6 χρόνια "Όταν γεννήθηκα ξανά"

6 χρόνια πριν, σαν σήμερα, πάτησα- με λίγο φόβο και επιφύλαξη το ομολογώ- το κουμπί "δημοσίευση" τούτης εδώ της διαδικτυακής γωνίτσας. Το blog αυτό έχει σχεδόν την ίδια ηλικία με τον γιο μου διότι δημιουργήθηκε για αυτό ακριβώς τον σκοπό. 

Να καταγράφω κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή που θέλω να μείνει αθάνατη. Λυπάμαι βαθιά που δεν είχα γνωρίσει αυτόν τον "κόσμο" και νωρίτερα,  την περίοδο που βίωνα την πιο δύσκολη φάση της ζωής μου- αυτή της απώλειας των δυο πρώτων μου παιδιών- διότι πιστεύω με όλη μου την καρδιά πως η έκφραση των συναισθημάτων μου τότε, θα με είχε βοηθήσει αφάνταστα. 

Ξέρεις, δεν το αντιλαμβάνονται όλοι και οι περισσότεροι το προσπερνάμε αμέσως εάν και εφόσον το αντιληφθούμε, μα ήμαστε περαστικοί σε αυτή την ζωή. Όσο ζούμε, αυτό που πραγματικά αξίζει, είναι τα συναισθήματα που αφήσαμε στους γύρω μας και κυρίως στους οικείους ανθρώπους μας. Την αίσθηση μας, την μυρωδιά μας, τις κοινές μας στιγμές, κουβέντες και σιωπές στην μνήμη τους.

Όσο μας θυμούνται, όσο μιλάνε για μας, όσο μας κρατάνε μέσα στην καρδιά τους, η μνήμη μας δεν πεθαίνει ποτέ. Αυτός λοιπόν ήταν, είναι και θα είναι ο πρωταρχικός σκοπός τούτης εδώ της διαδικτυακής γωνίτσας. Μιλάω διαρκώς στο παιδί για το παρελθόν. Όχι μόνο το κοινό μας παρελθόν, μα γενικότερα της οικογενείας. Του διηγούμαι ιστορίες από τα παιδικά μου χρόνια, από των παππούδων του, των προπάππων του. Από την ζωή μας ως ζευγάρι με τον Παναγιώτη, από τις απώλειες μας- του μιλάω πολύ και για τα πάντα. Τρελαίνεται να με ακούει. Μετά τα ξεχνάει και με ξαναρωτάει. Θα έρθει όμως και η στιγμή που θα πάψει να ρωτάει. Όπως έκανα εγώ με τον πατέρα μου που μου μίλαγε ώρες ατελείωτες. Και τώρα πια αναρωτιέμαι... Έτσι μου τα είχε πει; Ή έτσι τα θυμάμαι; Και πάλι δεν ρωτάω. Είτε θα το ξεχάσω, είτε θα ντραπώ, είτε δεν ξέρω και εγώ τι- δικαιολογία βάσιμη δεν υπάρχει. 

Για αυτό λοιπόν "Προσέχω για να έχω" όπως μου έλεγε αυτός ο τρελοκρητίκαρος φυσικά. Φροντίζω να μείνουν όλες οι αναμνήσεις μου/ μας καταγεγραμμένες για πάντα. Εάν θελήσει ο ίδιος να ανατρέξει. Και εάν θελήσει να ανατρέξει σε αυτές και η επόμενη από αυτόν γενιά- πολύ θα με τιμήσει. 

Μην γελιέστε ωστόσο. Όταν μια blogger μοιράζεται κομμάτια της καθημερινότητας της δεν σημαίνει πως αυτή είναι και η ζωή της. Είναι μόνο κομμάτια αυτής. Προσωπικά, κρατάω και προσωπικό αρχείο/ ημερολόγιο με στιγμές που απλά δεν θέλω να μοιραστώ δημόσια. (και όμως υπάρχουν και αυτές!) Πέρα όμως και από αυτό το κομμάτι, η μέρα έχει πολλές ώρες που δεν καλύπτονται στα social media ακόμα και αν είσαι ενεργή καθημερινά. Αυτό το τονίζω διότι υπάρχει μεγάλη σύγχυση ιδίως στον πραγματικό κοινωνικό σου κύκλο, ο οποίος θεωρεί πως γνωρίζει τα πάντα για την μέρα σου- χάνοντας πλέον το ενδιαφέρον για πραγματική επαφή μαζί σου- ενώ αυτό απέχει πολύ από την αλήθεια. 

6 χρόνια λοιπόν, 6.918 ακολούθους, (χωρίς διαγωνισμούς να σημειωθεί αυτό- μόνο με την ατελείωτη πάρλα μου!) και  798 αναρτήσεις μετά- ξεκινώντας από 157 το 2014 και καταλήγοντας σε μόλις 54 το 2019- νιώθω πως είτε το μοίρασμα έχει γίνει πιο ουσιαστικό, είτε τα είπα όλα πια και δεν έμεινε τίποτα άλλο να πω!  😂😜😂😜😂😜😂😜😂 Για όσους μπήκαν πιο πρόσφατα στην παρέα μας, να συστηθώ ξανά με αυτό το κείμενο μου εδώ , να θυμίσω πως ξεκινήσαμε ως "Το ημερολόγιο μιας μαμάς" μα καταλήξαμε στο "Όταν γεννήθηκα ξανά" και οι λόγοι βρίσκονται καταγεγραμμένοι εδώ, ενώ αν αντέχετε ή απλά θέλετε να γελάσετε με την ψυχή σας, δείτε τις 20 παραξενιές μου,  τα 50+1 τυχαία πράγματα που δεν γνωρίζετε για μένα, και φυσικά την τιτάνια ανάρτηση σχετικά με τα 36 μου χρόνια στην οποία λέω πολλάααα!(φέτος οδεύω στα 40- μην ξεχνιόμαστε!) 

Θα κλείσω αυτή την εορταστική ανάρτηση με μια παλιά μεν φωτογραφία μα πολύ αγαπημένη, από την χρονολογία που γεννήθηκε τούτη εδώ η διαδικτυακή γωνίτσα, η οποία με έμαθε πως το μοίρασμα είναι μαγεία, πως μπορούν να νοιαστούν για σένα άνθρωποι που δεν έχεις γνωρίσει καν δια ζώσης και να μην είναι ψυχασθενείς, (πιστέψτε με κάτι ξέρω), και πως όλο αυτό μπορεί με ένα παράξενο μα πολύ αληθινό τρόπο να σε κάνει ακόμα καλύτερο άνθρωπο. 

Σας ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου που είστε συνοδοιπόροι μου σε αυτό το ταξίδι, ένα τι παραπάνω τους πιο παλιούς, μα και ένα τι πιο γλυκά τους πιο καινούργιους διότι όλοι με συγκινείτε βαθιά με την συνεχή παρουσία σας και ακόμα περισσότερο όταν υπάρχει αλληλεπίδραση. Εύχομαι να μιλάω πάντα στην καρδιά σας, όπως μιλάτε εσείς στην δική μου. Μια τεράστια αγκαλιά από όλη την μαιμουδοοικογένεια. Ακόμα και από όσους δεν φαίνονται στην φωτογραφία μα μας στέλνουν το ζεστό τους φως.... 

Όταν μαζί με μένα γεννήθηκε ξανά και το μπλογκ μου...

Όπως έχω ξαναπεί, όταν ξεκίνησα το blogging δεν είχα ιδέα περί τίνος πρόκειται. Πλημμυρισμένη από όλα τα συναισθήματα που είχαν ξυπνήσει τα αγγελούδια που έχασα και με αποκορύφωση την εκπλήρωση πλέον του ονείρου μου να γίνω μητέρα και στην πράξη, κρατώντας επιτέλους στην αγκαλιά μου το μαιμουδάκι μου- πάτησα απλά την "Δημιουργία μπλογκ" και από τότε μέχρι και σήμερα ακόμα μαθαίνω... 

Η άγνοια μου αυτή δεν με έκανε να σκεφτώ αν υπάρχει και άλλο μπλογκ με αυτό το όνομα. Άλλωστε ποτέ δεν φανταζόμουν πως θα αποκτούσα μια τόσο μεγάλη παρέα μέσα από αυτό. Όσον αφορά το ίδιο το διαδίκτυο και την προστασία αν θέλετε αυτών των δεδομένων, αν υπάρχει έστω και μια διαφορά στο κεντρικό domain των σελίδων, (domain είναι λόγου χάρη αυτό- www. to-imerologio-mias-mamas, δεν σε ειδοποιεί πως υπάρχει μπλογκ με το ίδιο όνομα- για την google και το blogspot το domain σου είναι και ο τίτλος σου.) 

Πριν κάνα δυο μήνες όμως μέσω της ομάδας μας στο fb διαπιστώθηκε πως υπάρχει και άλλο Ημερολόγιο μιας μαμάς. Και η κοπέλα αυτή προϋπήρξε. Άνοιξε το μπλογκ ένα χρόνο νωρίτερα από εμένα, συνεπώς ήταν δική μου υποχρέωση να αλλάξω τον τίτλο. Ωστόσο δεν γνώριζα πως να το κάνω και επιπλέον έπρεπε να σκεφτώ και ένα όνομα για αυτό το μπλογκοσπιτάκι που αγάπησα τόσο πολύ.  Με πολύ λοιπόν βοήθεια από όλες τις αγαπημένες μου μαμαδομπλόγκερς,  μα πιο πολύ από την γλυκιά μου Άντζυ επιτέλους η αλλαγή έγινε πραγματικότητα. 

Ο νέος τίτλος μας ταλαιπώρησε ομαδικώς περισσότερο από όλα. (Και σε προσωπικό επίπεδο κάποιες ακόμα περισσότερο- σας ευχαριστώ γλυκιές μου Ελπίδα, Σοφία, και Αθηνά).  Υπήρξαν πολλές όμορφες ιδέες και ευχαριστώ τα κορίτσια για όλες. Μα καμία δεν μου έκανε το κλικ. (Εκτός από μια υπέροχη ιδέα της Μάχης που ήταν όμως ήδη πιασμένη). Ειλικρινά είχα αρχίσει να απελπίζομαι μέχρι που την λύση μου την έδωσε το άλλο μου εγώ... (αυτό που γουργουρίζει...!) 

