36 χρόνια- 36 φωτογραφίες... (Χρόνια μου Πολλά!)

Όλα ξεκίνησαν από την Μαρία και αυτή εδώ την ανάρτηση.  Νομίζω πως δεν χρειάζεται να είναι κάνεις σούπερ παρατηρητικός για να διαπιστώσει πως όχι μόνο δύσκολα λέω όχι σε μια φωτογραφική πρόκληση, μα το πηγαίνω και ένα βήμα παραπέρα κάνοντας την- αν είναι εφικτό- λίγο πιο... πρόκληση!! (βλέπε την ανικανότητα μου να διαλέξω μια θέα στην πρόκληση #1view_52weeks, όπου τελικά κατέληξα με τρεις, βάζοντας φρένο στον εαυτό μου για να μην προσθέσω και τέταρτη!) 

Η Μαρία λοιπόν, γνωστή και ως Mommy jammi, έκανε μια αναδρομή στο παρελθόν της μέσα από μερικές φωτογραφίες και μας πρότεινε για μουσικό χαλί, ενώ ταξιδεύουμε νοερά μαζί της,  ένα από τα αγαπημένα της κομμάτια όλων των εποχών. Στο τέλος της ανάρτησης, παρασυρόμενη από τα συναισθήματα της, μας προσκάλεσε να κάνουμε και εμείς την δική μας αναδρομή. Κλικ μέσα μου έκανε η λήξη προθεσμίας αυτής της πρόκλησης. 6 Μαρτίου, μόλις δύο μέρες μετά τα 36α γενέθλια μου. (μην ακούω γελάκια, μην ακούω γελάκια). Ήδη αναβόσβηναν λαμπάκια μέσα στο μυαλό μου, ενώ έβλεπα σχεδόν τελειωμένη την δική μου ανάρτηση... 

Σε αυτά λοιπόν τα τόσο σημαντικά γενέθλια, αφού καταρχάς  ξεπερνάω άλλον έναν μονό ηλικιακό αριθμό που δεν αγαπώ καθόλου ενώ πλέον είμαι πιο κοντά στα σαράντα από ότι στα τριάντα, μια ήταν η επιλογή. 

36 κεράκια θα σβήσω; 36 φωτογραφίες θα υποστείτε. Μια από κάθε χρόνο της ζωής μου. Και επειδή, κακά τα ψέμματα, δύσκολα επιλέγω κάποιες φορές, σε κάνα δυο χρονολογίες μπορεί να δείτε και δυο φωτογραφίες, οπότε... αν έχετε ήδη βαρεθεί ή  απλά πονάνε τα μάτια σας, καλύτερα εγκαταλείψτε την προσπάθεια εδώ! 

Οι πιο θαρραλέοι που τολμάτε να συνεχίσετε, (πολύ με συγκινείτε να ξέρετε!), βάλτε για αρχή να παίζει το αγαπημένο τραγούδι των παιδικών μου χρόνων, και μην αγχώνεστε θα ακολουθήσουν και άλλα... (γιατί που να με καλύψουν τα 2.06 λεπτά)... Μην σοκάρεστε που ακούτε Elvis...Ήμουν μόλις 7 χρονών όταν σκαρφάλωσα ξημερώματα κάποιο βράδυ στο κρεβάτι των γονιών μου και έπαιζε μια ταινία του η τηλεόραση. Η μητέρα μου, της οποίας της άρεσε, μου μίλησε για αυτόν και την ζωή του και από εκείνο το βράδυ κιόλας... ερωτεύτηκα!Τον άκουγα non stop σχεδόν μέχρι το λύκειο αλλά ακόμα και σήμερα αν θέλω να νιώσω όμορφα και γαλήνια θα βάλω οπωσδήποτε ένα τραγούδι του να ακούσω...)

