Κάποτε....

Τις προάλλες, και ενώ ήμασταν στην παιδική χαρά σε μια από τις συνηθισμένες πρωινές μας εξορμήσεις, άφησες για λίγο το παιχνίδι και ήρθες να ζητήσεις νερό. Τότε, πρόσεξες πως στην άλλη πλευρά, κάποια παιδιά έπαιζαν ποδόσφαιρο. Έφυγες λοιπόν από κοντά μας και πήγες να κάτσεις λίγο παραπέρα για να χαζέψεις. 

Λίγο μετά σε πλησίασαν αρκετά κορίτσια που και αυτά με την σειρά τους παρακολουθούσαν τον αγώνα και σε ρώτησαν πως σε λένε. Έκπληκτη σε παρακολούθησα να απαντάς χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, όπως και σε όλες τις υπόλοιπες ερωτήσεις τους. Τότε, μόλις συνειδητοποίησες πως δεν θα σε αφήσουν να κάνεις αυτό που ήθελες εξαρχής, αποχώρησες και συνέχισες το παιχνίδι που προστάζει η ηλικία σου να κάνεις όταν βρίσκεσαι σε μια παιδική χαρά. 

Εγώ αδύναμη ακόμα από τα τελευταία γεγονότα, καθόμουν εκεί να σε χαζεύω πότε μόνο σου, πότε με τον πατέρα σου και πότε με την μπουμπού σου να τρέχεις, να παίζεις, να σκαρφαλώνεις και να νιώθω την καρδιά μου να πλημμυρίζει χαρά... Και ταυτόχρονα να γεμίζουν να μάτια μου δάκρυα... 

Ξέρεις, είναι πάντα γλυκόπικρο για έναν γονιό να βλέπει το παιδί του αργά και σταθερά να μεγαλώνει και να ανεξαρτητοποιείται τόσο όμορφα... 

Κάποτε,  ήσουν τόσο δα μικρός που μιλούσα εγώ για σένα... Και κοίτα που τώρα μιλάς εσύ για σένα. Μπορεί ακόμα και για μένα. Και εγώ να μένω να κοιτάω. 

Κάποτε, φρόντιζα να σου δείχνω κάθε τι, να σου δίνω πάσης φύσεως ερεθίσματα, να σου εξηγώ. Και κοίτα τώρα που δεν προλαβαίνω να βλέπω όλα όσα μου δείχνεις εσύ, δεν προλαβαίνω να απαντώ στις δικές σου εξηγήσεις, δεν χορταίνω όλα τα ερεθίσματα που μου δίνεις εσύ. Και να μένω πάντα να κοιτάω. 

Κάποτε, έτρεχα και εγώ μαζί με σένα κρατώντας σε από τα χεράκια. Και κοίτα τώρα που τρέχεις μόνος σου. Πιο γρήγορα από εμένα. Εκτός από τις φορές που θα έρθεις να με τραβήξεις από το χέρι για να τρέξω και εγώ- ξοπίσω σου αυτή την φορά. Και εγώ κάπου εκεί να κοιτάω. 

Κάποτε, έπρεπε να σε παροτρύνω με γλυκόλογα και να βρίσκομαι εκεί δίπλα σου να σε πιάσω για να πέσεις από την τσουλήθρα. Και κοίτα τώρα που πέφτεις σφαίρα φωνάζοντας "Μαμάαα... κοίτα!!" Και εγώ να κάνω ακριβώς αυτό. Να μένω να κοιτάω. 

Κάποτε, δεν ήθελες να απομακρύνεσαι από κοντά μου. Πάντα εκεί δίπλα, να με νιώθεις- να με ακούς. Και κοίτα τώρα που φεύγεις χωρίς δεύτερη σκέψη, πότε πότε να με ψάχνεις με το βλέμμα σου, πότε πότε να με αποζητάς. Και εγώ εκεί, πάντα, να κοιτάω. 

Και ξέρω πως πολύ σύντομα θα έρθει και η στιγμή που δεν θα είμαι καν εκεί να κοιτάω. Θα προσπαθώ με τα μάτια της ψυχής να σε βλέπω σε κάθε τι που εσύ θα μου φανερώνεις πια από την ζωή σου. Ναι, την ζωή σου. Δική σου είναι στο έχω ξαναπεί. Δεν στην έδωσα εγώ. Όχι. Μια απλή μεσάζοντας είμαι. Εσύ ωστόσο να το θυμάσαι πάντα. 

Εσύ, έδωσες ζωή σε εμένα. 

Γιατί θέλω να ξέρεις πως σε είχα λαχταρήσει τόσο πολύ, που από την πρώτη στιγμή που σε κράτησα στην αγκαλιά μου, από την πρώτη στιγμή που ένιωσα την ζεστασιά σου και άκουσα την αναπνοή σου- από όλες εκείνες τις πρώτες στιγμές έχω ρουφήξει κάθε λεπτό- θυμάμαι κάθε συναίσθημα, κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή. Τέσσερα χρόνια αποκλειστικά μαζί παντού και πάντα. Μπορεί να μην σε χόρτασα- πως να χορτάσεις τέτοια ατόφια ευτυχία; Όμως ξέρω πως αξιοποίησα κάθε δευτερόλεπτο. Περισσότερο δεν θα μπορούσα να σε έχω προσπαθήσει να σε χορτάσω. 

Μένω λοιπόν πια εδώ-  ικανοποιημένη από τις επιλογές μου- να σε κοιτάω. Να σε καμαρώνω. Να σε χορταίνω έστω και από απόσταση. Έστω και αν έρθει και η στιγμή που θα είμαι εκεί μόνο σε μια γωνίτσα της καρδιάς σου. 

Αυτό μου φτάνει. 

(Όλα αυτά έγιναν κάποια δύσκολη μέρα του Οκτώβρη. Μια μέρα που θέλω να θυμάμαι. Μια που γέμισε η καρδιά μου με ευγνωμοσύνη ακόμα μια φορά)