Ο Παναγιώτης λοιπόν που δεν το έχει με όλα αυτά καθόλου με ρώτησε το πολύ απλό. Ποιο κείμενο σου είναι αυτό που σε εκφράζει περισσότερο από όλα; Ποιο είναι το πρώτο κείμενο που σου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτεσαι το μπλογκ σου; 

Και η απάντηση ήρθε αστραπιαία. Είναι φυσικά το κείμενο που με οδήγησε και στην δημιουργία του μπλογκ ευθύς εξαρχής. Είναι η  δική μου ιστορία. 

Αυτό το μπλογκ αφορά τα δυο αγγελούδια μου που δεν πρόλαβα ποτέ να κρατήσω στην αγκαλιά μου... 

Αφορά τον αγώνα μου να βγω από τα σκοτάδια και να αντικρίσω ξανά το φως. 

Αφορά την ημέρα ουσιαστικά που πέθανα και την ημέρα που γεννήθηκα ξανά... 

Γεννήθηκα ξανά όταν βρήκα πάλι μέσα μου την πίστη. 

Γεννήθηκα ξανά όταν η πίστη μου μου έδωσε την δύναμη να αφήσω τα αγγελούδια μου να πετάξουν ψηλά... 

Γεννήθηκα ξανά την ημέρα που κράτησα στα χέρια μου το μαιμουδάκι....

Και έκτοτε μαθαίνω κάθε μέρα να ψάχνω αυτές τις μικρές, σχεδόν αόρατες όπως λέω στιγμές, που με κάνουν να γεννιέμαι ξανά και ξανά....

Το ξέρω πως δεν είναι ένας εύκολος τίτλος. Ξέρω, δεν είναι "πιασιάρικος" και σίγουρα δεν είναι "φίλος" με τις μηχανές αναζήτησης στο διαδίκτυο. 

Όμως νομίζω πως είναι αυτός που με εκφράζει περισσότερο από όλους... Αυτός που στην ουσία είναι εγώ και κατά συνέπεια είναι και το μπλογκ μου- αφού εδώ καταθέτω ένα τόσο σημαντικό κομμάτι της ψυχής μου. 

Μπορεί να καθυστέρησα λίγο, μα Το ημερολόγιο μιας μαμάς ήταν εξαρχής άλλο μπλογκ. Και χαίρομαι για αυτό,  διότι με έσπρωξε να βρω κάτι πολύ πιο κοντά στην προσωπικότητα μου. 

Αυτό ωστόσο δεν αναιρεί το γεγονός πως για σχεδόν 2 χρόνια τώρα η φράση αυτή ήταν συνώνυμη με το άλλο μου "σπίτι". Και θα έχω όλες τις φωτογραφίες που έχουν ανέβει στο μπλογκ ως τώρα για να μου το θυμίζουν... 

Από εδώ και πέρα όμως... αλλάξαμε. "Βαφτιστήκαμε" ξανά... 

Άλλωστε όπως λέω 2 χρόνια τώρα... 

"Λένε πως εγώ έδωσα ζωή σε εσένα... Μα δεν είναι αλήθεια. Εσύ έδωσες ζωή σε μένα..." 

Κάπως έτσι "γεννιέται" ένα blog....

Ως "εργαζόμενη" δούλευα και δουλεύω πάντα βράδυ. Τώρα όμως με το μωρό- μιας και πρόκειται για οικογενειακή επιχείρηση- τα πράγματα είναι πιο ελαστικά και κάθομαι πολλά βράδια σπίτι. 

Πράγμα πρωτόγνωρο για μένα. Ο άντρας μου δυστυχώς είναι πάντα στη δουλειά και βοηθάει προκειμένου να ξεκουραστώ εγώ με το μωρό και έτσι μόλις το μωράκι μου πέσει για ύπνο- που συνήθως είναι αρκετά νωρίς- βρίσκομαι σε ένα γαλήνιο και ήσυχο σπίτι. 

Πράγμα ακόμα πιο πρωτόγνωρο για μένα- που έχω συνηθίσει τα βράδια μου να είναι φασαριόζικα και με παρέλαση ανθρώπων και συζητήσεων μέσα σε λίγες μόνο ώρες! 

Και τι γίνεται τότε; Σε κατακλύζουν οι σκέψεις, τα συναισθήματα, ξαναβιώνεις όλη τη μέρα από τη αρχή και καταγράφεις τα γεγονότα στον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου σου και της καρδιάς σου. 

Και κάπως έτσι προκύπτει ένα blog. Προσωπικό blog. Από ένα άτομο που στη ζωή του μάλλον είναι λίγο κλειστός χαρακτήρας και μυστικοπαθής. Με κοινωνικό κύκλο που κλείνει στα 5 άτομα. Με προσκόλληση στον άντρα της και τώρα το παιδί της. Και όμως. Μην σοκάρεστε. Ο γραπτός ο λόγος έρχεται πιο εύκολα σε τέτοια άτομα. 

Ωστόσο είμαι και πολύ αισιόδοξη και θετική. Πιστεύω πολύ στο πεπρωμένο, στο Θεό και στην Παναγία. Βλέπω τις ¨λεπτομέρειες¨της ζωής, αυτές που κάποιοι μπορεί να προσπερνούν μέσα στη βιασύνη τους. Λατρεύω το ξημέρωμα και είμαι απόλυτα πρωινός τύπος. Νομίζω πως η ζωή είναι εκείνη την ώρα στα καλύτερα της. Φρέσκια φρέσκια από την αναζωογόνηση της νύχτας, ακόμα λίγο ζαλισμένη από τα όνειρα και πιο ευάλωτη στο να πιστέψει το απίστευτο. Το πρωί η ζωή είναι γεμάτη φως, ελπίδα και αισιοδοξία. Οι μαύρες σκέψεις δεν χωράνε σε ένα ξημέρωμα. 

Με αυτά μου λοιπόν τα χαρακτηριστικά και με μεγάλο φορτίο πόνου στη πλάτη μου από το παρελθόν είμαι εδώ για να φωνάζω πως όσο και να πέφτουμε κάτω, μπορούμε να ξανασηκωθούμε, πως ότι δεν μας σκοτώνει μας κάνει όντως πιο δυνατούς, πως ΝΑΙ δεν υπάρχει μεγαλύτερη, εντονότερη και πιο απόλυτη αγάπη από αυτή της μάνας για το παιδί της και πως ΝΑΙ δικαιώθηκα τόσα χρόνια που πίστευα πως η μητρότητα θα είναι απλά ένα όνειρο γιατί είναι. 

Όλα αυτά τα συναισθήματα ενώνουν εμάς τις μανούλες και δεν μπορώ παρά να τα μοιράζομαι. Διότι όλες ζούμε τις ίδιες καταστάσεις, λίγο τροποποιημένες, λίγο διαφορετικές, όμως με κοινό παρανομαστή την αγάπη μας και αποτέλεσμα κοινό- η ζωή μας- όπως έχει πει και η αγαπημένη Ολίβια από το eimai mama- γέμισε φως. 

Αυτό που προσπαθώ να πω τόσην ώρα και παραληρώ όπως πάντα είναι πως κάθε μέρα καταθέτω και ένα μικρό κομμάτι της ψυχής μου εδώ μέσα... και χαίρομαι που αυτό έχει ανταπόκριση και μου ανταποδίδετε τόση ζεστασιά. Αν αγγίξω έστω και μια "χορδή" έστω και ενός ατόμου, θα είμαι ευτυχισμένη.  

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas

Η ταπεινή μου άποψη για το θηλασμό....

Έχω παραδεχθεί στο παρελθόν- όταν ξεκίνησα αυτό το μαγικό ταξίδι θηλασμού- πως πριν το βιώσω ήμουν πολύ επικριτική απέναντι στις μητέρες που δεν θήλαζαν. Το θεωρούσα εξαιρετικά εύκολο και δεν δεχόμουν την δικαιολογία " Προσπάθησα αλλά δεν είχα γάλα" διότι από ότι διάβαζα το ποσοστό των γυναικών που δεν έχει γάλα είναι μικρό. 

Η αλήθεια όμως βρίσκεται κάπου στη μέση. Ναι, ο θηλασμός είναι μια μαγευτική εμπειρία και ότι μα ότι καλύτερο μπορείς να προσφέρεις στο παιδί σου αλλά και σε σένα. Ναι, οι περισσότερες γυναίκες έχουν γάλα. Υπάρχουν όμως και άλλοι λόγοι που δεν μπορεί να θηλάσει μια μητέρα. Όχι δεν είναι εύκολος. Θέλει χρόνο και άπειρη υπομονή για να τα καταφέρεις  και περνάει ένα αρκετά εύλογο διάστημα μέχρις ότου γίνει εύκολη και απολαυστική διαδικασία. 

Όταν μια γυναίκα γίνεται μανούλα για πρώτη φορά, έχει τόσα μα τόσα πολλά άγχη. Καλά, καλά δεν ξέρει πως να κρατήσει αυτό το εύθραυστο πλασματάκι. Και είναι τόσο μα τόσο κουρασμένη. Το μόνο που θέλει είναι να κοιμηθεί. Η έλλειψη ύπνου μπορεί να προκαλέσει τρέλα. Εγώ,λόγω και όσων είχα περάσει, 5 μέρες που έκατσα στο νοσοκομείο κοιμήθηκα συνολικά κανά δίωρο. Και φυσικά δεν μιλάμε για ποιοτικό ύπνο. Η ίδια κατάσταση συνεχίστηκε για πολύ καιρό και στο σπίτι. 

Έχεις ένα μικρό ανθρωπάκι που πεινάει κάθε δυο ώρες, κάνει μια ώρα για να θηλάσει, άλλο ένα μισάωρο να ρευτεί, άρα σε μισή ώρα ξεκινάς την ίδια ακριβώς διαδικασία. Πεινάς, διψάς οικτρά, νυστάζεις, πονάς αλλά πάνω από όλα ανησυχείς να τα κάνεις όλα σωστά. 