4 Μαρτίου του 1980 λοιπόν γεννήθηκα και ήταν μια Τρίτη πρωί, εννιά η ώρα, λέει η μητέρα μου και ποια είμαι εγώ για  να την αμφισβητήσω. Με φυσιολογικό τοκετό και ακόμα πιο φυσιολογική εγκυμοσύνη, μόνη παρενέργεια πως έτρωγε αμέτρητα πατατάκια και είμαι πεπεισμένη πως αυτό φταίει που 36 χρόνια μετά αν με βάλεις να διαλέξω ανάμεσα σε μια πάστα και ένα μπολ πατατάκια, θα διαλέξω... τα πατατάκια! Γεννήθηκα στην Νότιο Αφρική αφού εκεί έμεναν οι γονείς μου και δεν ήρθαμε Ελλάδα παρά μονάχα για διακοπές όταν ήμουν δύο και μόνιμα πλέον όταν ήμουν πέντε. Από τα πρώτα πέντε χρόνια της ζωής μου έχω απειροελάχιστες αναμνήσεις και αυτές είναι κυρίως δυσάρεστες. (λόγου χάρη την τρομάρα που είχα πάρει όταν μια φορά σε μια τριήμερη διανυκτέρευση μας στο Kruger park, είχε εισέλθει μια τίγρης στον χώρο των bangaloos και είχε σημάνει συναγερμός να μείνουμε εσώκλειστοι μέχρι να διευθετήσουν το θέμα...) Ωστόσο, από ότι ακούω και βλέπω σε φωτογραφίες, περνούσαμε υπέροχα με πολλές βόλτες και ταξίδια, και μαζί πάντα και παντού ακόμα και στην δουλειά των δικών μου.  Δεύτερο τέκνο στην οικογένεια, ακολούθησα με ταπεινότητα την αυτού μεγαλειότης αδελφή μου, για μένα Σουλτάνα Φωφώ, και ποτέ δεν αμφισβήτησα την κυριαρχία της μέσα στο σπίτι! Βαφτίστηκα στην Αφρική και πήρα το όνομα της μητέρας της μητέρας μου. Ιωάννα. 

Όταν ήρθαμε Ελλάδα τον πρώτο χρόνο μείναμε στην γιαγιά μου, όπου η θεία μου νέα και φανατική δασκάλα στο μονοθέσιο σχολείο του χωριού θέλησε να με βάλει απευθείας στα δύσκολα... Πεντέμιση χρονών, με μόλις δυο μήνες που μιλούσα ελληνικά, ήμουν ήδη πρωτάκι... Τα σχολικά μου χρόνια ήταν τα χειρότερα μου και μόνο με νοσταλγία δεν τα θυμάμαι. Τις μέρες όμως που περνούσα με την γιαγιά μου εκείνα τα χρόνια, στην αυλή των παιδικών μου χρόνων, όπως και αυτές με την οικογένεια μου ήταν τόσο μα τόσο πολύτιμες. Παρότι οι γονείς μου δούλευαν σκληρά και είχαν και μας μονίμως μαζί τους- εφόσον είχαμε οικογενειακή επιχείρηση, εκείνα τα χρόνια ξέραμε και να περνάμε καλά και οι διακοπές που κάναμε οικογενειακώς με το τροχόσπιτο είναι μακράν, οι καλύτερες αναμνήσεις της παιδικής μου ζωής. 

Και μετά ήρθε το γυμνάσιο. Και κάπως βρήκα τον τρόπο να αντιμετωπίσω την επιλογή των γονιών μου για το συγκεκριμένο σχολείο που επέλεξαν να μας στείλουν. Κατάφερα να βρω μερικά άτομα με τα οποία ταίριαζα και άρχισα να έχω μια πιο ομαλή και ευχάριστη καθημερινότητα και εκτός σπιτιού.Έβγαζα ασταμάτητα φωτογραφίες, (Ω, ναι, από τότε),  κατάφερνα να είμαι πάντα αυτή που είχε ένα μπατζάκι μονίμως βρεγμένο, αφού πάντα χάζευα και έπεφτα με μαθηματική ακρίβεια σε κάθε λούμπα που βρισκόταν στον δρόμο μου, ενώ ότι ανασφάλειες είχα τις έκρυβα καλά πίσω από τα αστεία μου και την "κυριαρχική" στάση μου. Παρότι πιστεύω πως είχα πολλές δυνατότητες να είμαι μια πολύ καλή μαθήτρια, η στάση και το ύφος των καθηγητών δεν μου το ενέπνευσαν- αντίθετα έγινα επαναστατική και αδιάφορη. Ακόμα και έτσι, με καθόλου διάβασμα και μόνο με όσα "έπιανα" από την παράδοση, έβγαζα σταθερά ένα 15,5 μέχρι που στα 17 μου- επιτέλους-αποφοίτησα. 

