να επικρατεί ησυχία. Εννοείται πως ανοιχτές τηλεοράσεις, κινητά και τάμπλετ, όχι μόνο δεν οφελούν, μα παρενοχλούν κιόλας. (γενικότερα άλλωστε). Όταν υπάρχουν μικρότερα αδελφάκια μην απογοητεύεστε, αγοράστε βιβλία προγραφής και για αυτά και αφήστε τα να ξεσαλώσουν. Και σπουδαία θα νιώθουν ακολουθώντας τα βήματα του "πρωτακίου" και μπορεί να έχει και αποτέλεσμα! Εγώ έτσι κάνω όταν έχω την βρωμούσα στο σπίτι και τους αρέσει τόσο πολύ που μου ζητάνε να διαβάσουμε και άλλες ώρες με τα δικά μας βιβλία στο σπίτι!! 

4. Όταν λοιπόν φτάσει η ώρα του διαβάσματος ζητάμε από το μικράκι μας να πάει τουαλέτα, να πιει νερό ή να πάρει μαζί του το νεράκι, να ανοίξει την τσάντα του και να βγάλει ΜΟΝΟ ΤΟΥ όλα του τα βιβλία, τα τετράδια και τους φακέλους. Του ζητάμε να βρει τις ασκήσεις που του έχει αναθέσει η δασκάλα του για την επόμενη μέρα και να τις ετοιμάσει μέχρι να πάμε και εμείς στον χώρο διαβάσματος. (αυτή η κίνηση, όχι μόνο το βοηθάει να ανεξαρτητοποιηθεί και να αποκτήσει υπευθυνότητα, μα και να θυμηθεί χαζεύοντας όλα τα βιβλία και τετράδια τι έκαναν την συγκεκριμένη ημέρα στο σχολείο και να προετοιμαστεί ψυχολογικά για το διάβασμα). 

5. Αφού το μικράκι μας κάνει αυτό το βήμα, πάμε και εμείς προκειμένου να το βοηθήσουμε- τώρα που δεν ξέρει ακόμα να διαβάζει- με τις εκφωνήσεις κάθε άσκησης.  Μόλις βεβαιωθούμε ότι κατάλαβε, απομακρυνόμαστε διακριτικά μέχρι να μας φωνάξει ότι ολοκλήρωσε την άσκηση. Αν δεν δέχεται- εμένα στην αρχή δεν ήθελε- βρίσκουμε δικαιολογίες τύπου "Συνέχισε λίγο αγάπη μου να φτιάξω έναν καφέ/να πάω τουαλέτα/ να κάνω μια δουλίτσα" ότι σας εξυπηρετεί. Επιστρέφετε ανά τακτά χρονικά διαστήματα επιβραβεύοντας την δουλίτσα που έκανε όσο εμείς λείπαμε. 

6. Πράγμα το οποίο μας πάει στην επόμενη πολύ σημαντική συμβουλή. Επιβραβεύουμε το παιδάκι μας για την ΠΡΟΣΠΆΘΕΙΑ, όχι για το αποτέλεσμα. Δεν ξέρετε πόση διαφορά κάνει στην ψυχολογία τους... 

7. Μια ακόμα πολύ σημαντική συμβουλή: ΔΕΝ διορθώνουμε ΠΟΤΈ λάθη και σίγουρα ΔΕΝ κάνουμε εμείς τις ασκήσεις για αυτά. Είμαι ΣΊΓΟΥΡΗ ότι σας το έχουν ζητήσει. (ο δικός μου τουλάχιστον 5 φορές ήδη, νομίζω πια το έχει πιάσει το νόημα ΔΕΝ πρόκειται να του κάνω άσκηση) Όσο το παιδί μας κάνει την άσκηση του,  αν εντοπίσουμε λάθος δεν το διακόπτουμε. Μόλις ολοκληρώσει, τότε του ζητάμε να κοιτάξει προσεκτικά την άσκηση του για να βεβαιωθεί αν είναι εντάξει. (εμένα σε αυτό το στάδιο συνήθως τα εντοπίζει τα λάθη του). Αν και πάλι δεν τα εντοπίσει τότε του επισημαίνουμε πως υπάρχουν κάποια/ο λάθη/ος και να ψάξει να τα βρει. Αν δεν τα βρει, έχει καλώς, δεν κάνουμε απολύτως ΤΙΠΟΤΑ. Δεν είναι δική μας δουλειά αυτή, για αυτό έχει δασκάλα. Το λάθος που θα το σημειώσει η δασκάλα θα έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από το να το διορθώσουμε εμείς για αυτό. Με συνέπεια να δώσει περισσότερη προσοχή στο μέλλον! (πρόσφατα, ο Δημήτρης Γεράσιμος παρέλειψε μια ολόκληρη πρόταση στην ορθογραφία. Δεν το εντόπισε, πήγε το τετράδιο έτσι. Τον διόρθωσε η κυρία του, την έγραψε την επομένη μέρα, όλα καλά! Τώρα προσέχει εις διπλούν!) 