Εγώ λόγω υπερβολικής παραγωγής γάλακτος, έπαθα το περίφημο πέτρωμα που ειλικρινά με πονούσε περισσότερο και από τη καισαρική τομή. Πονούσα τόσο πολύ που ενώ το παντοτινό μου όνειρο ήταν να θηλάσω, παρακαλούσα τους γιατρούς να μου δώσουν το χάπι για να τελειώνει αυτή η ιστορία. Ήμουν αρκετά τυχερή ώστε να πέσω σε δυο γυναίκες παιδίατρους που έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να καταφέρω να θηλάσω και να φύγει το πέτρωμα. Αφότου σχόλασαν, έκατσαν δυο ώρες στο δωμάτιο κάνοντας μου μαλάξεις, δείχνοντας μου πως να θηλάζω τον μικρό και αδειάζοντας το στήθος μου από το γάλα με το νοσοκομειακό θήλαστρο. 

Έπεσα σε ανθρώπους που νοιάζονταν και γνώριζαν. Ήμουν τυχερή. 

Αυτό δεν σημαίνει πως οι μέρες που ακολούθησαν στο σπίτι ήταν εύκολες. Άλλαζα γνώμη σχετικά με το αν ήθελα να συνεχίσω το θηλασμό ειλικρινά 50 φορές τη μέρα. Ήμουν εξαντλημένη και φοβισμένη ότι το παιδί δεν τρέφεται αρκετά, βασικά ήμουν μια συνηθισμένη λεχώνα...

Στις δέκα μέρες που πήγαμε στην πρώτη μας επίσκεψη στο παιδίατρο ήμουν και πάλι έτοιμη να τα παρατήσω. Περίμενα το οκ και από το γιατρό. Και άλλη μια φορά στάθηκα τυχερή. Με παρακάλεσε να θηλάσω. Με παρακάλεσε να σταματήσω να κοιτάω το ρολόι, να ακολουθώ απλά τους ρυθμούς του μωρού. Με παρακάλεσε να κάνω υπομονή 30 με 40 μέρες και με προέτρεψε να πηγαίνω όποτε θέλω να το ζυγίζω για να μην αγχώνομαι για το βάρος του. 

Έκανα ότι μου είπε. Στρατιώτης όπως πάντα. Και πραγματικά αποζημιώθηκα. Ωστόσο, άρχισα να απολαμβάνω πραγματικά το θηλασμό και να είναι όντως η πιο φυσική και εύκολη διαδικασία μετά το τρίμηνο. Και πάλι θα το τονίσω. Και τυχερή ήμουν (δεν ταλαιπωρήθηκα τόσο όσο άλλες μανούλες)  και βρέθηκαν οι σωστοί άνθρωποι στο δρόμο μου. Είχα και την απόλυτη στήριξη του άντρα μου και του περιβάλλοντος μου. (ναι, παίζει και αυτό ρόλο) 

Πήρα λοιπόν το μάθημα μου και έπαψα να κρίνω. Γιατί λοιπόν εξακολουθώ και συναντώ τόση κριτική και τόσο μένος από τις θηλάζουσες μανούλες προς αυτές που δεν θηλάζουν; Τα όσα έχω διαβάσει σε μαμαδοομάδες και σελίδες ανάλογου ενδιαφέροντος με κάνουν να ντρέπομαι. Ναι, είναι αλήθεια. Η επίθεση υφίσταται κυρίως από τις μανούλες που θηλάζουν αναγκάζοντας τις μανούλες που δίνουν φόρμουλα να αμύνονται και να επιτίθενται. 

Είναι δυνατόν να κριθεί η αγάπη μιας μητέρας από το αν θηλάζει η όχι; Είναι δυνατόν να μετρηθεί αυτή η αγάπη και να μπει σε πλαίσια; Υπάρχει περίπτωση μια μανούλα σε αυτό το κόσμο να μην έδινε την ίδια της τη ζωή για το παιδί της; Αυτή η αγάπη δεν θα έπρεπε να μας ενώνει αντί να μας χωρίζει; 

Κάθε μητέρα έχει δικαίωμα να επιλέξει αν θέλει να θηλάσει ή όχι για οποιοδήποτε λόγο χωρίς να κριθεί. Κάθε γυναίκα έχει δικαίωμα να νιώθει καλά με την επιλογή της. Κάθε γυναίκα έχει δικαίωμα να θηλάζει δημόσια αν το επιθυμεί. Κάθε γυναίκα έχει δικαίωμα να σταματήσει να θηλάζει όποτε αυτή ή το παιδί της το επιθυμούν. Βασικά κάθε γυναίκα έχει δικαίωμα να μεγαλώσει το παιδί της όπως αυτή θέλει.  Δεν νομίζετε πως θα αντιμετωπίσουμε τόσα πολλά προβλήματα και διλήμματα στην πορεία ώστε να γεμίζουμε με ενοχές από τώρα;

Φυσικά και είμαι υπέρ του θηλασμού. Θήλασα αποκλειστικά 6 μήνες και μετανιώνω που σταμάτησα. Δεν θα παραθέσω όλα την επιστημονική βιβλιογραφία υπέρ του θηλασμού γιατί επιστήμονας δεν είμαι.  Το μόνο που καταλαβαίνω εγώ είναι πως έτσι όρισε η φύση, πως να το πω; Είναι ότι πιο φυσικό μπορεί να προσφέρει μια μαμά στο παιδί της αν και εφόσον το επιθυμεί.  Και η αίσθηση; Απλά μαγική. 

Παγκόσμια ημέρα Συνδρόμου Down

Η σημερινή ημέρα, Παγκόσμια ημέρα Συνδρόμου Down, σημαίνει πολλά για μένα. 

Πέρσι τέτοια ημέρα ήμουν έγκυος. 21 εβδομάδων και 3 ημερών. Στις 20/03 είχα την εξέταση Β' επιπέδου όπου είχα μια ανησυχία διότι η αυχενική μου διαφάνεια είχε βγει οριακά υψηλή. 

Στο ραντεβού με τον γιατρό μου εκείνη την ημέρα πέρασα δύσκολα. Με είχε σχεδόν δυο ώρες στον υπέρηχο (λόγω του ιστορικού μου) και μου έβρισκε σχεδόν όλες τις μετρήσεις οριακές. Όχι τόσο ώστε να χαρακτηριστούν παθολογικές, όμως οριακές. Μου άφησε ξανά υπονοούμενα για τρισωμία 21 και νύξεις για αμνιοπαρακέντηση, παρόλο που ήξερε πως με τον άντρα μου διαφωνούσαμε κάθετα. 

Ξαναδιαφωνήσαμε κάθετα. 

Εκτύπωσε την Β επιπέδου, παραθέτοντας στο τέλος τις ανησυχίες του, ότι ενημερώθηκα σχετικά, ότι αρνήθηκα να προβώ σε αμνιοπαρακέντηση και  μου ζητήθηκε να το υπογράψω. 

Υπέγραψα χωρίς δεύτερη σκέψη. (Όπως υπογράψαμε και για πολλά ακόμη στη πορεία με τον άντρα μου) 

Έφυγα από το ιατρείο στεναχωρημένη. 

Γυρίζοντας σπίτι και μπαίνοντας στο διαδίκτυο, λόγω της ημέρας που θα ξημέρωνε, βομβαρδίστηκα με άπειρες κοινοποιήσεις περί του συνδρόμου down ή αλλιώς της τρισωμίας 21 που μόλις είχα ενημερωθεί ότι δύναται να είχε το μωρό που κουβαλούσα μέσα μου. 

Όντας άνθρωπος που πιστεύει πως τίποτα δεν είναι τυχαίο, πείστηκα πως το μωράκι μου θα είχε down. Άρχισα να διαβάζω τα πάντα, ότι το αφορούσε και ξεκίνησα να καλλιεργώ την ιδέα μέσα μου. Ήξερα ότι αν συνέβαινε θα έκανα το καλύτερο δυνατό, το μόνο που με απασχολούσε ήταν ο άντρας μου. Είχαμε περάσει ήδη τόσα πολλά και του άξιζε τόσο ένα υγιές και γερό παιδί. Πως θα αντιδρούσε αν μας τύχαινε κάτι τέτοιο; 

Το ίδιο βράδυ συζητήσαμε. Του είπα έξω από τα δόντια αυτό που είχε ήδη καταλάβει και υποψιαστεί και ο ίδιος. Τον ρώτησα. " Είσαι σίγουρος; Θα το αγαπάς αυτό το παιδί ότι και αν έχει; Ακόμα και αν έχει down; Ακόμα και αν έχει και άλλα προβλήματα;" Ο άντρας μου ποτέ δεν μιλάει πολύ. Πράττει. Με αγκάλιασε, με φίλησε στο μέτωπο και μου είπε "Εννοείται". 

Και εκεί έληξε για εμάς το θέμα. 

Φυσικά και ευχόμασταν για ένα υγιές παιδί. Ήμασταν όμως έτοιμοι για τα πάντα. Άλλωστε αν θέλετε τη γνώμη μου, η τρισωμία 21 είναι από τα ηπιότερα σύνδρομα που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας γονιός. Δεν θα αναφερθώ σε εκατοντάδες άλλα σύνδρομα που αν μαθαίνατε για αυτά θα ανατριχιάζατε, θα πω μόνο για τον αυτισμό, μια από τις δυσκολότερες παθήσεις στην αντιμετώπιση τους. Και φυσικά δεν υπάρχει καμία εξέταση που να τον προβλέπει προγεννητικά. Τι θα κάνουμε λοιπόν; 

Εν τέλει το παιδάκι μας γεννήθηκε υγιέστατο και ευχαριστώ τον Θεό για αυτό. Όμως μέχρι να το ακουμπήσουν στο στήθος μου, να το δω με τα μάτια μου και να δω και το πρόσωπο του άντρα μου, ήμουν σίγουρη ότι το παιδάκι μας θα είχε down. Και το είχα αποδεχθεί. 

Άλλωστε αυτό το παιδί το είχα αγαπήσει από τη στιγμή που είδα τη γραμμούλα στο τεστ εγκυμοσύνης... Το είχα αγαπήσει όταν ήταν - στα μάτια μου- μια τόση δα κουκιδίτσα. Δεν υπήρχε θέμα προς συζήτηση. 

Κοριτσάκι μου, δεν σε ξεχνώ....

Όταν σκέφτομαι πως πέρασαν τέσσερα χρόνια από τη πρώτη φορά που έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, μου φαίνονται ταυτόχρονα και λίγα και πολλά. 

Ήταν 20 Μαρτίου 2010. 

