Δευτέρα 11 Απριλίου 2016

Όταν είσαι μαμά χωρίς παιδί...

Σήμερα επέστρεψα για μια ακόμη φορά στην κλινική που πέρασα τους δυόμιση δυσκολότερους μήνες της ζωής μου. Στην κλινική που γέννησα τον δικό μου μικρό Πρίγκηπα. Στην κλινική που άκουσα τις φράσεις " Να σου ζήσει ο γιος" και "Ο γιος σου πέθανε" την ίδια ημέρα. 

Δεν είναι η πρώτη φορά. Έχω ξαναπάει, για ευχάριστα μόνο γεγονότα, έκτοτε, όπως και σήμερα. Νομίζω πως πάντα θα σφίγγεται λίγο η καρδιά μου, όσα χρόνια και αν περάσουν. Πάντα ανυπομονώ να δω τα "κορίτσια" , (μαίες και νοσηλεύτριες) και πάντα στεναχωριέμαι αν δεν πετύχω κάποια. Mε γεμίζουν αγάπη και θετική ενέργεια ακριβώς όπως τότε... 

Μιλήσαμε και σήμερα. Για τότε. Για αυτούς τους μήνες. Για τον Χριστουγεννιάτικο στολισμό του δωματίου που τις είχε ενθουσιάσει. Για τις άλλες γυναίκες που πάλευαν ταυτόχρονα με μένα για τα αυτονόητα. Για αυτόν τον πεισματάρη γιατρό μου που αγαπάει βαθιά μα δεν το δείχνει. 

Και η φωνή έσπασε και πάλι. Αυτές το έζησαν. Θυμούνται. Ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει να έρχεται μια νέα ζωή στον κόσμο και να χάνεται. Ξέρουν τι σημαίνει να έχει χαθεί μια ζωή πριν καν έρθει να συμπληρώσει το παζλ της ανθρώπινης ύπαρξης. 

Ξέρουν τι σημαίνει να είσαι μαμά χωρίς παιδί. 

Και έρχεται σήμερα ένα ποστ από μια μανούλα στον δικό μας κύκλο αγάπης, να αγγίξει ένα τεράστιο θέμα στην νεογνική απώλεια και απώλεια κύησης. 

Η αγαπημένη μου μανούλα γράφει: 

"Δεν την τάισα,δεν την έντυσα,δεν την έκανα μπάνιο..τίποτα..δεν πρόλαβα να τις διαβάσω τα παραμυθάκια της..δεν την έκανα καλά,δεν μπόρεσα..Δεν μπόρεσα..
Τι μάνα με κάνει αυτό;"

Για όλους εσάς λοιπόν που δεν το έχετε ζήσει, και ποτέ να μην το ζήσει καμία μανούλα ξανά, έχουμε την εξής ευαίσθητη ψυχολογία. 

Αυτή η Μάνα- γιατί Μάνα είναι με Μ κεφαλαίο- θες ψυχολογικά, θες ορμονικά, θες απλά εγκεφαλικά, είχε προετοιμαστεί να γίνει μητέρα. Είχε προετοιμαστεί να γεννήσει ένα μωρό, να το νανουρίσει, να το κρατήσει αγκαλιά, να το κάνει μπάνιο, να το πάει βόλτα, να το φροντίσει και να κάνει ότι κάνει κάθε μητέρα με το μωρό της. Είχε όνειρα και ελπίδες, είχε οραματιστεί την ζωή της με ένα ακόμα άτομο στο πλευρό της, για πάντα. 

Ξαφνικά όλα αυτά καταρρέουν. Και καταρρέουν εντυπωσιακά, με αφάνταστο πόνο, αφάνταστο θυμό, με τόσα πολλά γιατί που ποτέ δεν θα βρουν απαντήσεις. Και μαζί με αυτά έρχονται και οι ενοχές. Γιατί σαν Μάνα, μοναδικός της σκοπός ήταν να προστατέψει αυτό το παιδί. Να το προστατέψει από κάθε κακό ακόμα και αν της στοίχιζε την ίδια της την ζωή. 

Και να που ξεγλιστράει μέσα από τα χέρια της, χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα για να το σώσει. Να που μένει πίσω, αυτή ζει και το μωρό της όχι. 

