Είν' η ζωή μια τρέλα... (μουσική πρόσκληση από το Καρυδότσουφλο...)

Από που να αρχίσω σήμερα;;; 

Διανύω μια λίγο απαιτητική και δύσκολη για μένα περίοδο. Τα συμπτώματα της Συριγγομυελίας επανήλθαν δυναμικά, ενώ ο μεσημεριανός μου ύπνος- ο οποίος είναι πολύ σημαντικός αφού είναι και ο μόνος που ξεκουράζει το σώμα μου, (μετά από δυο ώρες το βράδυ, αρχίζω να στριφοργυρνάω και πραγματικά να μην μπορώ να βρω θέση που να μην πονάει όλο μου το κορμί)- εδώ και δυόμιση μήνες που το μαιμούδι έκοψε την πιπίλα είναι πλέον παρελθόν. 

Δυσκολεύομαι να ανταπεξέλθω σωματικά, και κατά συνέπεια και συναισθηματικά και πνευματικά στις απαιτήσεις ενός τρίχρονου στο σπίτι, νιώθοντας τόσο μα τόσο ανεπαρκής και πιέζοντας τόσο τον εαυτό μου που νιώθω πως κάποια στιγμή απλά θα σπάσω. 

Φυσικά ξέρω πως εγώ είμαι αντράκι και δεν μασάω, (μόλις φύσηξα και την φράτζα αλά Βουγιουκλάκη για εφέ), και ακόμα και αν σπάσω θα είναι ίσα για να επανέλθω ακόμα δριμύτερη. 

Με αυτό το backround λοιπόν,  τις προάλλες κατεβήκαμε κέντρο με το μαιμούδι και πήγαμε βόλτα με το τρένο, κάτι που είχαμε πολύ καιρό να κάνουμε. Ενώ περιμέναμε στον σταθμό του τρένου με ανυπομονησία, πέρασε μια νέα κοπέλα, θα ήταν δεν θα ήταν είκοσι χρονών - με τον αέρα και την αλαφράδα της νιότης της και φορούσε κάτι υπέροχα κίτρινα μεγάλα ακουστικά μουσικής στο κεφάλι. Χαμογελούσε ονειροπαρμένα και ήξερα πως άκουγε ένα τραγούδι που της δημιουργούσε πολλά και ευχάριστα συναισθήματα. 

Μου άρεσε τόσο πολύ η εικόνα της και η αντισυμβατικότητα της να φορέσει οτιδήποτε λιγότερο από αυτό το τρανταχτό και αισιόδοξο κίτρινο, και θυμήθηκα την δική μου Γιάννα των είκοσι χρόνων, αυτή που είχε διαρκώς τα ακουστικά στα αυτιά της, που η μουσική ήταν το Α και το Ω, αυτή που για να κοιμηθεί έπρεπε να ακούει την μουσική στην διαπασών. 

Δύο μέρες μετά πέφτω πάνω σε αυτή την ανάρτηση της Μάρθας που με παραπέμπει σε αυτή την ανάρτηση της Ελένης! Και γεμίζω νοσταλγία, χαρά, αγάπη! Όλα αυτά, μα όλα, συνδυάστηκαν μεταξύ τους μαγικά και έκαναν μέσα μου το κλικ...  Δεν θέλω και πολλά για να συμμετέχω σε μια πρόκληση! Οπότε ναι, σήμερα που κοιμήθηκε και το μαιμούδι νωρίς, το ταξίδι θα είναι μουσικό... 

Νομίζω πως το πρώτο τραγούδι που με άγγιξε βαθιά, και ακόμα μου προκαλεί ρίγη όταν το ακούω είναι το "My way" ερμηνευμένο όμως από τον λατρεμένο μου Elvis. Γιατί από μικρό παιδί, ότι και αν συνέβαινε, εγώ έμενα πιστή στον χαρακτήρα μου, τα θέλω μου, την προσωπικότητα μου διατηρώντας με νύχια και με δόντια την μοναδικότητα της- όποια και αν ήταν αυτή... 

Yes, there were times, I'm sure you knew

When I bit off more than I could chew

But through it all, when there was doubt 

 I ate it up and spit it out

 I faced it all and I stood tall and did it my way

Το τραγούδι που άκουγα ξανά και ξανά και ξανά ήταν μόνο ένα... 

Ooh, baby, baby, it's a wild world
It's hard to get by just upon a smile
Ooh, baby, baby, it's a wild world
And I'll always remember you like a child, girl

Μετά ήρθε στην ζωή μου το άλλο μου εγώ- αυτό που γουργουρίζει- και ο λατρεμένος γενικότερα Μαχαιρίτσας- μπήκε μόνιμα στην ζωή μας- αφού με την παραμικρή ευκαιρία θα του τραγουδίσω... (πάντα παράφωνα!)...