(Για τα "εγωιστικά" μου χρόνια όπως μου αρέσει να τα λέω, διάλεξα να μοιραστώ μαζί σας δυο από τα τότε αγαπημένα μου τραγούδια, τα οποία άκουγα ξανά και ξανά και ξανά...) 

Μετά το σχολείο ένιωσα στην ουσία πως ξεκινούσε η ζωή μου αλλά και η ουσιαστική διαμόρφωση του χαρακτήρα μου. Βλέποντας αποκλειστικά τα άτομα που ήθελα και με έναν πατέρα που άρχισε πολύ διστακτικά να μου δίνει λίγο περισσότερη ελευθερία, τα επόμενα χρόνια χαρακτηρίστηκαν από πολλά πολλά sleepovers, βόλτες, γέλια και ξενύχτια με το παρεάκι μου και πολλές πολλές σπουδές αφού μπορούσα επιτέλους να επιλέξω ότι με ενδιέφερε. Γαλλικά, Ισπανικά και πάντα αγγλικά, (μετάφραση και αγγλική φιλολογία) ήταν πρώτα στην λίστα, ενώ ακολούθησε και η δημοσιογραφία. Το ταξίδι μου στο Λονδίνο μαζί με την αδελφή μου για ένα σεμινάριο έντεκα ημερών ήταν μια από τις πιο όμορφες εμπειρίες της ζωής μου. 

Στα εικοσιένα μου, τολμώ να βάψω τα μαλλιά μου ξανθά. Ταυτόχρονα είναι η περίοδος που αρχίζω να δίνω σημασία σε αυτό το αγόρι που έχει έρθει για δουλειά στην οικογενειακή επιχείρηση- χωρίς όμως να έχω ιδέα πως θα καταλήξει να είναι το δικό μου αγόρι για το υπόλοιπο της ζωής μου... Την ίδια περίοδο πείθω τον πατέρα μου να αρχίσουμε να κάνουμε κατοικήσιμη την σοφίτα στο μελλοντικό μου σπίτι ώστε να μετακομίσω σιγά, σιγά. Και κάπως έτσι φεύγω από το πατρικό μου, (3 ορόφους πιο πάνω- μην γελάτε σας βλέπω!), και για πρώτη φορά ανεξαρτητοποιούμαι πλήρως αφού εγώ πληρώνω τους λογαριασμούς μου, φροντίζω το σπίτι μου και τον εαυτό μου, ενώ δεν κατεβαίνω κάτω στην μητέρα μου ούτε για φαγητό. Το ζω στο έπακρο και αρχίζω να είμαι χαρωπή νοικοκυρά, (δούλα και κυρά), ανακαλύπτοντας το είδος της γυναίκας στην οποία μεταμορφωνόμουν...

Στα 23 μου, ξέρω πλέον καλά πως αυτό το σοβαρό και λιγομίλητο αγόρι, ήρθε στην ζωή μου για να μείνει... Το καμπανάκι της μητρότητας χτυπά, ωστόσο δεν λέω τίποτα μιας και είναι σχεδόν τρία χρόνια μικρότερος μου- (τουτέστιν στα είκοσι του!)- και δεν θέλω να το βάλει στα πόδια με εμένα την παλαβή που ονειρεύομαι πάνες και ξενύχτια. Βάφω ωστόσο τα μαλλιά μου και πάλι σκούρα καστανά- αφού σαν γνήσιο control freak που είμαι, κρυφός μου στόχος ήταν να αφήσω και πάλι τα φυσικά μου από τον φόβο μην επηρεάσουν οι βαφές μια πιθανή εγκυμοσύνη στο μέλλον.... (τραγική ειρωνεία;;; Για αυτό είναι γεγονός πως όταν εμείς κάνουμε σχέδια ο Θεούλης μας, γελάει...) 

