Λιώνω η δόλια η μάνα....

Μαιμουδάκι μου...

Πονηρέ μπαμπουίνο μου.. 

Βρωμογοριλάκι μου.... (όλο το ζωικό βασίλειο τίμησα δεν έχεις παράπονο!) 

βγάζεις το πάνω σου αριστερό δοντάκι και τα έχεις δει όλα... Πρώτη φορά εδώ και 10 μήνες που έχεις τόσο παράπονο και τόσο κλάμα "άνευ λόγου και αιτίας"... 

Έχει σκιστεί το ούλο μα δεν έχει φανεί ακόμα το δοντάκι που τόσο σε ταλαιπωρεί.  Μόλις ξεμυτίσει θα το μαλώσω για τη ταλαιπωρία που σου προκάλεσε στο υπόσχομαι!

Εντάξει; (Εντάξει!) 

Έχεις αρχίσει πάλι να αποκοιμιέσαι στην αγκαλιά μου με τον ίδιο τρόπο που το έκανες όταν ήσουν νεογέννητος ... Δεν ξέρω αν φταίει πάλι το δοντάκι- μα αυτό, πολύ το απολαμβάνω το ομολογώ. Παίρνεις στάση εμβρυακή μπρούμυτα πάνω στο στήθος μου, τουρλώνεις πωπουδάκι, βάζεις κεφαλάκι στα πλάγια και αναστενάζεις με ανακούφιση.... 

Και εγώ, η δόλια η μάνα,... πονάει η καρδιά μου από την ευτυχία...

Έρχομαι από μακρυά, σφυρίζοντας ύπουλα και σατανικά τον ρυθμό από τον Ροζ Πάνθηρα των παιδικών μου χρόνων, (ή μήπως του Αστυνόμου Σαΐνι; Δεν θυμάμαι πάνε και τόσα- πόσααααα;;;- χρόνια...), περπατώντας όσο πιο καραγκιοζιστικά μπορώ, σιγά σιγά και σταθερά με απώτερο σκοπό να σε γαργαλήσω φυσικά και εσύ το ξέρεις και ξεσπάς σε γέλια και τραντάζεσαι από χαρά αλλά και από τόσο ενθουσιασμό που στο ορκίζομαι μου δίνεις την αίσθηση πως θες να σηκωθείς να τρέξεις για να γλυτώσεις... 

Το λατρεύω αυτό το νέο μας παιχνίδι.... 

Σήμερα όμως μαιμουδάκι... σήμερα έκανες κάτι συγκλονιστικό. Σήμερα λούφαξες στην αγκαλιά μου έτσι χωρίς λόγο. Δεν ήθελες ούτε να φας, ούτε να περιεργαστείς το πρόσωπο μου, ούτε να σε παρηγορήσω από κλάματα, ούτε να μου τραβήξεις τα μαλλιά, ούτε να παίξουμε. Ήθελες απλά να λουφάξεις, να ηρεμήσεις, να μου προκαλέσεις άλλο ένα καρδιακό επεισόδιο απόλυτης ευτυχίας. 

Ενώ έπαιζες, άπλωσες τα χεράκια σου, σε πήρα αγκαλιά και λούφαξες.... 

Άντε με τούμπαρες πάλι... Ξύπνα πάλι από τις 5 αύριο, χαλάλι σου! 

Ο Δημήτρης και το τηλεκοντρόλ...

Ο μικρός εδώ και καιρό έδειχνε τρομερό ενδιαφέρον για το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης. 

Παρόλο που ακόμα έχουμε αποφύγει να τον αφήσουμε να δει τηλεόραση, έχει φυσικά καταφέρει κατά διαστήματα να ξεκλέψει μερικά δευτερόλεπτα, κατά τα οποία φυσικά μένει αποσβολωμένος και με το στόμα ανοιχτό. Έχω την αίσθηση λοιπόν πως την έχει ψυλιαστεί πώς αυτό το μαύρο πράγμα (τηλεκοντρόλ) συνδέεται άρρηκτα με αυτή τη μαγική- φωτεινή- μεγάλη επιφάνεια με τα πολλά πολλά χρώματα!! 