Ήταν η μέρα που έχασα το πρώτο μου παιδάκι. Το κοριτσάκι μου.  Που για όλη μου τη ζωή θα νιώθω πως δεν πάλεψα αρκετά για αυτό. Το μικράκι μου που όλοι οι γιατροί χαρακτήρισαν ως εξαιρετικά κακή συγκυρία χρωμοσωμάτων, για μας όμως ήταν το παιδάκι μας, το πρώτο μας όνειρο που ναυάγησε, η πρώτη φορά που η ζωή μας έριξε κάτω και έπρεπε να βρούμε τη δύναμη να σηκωθούμε. Η πρώτη φορά που βίωσα το μεγαλείο του φυσιολογικού τοκετού χωρίς όμως να κρατήσω παιδί στην αγκαλιά μου....

Ναι περάσαμε και άλλα από τότε... Πιθανώς χειρότερα... Όμως δεν ξέρω.... Αυτή μου η πληγή είναι πιο βαθιά. Λιγότερο επουλωμένη. Και πονάει εξίσου πολύ. 

Γιατί νιώθω τύψεις που τους άφησα να με αναγκάσουν να δώσω τέλος. Νιώθω ανεπαρκής που δεν πάλεψα και άλλο. Νιώθω ενοχή που δεν έκανα το σωστό. Να αφήσω τη τύχη μας στα σωστά χέρια. Στα χέρια Του. 

Το μωρό μου αυτό δεν το έχω δει. Και μου λείπει η εικόνα του. Ξέρω πως κάποτε θα συναντηθούμε. Ελπίζω μέχρι τότε να έχω υπάρξει τόσο σωστή μητέρα και σωστός άνθρωπος ώστε να έχω εξιλεωθεί για τα λάθη μου. Ελπίζω το κοριτσάκι μου να με έχει συγχωρέσει. Ελπίζω να με κοιτάει από εκεί ψηλά μαζί με το αγοράκι μου και να με αγαπάει έστω και λίγο... 

Είχες τόσο δυνατή καρδιά και πραγματικά λυπάμαι που δεν είχα και εγώ μια αντάξια της..

Δεν σε ξεχνάμε ποτέ, σε αγαπάμε πολύ πολύ και πιστεύουμε σε αυτό το μονοπάτι που θα είμαστε μαζί... 

Άδεια μου αγκαλιά

Ο Δημήτρης και το πλαστικό μπουκάλι!

Νόμιζα πως ήρθε ο καιρός που θα αξιοποιήσει ο μικρός όλα αυτά τα παιχνίδια με τα οποία τον έχουμε βομβαρδίσει... για ακόμη μια φορά όμως με διαψεύδει περίτρανα!!! Ανακάλυψε περιχαρής το πλαστικό μπουκάλι και το πλυντήριο ρούχων.... Με το μεν μπουκάλι εκστασιάζεται, λάμπουν τα ματάκια του- το έχει σχεδόν ερωτευτεί!!! Με το δε πλυντήριο μπορεί να παρακολουθήσει μια πλύση από την αρχή μέχρι το τέλος και πάλι δεν θα έχει χάσει το ενδιαφέρον του!!! 

Αχ παράξενο μικρό μου τερατάκι... Σε λατρεύω..... 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas

Τι είναι αυτό στη θέα ενός κοιμισμένου παιδιού;

Τι είναι αυτό στη θέα ενός κοιμισμένου παιδιού που κάνει ακόμα και τον πιο σκληροπυρηνικό άνθρωπο να λιώνει; 

Κάθε φορά που χαζεύω το νινάκι μου ενώ κοιμάται αναρωτιέμαι... Γιατί είναι πιο πιθανόν να γεμίσουν τα μάτια μας με δάκρυα εκείνη τη στιγμή της ημέρας από οποιαδήποτε άλλη; Είναι το απόλυτα γαληνεμένο τους πρόσωπο; Μήπως είναι η στάση του σώματος τους; Μήπως απλά είναι η ώρα της μέρας που χαλαρώνουμε και έχουμε το χρόνο να πάρουμε μια ανάσα και να καμαρώσουμε το δημιούργημα μας; 

Ειλικρινά δεν γνωρίζω. Είναι όμως από τις αγαπημένες μου και πολύ ιδιαίτερες στιγμές μου.  Λατρεύω να βλέπω τα μικροσκοπικά του χεράκια τεντωμένα πάνω από το κεφαλάκι του με ορθάνοιχτες τις παλάμες... (από τη πρώτη στιγμή που γεννήθηκε ποτέ δεν κοιμήθηκε με τα χέρια του γροθιά...η υπεύθυνη θηλασμού είχε εντυπωσιαστεί και μου είχε πει πως αυτό δείχνει πως από τη κύηση ακόμη ένιωσε απίστευτη ασφάλεια- εξού και ο τρόπος που κοιμόταν- υπερβολή ή όχι- όσοι έχετε διαβάσει πόσα περάσαμε για να αποκτήσουμε αυτό το παιδί θα με δικαιολογήσετε που αγαπώ αυτή την εκδοχή και την πιστεύω), τα ποδαράκια του συνήθως λυγισμένα σε στάση "βατράχου" και να ακούω τους αναστεναγμούς ευχαρίστησης που βγάζει κατά διαστήματα... Κοιμάται τόσο ήσυχος και ακίνητος που καμιά φορά σηκώνομαι και ελέγχω την αναπνοή του.., ποια μανούλα δεν το έχει κάνει αυτό έστω και μια φορά στη ζωή της;; Όπως και να έχει, κάθε φορά που βλέπω το μωράκι μου να κοιμάται χάνω και ένα χτύπο της καρδιάς μου... 

Ίσως η παρουσία του Θεού να είναι πιο έντονη τότε... Ίσως αγγελούδια να φυλάνε τον ύπνο του... Ίσως κάτι τέτοιο να δικαιολογεί όλη αυτή τη μαγεία που εκπέμπει ένα παιδί που κοιμάται... 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas

Μαιμουδάκι μηνών...8!

Σήμερα κλείνουμε 8 μήνες που είμαστε μαζί. Γίνεσαι 8 μηνών. Έχεις "μηνογενέθλια"! Ας κάνουμε τη καθιερωμένη μας αναδρομή να δούμε πόσο μας τρέλανες και αυτό το μήνα....

Είσαι 8200 και 71 πόντους.

Έφαγες για πρώτη φορά αυγό και αρνί. Σου άρεσαν πολύ και τα δυο. Πλέον τρελαίνεσαι για τα φρούτα και ανυπομονείς να τα φας! Μια μέρα που είχαμε πάει βόλτα είπα να πάρω μαζί μου ένα δείγμα που είχα έτοιμης φρουτόκρεμας για να μην κουβαλάω το θέρμος αλλά εσύ είχες άλλη άποψη... Με το ζόρι έφαγες λίγο από την ακρούλα στο κουτάλι και μετά σφράγισες πεισματικά το στόμα σου. Δεν σε αδικώ, δεν είχε ωραία γεύση. Σου υπόσχομαι πως δεν θα το ξανακάνω. Ξεκίνησες να πίνεις και χυμό πορτοκάλι. Στην αρχή ξινίζεις τα μουτράκια σου, μετά όμως δεν σταματάς με τίποτα! Εξακολουθείς να πίνεις το νερό και την πορτοκαλάδα σου από το κουτάλι. Το ποτηράκι σου, ούτε να το δεις! Το γάλα εξακολουθεί να είναι το αγαπημένο σου γεύμα με διαφορά. 


Ξεμύτισε το πρώτο σου δοντάκι!! Το κάτω αριστερά και δείχνει να βγαίνει στραβό!! Τώρα όποτε βάζεις παιχνίδια στο στόμα σου ακούγεται και "τακα" "τάκα"  από το δόντι! Είναι πολύ αστείο!! 

Γυρίζεις σαν σβούρα, από ανάσκελα μπρούμυτα και τούμπαλιν όλη την ώρα!! Δεν μπορείς να μπουσουλίσεις ακόμη, οπότε γυρίζεις γύρω από τον εαυτό σου όπως εγώ όταν οδηγώ αυτοκινητάκι στο λούνα παρκ!! Μπουσουλάς ωστόσο προς τα πίσω!! Κάθεσαι μόνος σου για μερικά λεπτά πριν πέσεις με τα μούτρα στο πάτωμα! Σου αρέσει να παίζεις με τα πάντα! Τα πάντα όμως! 

Εκτός πλέον από τη πιπίλα σου, χρειάζεσαι και ένα πανάκι που να μυρίζει γαλατίλα στα χέρια σου για να κοιμηθείς. 

Εξακολουθείς να θες το χρόνο σου με τους τρίτους. 

Το μπάνιο σου αρέσει πλέον τόσο πολύ που κλαις για κάμποση ώρα μόλις σε βγάλουμε. Γενικά έχεις αρχίσει να δείχνεις τη δυσαρέσκεια σου όταν δεν σου κάνουμε το χατίρι, κλαίγοντας γοερά και χτυπώντας τα πόδια σου όλο νεύρα! Αντιδράς πλέον στο τόνο της φωνής μας. Χαμογελάς στα γλυκόλογα όλο νάζι, σουφρώνεις τα φρύδια σου στον απότομο τόνο φωνής και αν σου φωνάξουμε βάζεις τα κλάματα! 

Τα αγαπημένα σου τραγούδια είναι "Ο ποντικός" και το "Comeback" (αν είναι δυνατόν!)

Τρελαίνεσαι για σαπουνόφουσκες. 

Μας τραβάς τα μαλλιά, μας δαγκώνεις το πηγούνι, κάνεις φυσαλίδες διαρκώς με το σάλιο σου, (το νερό αλλά και με το φαγητό!!), χτυπάς τη πιπίλα σου στα κάγκελα στης κούνιας και "ξύνεις" με τα νυχάκια σου ΟΛΕΣ τις επιφάνειες! Κάνεις ότι κοιμάσαι πάνω μας ώστε να απολαύσεις την αγκαλιά και μόλις πάμε να σε αφήσουμε κάτω αρχίζεις τα γελάκια! Βασικά νομίζω πως έχεις αρχίσει να μας δουλεύεις ψιλό γαζί. 

Κοιμάσαι ακόμα στο δωμάτιο μας και τα μεσημέρια οπωσδήποτε στο κρεβάτι μας αγκαλιά. Δεν έχω ιδέα πως να κάνω τη μετάβαση στο δικό σου δωμάτιο. 