8. Μόλις το μικράκι μας ολοκληρώσει το διάβασμα του, μαζεύει το ίδιο το γραφείο του και ετοιμάζει την τσάντα του για την επόμενη μέρα. Εγώ πάντα του διαβάζω το πρόγραμμα της επόμενης μέρας μέχρι να το μάθει. Σχετικά με το πρόγραμμα η αγαπημένη blogger Angie Chroni το απεικόνισε και εικονικά  πράγμα που βοηθάει πολύ το πρωτάκι της, εγώ το ζωγράφισα στο χέρι μιας και επιμένω να μην έχω εκτυπωτή!

9. Μια ακόμα συμβουλή που με σόκαρε η αποτελεσματικότητα της είναι η εξής: Στην ορθογραφία, σε κάποιο γράμμα ή αριθμό που δυσκολεύει ίσως το μικράκι μας, ενώ ήμαστε όρθιοι το "αγκαλιάζουμε" από πίσω πιάνοντας σφιχτά το χεράκι του με το χέρι μας και το καθοδηγούμε εμείς σε μια ή δύο λέξεις ή γράμματα. Φαίνεται κάτι απλό ίσως και ανούσιο μα δεν είναι! Κάθε φορά που το κάνω του Δημήτρη Γεράσιμου, εκείνα τα γράμματα του είναι σαφώς καλύτερα! 

10. Ήμαστε αυστηροί στην σωστή του σώματος. Η πλάτη να ακουμπάει την πλάτη της καρέκλας και το βιβλίο γραφής του να είναι κάθετα μπροστά του για να έχουμε την σωστότερη δυνατή στάση σώματος και γραφής. 

11. Μια ακόμα ιδέα που μας έδωσε η δασκάλα μας είναι αυτή του ξυπνητηριού. Πάνω κάτω γνωρίζουμε πόση ώρα χρειάζεται το παιδάκι μας για να ολοκληρώσει τις εργασίες του. Βάζουμε λίιγο παραπάνω από αυτό που νομίζουμε σε ένα ξυπνητήρι και το προτρέπουμε να τελειώσει πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι! Εμάς μας βοήθησε πολύ αφού είναι αρκετά ανταγωνιστικός και πάντα θέλει να τελειώσει πολύ πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι του!! (είναι και ένας εξτρά τρόπος να αρχίσουμε να διαβάζουμε και την ώρα- με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια!) 

12. Τέλος το πιο σημαντικό από όλα! ΔΕΝ αγχωνόμαστε. ΔΕΝ μας νοιάζει τι κάνουν τα άλλα τα παιδιά. (το κάθε ένα είναι μοναδικό). ΔΕΝ ρωτάμε τι κάνουν άλλες δασκάλες ή σχολεία. Κάθε δασκάλα έχει δικό της σύστημα. Δεν σημαίνει πως αν διαφέρει δεν είναι αποτελεσματικό. Και φυσικά εννοείται πως ΔΕΝ πιέζουμε και ΔΕΝ αγχώνουμε το παιδί. Εμάς η δασκάλα μας, μας διαβεβαίωσε πως ΟΛΑ τα παιδιά μέχρι το τέλος του χρόνου θα ξέρουν να διαβάζουν και να γράφουν. Κάποια ξέρουν ήδη, κάποια θα ξέρουν μέχρι τα Χριστούγεννα, κάποια αργότερα. Όπως και να έχει θα μάθουν. Και έτσι είναι,  το πιστεύω. Στόχος μας να ΑΓΑΠΗΣΟΥΝ το σχολείο και το διάβασμα και να κατανοήσουν την ελευθερία και την γνώση που θα τους προσφέρει η νέα τους πραγματικότητα! 

Αυτά προς το παρόν! Έχω και άλλες υπέροχες συμβουλές για περαιτέρω βοήθεια σε μαθηματικές έννοιες,  στην ανάγνωση και στην ορθογραφία! Μείνετε λοιπόν συντονισμένοι! Μανούλες με πρωτάκια λοιπόν και όχι μόνο! 

ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ ΔΙΑΒΑΣΜΑΤΑ!!!