Σε μια πρόσφατη βόλτα μας λοιπόν σε κατάστημα παιχνιδιών, έπεσα πάνω σε ένα  "τηλεκοντρόλ" της Fisher Price. Μας άρεσε, είχε έντονο φως και πολλά τραγουδάκια και είπαμε να του το πάρουμε. Έ λοιπόν, έχει πάθει ντελίριο!! 

Μετά το πλαστικό μπουκάλι, τώρα ερωτεύτηκε το τηλεκοντρόλ του! Το κρατάει με ευλάβεια και με τα δυο του τα χεράκια και πατάει το ένα κουμπί μετά το άλλο ασταμάτητα! Αυτή τη στιγμή που γράφω, ακούω: " Τραγουδάω εγώ και χορεύω γελώ, ότι θέλω γίνεται έχω τηλεκοντρόλ!!" 

Ωχ αμάν Παναγίτσα μου!! Σε λατρεύω παιχνιδιάρικο μαιμουδάκι μου. Ακόμα και σήμερα που σύρθηκα με τα χίλια ζόρια από το κρεβάτι, με έκανες αμέσως να χαμογελάσω... ;-) 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas

Μαιμουδάκι μηνών...7!

Σήμερα κλείνουμε 7 μήνες που είμαστε μαζί.  Γίνεσαι 7 μηνών. Έχεις "μηνογενέθλια"! Ας κάνουμε μια αναδρομή να θυμηθούμε πόσο μας τρέλανες αυτό το μήνα. 

Είσαι 7760 και 67 πόντους.

Έφαγες για πρώτη φορά κρέας και ξετρελάθηκες με το κοτόπουλο. Για το μοσχάρι όχι και τόσο αλλά το τρως. Σου πήρε ολόκληρο το μήνα να συνηθίσεις τα φρούτα αλλά τελικά τα κατάφερες! (και χωρίς συμπλήρωμα μπισκότου μέσα!) Τα αγαπημένα σου φρούτα είναι η μπανάνα και το αβοκάντο. Σε γενικές γραμμές τρως πολύ εύκολα, με χαρά και δεν μας ταλαιπωρείς καθόλου. Όταν είναι η ώρα για την αγαπημένη σου κρέμα δημητριακών ή μπισκότου το απόγευμα, κουνάς με τόση χαρά τα χεράκια σου που νομίζουμε πως θα "πετάξεις"!! Ωστόσο, το γαλατάκι εξακολουθεί να είναι το αγαπημένο σου γεύμα με διαφορά. 

Δεν έχει ξεμυτίσει ακόμη ούτε ένα δοντάκι... 

Γύρισες από ανάσκελα μπρούμυτα και αν έχεις τα κέφια σου ξαναγυρίζεις ανάσκελα, αλλιώς κλαψουρίζεις και περιμένεις εμάς να σε βοηθήσουμε! Έχεις παίξει με τα πόδια σου κάνα δυο φορές αλλά δεν φαίνεται να σε εξιτάρει σαν ιδέα. Μάλιστα αν σου φέρω εγώ τα πόδια μπροστά και τα βάλω στο στοματάκι σου, ξινίζεις τα μουτράκια σου!! Σου αρέσει πολύ να παίζεις στο "γυμναστήριο" σου και η αγαπημένη σου ασχολία είναι να σκίζεις περιοδικά! 

Χρειάζεσαι οπωσδήποτε τη πιπίλα σου για να κοιμηθείς. 

Δεν είσαι ιδιαίτερα κοινωνικός. χρειάζεσαι χρόνο για να συνηθίσεις μια παρουσία και να αρχίσεις τα γελάκια και τα ναζάκια. 

Γυρίζεις στο άκουσμα του ονόματος σου.

Το μπάνιο σου αρέσει πάρα πολύ και δημιουργείς μια λίμνη στο πάτωμα από το πλατσούρισμα! Σου αρέσουν πολύ και οι βόλτες, είτε με το αυτοκίνητο, είτε με το καρότσι, είτε στο sling! Αντέχεις με τις ώρες- βόλτα να είναι και ότι να'ναι! 