Και πρέπει να συνεχίσει την ζωή της. Πρέπει να κοιτάει μια άδεια κούνια στο δωμάτιο και να μυρίζει ρουχαλάκια που ποτέ δεν πότισαν με την μυρωδιά του μωρού της. Πρέπει να πηγαίνει στις υποχρεώσεις της με ένα σώμα που μαρτυρά εγκυμοσύνη, μα κανένα μωρό να το επιβεβαιώνει. Πρέπει να απαντά σε ερωτήσεις και μετά να αντιμετωπίζει την αμηχανία που προκαλούν οι απαντήσεις της. Πρέπει να ξεχάσει τα όνειρα που έκανε για αυτό το μωρό, γιατί δεν πρόλαβαν καν να αρχίσουν. Πρέπει να αντιμετωπίσει το γεγονός πως ενώ είναι μάνα, γέννησε- γέννησε ένα υπέροχο μωράκι- δεν κάνει τίποτα από αυτά που θα έκανε. Και αρχίζουν να παλεύουν μέσα της οι δυο της εαυτοί. Η Μάνα- γιατί είναι- και η γυναίκα που νομίζει πως δεν είναι μάνα, αφού δεν ξαγρυπνάει από κλάματα μωρού, μα από τα δικά της. Πρέπει  να ανέχεται το γεγονός πως κάθε τι που της λένε επιβεβαιώνει αυτή ακριβώς της την φοβία. 

Πως δεν είναι Μάνα- θα γίνει

Μα είναι. Είναι τόσο πολύ Μάνα. Όποτε σας παρακαλώ. Σε μια μητέρα που θρηνεί τον χαμό του μωρού της, μην πείτε τα εξής: 

-Δεν πειράζει, θα κάνεις άλλο. (δεν θέλει άλλο, θέλει αυτό. Και αφού θρηνήσει, θέλει και άλλο. Δεν το αντικαθιστά. Δεν θέλει. Το ότι δεν το γνώρισες δεν σημαίνει πως δεν είναι και αυτό παιδί της). 
-Δεν πειράζει , έχεις και άλλο. (Από πότε η ύπαρξη ενός παιδιού ήδη στην ζωή ενός γονιού αφαιρεί την σπουδαιότητα ενός αλλά και πολλών άλλων παιδιών;) 
- Μην ανησυχείς, θα πάνε όλα καλά και θα γίνεις μανούλα. (Είναι ήδη μανούλα, γέννησε, σεβάσου το). 
-Όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις. (Είναι ήδη μάνα. Ναι δεν αλλάζει πάνες, ούτε ξενυχτά, όμως διάλεξε βαφτιστικά ρούχα για να θάψει το παιδί της, εσύ πότε θα καταλάβεις;

Βασικά είναι πολύ απλό. Για μια γυναίκα, το να δώσει ζωή θεωρείται αυτονόητο, προσόν, ευλογία. Για κάθε γυναίκα που παλεύει να καταφέρει ότι άλλες γυναίκες καταφέρνουν με τεράστια ευκολία, είτε λόγω υπογονιμότητας, είτε λόγω νεογνικής απώλειας, είτε λόγω προβλημάτων υγείας, το θέμα παιδί είναι τρομερά ευαίσθητο ζήτημα που προκαλεί πολύ πολύ πόνο διότι σε καθημερινή βάση παλεύουν με την ψυχολογία της ανικανότητας ως γυναίκας να εκπληρώσουν έναν από τους σημαντικότερους ρόλους τους- ίσως αυτόν που τις καθορίζει περισσότερο από όλους. Πολλές γυναίκες αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους προβλήματα σιωπηλά, χωρίς να τα μοιράζονται, χωρίς να εκφράζονται, χωρίς να προσπαθούν να δείξουν την σωστή αντιμετώπιση απέναντι σε  αυτό που ζουν. Όποτε, σας παρακαλώ, θα μιλήσω εγώ για αυτές. Απλά προσπαθήστε να τις ακούσετε. Και αν δεν έχουν κάτι να πουν, απλά δείξτε πως λυπάστε βαθιά για την απώλεια τους. 

Γιατί είναι απώλεια. Και μάλιστα από τις πιο δύσκολες που μπορεί να χρειαστεί να αντιμετωπίσει μια.... Μάνα. 

Και ναι. Οι λέξεις κόβουν σαν ξυράφι. Ματώνουν και πονάνε. Ας προσέχουμε όλοι πως τις χρησιμοποιούμε. 