Κι αν είμαι εγωκεντρικός
εγώ είμαι ολόκληρος μωρό μου
γι’ αυτό μπορώ και σ’ αγαπώ
σαν εαυτό μου
Δεν είσαι τ’ άλλο μου μισό
εγώ μισώ ό,τι χωρίζει
είσαι το άλλο μου εγώ
αυτό που γουργουρίζει

Μα και αυτό... 

Εσύ με ξέρεις πιο πολύ, απ’ όλους στη ζωή μου, 
τα μαγικά ταξίδια μου τα έκανες κι εσύ.
Όταν η νύχτα μ’ έστελνε στα στέκια της ερήμου
για σένα ήταν πάντα απλό να ψάξεις να με βρεις.
Σου λέω με ξέρεις πιο πολύ απ’ όλους στη ζωή μου, 
για σένα είναι πάντα απλό να ψάξεις να με βρεις.

Κι απόψε μες την έρημη την πόλη
που με βρήκες πάλι, πάρε με κοντά σου
Κρύψε με μες το παλτό σου, κάνε με κορμί δικό σου
ως την άκρη του μυαλού σου, ως την άκρη του ουρανού σου.
Τύλιξέ με στο κασκόλ σου σαν παιδί, σαν άγγελό σου
να χαθώ στη μυρωδιά σου, να χορέψω στ’ όνομά σου.

Και λάτρεψα και αυτό, γιατί το λάτρευε το άλλο μου εγώ... 

Δεν μπορεί να με κρατήσει ο εαυτός μου, 
σε κανέναν δεν ανήκω, είμαι δικός μου.
Το σπασμένο ουρανό σου μη μου δώσεις, 
σ’ αγαπώ κι έτσι μπορεί να μ’ εξοντώσεις, 
σ’ αγαπώ κι έτσι μπορεί να μ’ εξοντώσεις.

Και μετά ήρθαν οι απώλειες μας... Και αυτό να με συντροφεύει μερόνυχτα ολόκληρα, μερόνυχτα που έγιναν χρόνια... 

Δε θα `θελα εδώ Θεός να επέμβει
και ας ξέρω, φως μου, πως τυφλά τον υπακούς
Σκυφτός εγώ, γονατιστός, θα του ζητούσα
να μην επέμβει στους θολούς σου δισταγμούς

Μη σε φέρει, μη σε στείλει
μη σ’ αγγίξει τόσο δα
και επιτέλους αν σε στείλει
να σε στείλει εδώ ξανά

Χέρια μου αδειανά, Χριστέ !
άδεια μου αγκαλιά, Χριστέ μου !
Χέρια μου αδειανά, Χριστέ !
άδεια μου αγκαλιά

Αν και για μένα αγγελούδια δεν υπάρχουν
μόλις σε ιδώ κοντεύουν να επαληθευτούν
Αχ θα τα εσύναζα και θα τα εκλιπαρούσα
με τις φλογίτσες τους στο πλάι σου να σταθούν

Να σου φέγγουν να βαδίζεις
εν χάριτι ομορφιάς
σαν Χριστός πάνω απ’ τη λίμνη
και σε μένα να γυρνάς

Βαμμένος είμαι στην αγάπη
έτσι ήσουν πάντοτε κι εσύ
Πιστεύω σ’ ένα μονοπάτι
που θα `μαστε μαζί

Κι έτσι ας καίνε οι λαμπάδες
στα μονοπάτια στα βουνά
κι εκείνη πάντα θα επιστρέφει
κάθε στιγμή παντοτινά

Αλλά και αυτό... 

I hurt myself today 
To see if I still feel 
I focus on the pain 
The only thing that's real 
The needle tears a hole
The old familiar sting 
Try to kill it all away 
But I remember everything 


What have I become 
My sweetest friend 
Everyone I know goes away 
In the end 
And you could have it all 
My empire of dirt 
I will let you down 
I will make you hurt 

I wear this crown of thorns 
Upon my liar's chair 
Full of broken thoughts 
I cannot repair 
Beneath the stains of time 
The feelings disappear 
You are someone else 
I am still right here 

What have I become 
My sweetest friend 
Everyone I know goes away 
In the end 
And you could have it all 
My empire of dirt 
I will let you down 
I will make you hurt 

If I could start again 
A million miles away 
I would keep myself 
I would find a way

Και αυτό... 

Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη
π’ όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ, 
τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει, 
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό.

Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου
κι εγώ για το καλό μου
για κείνη πολεμώ
κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω, 
για να της τραγουδήσω τον πιο βαρύ καημό.

Όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω, 
για να την αγκαλιάσω
στον πιο τρελό χορό, 
κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της, 
μου δίνει την προβιά της
για να τηνε φορώ.

Καμιά φορά απ’ το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι, 
σχεδόν αγαπημένοι, 
καθείς να κοιμηθεί
και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν τη μπόρα, 
σαν τη στερνή την ώρα
που θα επιτεθεί.

Και μετά κάπως άρχισα να πεισμώνω και να ονειρεύομαι ξανά... Και να ντύνω τα όνειρα μου και τις σκέψεις μου με αυτό... 

Λες πως βαρέθηκες αυτή την ίδια συννεφιά
λες πως χωλαίνεις σε σβησμένα μονοπάτια
γυρίζεις ξένη από εχθρό και συντροφιά
σε αυτό τον κόσμο που δεν βλέπεις πια στα μάτια

Μες στο δωμάτιο ταξίδια κάνεις αστρικά
και το ξημέρωμα σε βρίσκει πάλι μόνη
σε ένα ταξί που σε πηγαίνει στην δουλειά
να αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που σε θυμώνει

Κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα
ματάκια μου μοιραία
δε θέλω να μου κλαις
κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα
στο ορκίζομαι παρέα
θα ‘ρθουν μέρες καλές

Λες πως κουράστηκες στους ώμους να έχεις το σταυρό
μα εγώ σου λέω μήπως κάνεις κάποιο λάθος
δεν έχει πρόβα αυτή η ζωή και χάνεις καιρό
μα δες τη σπίθα που πετιέται εκεί στο βάθος

Αλλά και αυτό... 

Every time I look in the mirror
All these lines on my face getting clearer
The past is gone
It went by, like dusk to dawn
Isn't that the way
Everybody's got their dues in life to pay

Yeah, I know nobody knows
Where it comes and where it goes
I know it's everybody's sin
You got to lose to know how to win

Half my life's
In books' written pages
Lived and learned from fools and
From sages
You know it's true
All the things come back to you

Sing with me, sing for the year
Sing for the laughter, sing for the tear
Sing with me just for today
Maybe tomorrow, the good lord will take you away

Yeah, sing with me, sing for the year
Sing for the laughter, sing for the tear
Sing with me, just for today
Maybe tomorrow, the good Lord will take you away
Dream On Dream On Dream On
Dream until your dream comes true

Μετά έγινε το θαύμα και ήρθε στην ζωή μας το δικό μας ουράνιο τόξο... Και οι νύχτες και μέρες μας γέμισαν με αλλιώτικα νανουρίσματα, δικά μας αγαπημένα ακούσματα μα και πολλά καινούργια... 

Πήρα κόκκινα γυαλιά 
κι όλα γύρω σινεμά τα βλέπω 
κι ούτε ξέρω πώς να ζω 
ούτε και πώς ν' αγαπώ 
τη ζωή μου επιβλέπω 

Πήρα κόκκινο στυλό 
και τραβάω γιαλό-γιαλό και γράφω 
τραγουδάκια της φωτιάς 
της φωτιάς, της πυρκαγιάς 
τη ζωή μου αντιγράφω 

Πώς μ' αρέσει αυτός ο ήλιος 
πώς μ' αρέσει αυτός ο ήλιος 
όταν βγαίνει το πρωί 
κι είναι βάσανο ο φίλος 
είναι βάσανο ο φίλος 
που φωνάζει εκδρομή 

Πώς μ' αρέσει το φεγγάρι 
πώς μ' αρέσει το φεγγάρι 
όταν βγαίνει να μας δει 
και κρατάει το φανάρι 
και κρατάει το φανάρι 
στης αγάπης την πληγή 

Πήρα κόκκινη καρδιά 
και πουκάμισα φαρδιά φοράω 
και ρωτάω να μου πουν 
όσοι ξέρουν ν' αγαπούν 
σε ποιον έρωτα χρωστάω 

Πήρα κόκκινα φτερά 
και περνάω μια χαρά, γελάω 
Πιάνω σώμα του χιονιού 
και ουρά χελιδονιού 
στου Θεού τ' αυτί μιλάω 

Όταν κλαίει μια καραμέλα
μην κρατάς ποτέ ομπρέλα, μην κρατάς.
Έχει δάκρυα όλο γλύκα
θα σου πάρουνε την πίκρα, αν πονάς.