Τα αγαπημένα σου τραγούδια  είναι το "Ελεφαντάκι" και το " Καγκουρό Διονύσης". 

Ξυπνάς πάντα με το χαμόγελο. 'Οποτε σε έχουμε αγκαλιά "ψαχουλεύεις" το πρόσωπο μας. Έχεις ψύχωση με τα κορδόνια και τα φερμουάρ στις μπλούζες του μπαμπά! 

Όλο το μήνα η αγαπημένη σου γκριμάτσα είναι να δαγκώνεις το κάτω χείλος σου...! 

Το μαλλάκι σου έχει μακρύνει αρκετά και  είσαι ένας ΚΟΥΚΛΟΣ! Είσαι όμως και πολύ βολικός δεν μας ταλαιπωρείς καθόλου. Το κλάμα σου είναι παραπονιάρικο και το λατρεύουμε! 

Λες "μπα μπα", "μαμ", "μιαμ" "αααμ" και ένα σωρό άλλα ακαταλαβίστικα.! 

Το βράδυ κοιμάσαι συνεχόμενα δέκα ώρες. Το πρωί σε βρίσκω στις πλέον ανορθόδοξες στάσεις, κάθετα στη κούνια, λοξά, εντελώς ανάποδα (κεφάλι στα πόδια, πόδια στο κεφάλι) και σήμερα το πρωί σε βρήκα να κοιμάσαι για πρώτη φορά μπρούμυτα... Ήσουν εντελώς γαλήνιος και έδειχνες να το απολαμβάνεις! Το μεσημέρι θες οπωσδήποτε αγκαλίτσα για να κοιμηθείς. 

Γελάς πολύ αστεία μιας και είναι περισσότερο τσιρίδα παρά γέλιο!  Γελάς περισσότερο με "δαγκώματα" παρά με γαργαλητά! Ο μπαμπάς σου αδυνατεί να το καταλάβει! 

Ανυπομονούμε να δούμε τι μας επιφυλάσσεις για αυτό τον μήνα... Κάθε μέρα είναι και μια γιορτή!! Σε αγαπάμε πολύ πολύ μέχρι τον Θεούλη και πάλι πίσω! 

Γκριματσούλα μου.... 

Τι θέλει πραγματικά ένα παιδί;

Υπάρχει μια τεράστια βιομηχανία που θα πουλήσει οτιδήποτε προκειμένου να έχουμε το μωρό μας όσο το δυνατόν λιγότερο αγκαλιά και να ασχολούμαστε όσο το δυνατόν λιγότερο μαζί του. 

Relax, περπατούρες (οι οποίες παρεμπιπτόντως έχουν καταργηθεί από το '95), ηλεκτρονικές κούνιες, baby jumpers,  μουσικά περιστρεφόμενα, μέχρι και relax με i-pad έβγαλε πρόσφατα η fisher price! (το λιγότερο που μπορώ να το χαρακτηρίσω είναι εγκληματικό!) 

Δεν λέω κάποια είναι απαραίτητα ακόμα και για μια μαμά πλήρους απασχόλησης προκειμένου να βρίσκει χρόνο για τις απαραίτητες δουλειές του σπιτιού. Όταν όμως βλέπω πως, όσο ήσυχος και αν παίζει με τα παιχνίδια του, μόλις εμφανιστώ -είτε εγώ είτε ο πατέρας του- λάμπει το πρόσωπο του όλο, τότε τι να τα κάνω όλα αυτά; Αμέσως γονατίζω και αρχίζω να παίζω μαζί του και εν τέλει του φτάνω εγώ για να διασκεδάσει. Αρκεί να ψηλαφίσει το πρόσωπο μου, να τραβήξει τα μαλλιά μου και τα ρούχα μου, να κοιτάει εκστασιασμένος τις γκριμάτσες μου και να ακούει με απόλυτη προσήλωση τα τραγουδάκια και τα παραμύθια που του λέω. 

