Η πιο όμορφη ηλικία... Αυτή η νηπιακή...

Πόσο όμορφη μαιμουδοηλικία διανύουμε... 

Πόσες μοναδικές στιγμές, πόσα μαγικά συναισθήματα που μόνο ένα τρίχρονο μπορεί να σου προσφέρει... Ακόμα και αν αυτά έχουν να κάνουν με αναίτια ξεσπάσματα και υπερβολές... Ακόμα και αν κάποια αυτά με κουράζουν, ξέρω πως πολύ σύντομα θα τα αναπολώ. Πολύ σύντομα θα σκέφτομαι πως το γεγονός πως έκανε ολόκληρη σκηνή για το πιάτο στο οποίο θα φάει, ήταν από τα πιο μηδαμινά προβλήματα μας. 

Λατρεύω που μιλάει πλέον κανονικά και ακατάπαυστα, έχοντας όμως ακόμα μερικές λέξεις που τον "ταλαιπωρούν" όπως το "Πακαλώωωω" (Σε παρακαλώωωω), ή το "Πακό" (Καπό) ή το "Μπαβρό" (Μπράβο!)  

Λατρεύω να τον ακούω να παίζει και να κάνει ολόκληρους διαλόγους , να φωνάζει, να ψυθιρίζει, σε κάθε ατάκα του να προσθέτει ποιος το λέει σαν να γράφει σενάριο... (πχ: Δεν το πιστεύω, δεν το πιστεύω ξέρει το όνομα μου- λέει ο Φρέντ!) 

Λατρεύω που σκαρφαλώνει το βράδυ στο κρεβάτι μας και πάντα μα πάντα θα κουρνιάσει όσο πιο σφιχτά γίνεται στην αγκαλιά μου.

Με εκνευρίζει που μόλις κοιμηθεί βαθιά, θα γυρίζει οριζόντια εξορίζοντας μας όσο πιο άκρη είναι δυνατόν να κοιμηθεί άνθρωπος, μου λείπει όμως τα βράδια που δεν έρχεται, τα βράδια που δεν του ξύπνησε αυτή η ανάγκη... 

Ταυτόχρονα όμως είμαι περήφανη που λίγο λίγο, σταδιακά και σταθερά, βρίσκει τον δρόμο του στην καλλιέργεια της αυτοπεποίθησης του και της ανεξαρτησίας του. 

Λατρεύω που είναι το πιο ευγενικό παιδί. Που λέει ευχαριστώ για το παραμικρό, που απαντάει παρακαλώ μαμά μου στα δικά μου ευχαριστώ, που με ρωτάει- σχεδόν- πάντα πριν κάνει κάτι που ξέρει πως μπορεί να μην επιτρέπω. 

Λατρεύω που κάθε φορά που θα κάνουμε μπάνιο, θα μου ζητήσει να μυρίσω τα μαλλιά του για να δω αν θέλουν λούσιμο και κάθε φορά που θα πω ότι δεν θέλουν θα πανηγυρίσει, (χοροπηδώντας και φωνάζοντας γιουχου- γιουχουοου και εγώ να τρέμω μην γλιστρήσει και χτυπήσει), ενώ κάθε φορά που θα πω ότι θέλουν λούσιμο, θα αρχίσει να κλαίει γοερά μέχρι την στιγμή που θα του φορέσω το μπουρνούζι. 

Λατρεύω που πάντα θα "¨παρκάρεις" το ποδήλατο σου στην πλατεία και πόσο σπουδαίος θα νιώσεις κάθε φορά που το κάνεις... Πόσο μπροστά με πάει πάντα αυτή σου η συνήθεια, σκεπτόμενη πως σε μερικά χρόνια δεν θα είμαι καν παρούσα όταν θα το κάνεις αυτό... 

Λατρεύω τις βόλτες μας στην θάλασσα χειμώνα- καλοκαίρι... Που κάθε φορά θα φτιάξουμε και μια καινούργια ιστορία- πάντα γεμάτη πειρατές, δράκους και καρχαρίες...

Λατρεύω που κουρνιάζει δίπλα μου για να διαβάσουμε παραμύθια και μπορεί να κάτσει εκεί, ακούγοντας το ένα παραμύθι μετά το άλλο για πάνω από μια ώρα. (ενίοτε και πολύ περισσότερες!)

Λατρεύω τον τρόπο που διεκδικεί αυτό που θέλει, (ευγενικά), που παρότι  συνήθως υποχωρεί- αν θυμώσει θα διεκδικήσει με πάθος το δίκιο του. Λατρεύω που δείχνει κατανόηση- ακόμα και αν στεναχωριέται- όταν κάτι δεν μπορεί να γίνει την στιγμή που το θέλει. 

Λατρεύω που μια δεκάλεπτη βόλτα με τρένο ή με λεωφορείο είναι ολόκληρη περιπέτεια στο μυαλό του. 

Λατρεύω που άρχισαν οι ερωτήσεις, γιατί το ένα, γιατί το άλλο, τι είναι αυτό, τι σημαίνει εκείνο, γιατί μίλησες έτσι, γιατί έκανες αυτό- το μυαλό του σε μια διαρκή λειτουργία να βάλει τα πάντα σε κουτάκια, να τα οριοθετήσει, να αρχίσει να καταλαβαίνει πέρα από το κυριολεκτικό... 