2005 και επιτέλους βρίσκω το κουράγιο να φανερώσω στον πατέρα μου την σχέση μου με τον καλύτερο και πιο αγαπημένο του, πρώην πλέον, υπάλληλο, μόνο και μόνο για να μάθω πως αυτό το λιγομίλητο αγόρι είχε ήδη φροντίσει, σαν γνήσιο αρσενικό που είναι, να του το πει- κάνοντας εμένα να φαίνομαι άθλια με τα τόσα ψέμματα μου! (Ψέμματα στα 25 μου;;; Με έναν αυστηρότατο Κρητίκαρο πατέρα, τα ψέμματα- πιστέψτε με- είναι μονόδρομος!!) Τον επόμενο χρόνο, τα γενέθλια μου πέφτουν καρναβάλι και- εφόσον δουλεύαμε- η αδελφή μου παράγγειλε μια θεματική τούρτα, αποκριάτικη, και έσβησα τα κεράκια μου παρέα με όλα τα πελατάκια του μαγαζιού. Έκτοτε έγινε σχεδόν έθιμο κάθε χρόνο να διαλέγει η αδελφή μου την τούρτα μου και να την κάνει θεματική...Και ναι σχεδόν κάθε χρόνο τις σβήνω παρέα με τα πελατάκια!)  Στο μεταξύ, με το σοβαρό αυτό σιωπηλό αγόρι, είμαστε πλέον ένα.....

(και αφού νιώθαμε κάπως έτσι... -(play στο τραγούδι)- φτάνουμε και στην χρονολογία που έμπαινα πλέον σε άλλο κεφάλαιο στην ζωή μου...) 

Μετά από 5 χρόνια όμορφα και ανέμελα και μετά από κάμποσες υπόνοιες και μπηχτές για το πόσο άδειο είναι το δάχτυλο μου, το σιωπηλό μου το αγόρι, το έπιασε το υπονοούμενο και αποφάσισε, (δεν ήξερε, δεν ρώταγε;), να μου κάνει την πολυπόθητη ερώτηση! Στα 27 εγώ λοιπόν, (ναι, ναι και ο Παναγιώτης στα 24 του!!), αρραβωνιαστήκαμε και αρχίσαμε να συζούμε στην σοφιτούλα μας, μέχρι να ετοιμάσουμε το κάτω σπίτι και να διοργανώσουμε τον γάμο. 

Και κάπως έτσι φτάνουμε στο επόμενο μεγαλύτερο κεφάλαιο της ζωής μου. Ιούνιο του 2009 παντρευόμαστε στο χωριό μου, λίγα μέτρα πιο πέρα από την αυλή των παιδικών μου χρόνων στην οποία πολλές φορές ονειρεύτηκα την έγγαμη ζωή μου, στην ίδια εκκλησία που είχε παντρευτεί και η μητέρα μου, όπου πήραμε ευλογία Κυρίου να τιμάμε, να σεβόμαστε και να αγαπάμε ο ένας τον άλλον "ως εαυτών". Μετά από ένα τρελό ταξίδι του μέλιτος στις μαγικές Σευχέλλες, (μια ανάρτηση που δεν πρέπει να παραλείψετε- πιστέψτε με!), επιστρέψαμε στην καθημερινότητα μας όπου για τα επόμενα τρία χρόνια περάσαμε τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μας... 

Δύο εγκυμοσύνες, δύο γέννες, κανένα μωρό... Φωτογραφίες από τα τρία αυτά χρόνια έχω μερικές, άλλες τις έχω αφημένες μέσα σε ένα ξεχασμένο στικάκι αφού ήμουν έγκυος σε αυτές στα αγγελούδια μου, και δεν ξέρω, δεν μπορώ να τις βλέπω...  Αγαπώ πολύ δυο που έχω με τον Παναγιώτη που για μένα φωνάζουν το πόσο μας έδεσαν όλα αυτά και αυτές θα μοιραστώ... 