Λες μπα μπα, μα μα, πα πα, μαμ, μιαμ, αμ, και δειλά δειλά για για. Κουνάς τα χείλια σου διαρκώς ακόμα και άηχα. 

Γελάς πλέον με τα πάντα, ακόμα και τα πιο κουλά! Σε πιάνει όμως αμέσως λόξιγκας- καημένο μου!

Το ωράριο του ύπνου σου έχει αποτρελαθεί. Κοιμάσαι πολύ λιγότερες ώρες με αποτέλεσμα να με έχεις ξεθεώσει! Μισή ώρα το πρωί, δυο ώρες το μεσημέρι, μισή το απόγευμα και το βράδυ στην καλύτερη των περιπτώσεων 6 ώρες. 

Αναρωτιόμαστε... πως αντέχαμε τη ζωή μας πριν από σένα;; Να σε χαιρόμαστε φατσόνι μας, να δούμε τι μας επιφυλάσσεις για αυτό το μήνα... 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas

Έγινα 34! (και είμαι επιτέλους μανούλα!!!)

Χθες γιόρτασα τα πρώτα μου γενέθλια ως μανούλα.... Τα τριακοστά τέταρτα μου ως άνθρωπος (!), τα πρώτα μου όμως ως μανούλα. 

Και ήταν τα πιο γλυκά γενέθλια. Το νινάκι μου έτυχε να ξυπνήσει λίγο πριν σβήσω τα κεράκια στη τούρτα, (έχει τρεις μέρες τώρα που έχει πολύ άστατο ύπνο- μάλλον σκάει και άλλο δοντάκι!) και είχα την ευτυχία να παρακολουθήσω το έκπληκτο μουτράκι του να κοιτάει όλο δέος τα κεράκια, να γουρλώνει τα ματάκια του και να σκάει και γελάκια χαράς... Τι παραπάνω να ζητήσω; 

Μμμμμ... τίποτα- εκτός από τη ευχή που έκανα πριν σβήσω τα κεράκια μου... (και τα 34 γιατί ΠΑΝΤΑ μα ΠΑΝΤΑ τα θέλω ΟΛΑ πάνω στη τούρτα- χρόνο με το χρόνο μας παίρνει όλο και περισσότερη ώρα να τα ανάψουμε- όμως δεν το βάζω κάτω!!) ...Να είναι καλά η οικογένεια μου και του χρόνου να έχω και άλλο ένα νινάκι στην κοιλίτσα... Όχι δεν φοβάμαι να την πω την ευχή μου- αντίθετα. Θέλω όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο να πάρετε ένα δευτερόλεπτο και να το ευχηθείτε και εσείς για μένα. Διότι πιστεύω πολύ στη δύναμη των ευχών των άλλων ανθρώπων... πως νομίζετε πως απέκτησα το νινάκι που κρατάμε τώρα σαν πολύτιμο θησαυρό στα χέρια μας;; 

Χρόνια μου πολλά λοιπόν, να ζήσω!! 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς

Τελειομανία και μητρότητα- κακός συνδυασμός...

Ήμουνα που ήμουνα τελειομανής και εντελώς control freak, ήρθε και η μητρότητα να με αποτελειώσει...Είχα δουλέψει τόσο πολύ αυτόν τον ρόλο στο κεφάλι μου τόσα χρόνια που τώρα που τον βιώνω,  (όπως άλλωστε γίνεται πάντα και σε όλες τις καταστάσεις), έρχεται και η στιγμή να με κρίνω σε αυτό ακριβώς τον ρόλο.... 

Υπάρχουν λοιπόν οι μέρες που νιώθω ότι τα κάνω όλα σωστά. Και φυσικά και οι μέρες που νιώθω ότι τα κάνω όλα λάθος. Και συνήθως έχω σαν αναφορά τα ίδια ακριβώς γεγονότα. Η οπτική αλλάζει. 

Είμαι θεά. Θήλασα  7 -ολόκληρους-  μήνες αποκλειστικά . Όπου και να πάω παίρνω το μωράκι μου κοντά. Το "φοράω" πάνω μου διαρκώς για να ενισχύσω την αυτοπεποίθηση του. 7,5 μήνες τώρα δεν το έχω αφήσει υπό την φύλαξη κανενός άλλου. Ακόμα και στη δουλειά μου- όσο και να με κουράζει- έκανα τα κουμάντα μου και το παίρνω μαζί μου καθημερινά. Το έχω σε πρόγραμμα. Παίζω μαζί του όσο πιο συχνά μπορώ. Και το σπίτι μου είναι σε μια αξιοπρεπή κατάσταση. Αυτή είναι μια καλή μέρα. 

Είμαι άθλια. Θήλασα  7 - μόνο- μήνες αποκλειστικά. Όπου και να πάω το κουβαλάω και αυτό το έρμο κοντά. Το "φοράω" πάνω μου διαρκώς- για να ενισχύσω την εξάρτηση του από εμένα.  7,5 μήνες τώρα δεν έχω αξιωθεί να εμπιστευτώ άνθρωπο να μου το φυλάξει. Ακόμα και στη δουλειά μου- το ξεβολεύω το μωράκι μου καθημερινά. Μήπως να μην το είχα σε πρόγραμμα; Παίζω όντως μαζί του όσο πιο συχνά μπορώ; Το σπίτι μου είναι  στα χάλια του. Αυτή είναι μια κακή μέρα. 

Και αυτά είναι τα λιγότερα. Που να έρθουν αργότερα οι στιγμές των πιο σημαντικών αποφάσεων. (Θα αποτρελαθώ τελείως η δόλια η μάνα;) Ξέρω πως δεν είμαι η μόνη. Ξέρω πως όλες οι μανούλες επί γης ανησυχούν διαρκώς και για τα πάντα και πως μόνη τους έννοια είναι να είναι οι τέλειες μητέρες. Μπορούμε τελικά να είμαστε τέλειες; Μήπως μπορούμε να είμαστε απλά τέλειες για το δικό μας παιδί; Μπααα... χλωμό το βρίσκω... Το θεωρώ αδιανόητο να μπορούμε να τα κάνουμε όλα σωστά και όλα τέλεια. Μάλλον πρέπει απλά να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε. Τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. 

Διότι καθημερινά διαπιστώνω μια πικρή αλήθεια. Η τελειότητα είναι ουτοπική και αρκετά υπερεκτιμημένη. (ξεστόμισα στα αλήθεια τέτοιο πράγμα;;!) Για αρχή κανείς δεν είναι τέλειος.  Και όσο και να προσπαθώ καθημερινά να ελέγξω καταστάσεις, (τόσα πέρασα- μυαλό δεν έβαλα), στην ουσία νομίζω ότι τις ελέγχω. Τίποτα δεν ελέγχω. Και όσο και να αγαπάω αυτό το πλασματάκι, όσα και να του προσφέρω και να κάνω για αυτό, θα έρθει η στιγμή που θα μου πει και την τελευταία πρώτη και η στιγμή που θα βάλει τη δική του οικογένεια πάνω από εμένα. Έτσι πρέπει και έτσι είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Ελπίζω μόνο μέχρι τότε να καταφέρω να έχω τη συνείδηση μου καθαρή και κάποια από αυτά που θα έχω επιλέξει για την ανατροφή του να τα θυμάται και ο ίδιος με ζεστασιά και να αποφασίσει να τα εφαρμόσει και αυτός στα δικά του παιδιά. 

Στο μεταξύ θα προσπαθήσω απλά να χαλαρώνω, να ακολουθώ το ένστικτο μου και να απολαμβάνω τις στιγμές... Ίσως αυτό ακριβώς είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω. 

Άντε, παραλήρησα και απόψε...

Ανακαλύπτουμε το κόσμο...

Είμαστε στη φάση "ανακαλύπτω το κόσμο". Και ειλικρινά είναι μια φάση μοναδική, ξεχωριστή, διαφορετική. Το ξέρω ότι θα "ανακαλύπτει το κόσμο" για πολλά χρόνια ακόμη, (βασικά θα τον ανακαλύπτει όλη του τη ζωή και αυτό είναι το σωστό- δεν παύουμε ποτέ να μαθαίνουμε), τώρα όμως τον ανακαλύπτει με ένα τρόπο πρωτόγνωρο, σχεδόν μυσταγωγικό. 

Όλα τον εξιτάρουν. Γουρλώνει τα μάτια, κουνάει τα χεράκια και ξεφυσάει πλημμυρισμένος από ευτυχία. Σουφρώνει όμως και τα φρύδια, ξινίζει τα μουτράκια και μπήγει τα κλάματα όταν το άγνωστο ξεπερνάει τον ενθουσιασμό. 

Όλα είναι μαγικά στα μάτια του. Το φωτιστικό στο σαλόνι, το κουβερλί στον καναπέ, το φερμουάρ της μπλούζας του μπαμπά, τα φύλλα στα δέντρα, τα μαλλιά της μαμάς, τα βραχιόλια της γιαγιάς, τα σχέδια στο σεντόνι του, η αντανάκλαση μας στο καθρέφτη, τα κουμπιά στο πουκάμισο του παππού, η θάλασσα, ο ουρανός, η κούπα του καφέ. Τα ίδια του τα χέρια! 

Θέλει να δοκιμάζει γεύσεις. Διαφορετικά φρούτα και φαγητά, τα παιχνίδια περνάνε πρώτα από τεστ γεύσης, τα ρούχα και τα μάγουλα μας, τη σαπουνάδα στο μπάνιο του! Ουσιαστικά δεν τολμάς να φέρεις κάτι κοντά στο στόμα του, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα το γλείψει!!

Η υφή των πραγμάτων είναι ακόμα κάτι που τον συγκλονίζει. Το χεράκι του μονίμως τεντωμένο, ψάχνει για κάτι νέο να αγγίξει, να νιώσει, να περιεργαστεί. Πέντε δαχτυλάκια ψαχουλεύουν διαρκώς τα πάντα. Το χαλί, τη φρουτόκρεμα, (ναι, αν τον αφήσεις θα χώσει όλο το χέρι μέσα με ενθουσιασμό!), τα πρόσωπα μας, τη σταγόνα αυτή του νερού πάνω στο καρεκλάκι του φαγητού του που μόνο αυτός βλέπει... 