 

37 σχόλια:

  1. Νιώθω πως αυτα που γράφεις βγαίνουν απτο δικυο μου στόμα, απτη δική μου ψυχή! Γιατί τοσος ρατσισμός εκει εξω?Ετσι το ενιωσα,ετσι το βιωσα!Αλλάζουν δρόμο γιατι δεν έχουν τι να πουν.Ρωτηστε με απλά πως ειμαι.Αφηστε με να σας μιλησω για τα παιδια που εχασα.Γιαυτο που προλαβα να αγκαλιασω κ γιαυτο που δεν πρόλαβα να νιώσω. Είμαι Μανα γιατί λατρεύω κ πονάω για τα παιδιά μου ακομα κ γιαυτα που δε μπορω να αγγιξω.
    Μπραβο Γιάννα μου!Συνεχισε το εργο σου!
    Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η πρώτη σου πρόταση για μένα τα λέει όλα... Σκοπός μου να γίνω η φωνή σας- όταν αυτό το πετυχαίνω έστω και για ένα άτομο- νιώθω μεγάλη ανακούφιση.... Μια μεγάλη αγκαλιά σου στέλνω...

      Διαγραφή
  2. Δεν τολμάω καν να διανοηθώ πώς ειναι να χάνεις το παιδί σου.
    Καμία μανα δε θα έπρεπε να βλέπει το παιδί της να φεύγει και κανένας δε θα έπρεπε να υποβιβάζει τον πόνο της.
    Ξέρεις τι... Τα χάνω οταν διαβάζω τέτοιες αναρτήσεις. Πραγματικά δε μπορώ να αποτυπωσω καμία σκέψη μου. Με αγγίζεις πολύ βαθιά ομως, κάθε φορά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα χάνεις μα πάντα κάνεις την προσπάθεια σου να εκφραστείς και να προσεγγίσεις το θέμα... Και αυτό είναι συγκινητικό... Είσαι μια ξεχωριστή ψυχή. Σε φιλώ γλυκά...

      Διαγραφή
  3. Γλυκιά μανούλα υπέροχο κείμενο...σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Όπως πάντα, τα κείμενα σου σχετικά με την απώλεια ενός παιδιού, με την απώλεια του μέλλοντος που έχεις φανταστεί γι' αυτό, είναι συγκλονιστικά. Δεν έχω σχόλια, μόνο αγάπη.

    Ελένη
    https://myfortysomethingworld.wordpress.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η αγάπη είναι πάντα αρκετή... Τα φιλιά μου γλυκιά μανούλα...

      Διαγραφή
  5. Ακομα μια φορα με συγκινησες Γιαννα μου με το κειμενο σου! Μια μεγαλη αγκαλια σε ολες τις μανουλες που περνουν αυτη τη δοκιμασια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γιάννα μου γλυκιά τι να πω... Μονο συνέχισε να δίνεις δύναμη κουράγιο ελπίδα σε όλες εκείνες τις Μανουλες που περνάνε την δυσκολότερη δοκιμασία που μπορεί να περάσει ένας άνθρωπος.... Σε φιλώ γλυκά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Προσπαθώ Ειρήνη μου.... Πολλά φιλιά σε σένα και στα αγόρια σου <3

      Διαγραφή
  7. Εγώ θυμώνω πάντως πολύ με τους ανθρώπους που ανοίγουν το στόμα τους και πετάνε τις κοτσάνα τους. Γενικότερα με εκνευρίζει και ακόμα περισσότερο έχω εκνευριστεί σε τέτοιες περιπτώσεις.
    Εγώ γενικά όταν δεν ξέρω τι να πω το λέω.. Δεν ξέρω τι να σου πω.. Και αφήνω τον άλλον εάν και εφόσον θέλει να μιλήσει!
    Να ορίστε. Μαζί σου ή θα κλαίω ή θα θυμώνω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν σου φταίω εγώ, σου φταίνε οι ορμόνες και που είσαι πεισματάρικο ποντίκι και δεν ακούς... Πέρα από αυτό- το δεν ξέρω τι να σου πω, είναι πάντα προτιμότερη προσέγγιση όταν πράγματι δεν ξέρεις τι να πεις...