Και κάπως έτσι ξημέρωσε η μέρα που ακόμα ένα τεστ εγκυμοσύνης βγήκε θετικό. Ακόμα πιο έτοιμοι και ανυπόμονοι από ποτέ, χαμογελάμε πολύ, είμαστε ζεν για να μην επηρεαστεί το μωρό και αναμένουμε με αγωνία να φανεί το δικό μας ουράνιο τόξο... Φωτογραφίζω την κοιλιά μου διαρκώς, την χαϊδεύω, του μιλάω, του υπόσχομαι πως θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να είναι ήρεμος και να τον κρατήσω στην αγκαλιά μου... Τα σύννεφα από πάνω μας έχουν αρχίσει να αραιώνουν...

9 Ιουλίου του 2013, γύρω στις δέκα το πρωί, αντικρίζω το πιο όμορφο θέαμα... Και από εκείνη την ημέρα δεν έχω πάρει τα μάτια μου από πάνω του...

Τα επόμενα χρόνια  με βρίσκουν μητέρα, ευτυχισμένη, αλλαγμένη, ξαναγεννημένη... Είμαστε πια οικογένεια και για όλους τους άλλους... Βρίσκουμε τις ισορροπίες μας και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η αδελφή μου με κάνει... θεία! Έναν ακόμα ρόλο που λατρεύω... Η ζωή μου δεν θα μπορούσε να είναι πιο ευλογημένη... 

Ναι, ναι... φτάσαμε αισίως στα 36 μου χρόνια. Φουλαρισμένα. Αν καταφέρατε να διαβάσετε ως εδώ σας συγχαίρω! Αν scrollάρατε και βρεθήκατε απευθείας εδώ, σας κατανοώ! Διανύουμε πλέον επισήμως τα 37... Και δεν ξέρω... Κάτι μου λέει μέσα μου πως αυτή η χρονιά θα είναι ιδιαίτερη, μοναδική και ξεχωριστή. Το εύχομαι. Πριν ένα χρόνο και πριν ακόμα ένα χρόνο, το μόνο που ευχόμουν είναι να με βρει η χρονιά με ένα ακόμα σποράκι στην κοιλίτσα... Φέτος εύχομαι απλά να είμαι γερή και δυνατή, τόσο σωματικά όσο και πνευματικά, ώστε να μπορώ να απολαμβάνω το σήμερα, την κάθε στιγμή με ένταση και πάθος. Να δώσω λίγη αγάπη στην Γιάννα, γιατί ξέχασα η αλήθεια είναι να την αγαπώ τα τελευταία χρόνια. Έφτασα μάλιστα να την μισώ κάποιες φορές...Έχω όμως τους άντρες μου, καθάριες ψυχές και οι δυο τους ώστε να αντανακλώμαι πάνω τους, και βλέπω στα δικά τους μάτια πόσο αγαπούν αυτοί την Γιάννα. Γιατί όχι τότε και εγώ; Και αν έρθει και ένα σποράκι... Θα το καλλιεργήσω με αμέριστη προσοχή και αγάπη...

Χρόνια μου πολλά, λοιπόν! (όπως λέει και το Ρινοκεράκι στο αγαπημένο μας παραμύθι!). Να ζήσω! Το κεράκι μου θα σβήσω και την τούρτα θα καταβροχθίσω! Για να χαρώ και να χορτάσω και χορτάτος να γιορτάσω!

Και για το τέλος, μην ξεχάσω.... Κλείστε τα μάτια και ακούστε το αγαπημένο τραγούδι- όλων μου των εποχών... 

Τίποτα δεν έχει αλλάξει 
Και τίποτα δεν είναι όπως παλιά
Μένει όμως ακόμα ένα πείσμα
Που δεν είναι συνήθεια μοναχά..
Για αυτό...
Γέλα πουλί μου γέλα
Γέλα...
Είναι η ζωή μια τρέλα...