Έντεκα χρόνια "Όταν γεννήθηκα ξανά"

 Χθες λοιπόν αναδιοργάνωνα κάτι αναμνηστικά και κάτι φωτογραφίες και θυμήθηκα ότι αυτή εδώ η διαδικτυακή γωνίτσα - αυτή που μεγαλώνει σχεδόν ταυτόχρονα με αυτό το μαϊμούδι - υπάρχει σε αυτό το παράλληλο σύμπαν του κυβερνοχώρου, 11 χρόνια. ΕΝΤΕΚΑ. 11 χρόνια αναμνήσεων, "κλειδωμένων" στιγμών, έντεκα χρόνια μοιράσματος ψυχής. 

Αν πιστεύω σε κάποια πράγματα σε αυτή τη ζωή είναι σε αυτά. Πιστεύω στην αγάπη, στη συνέπεια των πράξεών μας (όπου φυσικά οι πράξεις συνάδουν με τα λόγια, ναι;) και στην ειλικρίνεια. 

Όπως δεν είμαι λοιπόν ανειλικρινής στη ζωή μου, έτσι δεν είμαι και εδώ. Και αν οφείλεται σε κάτι η όποια ανταπόκριση και "επιτυχία" αυτής της σελίδας είναι ακριβώς σε αυτό. Ακόμα και μέσα από ένα τέτοιο "απρόσωπο" μέσο, οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τη γνησιότητα. Και μέσα σε αυτά που μου έμαθε αυτός ο τρελός Κρητίκαρος πατέρας μου, είναι να είμαι ΠΑΝΤΑ ο εαυτός μου, φροντίζοντας όμως ΚΑΘΕ βράδυ που πέφτω για ύπνο να είναι η συνείδηση μου καθαρή. 

Αυτό κάνω λοιπόν. 

Πολλές φορές έχω "κατηγορηθεί" για μεγάλα κείμενα, ακατάσχετη φλυαρία, ίσως και υπερβολικό μοίρασμα. Συνήθως πίσω από την πλάτη μου και κατά κύριο λόγο από "υποτιθέμενους" φίλους - εγώ να ξέρετε διαχωρίζω τον γνωστό από τον φίλο και ας μην γίνομαι αρεστή. Μα ακούστε πώς έχει... Έτσι είμαι και εγώ. Μιλάω όντως πολύ και πραγματικώς πολλές φορές μοιράζομαι περισσότερα από όσα πρέπει με ανθρώπους μάλιστα που δεν θα έπρεπε. Τόσο αφελής είμαι. (Μαθαίνω σιγά σιγά). Η γωνίτσα αυτή δεν απευθύνεται λοιπόν σε όλους. Απευθύνεται σε αυτές τις ρομαντικές ψυχές που επιμένουν να πιστεύουν στο καλό και το γνήσιο - όσο και να τους κοστίζει, όσες σφαλιάρες και να φάνε. Αρκετή μιζέρια και καχυποψία έχουμε, ναι; Δεν μας χρειάζεται περισσότερη. 

Σε όσους λοιπόν δεν αρέσω ή κουράζω είναι απλό. Αποχωρήστε. 

Ποτέ δεν "κυνήγησα" τους χιλιάδες ακόλουθους, ούτε τα χιλιάδες λαϊκ. Ποτέ. Και φαίνεται αυτό διότι το κοινό "χτίστηκε" πολύ ομαλά μέσα σε αυτά τα 11 χρόνια. Και αν με ρωτούσατε θα σας έλεγα ότι συνήθως τα πιο αγαπημένα μου βίντεο ή κείμενα είναι αυτά που έχουν μικρή αλληλεπίδραση ή ανταπόκριση. Και ξέρετε ποιο είναι το πιο σημαντικό για μένα; Ότι οι πιο φανατικοί ακόλουθοι μου εδώ μέσα είναι και οι άνθρωποι που βρίσκονται στον "κύκλο εμπιστοσύνης" μου. Αυτό για μένα είναι το παν. Διότι αυτοί οι άνθρωποι είναι και αυτοί που ξέρουν ολοκληρωμένα την Γιάννα. Όχι μόνο το κομμάτι αυτό που επιλέγει να μοιράζεται σε μια μαζική διαδικτυακή πλατφόρμα, αλλά την ωμά αληθινή Γιάννα που είναι και βαθιά ελαττωματική, που σηκώνει τοίχους όταν δεν μπορεί να διαχειριστεί τα συναισθήματα της, την Γιάννα που ξέρουν ότι σκέφτεται καλύτερα γραπτά και που θέλει το χρόνο της. 