      Διαγραφή
  8. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πολύ με πόνεσε αυτό το κείμενο... Πάλι μίλησες στην ψυχή μου όμως!!! Έχω ακούσει τέτοια σχόλια με το αποκορύφωμα αυτό της πεθεράς μου "όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις" με είχε πονέσει περισσότερο από όλα ,αν και ξέρω οτι δεν το είπε για να με πληγώσει... Το έζησα και τώρα πρόσφατα από έγκυο γυναίκα μάλιστα,με ρωτάει αν είναι το πρώτο μου παιδί και εγω της απαντάω ότι είναι η δεύτερη μου κόρη. Μετά όμως έρχεται η άλλη ερώτησεη πόσο είναι η κόρη μου, εκεί με τσάκισε και έπρεπε να της εξηγήσω. Μα η απάντηση της ήταν κάτι που δεν περίμενα " δηλαδή είναι το πρώτο σου παιδί αυτό τώρα, το άλλο δεν μετράει"...Τι ειναι και δεν μετράει δηλαδη!; Η τσάντα που πήρες και σου χάλασε!;Για το παιδί μου μιλάς!!! Εγώ κανονικά δεν θα μίλαγα απλά θα έφευγα χωρίς να δώσω σημασία. Μα δεν ξέρω εκείνη την στιγμή όσο και να πλήγωσε βρήκα την δύναμη δεν ξέρω και εγώ από που, και της τα είπα ένα χεράκι... Πως μπορούν κάποιοι άνθρωποι και λένε τέτοια λόγια δεν καταλαβαίνω...!!!
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν είναι δυνατόν... Να βλέπεις τέτοια μου λέτε και θέλω να βγω στις ταράτσες να φωνάξω. Σοβαρά με έπιασε πονοκέφαλος μόλις διάβασα τι σου είπε η έγκυος γυναίκα. Ειλικρινά πολύ θα ήθελα να μάθω τι ακριβώς της απάντησες... Ποτέ δεν είναι με κακή πρόθεση- ΘΕΛΩ να πιστεύω- ωστόσο οι λέξεις κόβουν σαν ξυράφι... Γιατί τόση ανικανότητα στην κατανόηση της νεογνικής απώλειας, δεν το χωράει το μυαλό μου...

      Διαγραφή
  10. Με άφησες άφωνη! Με συγκλόνισαν οι δικές σου λέξεις... Πόσο πόνο και συγχρόνως πόση δύναμη κρύβουν οι δικές σου λέξεις!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. μόνο σιωπή και σεβασμός ... φιλιά πολλά Μαρία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Mαρια μου, μια μεγάλη αγκαλιά από εμένα...

      Διαγραφή
    2. Με τα κείμενα σου κλαίω παντα..απο συγκίνηση είτε είναι χαρουμενα ειτε όχι αγγιζουν τοσο πολυ την ψυχη μου..δε εχω ζήσει κτ απο ολο αυτό που περνανε τοσες μανουλες σε μενα τα πραγματα ηρθαν πιο "εύκολα"..ομως για δικούς μου λογους διαβάζω κ ξανά διαβάζω καποια γιατι στο τέλος με ανακουφιζει με ηρεμει..βοηθας πολυ κόσμο με τα λογια σου και ας μην το ξερεις..ο καθένας παιρνει τα δικα του μηνυματα,αυτα που χρειάζεται ..χρυσα

      Διαγραφή
    3. Χρύσα μου, χαίρομαι που παρότι δεν έχεις ζήσει κάτι ανάλογο- και ποτέ να μην ζήσεις- που καταφέρνεις να πάρεις ένα μήνυμα γαλήνης και θέλω να ελπίζω απεριόριστης εκτίμησης για την ομορφιά της ζωής. <3

      Διαγραφή
  12. Δυστυχώς όλοι μας κάτι τέτοιες στιγμές προσπαθούμε κάτι αν πούμε... και λέμε καμιά φορά το χειρότερο...
    ΣΥΓΝΩΜΗ μανούλες μας....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το πιστεύω πως τις περισσότερες φορές γίνεται με τις καλύτερες των προθέσεων. Ωστόσο το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη ενσυναισθηση. Σε φιλώ γλυκά...

      Διαγραφή
  13. Πραγματικό κείμενο!Σε ευχαριστώ που έγραψες αυτά που δεν μπόρεσα εγώ να πω σε όσους μου είπαν όλες τις φράσεις, τη στιγμή που το μόνο που ήθελα ήταν ένα "ότι χρειαστείς είμαι εδώ" χωρίς πολλά πολλά...χωρίς δήθεν κατανόηση ή δήθεν παρηγοριά...Πραγματικα το να χάνει μια μάνα το παιδί της είτε το γνώρισε είτε όχι, είτε το ένοιωσε είτε όχι δεν αλλάζει τον πόνο και το κενό.Έχοντας δύο παιδάκια (και δύο στον ουρανό) σας λέω ότι ο πόνος φεύγει μα το κενό και οι αναμνήσεις μένουν...το κενό βέβαια με το χρόνο που περνω με τα παιδιά μου φαίνεται να γεμίζει αργά μα σταθερά...Κουράγιο σε όλες τις μανούλες που το πέρασαν...Δεν εστε μόνες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι όπως τα λες γλυκιά μου... Χαίρομαι που σε άγγιξα, εύχομαι όλο και περισσότερο να υπάρξει ενημέρωση και πολύ περισσότερη ενσυναισθηση σε αυτό το τόσο υποτιμημένο πένθος...