Με τρομάζει το πόσο συντονισμένος είναι με τα πάντα, ακούγοντας και τον παραμικρό ψιθύρισμα μας, η δύναμη της μνήμης και της παρατηρητικότητας  του-  που ακούει και βλέπει πράγματα που εμείς έχουμε προσπεράσει ή δεν έχουμε εντοπίσει καν... Με τρομάζει διότι κατανοώ πόσο σημαντικό είναι να προσέχω δέκα φορές παραπάνω όχι μόνο τι λέμε και τι κάνουμε εμείς, μα και τι ακούει ή βλέπει στο ευρύτερο περιβάλλον του.... Με τρομάζει διότι μου δείχνει πόσο μα πόσο σημαντικό είναι να είναι δυναμικός, με αυτογνωσία, ενσυναίσθηση και αυτοπεποίθηση ώστε να μπορεί να αντεπεξέλθει σε όλα αυτά τα αντίθετα μηνύματα, που δεν ταιριάζουν με την δική μας οπτική στην ζωή. 

Με σοκάρει λοιπόν το πόσο καλύτερους ανθρώπους μας έχει κάνει από την στιγμή που γεννήθηκε, διότι ο μόνος τρόπος να γίνει αυτό, είναι να είμαστε εμείς έτσι. Ταυτόχρονα όμως- το λατρεύω.  

Λατρεύω όταν ρίχνει τους ώμους, περπατάει εντελώς σκυφτός παίζοντας τον κακομοίρη... Λατρεύω που ξεκίνησε αυτό μια μέρα που απλά περπατούσε λίγο σκυφτός και του είπα "Γιατί περπατάς σαν κακομοίρης βρε, τι έπαθες;" και έκτοτε λατρεύει να το κάνει για να γελάσουμε!

Λατρεύω που λέει "Έχω μια καταπληκτική ιδέα" και που σχεδόν πάντα είναι καταπληκτική. 

Λατρεύω που κόντρα σε όσα άκουγα τόσα χρόνια, στο πρώτο μάθημα μουσικής έκφρασης που δεν θα ήμουν μέσα, έτρεξε πρώτος και καλύτερος στην αίθουσα και πέρασε απλά υπέροχα. Λατρεύω που καθημερινά αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο πως κάθε επιλογή που έχουμε κάνει για αυτόν, απέδωσε υπέροχα...  

Λατρεύω που χωράει να κάτσει ανάμεσα στις ράγες του τρένου του... Που ένα σεντόνι γίνεται σκηνή, οχυρό, ολόκληρο κάστρο αν το απλώσεις πάνω στο χαλί... 

Αγαπώ να μισώ τις παράνοιες του τύπου να παραπονιέται ότι κρυώνει και μόλις προτείνεις να του φορέσεις μια ζακέτα να ισχυρίζεται με πάθος πως ζεσταίνεται. Ή τα ατελείωτα και αδύνατον να αντιμετωπίσω "ΤΩΡΑ" για τα πιο απίθανα πράγματα- όπως να θέλει να νυχτώσει ΤΩΡΑ, στις οχτώ η ώρα το πρωί.  

Λατρεύω που θα κάτσει να σπάσει το κεφάλι του μέχρι να καταφέρει να κάνει, πάντα με την διακριτική καθοδήγηση και βοήθεια μας, ένα παζλ 100 τμχ ακόμα και αν είναι πραγματικά δύσκολο. 

Λατρεύω που κάποιες φορές απλά βαριέται και δεν θέλει να κάνει τίποτα άλλο πέρα από το να χαζεύει τις ζωγραφιές στο δωμάτιο του, ή τα βιβλία του. Λατρεύω που λατρεύει παιδικές ταινίες και πάντα γελάει και τρομάζει στις ίδιες σκηνές. 

Λατρεύω που είναι εκφραστικός, που θα πει τι νιώθει κάθε στιγμή. Λατρεύω που όποτε κάνει μια σκανταλιά, θα τρέξει αμέσως για σφιχτή αγκαλιά και φιλί για να με τουμπάρει. 

Λατρεύω και τόσα μα τόσα άλλα που θα είναι για πάντα μόνο ανάμεσα σε εκείνον, τον μπαμπά του και εμένα... 

Μαιμουδάκι μου... Μικρό μου τερατάκι... Ύπουλε μου απατεώνα... 

Τι να λέμε τώρα, σε λατρεύω όλη μέρα- κάθε μέρα... Είναι αυτό που λες: "Μαμά, με αγαπάς ακόμα και όταν θυμώνεις σωστά; Ακόμα και όταν θυμώνω εγώ, σωστά;" 

Σωστά καρδιά μου. Σε αγαπάω και θα σε αγαπάω για πάντα και για τα πάντα. Σε αγαπάω ακόμα και όταν κάνεις 45 λεπτά να φας μισό τοστ. Σε αγαπάω ακόμα και όταν με βάζεις να σου φτιάξω χυμό και πίνεις μόνο μισή ρουφηξιά. Σε αγαπάω ακόμα και όταν μου δίνεις το βράδυ κλωτσιές στο πρόσωπο- αφού πάντα εν τέλει γυρίζεις εντελώς ανάποδα. 

Με εκνευρίζεις, αλλά σε αγαπάω! (μ'ακούς;;;;)