Οι ήχοι. Η βρύση που τρέχει, εγώ να του τραγουδάω, το πλυντήριο ρούχων, ο ήχος του κλείστρου της φωτογραφικής μηχανής,  το ίδιο του το γέλιο και τα μπαμπαλίσματα του. 
Όλα προκαλούν αυθόρμητες εκρήξεις χαράς και γέλιου. 

Και αυτό ακριβώς είναι που κάνει τη καρδιά μου να σπαρταράει. Ο ενθουσιασμός του. Η απόλαυση και η ευτυχία σε μια σταγόνα νερό. Η ενέργεια και η δύναμη του να γυρίζει από μπρούμυτα ανάσκελα και τούμπαλιν, για μια ώρα διαρκώς.  Το γεγονός πως ενώ νυστάζει και είναι γκρινιάρης αρνείται πεισματικά να κοιμηθεί μόνο και μόνο επειδή είμαστε βόλτα και δεν θέλει να χάσει ούτε ένα ερέθισμα, ούτε ένα φύλλο, ούτε μια μυρωδιά. 

Θα ευχόμουν μέσα από τη καρδιά μου να μην χάσει αυτό τον ενθουσιασμό. Ξέρω όμως ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Θα παλέψω όμως σκληρά να διατηρήσω τα χρόνια της "αθωότητας" όσο περισσότερο μπορώ. Και να ενθουσιάζομαι και εγώ- πάλι από την αρχή- μαζί του για τα μικροπράγματα. Γιατί κάπως έτσι ξεκίνησα και εγώ και όλοι μας. Και αν η ζωή τα φέρνει έτσι ώστε να ξεχνάμε τι αξίζει πραγματικά- τότε όταν τελικά έρχεται ένα παιδί στη ζωή μας- έρχεται και η ώρα να ξαναγίνουμε και εμείς παιδιά. Και να μεγαλώσουμε ξανά μαζί τους. Γιατί αν εμείς νιώθουμε ότι έχουμε χιλιάδες πράγματα να μάθουμε στα παιδιά μας, νομίζω ότι τα παιδιά μας έχουν να μας μάθουν περισσότερα και ίσως και πιο σημαντικά. 

Έγινες μανούλα; Άκου τώρα να μαθαίνεις...!

Δεν φανταζόμουν ποτέ, μα ποτέ, πως μεγαλώνοντας ένα νινάκι θα αντιμετώπιζα τόσες δυσκολίες σε συνάρτηση με τον κοινωνικό μου περίγυρο. Ίσως επειδή εγώ πάντα υπήρξα διακριτική και πολύ σεβαστική προς τα μωρά που γνώριζα αλλά και πολύ ενημερωμένη όσον αφορά τις αντιδράσεις ενός μωρού ανά μήνα και εν συνέχεια ανά χρόνο, πίστευα πως όλοι έτσι είναι. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. 

Φυσικά όλα ξεκινάνε με τις επισκέψεις στο μαιευτήριο. Υπάρχουν πάντα, μα πάντα, αυτοί που απλά δεν καταλαβαίνουν πως καλό είναι να μην φιλάμε ένα νεογέννητο, ούτε να καθόμαστε σε απόσταση αναπνοής από το κεφαλάκι του και φυσικά πως αυτού του είδους οι επισκέψεις καλό θα είναι να είναι σύντομες μιας και υπάρχει και μια εξαντλημένη δόλια μάνα που παλεύει να μάθει να φροντίζει το μωρό της, να κοιμηθεί όταν κοιμάται και αυτό και να θηλάζει ελεύθερα και όποτε θέλει χωρίς να υποχρεούται να δουν το στήθος της όλες οι πιθανές  θειάδες!  Ούτε υπάρχει περίπτωση να ξυπνάω το νεογέννητο κατ' απαίτηση μόνο και μόνο για να δουν τα μάτια του και σε ποιον μοιάζει- έλεος δηλαδή. 

Με πολλές άλλες τέτοιες μοναδικές στιγμές ενδιάμεσα- που κάθε μανούλα είμαι σίγουρη έχει ζήσει-  φτάνουμε πλέον στον 7ο με 8ο μήνα. Σε αυτό το διάστημα το παιδί αρχίζει να γίνεται καχύποπτο απέναντι σε πρόσωπα που δεν αναγνωρίζει, βιώνει το άγχος του αποχωρισμού από τους γονείς του και το μόνο που θέλει είναι λίγο χρόνο να συνηθίσει το νέο πρόσωπο που βλέπει απέναντι του και εφόσον το σεβαστεί κάποιος αυτό και ασχοληθεί μαζί του διακριτικά και όχι πιεστικά, το ίδιο το παιδί θα απλώσει τα χεράκια του να τον προσεγγίσει.  Πρόκειται για απλές γενικές γνώσεις- δεν ζητάμε να γνωρίζει κανείς πυρηνική φυσική. Συνεπώς, το να παίρνει κάποιος το παιδί από την αγκαλιά μου με το έτσι θέλω και ενώ αυτό αρχίζει και σπαράζει στο κλάμα να επιμένει να το κρατάει και να το απομακρύνει και ηθελημένα από τα πρόσωπα που αυτό γνωρίζει,  (ξέρετε ε; την μαμά και τον μπαμπά- αυτοί που έχουν τον πρώτο λόγο;;) μόνο και μόνο για να περάσει το δικό του και για να αποδείξει ότι μπορεί να το ηρεμήσει ή ότι δεν παθαίνει δα και τίποτα και να μου το επιστρέφει μελανιασμένο από το κλάμα 5 λεπτά μετά.... ε ναι συγχωρέστε με μα θύμωσα. Μιλάμε για απλή κοινή λογική. 

Όπως σέβομαι εγώ τα παιδιά των άλλων, έτσι απαιτώ να σέβονται και το δικό μου και τις επιθυμίες και ανάγκες- όχι μόνο τις δικές του- αλλά και τις δικές μας για το πως επιθυμούμε να το μεγαλώσουμε. Και είναι πραγματικά κρίμα να αποφεύγεις επαφές για αυτό το λόγο ή ακόμα και να ξεκόβεις άτομα από τη ζωή σου. Και ιδίως όταν μιλάμε για δυο γονείς που πέρασαν από τη κόλαση για να κρατούν το μωρό τους στην αγκαλιά τους,  ε δείξτε λίιιιγη παραπάνω κατανόηση- ευχαριστούμε. 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas

Η εγκυμοσύνη, το σώμα μου, οι αλλαγές και η ανυπόφορη δίαιτα!

Κάνω δίαιτα εδώ και ενάμιση μήνα και έχω χάσει τρία κιλά. 

Και νιώθω καλά και δεν νιώθω. Και έχω όρεξη να συνεχίσω και δεν έχω. Αν με ρωτούσατε, ναι τα θεωρώ λίγα. Τα θεωρώ όμως και πολλά. Διότι και έχω ξεφύγει μερικές φορές  και δεν γυμνάζομαι (ακόμα) και δεν είμαι και πιτσιρίκα πλέον- πως να το κάνουμε.  Αλλιώς χάνεις κιλά στα 20 σου, αλλιώς στα 30 σου! 

Το θέμα όμως δεν είναι μόνο τα κιλά. Είναι τα κιλά σε συνδυασμό με όλες τις αλλαγές που υπέστη το σώμα σου κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Η χαλάρωση του δέρματος, οι ραγάδες, οι αλλαγές ακόμα και στο στήθος σου μετά το θηλασμό, η κούραση που νιώθεις διαρκώς, η ουλή της καισαρικής ή και τα πιθανά ράμματα από φυσιολογικό τοκετό. Η δυσκοιλιότητα και οι αλλαγές στο κύκλο περιόδου σου. Υπάρχει ένα εύλογο διάστημα (σχεδόν ένα χρόνο λένε οι γιατροί) που το σώμα προσπαθεί να επανέλθει στη προ- εγκυμοσύνης εποχή. 

Είναι δύσκολο όμως για μια μανούλα όχι μόνο να περιμένει αλλά και να δεχτεί όλες αυτές τις αλλαγές. 

Για αυτό προσπαθούμε απεγνωσμένα να χάσουμε τα κιλά μας το συντομότερο δυνατόν, να ξαναμπούμε στα παλιά μας ρούχα, να βγούμε από το σπίτι περιποιημένες και προσεγμένες όπως παλιά.  Να προσπαθήσουμε να κάνουμε μια συζήτηση με τον άντρα μας ή τη κολλητή μας που να μην αφορά πάνες, βρεφικά γάλατα, χρώμα και υφή κοπράνων! (ναι- ναι από τα βασικότερα θέματα συζήτησης!)

Θέλουμε να κοιμηθούμε τουλάχιστον 5 ώρες συνεχόμενα και χωρίς το αυτί τεντωμένο, θέλουμε να μουλιάσουμε στη μπανιέρα αντί να κάνουμε ένα βιαστικό ντουζ έχοντας διαρκώς την αίσθηση ότι ακούμε ένα μωρό να κλαίει, θέλουμε να μην επικρατεί το απόλυτο χάος στο σπίτι μας, βασικά θέλουμε πίσω τη ζωή που ξέραμε και είχαμε συνηθίσει. 

Ποτέ όμως δεν θα είμαστε όπως παλιά- και το εννοώ αυτό με τη καλή την έννοια. Οι ραγάδες θα ξεθωριάσουν αλλά δεν θα φύγουν και η ουλή- για όσες από εμάς έχουμε κάνει καισαρική, θα είναι πάντα εκεί, απλά με τον καιρό θα γλυκάνει η όψη της. Τα κιλά πιθανώς να τα χάσουμε αλλά δεν θα  επανέλθει το σώμα μας παρά  μόνο με πολύ και επίμονη προσπάθεια. Θα μιλάμε πιθανότατα για πολλά χρόνια ακόμα μόνο για τα κατορθώματα και τις μύξες των παιδιών μας και ελάχιστα θα μας αφορούν οι πολιτικές συζητήσεις  και οι καινούργιες τάσεις στη μόδα. Πότε δεν θα ξανακοιμηθούμε ανέμελα και στο σπίτι θα συνεχίσει να επικρατεί ένα χάος. 