Ο μόνος άνθρωπος στη ζωή μου που ήταν, ακόμα και δια ζώσης, λες και είχα απέναντι μου ένα χαρτί και μολύβι ή ένα πληκτρολόγιο ήταν το Κιτσάκι μου... Και ήταν αυτό από τα πιο ανακουφιστικά συναισθήματα. Σας εύχομαι πραγματικά μέσα από την καρδιά μου, να έχετε έστω μια τέτοια σχέση στη ζωή σας. 

Φέτος λοιπόν, τα εντέκατα γενέθλια του "Όταν γεννήθηκα ξανά" είναι γλυκόπικρα γιατί λείπει ένας από τους πιο φανατικούς οπαδούς του. Και είναι σαν να λείπουν όλοι... Θα μου το συγχωρέσετε αυτό. Σαν χθες, 22 Ιανουαρίου, ανέβηκε η πρώτη ανάρτηση. Χθες όμως δεν είχα λόγια. Ήμουν κενή. Σήμερα ξύπνησα στις 3:30. Ναι το χάραμα. Προσπάθησα να κοιμηθώ μα οι σκέψεις κόντευαν να με τρελάνουν. Σηκώθηκα στις 4:30, έφτιαξα καφέ και να που τώρα τα λόγια δεν σταματούν. 

Κάπως έτσι είναι το ειλικρινές μοίρασμα. Μπερδεμένο, περίπλοκο, παρανοϊκό σχεδόν, μα για μένα πανέμορφο μέσα στην ειλικρίνεια του. Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν σε όλους εσάς που συμπορευόμαστε τόσα χρόνια μέσα από αυτή εδώ τη γωνίτσα. Σε όλους εσάς που αντέχετε τις αλήθειες μου. Ένα ακόμα πιο μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς που με ανέχεστε και real life. Και ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ σε όσους την παλεύουν με την πάρλα μου και έφτασαν μέχρι αυτό το σημείο του μοιράσματος. (Πολύ με συγκινείτε να ξέρετε!) 

Αυτό το υπέροχο αγόρι που μου χάρισε η ζωή, αυτό που μου δίνει καθημερινά μαθήματα δύναμης, ενσυναίσθησης και ακεραιότητας - ήταν και η πρωταρχική πηγή έμπνευσης και θα είναι για πάντα η μεγαλύτερη μου κατάκτηση. Σε αυτό το ΥΠΈΡΟΧΟ ΠΛΑΣΜΑ χρωστάω ΟΛΑ ΤΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ. 

Πάμε δυνατά για μια ακόμη χρονιά ακατάσχετης φλυαρίας και ερασιτεχνικών βίντεο! Μεγάλη αγκαλιά σε όλους. Και μην ξεχνάτε να χαμογελάτε πάντα. Ακόμα και όταν όλα πάνε στραβά. Απλώς χαμογελάστε στραβά.

Πένθος. Αυτή η "άβολη" διαδικασία...

 Έχει τύχει να γνωρίσω ανθρώπους μετά την απώλεια των μωρών μου, οι οποίοι όταν τελικά μαθαίνουν για την απώλεια να μου λένε σοκαρισμένοι: "Μα δεν σου φαίνεται ΚΑΘΟΛΟΥ. Είσαι τόσο θετικός και χαρούμενος άνθρωπος". 