      Διαγραφή
    2. Έτσι είναι όπως τα λες γλυκιά μου... Χαίρομαι που σε άγγιξα, εύχομαι όλο και περισσότερο να υπάρξει ενημέρωση και πολύ περισσότερη ενσυναισθηση σε αυτό το τόσο υποτιμημένο πένθος...

      Διαγραφή
  14. Να'μαι πάλι εδώ... Για άλλη μια φορά να συγκινούμαι βαθιά και να αναρωτιέμαι... Εγώ τι θα έλεγα σε μια τέτοια μανουλα;Αν την γνώριζα προσωπικά πολυ πιθανό να έβαζα τα κλάμματα μόλις το άκουγα και να φαντάζομαι την ίδια να σκέφτεται " εγώ το έχασα,αυτή γιατί κλαιει;"
    Μα είναι δυνατόν να λένε "Αυτό δε πιανει;" Μπράβο σου Γιάννα μου που μαθαίνεις σε όσους δε γνωρίζουν πόσο πολύ βαθιά πληγωνει η νεογνική απώλεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Να'μαι πάλι εδώ... Για άλλη μια φορά να συγκινούμαι βαθιά και να αναρωτιέμαι... Εγώ τι θα έλεγα σε μια τέτοια μανουλα;Αν την γνώριζα προσωπικά πολυ πιθανό να έβαζα τα κλάμματα μόλις το άκουγα και να φαντάζομαι την ίδια να σκέφτεται " εγώ το έχασα,αυτή γιατί κλαιει;"
    Μα είναι δυνατόν να λένε "Αυτό δε πιανει;" Μπράβο σου Γιάννα μου που μαθαίνεις σε όσους δε γνωρίζουν πόσο πολύ βαθιά πληγωνει η νεογνική απώλεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δέσποινα, το να κλαψεις για το δικό μου παιδί, είναι τιμή και ίσως διπλή λύτρωση... Πληγώνει τόσο μα τόσο βαθιά...

      Διαγραφή
    2. Δέσποινα, το να κλαψεις για το δικό μου παιδί, είναι τιμή και ίσως διπλή λύτρωση... Πληγώνει τόσο μα τόσο βαθιά...

      Διαγραφή
  16. Διάβασα το προηγούμενο μου σχόλιο και ξαναγράφω γιατι εχω αλλάξει γνώμη.
    Νομίζω βρηκα τι θα λεω σε τέτοιες περιπτώσεις. Ελπίζω απλώς να μην χρειαστει ποτε να το κανω.
    Παλι φούντωσα όμως και αυτή την φπρα δεν ειναι οι ορμόνες. Θυμώνω ρε συ Γιάννα γιατι ο κόσμος μας πλέον δεν χρωστάει ενα λόγο αγαπης. Ολα τα ξέρουν, ολα τα κρίνουν και έχουν την απάντηση για ολα.
    Ενα αγαπημένο μου τραγούδι λεει "σκασμός οι ρήτορες".. τόσο σωστό τελικα. Αν δεν ξερεις δεν μιλάς. Τέρμα και τελείωσε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ τι να πω. Ότι έχεις δίκιο... Η σιωπή είναι χρυσός, αυτό... Φιλιά πολλά πολλά..

      Διαγραφή
    2. Αχ τι να πω. Ότι έχεις δίκιο... Η σιωπή είναι χρυσός, αυτό... Φιλιά πολλά πολλά..

      Διαγραφή
  17. 26/12/2022 η δικη μ εμπυρια το κοριτσακι μ που εφυγε στις 28 εβδομαδες αυτο το κειμενο ειναι οτι ακρυβος νιωθω και ολα αυτα που θελω να πω αλλα δεν βρισκω λεξεις καθε φορα που μου λενε με τοση ανεση εισαι μικρη θα κανεις αλλο αλλα δεν τολμω να πω λεξη απλα δακρια τρεχουν απο τα ματια μ…πως γινετε να θελω αλλο μιλαμε για το παιδι μ την ζωη μ το αιμα μου 😢

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λυπάμαι βαθιά για την απώλεια σου. Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Να μην σιωπάς. Όσο σιωπούμε δεν θα καταλάβουν ποτέ... Μεγάλη αγκαλιά

      Διαγραφή

Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...