Ο ένας χρόνος που λένε οι γιατροί είναι μια σαχλαμάρα και μισή. Άπαξ και γίνεις μητέρα, τίποτα πλέον δεν είναι όπως παλιά. Η γυναίκα που ήσουν έχει ξαναγεννηθεί και τώρα είναι μητέρα- γυναίκα. Πρώτα μητέρα και μετά γυναίκα. 

Και αυτό είναι υπέροχο και μοναδικό. 

Οι ραγάδες είναι εκεί- περήφανο απόκτημα για κάθε μέρα που ανέπνευσε και μεγάλωσε μέσα στο ίδιο σου το σώμα το παιδί σου. Η ουλή μια υπέροχη υπενθύμιση για τη στιγμή που ακούμπησαν στο στήθος σου την ίδια σου τη ζωή. Τα κατορθώματα τους μας κάνουν να χαμογελάμε ακόμα και όταν νιώθουμε πως θα πέσουμε κάτω από τη κούραση και η υγεία τους αυτό που μας αφορά πάνω από όλα- ακόμα και από τη ίδια μας τη ζωή. Μπορεί να μην ξανακοιμηθούμε ξέγνοιαστα και με τις ώρες, όμως η αίσθηση να κουρνιάζει το μικράκι σου μέσα στην αγκαλιά σου είναι απλά ανεκτίμητη. Το χάος που επικρατεί στο σπίτι είναι πολύχρωμο και  επιτέλους φώτισε τη μουντή ζωή μας και μας υπενθύμισε τι είναι σημαντικό και τι όχι. 

Εντάξει μπορεί να ταλαιπωρηθώ περισσότερο από όσο έχω συνηθίσει για να χάσω τα κιλά μου και συνειδητοποιώ πως το σώμα μου δεν θα είναι πότε ξανά το ίδιο. Όμως κάθε φορά, μα κάθε φορά, που κοιτάω το μωράκι μας, η καρδιά μου πλημμυρίζει από χαρά και περηφάνια. Κάθε φορά αδυνατώ να πιστέψω πως μου δόθηκε μια τόσο μεγάλη ευλογία. Κάθε φορά αναρωτιέμαι πόσο παραπάνω θα αγαπήσω αυτή τη ψυχούλα. Και κάθε φορά που το κοιτάω ξεχνάω όλη μου τη κούραση και γεμίζω τόση ενέργεια που θέλω τώρα αμέσως και άλλο ένα, και άλλο, και άλλο. Για να πολλαπλασιαστούν το χάος, η κούραση, οι ραγάδες  αλλά και η αγάπη και η ευτυχία στη ζωή μας. 
https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas

Τι πραγματικά χρειάζεται να αγοράσουμε για το μωράκι που περιμένουμε;;

Την περίοδο που είσαι έγκυος στο πρώτο σου παιδάκι και αρχίζεις να ψωνίζεις τα απαραίτητα για τη "προίκα" του, βομβαρδίζεσαι από ένα σωρό προϊόντα και πληροφορίες χωρίς όμως να ξέρεις τι τελικά θα χρειαστείς πραγματικά και ποια από τα είδη που σου προσφέρουν είναι πρακτικά και ποια όχι. Σαν φρέσκια μανούλα λοιπόν, που αντιμετώπισε το ίδιο πρόβλημα και τελικά διαπίστωσε τα λάθη της, είμαι έτοιμη να μοιραστώ τις εμπειρίες μου μαζί σας. 

Ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν η κούνια είναι τελικά μια πρακτική αγορά ή όχι. Θα σας εξηγήσω αμέσως γιατί. Κανονικά οι "πάντες" που ντύνουν και  ομορφαίνουν τη κούνια αλλά και "προστατεύουν" το μωρό από πιθανά (σχεδόν σίγουρα) χτυπήματα έχουν πλέον απαγορευτεί. Στη υπόλοιπη Ευρώπη δεν πωλούνται καν. Θεωρούνται υπαίτιες για το Σύνδρομο Αιφνίδιου Βρεφικού Θανάτου και όταν πλέον μεγαλώσει το μωράκι μας, το βοηθάει να σκαρφαλώσει και να πηδήξει έξω από τη κούνια. Αν δεν βάλεις τη πάντα-όπως εγώ λόγου χάρη- έχεις σιγουράκι τα χτυπήματα σε κεφάλι όπως και τα σφηνώματα ποδιών έξω από τα κάγκελα... Ενώ σε ένα πολύ καλό μεγάλο παρκοκρέβατο, με ένα καλής ποιότητας στρώμα, και περισσότερο χώρο έχει το μικράκι μας και κανένα απολύτως φόβο να χτυπήσει, να μην μπορεί να αναπνεύσει αλλά και να σκαρφαλώσει έξω από αυτό μιας και τα τοιχώματα του είναι φτιαγμένα από διαμπερές, εύκαμπτο υλικό. Επιπλέον κλείνει και μεταφέρεται εύκολα και για ταξίδια ή και σαββατοκύριακα στη γιαγιά. 

Η συρταριέρα- αλλαξιέρα είναι κατά τη γνώμη μου ένα απολύτως άχρηστο αξεσουάρ μιας και συνήθως είναι πολύ κακοφτιαγμένα έπιπλα και το μικράκι μας χωράει πάνω για να το αλλάζουμε το πολύ μέχρι 6 μηνών. Προτιμότερο είναι να επενδύσει κανείς σε μια μεγάλη επιτοίχια ντουλάπα (αν δεν έχει ήδη) και να αγοράσει αλλαξιέρα- μπανιερό την οποία θα έχει στο μπάνιο (αυτές μπαίνουν ακόμα και μέσα στη μπανιέρα ή και το ντουζ) και είναι πολύ μεγαλύτερες και χωράει το μωρό μέχρι τουλάχιστον 12 κιλά. Όμως και πάλι αν καταφέρετε και βρείτε μια  η οποία να ανοίγει πλευρικά (δηλαδή να μην "πέφτει" πίσω η αλλαξιέρα για να μπορέσετε να κάνετε μπάνιο το παιδάκι σας, αλλά να ανοίγει στο πλάι-σαν συρταρωτή πόρτα) ώστε να μπορείτε αμέσως μετά το μπάνιο να το ακουμπήσετε δίπλα για να το ντύστε, είναι ένα χαρακτηριστικό που θα εκτιμήσετε δεόντως όταν θα αναγκάζεστε να κάνετε μόνες σας το νινάκι σας μπάνιο. Φυσικά οι μαίες ορκίζονται στα απλά καθισματάκια που μπαίνουν μέσα στη μπανιέρα όμως πιστέψτε με. Αν όμως και έστω για ένα μόνο χρόνο καταφέρετε να γλυτώσετε τα σκυψίματα, η μέση σας θα σας είναι ευγνώμων, να είστε σίγουρες!!

Μην αγοράσετε από πριν πολλά σεντονάκια, κουβερτούλες ή μπουρνουζοπετσέτες- είναι η νούμερο ένα επιλογή δώρων που θα σας κάνουν και πιστέψτε με- ουδεμία διάθεση δεν θα έχετε να τρέχετε για αλλαγές  με αποτέλεσμα να "φουλάρουν" τα συρτάρια μες σχέδια που πιθανότατα δεν θέλετε καν!!  

Όσα κορμάκια και ολόσωμα φορμάκια και αν έχετε, δεν θα σας φτάνουν- ιδίως αν θηλάζετε που τα μωράκια ενεργούνται διαρκώς (και είναι τόσο ρευστά που λερώνονται για πλάκα), αλλά και αν δίνετε μπουκάλι που κάνουν διαρκώς γουλίτσες ή και εμετούς με αποτέλεσμα να  λερώνουν πολύ συχνά τα ρουχαλάκια τους. (διότι η σαλιάρα σπανίως σε σώζει! Παρεμπιπτόντως οι σαλιάρες ωφελούν κυρίως μόλις αρχίζουν και βγάζουν δοντάκια  και φυσικά αυτές με το κορδόνι δεν είναι καθόλου μας καθόλου πρακτικές. Αυτές με τα χράτσ μπορεί να είναι αλλά θα τις ξεκολλάτε από τα υπόλοιπα ρούχα κάθε φορά στο πλυντήριο με αποτέλεσμα να σας τα χαλάνε- η καλύτερη επιλογή είναι με κουμπιά.) Φυσικά προσέξτε τα κορμάκια και φορμάκια να μην έχουν ραμμένα κουμπιά ή κορδόνια- αποτελούν κίνδυνο) και φυσικά αποφύγετε σαν τρελές τα φορμάκια με κουμπιά στην πλάτη ή στον ποπό, ειλικρινά δεν ξέρω τι σκέφτονται αυτοί που τα φτιάχνουν. Αν δε, βρείτε τα παλαιού τύπου ζιμπουνάκια που έχουν κουμπιά και στο πλάι αντί για μόνο από κάτω, στοκάρετε γιατί θα σας βολέψουν αφάνταστα! 

Γενικότερα να θυμάστε πως όσο χαριτωμένα και αν είναι τα μωράκια μας με τα ρουχαλάκια "εξόδου", δεν παύουν να είναι μωράκια που δεν σε βοηθούν καθόλου στην αγκαλιά με αποτέλεσμα σε κάθε έξοδο σας να παρακαλάτε να του είχατε φορέσει κάποιο ολόσωμο φορμάκι μιας και θα καταλήξετε να παλεύετε κατεβάζοντας διαρκώς τα μπλουζάκια που θα ανεβαίνουν μέχρι το λαιμό και να ψάχνετε τα παπουτσάκια τους που θα πέφτουν στη διαδρομή και σε κάθε αγκαλιά που αλλάζουν. 

Και μιας και μιλάμε για παπούτσια. Ξέρω, ξέρω είναι αξιολάτρευτα! Εγώ μόνο που σας λέω όλες αυτές τις εξυπνάδες έχω καμιά εξαριά ζευγάρια! Όμως. Οι γιατροί λένε πως όσο το παιδί δεν περπατάει τα παπούτσια όχι μόνο δεν χρειάζονται αλλά πιέζουν και το ποδαράκι του μωρού χωρίς λόγο. Αν λοιπόν, θέλουμε απλά να μην κρυώνει το χειμώνα καταλήγουμε και πάλι στα παλιά... πλεκτά παπουτσάκια. Είναι ζεστά, πρακτικά και ότι πρέπει για τα νινάκια μας. 

