Όταν η σιωπή ουρλιάζει...

Υπάρχουν μέρες που οι αγαπημένες μου μανούλες αγγέλων σιωπούν...  Και από την μια χαίρομαι μιας και ελπίζω να είναι καλές οι μέρες και για αυτό να μην τις ακούω... Μα από την άλλη... Πόσο τις φοβάμαι τις σιωπές μην κρύβουν ανείπωτο πόνο... 

Σήμερα λοιπόν, με το ξημέρωμα... Οι μανούλες μου μίλησαν... Η μια μετά την άλλη. Και πόσος πόνος φανερώθηκε ξαφνικά μετά την σιωπή. Πόση απελπισία και κραυγή για βοήθεια... 

Οι μανούλες μου λοιπόν πονάνε. Και πικραίνονται. Και νιώθουν τόση μοναξιά σε αυτό τον πόνο... Με δυσκολία αναπνέουν  όταν πλησιάζουν οι επέτειοι των ουράνιων γενεθλίων των αγγελουδιών τους...  Με τρόμο τις περιμένουν... 

Ναι, με τρόμο. Γιατί είναι περίεργο και ξέρω πως αν δεν το έχεις ζήσει- και ποτέ να μην το ζήσεις- δεν καταλαβαίνεις, μα όταν φτάνει εκείνη η μέρα, από την στιγμή κιόλας που σε έπιασαν οι πρώτοι πόνοι, με ένα τρόπο ανεξήγητο ζεις κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο και πάλι από την αρχή. Ξαφνικά μπορεί να είναι τόσο έντονη η ανάμνηση που ο πόνος να γίνει ψυχοσωματικός- να βιώνεις δηλαδή και πάλι τους ίδιους σωματικούς πόνους που βίωσες εκείνη την ημέρα- για τόσο έντονα συναισθήματα μιλάμε. Και οι ώρες σέρνονται, δεν περνάνε, είναι ατελείωτες αυτές οι μέρες...

Πονάω όταν διαβάζω κουβέντες που ακούνε και τις πικραίνουν τόσο πολύ... Γιατί έχω πικραθεί και εγώ πολύ και από κουβέντες και από πράξεις... Και επειδή δεν τους έχει απομείνει πια φωνή να ουρλιάξουν πως νιώθουν, θα το κάνω εγώ για αυτές. 

Όχι ο πόνος δεν μειώνεται, δεν καταλαγιάζει... Αντίθετα μπορεί να εμφανιστεί ξαφνικά σαν καταιγίδα, σαν κύματα τεράστια που θα παρασύρουν τα πάντα στον διάβα τους. Αυτό που αλλάζει με τα χρόνια είναι ότι μαθαίνω να τον αντιμετωπίζω. Είναι πλέον κομμάτι του εαυτού μου και έχω μάθει να ζω με αυτόν. 

Αγαπώ το παιδί μου και θέλω να μιλάω για αυτό. Θέλω να το αναγνωρίζεις σαν παιδί μου γιατί είναι. Και αν δεν το γνώρισα δεν σημαίνει πως δεν το λατρεύω με κάθε κύτταρο του κορμιού μου. Νομίζεις πως η έλλειψη αναμνήσεων βοηθά; Σκέφτηκες ποτέ αν η έλλειψη αναμνήσεων πονά ακόμα πιο πολύ;;; 

Το ότι μιλάω για το νεκρό παιδί μου δεν σημαίνει πως μιζεριάζω- δεν σημαίνει πως μένω κολλημένη στο παρελθόν, δεν σημαίνει πως δεν θέλω να προχωρήσω. Σημαίνει πως απλά μιλάω για το παιδί μου- λυπάμαι που το ότι είναι νεκρό σε φέρνει σε δύσκολη θέση- σημαίνει πως προσπαθώ να διατηρήσω την μνήμη του ζωντανή και στους γύρω, σημαίνει πως θέλω να προχωρήσω χωρίς να αφήσω κανένα κομμάτι του εαυτού μου πίσω. Και σίγουρα δεν μιζεριάζω. Έζησα το αδιανόητο και στέκω ορθή να σου μιλώ και να σε κοιτώ. Είμαι ήδη πολύ πιο δυνατή και αισιόδοξη από εσένα στην πιο δύσκολη σου μέρα. 

Και συγνώμη αν γίνομαι πιο επιθετική, μα ειλικρινά πριν ανοίξεις το στόμα σου για να πεις οτιδήποτε σε μια γυναίκα που έχασε το μωρό της κάνε μου την χάρη και σκέψου... Για μερικά μόλις δευτερόλεπτα έλα στην θέση της. Πραγματικά. Σκέψου πως θα ήταν αν μαζί με την ζωή γνώριζες και τον θάνατο. Κάντο. Και αν αυτό που ήθελες να πεις, είναι κάτι που θα ήθελες να ακούσεις, τότε έχεις το ελεύθερο... 

Ξέρεις όμως τι; 

Αν το έκανες πραγματικά, θα βυθιζόσουν στην σιωπή... Και το πιο πιθανόν θα ήταν απλά να ξεσπούσες σε κλάματα στην αγκαλιά της μητέρας που μόλις πριν λίγο ήσουν έτοιμη να της πεις να προχωρήσει, να ξεχάσει, να πάψει να σκέφτεται, να μην είναι υπερβολική. 

Κατάλαβες τώρα;