Και εδώ έρχεται η επεξήγηση. Παιδιά πρόκειται για μια διαδικασία. Μια εξέλιξη. ΜΟΝΙΜΗ. ΔΙΑ ΒΙΟΥ. Κάθε απώλεια. Κάποιες πιο έντονα, κάποιες λιγότερο. Το βιώνω τώρα ξανά με την Αφροδίτη. Βλέπω τους ίδιους ανθρώπους που μου είχαν πει έτσι και που μου ομολογούσαν τον απεριόριστο σεβασμό τους, τώρα να σοκάρονται από τον πόνο μου, δεν αφουγκράζονται τις σιωπηλές εκκλήσεις βοήθειας και θεωρούν ότι θα έπρεπε να το έχω ήδη ξεπεράσει. 

Καταρχάς καμία απώλεια δεν ξεπερνιέται. Απλώς αντιμετωπίζεται. Μαθαίνεις να ζεις με αυτή. Προσωπικά, κατάλαβα πολύ νωρίς στη ζωή πως δεν μπορείς να ελέγξεις όσα σου συμβαίνουν, μπορείς όμως να ελέγξεις τον τρόπο που τα αντιμετωπίζεις. Και αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Διότι είμαστε άνθρωποι, βαθιά ελαττωματικοί, και κάποιες φορές απλώς ΔΕΝ μπορείς να ελέγξεις το πώς νιώθεις. Ιδίως όταν ένα τραύμα ή ένα σοκ είναι ακόμα νωπό. Θέλει χρόνο και υπομονή. Θέλει να εκφράζεις τα συναισθήματα σου. (αλλιώς θα σε καταπιούν). Θέλει να βρεις μια δική σου προσωπική διέξοδο. 

Έχουν περάσει 13 και 14 χρόνια αντίστοιχα από όταν έχασα τα μωρά μου. Όσοι με θαυμάζετε ίσως τώρα, θα έπρεπε να με ζείτε τον πρώτο χρόνο - ακόμα και τους επόμενους δύο. Τότε που είχα χάσει το χαμόγελο μου, που είχα υψώσει τοίχους που μόνο ελάχιστοι θαρραλέοι κατάφεραν να σκαρφαλώσουν και να έρθουν να με βρουν στην άλλη πλευρά. Τότε που έχασα πολλούς ανθρώπους από τη ζωή μου, διότι ήταν πολύ άβολο για αυτούς να βλέπουν τον πόνο μου. Τότε που απομακρύνθηκα οικειοθελώς από πολλούς ανθρώπους για τους οποίους έχασα το σεβασμό μου διότι  είπαν πολλά, χωρίς να δείξουν καμία απολύτως ενσυναίσθηση. 

Βιώνω μια παρόμοια κατάσταση τώρα. Πιο ήπια ίσως λόγω της "εμπειρίας" μου πάνω στο θέμα, (γνωρίζω πολύ καλά πλέον όλα τα στάδια του πένθους), μα η οποία με δυσκολεύει ξανά πολύ. Είμαι πολύ περήφανη για τον τρόπο που την αντιμετωπίζω, διότι τώρα έχω και ένα παιδί που δεν μου επιτρέπει να είμαι πάντα όπως νιώθω πραγματικά. (Βέβαια, πώς να κρυφτείς απ'τα παιδιά, έτσι και αλλιώς τα ξέρουν όλα...). Είμαι στη φάση που έχω χάσει τον τσαμπουκά μου, το χαμόγελο μου, αυτή τη σπίθα του χαρακτήρα μου, την ίδια μου την υπομονή. Είμαι στη φάση των καταματωμένων χειλιών - διότι εκεί βγάζω όλο το άγχος - των αλλαγών στα μαλλιά- μπας και νιώσω καλύτερα- της επιτακτικής ανάγκης για ασταμάτητες δουλειές- μήπως και οργανώσω μαζί με αυτές τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου. 