Γιατί αντάμωσαν δυο φίλοι
γιατί βγήκε το σταφύλι
γιατί γύρισε το αγόρι
και παντρεύτηκε την κόρη.

Όταν κλαίει μια καραμέλα
είν`τα δάκρυά της δάκρυα χαράς.

Όταν κλαίει μια καραμέλα
μην κρατάς ποτέ ομπρέλα, μην κρατάς.
Είν`τα δάκρυά της γέλια
στάζουν ζάχαρη, κανέλα στην καρδιά.

Γιατί αντάμωσαν δυο φίλοι
γιατί βγήκε το σταφύλι
γιατί άνθισε απόψε
μες στα μάτια η πασχαλιά.

Σ αγαπάω αγκιναρούλα, αχ κι εγώ γλυκό καρότοκαι ποτέ δε θα σ αφήσω να σε βάλουν στο ριζότο.

Σ αγαπάω καροτάκι, αχ κι εγώ γλυκιά αγκινάρα,τη ζωούλα μου θα δώσω για να μη σε δω στη σχάρα.

Στα λιβάδια τώρα τρέχουν κι αγαπιούνται ευτυχισμένακι ούτε που φοβούνται πια μήπως γίνουνε βρασμέναλ

Κι έζησαν αυτά καλά με τα άλλα χορταράκιακι έκαναν εφτά παιδιά, καροτοαγκιναράκια

Μ' αγαπάς αγκιναρούλα;.. 

Σ'αγαπάω καροτάκι...

Με προσωπικό αγαπημένο του μαιμουδιού ακόμα και σήμερα, η απίθανα ταξιδιάρικη φωνή του Βασίλη... 

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά, 
έλα πάρε και τούτο. 
Μικρό μικρό σου το `δωσα, 
άρχοντα φέρε μου το. 
Κρύψε και τη σφεντόνα του, 
φρόνιμο κάνε μου το. 

Παλιέ μου φίλε, γνώριμε, 
συμμαθητή, θαμώνα, 
μαζί μου απόψε έφερα 
εκείνη τη σφεντόνα. 
Μην πάει ο νους σου στο κακό, 
πουλιά δε θα χτυπήσω. 
Με κότσυφες και πέρδικες 
τι έχω να χωρίσω; 

Τα παιδικά μας όνειρα 
θα σας εκσφενδονίσω, 
με χρώματα και μουσικές 
θα σας τα τραγουδήσω. 
Παλιέ μου φίλε, γνώριμε, 
συμμαθητή, θαμώνα, 
απόψε που βρεθήκαμε, 
σου δίνω τη σφεντόνα.

Και επειδή αυτή η μουσική ανάζητηση με έχει πάει σε πολλά λημέρια, δρόμους που δεν σταματούν να σε οδηγούν και σε άλλες γειτονιές, θα κλείσω αυτή την καρυδοτσουφλοεμπνευσμένη ανάρτηση με το τραγούδι όλων των εποχών... Αυτό που εκφράζει όλη μου την προσωπικότητα και στάση ζωής... 

Μου φαίνεται σαν να 'ναι χθες
μα πάνε τόσα χρόνια
που σαν βιολί το σώμα σου
στα χέρια μου κρατούσα

Με το ραδιόφωνο σιγά
μες στ' απαλό σκοτάδι 
θα τρόμαζες αν ήξερες 
πόσο σε αγαπούσα 

Τίποτα δεν έχει αλλάξει
και τίποτα δεν είναι όπως παλιά
μένει όμως ακόμα ένα πείσμα
που δεν είναι συνήθεια μοναχά 

Γέλα, γέλα πουλί μου γέλα
γέλα, κι είν' η ζωή μια τρέλα

Ναι. Μπορεί να μην ακούω πια στην διαπασών καθημερινά τραγούδια μιας και κάποιος πρέπει να ακούει τα καμάμωτα ενός μαιμουδιού. Και τα περισσότερα τραγούδια που ακούω πλεόν να είναι από την Λιλιπούπολη και τον Τεμπέλη Δράκο... Όμως αυτές τις μέρες που το ράδιο δυναμώνει σε ένταση και είμαστε, είτε στο αυτοκίνητο είτε στο σπίτι και ακούω και μια παιδική φωνούλα να τραγουδάει μαζί μου... αγαπημένα τραγούδια με τα οποία μεγάλωσα και εγώ, τότε ο αγαπημένος μου στίχος αποκτάει ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα... 

Γέλα πουλί μου... γέλα

Γέλα... 

Είναι η ζωή μια τρέλα....

(ταξιδέψτε και με την αγαπημένη μουσική αναδρομή της γλυκιάς Βάσως, εδώ... )