Μια βόλτα στη γειτονιά, ακόμα και για ένα μωρό μόλις 6 μηνών είναι απλά μαγική. Θα παρατηρήσει τα ΠΑΝΤΑ γύρω του και αν ταυτόχρονα του λέμε τι βλέπουμε τότε είναι απόλυτα ευτυχισμένο. Και αν κλάψει μέσα στη νύχτα γιατί να βάλω το μουσικό περιστρεφόμενο ή τον προτζέκτορα τοίχου και να τον αφήσω να προσπαθήσει να αποκοιμηθεί μόνος του, όταν αν τον σηκώσω έστω για λίγα λεπτά στην αγκαλιά μου θα κοιμηθεί αμέσως γαληνεμένος, νιώθοντας απόλυτη ασφάλεια; Γιατί απαιτούμε από ένα ανθρωπάκι που για εννιά ολόκληρους μήνες ήταν αναπόσπαστο κομμάτι μας, να μπορεί να ανεξαρτητοποιηθεί τόσο άμεσα; Γιατί να μην κοιμηθώ αγκαλιά με το παιδί μου αν αυτό του προσφέρει 2 ώρες μεσημεριανού ύπνου, αντί να το αφήσω να ξυπνάει κάθε δέκα λεπτά με κλάματα στη κούνια του; 

Φοβόμαστε τόσο πολύ μην "κακομάθει" το παιδί μας, μας τρομάζουν τόσο πολύ τα σχόλια των μεγαλύτερων μας ότι δεν θα ξεκολλάει από πάνω μας, που μάλλον δεν συνειδητοποιούμε πως τα χρόνια "εξάρτησης" και "προσκόλλησης" του παιδιού με τους γονείς είναι λίγα, πως οι στιγμές που θα θέλει να παίξει μαζί μας δεν είναι τόσες όσες νομίζουμε, πως τα χρόνια περνάνε γρήγορα και τουλάχιστον εγώ προτιμώ να μετανιώσω για κάτι που έκανα, παρά για κάτι που δεν έκανα... Γιατί δεν νομίζω πως θα τον πάω δα και φαντάρο κρατώντας τον στην αγκαλιά μου.... (για όσους ανησυχούν τόσο πολύ που τον κρατάω τόσο πολύ αγκαλιά ή που τον φοράω στο sling αντί να τον βάζω στο καρότσι...) 

Το μωρό μου μεγαλώνει κάθε λεπτό που περνάει και δεν πέρασα τόσα πολλά για να χάνω το οτιδήποτε....

Το ημερολόγιο μιας μαμάς

Το φυλλάδιο της fisher-price...

" Όχι μαμά, δεν θέλω αυτά τα "δήθεν" μαλακά- εκπαιδευτικά- κατάλληλα για την ηλικία μου βιβλία....

 θέλω τα άλλα, τα αληθινά, που κάνουν χράτσ χρούτσ... ξέρεις εκείνα που σου δίνουν δωρεάν σε όλα αυτά τα μαγαζιά που πας να ψωνίσεις για μένα ώστε να διαλέξεις και άλλα πράγματα με τα οποία δεν θα θέλω να παίξω! Όπως πρέπει επιτέλους να καταλάβεις πως όσους κρίκους οδοντοφυίας και αν πήρες εγώ και πάλι θα προτιμώ να βάζω στο στόμα μου οτιδήποτε εκτός από αυτούς. Και ναι, το ξέρω πως έχω ένα σωρό πιπίλες και; Εγώ θέλω αυτή τη μια και μοναδική που μου αρέσει. Τα δε αρκουδάκια αγκαλιάς... τι να τα κάνω όταν έχω το πανάκι μου που μυρίζει μανούλα και γαλατάκι.... άσε που έτσι, τόσο δα να κλάψω, έχω αμέσως αληθινή αγκαλιά, την δική σου, την ψεύτικη θα θέλω;;

Και παρόλα αυτά, συνεχίζουμε να στηρίζουμε αυτή την τεράστια βιομηχανία βρεφικών ειδών γιατί όπως και να το κάνουμε μάλλον τα θέλουμε εμείς περισσότερο για το παιδί μας απ' ότι το ίδιο για τον εαυτό του!! (σε αυτό το στάδιο τουλάχιστον- προλαβαίνω τις βετεράνες μανούλες!!!)

Το ημερολόγιο μιας μαμάς