Η Αφροδίτη καταλάβαινε τι ζόρια τραβούσα, όταν τα τραβούσα, από τέτοιες λεπτομέρειες και μερικές ακόμη που είχε εντοπίσει μόνο αυτή.  Ακόμα και όταν έχασα τα μωρά μου, που ήταν η μεγαλύτερη απώλεια και της Αφροδίτης μέχρι τότε και που δεν ήξερε καθόλου τι να μου πει, καταλάβαινε ότι αρκούσε να είναι δίπλα μου. Παρούσα. Χωρίς να πει κάτι. Μόνο να ακούσει. Γιατί; Γιατί είχε ΕΝΣΥΝΑΊΣΘΗΣΗ. Ο 11χρονος γιος μου, ο ΕΝΤΕΚΑΧΡΟΝΟΣ, με έχει στηρίξει σχεδόν περισσότερο από τον καθέναν χωρίς καν να του το ζητήσω. Χωρίς φυσικά να ξέρει τι να πει. Μόνο και μόνο επειδή είναι απόλυτα συντονισμένος με τη συμπεριφορά μου (ακόμα και την αόρατη) και θα έρθει να δώσει μια αγκαλιά ή να κάτσει δίπλα μου ή απλώς να με βοηθήσει σε μέρες που δείχνω να πελαγώνω από τις ίδιες μου τις μεθόδους να κρατηθώ στην επιφάνεια. Γιατί; Γιατί έχει ενσυναίσθηση. 

Δύσκολο πράγμα να έχεις ενσυναίσθηση. Αναγκάζεσαι να μπεις στα παπούτσια του άλλου. Πράγμα που σε κάνει να νιώθεις άβολα. Να ζεις το πρόβλημα του. Μα αυτό είναι που θα βοηθήσει. Που θα κάνει τη διαφορά. Προσωπικά, δεν έχω ανάγκη από αυτά. Θα τα ήθελα, μην γελιόμαστε. Ξέρω όμως ότι είμαι αρκετά δυνατή ώστε να ξαναβρώ έναν νέο εαυτό - ακόμα πιο δυνατό. Ακόμα πιο χαμογελαστό και θετικό. Ή μάλλον δεν ξέρω αν είμαι δυνατή. Ίσως απλά να μην μου επιτρέπω άλλη επιλογή. Όπως και να έχει θα τη βρω την άκρη μου. 

Τους ανθρώπους που δεν μπορούν μόνοι τους - για αυτούς μιλώ. Τους ανθρώπους που θα καταπιούν συναισθήματα για να μην νιώθουν οι άλλοι άβολα, χάνοντας έτσι μόνιμα το χαμόγελο τους. Μακάρι να μπορούσα να δείξω σε όλους τον τρόπο.... 

Ψάχνω λοιπόν στις φωτογραφίες που έχω βγάλει μετά τον Αύγουστο μια που να με αναγνωρίζω. Ακόμα και σε αυτές που γελάω, τα μάτια μιλάνε. ("The eyes chico, the eyes never lie"). Αγκαλιάζω όμως αυτή τη Γιάννα γιατί ξέρω ότι θα με οδηγήσει σε μια καινούρια, καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Και θα έρθει η μέρα που θα ακούσω ένα τραγούδι και θα καταφέρω να χρησιμοποιήσω την τακτική της Άφρος μου. Να χορέψω μέχρι τελικής πτώσεως για να νιώσω όμορφα. Εγώ. Που πάντα με έσερνε με το ζόρι στους χορούς, της έκανα όμως το χατίρι γιατί το άξιζε και με το παραπάνω. Κάποια μέρα, σύντομα ελπίζω - μεγαλώνω και μικραίνουν οι αντοχές μου, ειρωνικό ναι;- θα χορέψω για χάρη της dancing queen μου και θα την νιώθω να χαμογελά από εκεί που είναι. 

Στο μεταξύ, ο κύκλος ασφαλείας γύρω μου κλείνει όλο και περισσότερο... Πόσο θλιβερό. Βλέπεις όμως αυτό το μαϊμούδι που αχνοφαίνεται στη φωτογραφία; Αυτό το πλάσμα, η πρωταρχική αιτία, που παλεύω να είμαι η καλύτερη δυνατή εκδοχή του εαυτού μου. Πόσο υπέροχο αυτό από την άλλη...