Στην αγορά του καροτσιού μόνο δυο πράγματα πρέπει να είναι τα κριτήρια σας. Το βάρος του και το πόσο εύκολα κλείνει. Ξέρω δεν είναι εύκολο με τόσα όμορφα σχέδια που κυκλοφορούν στην αγορά, όμως εν τέλει, αν θέλετε να μην νιώθετε μετά από κάθε βόλτα λες και "χτυπιόσασταν" 2 ώρες στο γυμναστήριο, φροντίστε απλά να είναι ένα ελαφρύ καρότσι, που κλείνει εύκολα και φυσικά που να χωράει στο πορτ -μπαγκαζ του αυτοκινήτου σας και στο ασανσέρ του σπιτιού σας. ( ναι έχουν συμβεί και αυτά τα λάθη) 

Τώρα η αγορά του καθίσματος αυτοκινήτου είναι ολόκληρη ιστορία. Πλέον είμαι υπέρ των καθισμάτων πορτ- μπεμπέ διότι δεν χρειάζεται να ξυπνάς το μικράκι σου κάθε φορά που το βγάζεις από το αυτοκίνητο όπως συμβαίνει στα κανονικά καθίσματα. Επίσης το ετοιμάζεις από το σπίτι- του ρίχνεις και μια κουβερτούλα από πάνω αν είναι χειμώνας. (διότι ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν δένουμε τα παιδάκια μας με το μπουφαν στο κάθισμα του αυτοκινήτου. Να γιατί:  http://www.eimaimama.gr/2012/11/oxi-me-mpoufan-sto-kathisma-autokinhtou.html) Όταν έρθει λοιπόν η στιγμή να επιλέξουμε κάθισμα για μέχρι 18 κιλά πλέον, πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας πως στην Αμερική είναι στα πρόθυρα να ψηφιστεί νομοσχέδιο πως το παιδικό κάθισμα αυτοκινήτου πρέπει να κοιτάει προς τη πίσω μεριά τουλάχιστον μέχρι τα δυο του χρόνια, στη δε Σουηδία είναι υποχρεωτικό μέχρι τα 4 χρόνια. Είναι πολύ πιο ασφαλές σε μετωπική σύγκρουση που συνήθως είναι και οι σοβαρότερες. Επειδή σαν άνθρωπος είμαι της άποψης "Καλύτερα ασφαλής παρά μετανιωμένος" τηρώ πιστά  τους νέους κανονισμούς, όμως να ξέρετε πως λίγες εταιρείες φτιάχνουν ειδικά καθίσματα rear facing και ιδανικά το αυτοκίνητο πρέπει να έχει iso fix. Κάντε την έρευνα σας, τίποτα δεν είναι σημαντικότερο από την ασφάλεια των παιδιών μας.  

Δεν θα σας πρότεινα να πάρετε ούτε ένα μασητικό οδοντοφύιας μιας και από ότι ακούω και από άλλες μανούλες θα βάλουν οτιδήποτε στο στόμα τους εκτός από αυτά, αυτό ακριβώς έχω διαπιστώσει και εγώ. Κάτι ακόμα που θεωρώ μη πρακτικό είναι τα λεγόμενα σελτεδάκια για να  βάζουμε από κάτω όταν αλλάζουμε πάνα σε περίπτωση που λερωθούν. Επειδή όμως η περίπτωση να λερωθούν είναι σχεδόν βεβαιότητα και δεν θα προλαβαίνετε να πλένετε υφάσματα που δεν θα καθαρίζουν κιόλας με αυτά τα ήπια βρεφικά καθαριστικά- προτείνω υποσέντονα μιας χρήσης- δαγκωτό! Είναι φθηνά, τα πετάτε αμέσως και δεν σκάτε και με αυτή τη λεπτομέρεια. Αν δεν θέλετε να αγοράζετε αυτά για τους ενήλικες υπάρχουν και για μωρά, καμιά διαφορά ωστόσο παρά μόνο στην αισθητική μας στο πακέτο!! 

Η αγορά relax για μένα είναι αρκετά απαραίτητη μιας και θα ησυχάσει και θα κρατήσει απασχολημένο το μωρό σας όταν τίποτα άλλο δεν θα το ηρεμεί και εσείς θα πρέπει να κάνετε και καμιά δουλειά, αρκεί να φροντίσετε να πάρετε ένα με δόνηση και λίγα παιχνιδάκια απασχόλησης. 

Και για τέλος κράτησα το πιο σημαντικό κατά τη γνώμη μου. Μην διστάσετε να αγοράσετε sling. Εκτός του ότι θα απολαύσετε τη αίσθηση του μωρού σας πάνω στο σώμα σας, εκτός του ότι θα το απολαμβάνει και το μωρό μιας και θα γαληνεύει δίπλα στους πολύ γνώριμους χτύπους της καρδιάς σας, είναι και απίστευτα πρακτικό. Να γιατί: http://to-imerologio-mias-mamas.blogspot.gr/2014/01/sling-sling.html

Δεν είμαι καμιά τέλεια μαμά, απέχω πολύ από το να τα κάνω όλα σωστά, προσπαθώ όμως πολύ και ενημερώνομαι διαρκώς! Αυτό το λεπτό που μοιράζομαι τις εμπειρίες μου μαζί σας, κάνω και άλλες λάθος ή σωστές επιλογές από τις οποίες μαθαίνω! Ελπίζω να βοήθησα έστω και μια μέλλουσα μανούλα! <3 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas

Μαιμουδάκι μηνών...7!

Σήμερα κλείνουμε 7 μήνες που είμαστε μαζί.  Γίνεσαι 7 μηνών. Έχεις "μηνογενέθλια"! Ας κάνουμε μια αναδρομή να θυμηθούμε πόσο μας τρέλανες αυτό το μήνα. 

Είσαι 7760 και 67 πόντους.

Έφαγες για πρώτη φορά κρέας και ξετρελάθηκες με το κοτόπουλο. Για το μοσχάρι όχι και τόσο αλλά το τρως. Σου πήρε ολόκληρο το μήνα να συνηθίσεις τα φρούτα αλλά τελικά τα κατάφερες! (και χωρίς συμπλήρωμα μπισκότου μέσα!) Τα αγαπημένα σου φρούτα είναι η μπανάνα και το αβοκάντο. Σε γενικές γραμμές τρως πολύ εύκολα, με χαρά και δεν μας ταλαιπωρείς καθόλου. Όταν είναι η ώρα για την αγαπημένη σου κρέμα δημητριακών ή μπισκότου το απόγευμα, κουνάς με τόση χαρά τα χεράκια σου που νομίζουμε πως θα "πετάξεις"!! Ωστόσο, το γαλατάκι εξακολουθεί να είναι το αγαπημένο σου γεύμα με διαφορά. 

Δεν έχει ξεμυτίσει ακόμη ούτε ένα δοντάκι... 

Γύρισες από ανάσκελα μπρούμυτα και αν έχεις τα κέφια σου ξαναγυρίζεις ανάσκελα, αλλιώς κλαψουρίζεις και περιμένεις εμάς να σε βοηθήσουμε! Έχεις παίξει με τα πόδια σου κάνα δυο φορές αλλά δεν φαίνεται να σε εξιτάρει σαν ιδέα. Μάλιστα αν σου φέρω εγώ τα πόδια μπροστά και τα βάλω στο στοματάκι σου, ξινίζεις τα μουτράκια σου!! Σου αρέσει πολύ να παίζεις στο "γυμναστήριο" σου και η αγαπημένη σου ασχολία είναι να σκίζεις περιοδικά! 

Χρειάζεσαι οπωσδήποτε τη πιπίλα σου για να κοιμηθείς. 

Δεν είσαι ιδιαίτερα κοινωνικός. χρειάζεσαι χρόνο για να συνηθίσεις μια παρουσία και να αρχίσεις τα γελάκια και τα ναζάκια. 

Γυρίζεις στο άκουσμα του ονόματος σου.

Το μπάνιο σου αρέσει πάρα πολύ και δημιουργείς μια λίμνη στο πάτωμα από το πλατσούρισμα! Σου αρέσουν πολύ και οι βόλτες, είτε με το αυτοκίνητο, είτε με το καρότσι, είτε στο sling! Αντέχεις με τις ώρες- βόλτα να είναι και ότι να'ναι! 

Τα αγαπημένα σου τραγούδια  είναι το "Ελεφαντάκι" και το " Καγκουρό Διονύσης". 

Ξυπνάς πάντα με το χαμόγελο. 'Οποτε σε έχουμε αγκαλιά "ψαχουλεύεις" το πρόσωπο μας. Έχεις ψύχωση με τα κορδόνια και τα φερμουάρ στις μπλούζες του μπαμπά! 

Όλο το μήνα η αγαπημένη σου γκριμάτσα είναι να δαγκώνεις το κάτω χείλος σου...! 

Το μαλλάκι σου έχει μακρύνει αρκετά και  είσαι ένας ΚΟΥΚΛΟΣ! Είσαι όμως και πολύ βολικός δεν μας ταλαιπωρείς καθόλου. Το κλάμα σου είναι παραπονιάρικο και το λατρεύουμε! 

Λες "μπα μπα", "μαμ", "μιαμ" "αααμ" και ένα σωρό άλλα ακαταλαβίστικα.! 

Το βράδυ κοιμάσαι συνεχόμενα δέκα ώρες. Το πρωί σε βρίσκω στις πλέον ανορθόδοξες στάσεις, κάθετα στη κούνια, λοξά, εντελώς ανάποδα (κεφάλι στα πόδια, πόδια στο κεφάλι) και σήμερα το πρωί σε βρήκα να κοιμάσαι για πρώτη φορά μπρούμυτα... Ήσουν εντελώς γαλήνιος και έδειχνες να το απολαμβάνεις! Το μεσημέρι θες οπωσδήποτε αγκαλίτσα για να κοιμηθείς. 

Γελάς πολύ αστεία μιας και είναι περισσότερο τσιρίδα παρά γέλιο!  Γελάς περισσότερο με "δαγκώματα" παρά με γαργαλητά! Ο μπαμπάς σου αδυνατεί να το καταλάβει! 

Ανυπομονούμε να δούμε τι μας επιφυλάσσεις για αυτό τον μήνα... Κάθε μέρα είναι και μια γιορτή!! Σε αγαπάμε πολύ πολύ μέχρι τον Θεούλη και πάλι πίσω! 

Γκριματσούλα μου....