Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2017

Τα πέντε αυτά "αποκλειστικά" χρόνια...

"Κάποιοι λένε πως τα παιδικά μας χρόνια είναι τα καλύτερα χρόνια. Εγώ λέω πως τα παιδικά μας χρόνια είναι αυτά που προσπαθούμε μια ζωή να ξεπεράσουμε". Αυτό είχα διαβάσει κάποτε ως έφηβη σε ένα βιβλίο και μου είχε φανεί απόλυτα ειλικρινές μέσα στην κυνική του αλήθεια.

Διαβάζοντας στην πορεία της ζωής μου αρκετή ψυχολογία, διαπίστωσα πως είναι και επιστημονικά τεκμηριωμένο. Και έτσι η εφηβική μου ορθή κρίση επιβεβαιώθηκε και ήξερα πλέον πολύ καλά πως ο ρόλος της μητρότητας θα είναι μακράν ο πιο απαιτητικός και προκλητικός της ζωής μου. 

Τα πάντα βέβαια στην ζωή είναι σχετικά- αν το καταλάβουμε όλοι αυτό εκτός του ότι θα είμαστε πιο ευτυχισμένοι, ταυτόχρονα θα λειτουργούμε και με περισσότερη ενσυναίσθηση- συνεπώς,"στη ζωή  δεν επιτυγχάνονται συνθήκες εργαστηρίου, δηλαδή δεν υπάρχουν τέλειες  καταστάσεις, τέλειοι γονείς, τέλειες συμπεριφορές."όπως πολύ σωστά τίθεται σε αυτό το πολύ περιεκτικό άρθρο

Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να προσπαθήσουμε. Σωστά; 

Σε μια λοιπόν οικογένεια που απαρτίζεται από ένα υγιές και ευτυχισμένο ζευγάρι, (θα μείνω σε αυτό το πρότυπο διότι αυτό βιώνω), δεν υπάρχουν μόνο αυτοί αλλά και όλοι όσοι συντέλεσαν στο να γίνουν τα δυο αυτά άτομα οι γονείς που θέλουν να είναι. Πρωταρχικά οι δικοί τους γονείς φυσικά αλλά  και η δική τους παιδική ηλικία και κυρίως τα λάθη που έγιναν στην διάρκεια αυτής, διότι αυτά είναι που είναι πιο δύσκολο να αντιμετωπιστούν από τον γονέα όταν θα ανασυρθούν από το υποσυνείδητο επηρεάζοντας καθοριστικά την συμπεριφορά που θα επιλέξει απέναντι στο παιδί του. . 

Για να καταφέρεις βέβαια να μην επαναλάβεις τα λάθη που βίωσες και σε στιγμάτισαν, πρέπει να τα αναγνωρίζεις ως λάθη και να προσπαθείς σκληρά να τα αποφύγεις. Διότι δυστυχώς τα πρώιμα αυτά στάδια στην ζωή μας και οι αναμνήσεις μας από αυτά- έστω και υποσυνείδητα- είναι τόσο χαραγμένα μέσα μας που, τι να λέμε, αν ήταν εύκολο να τα διαχειριστούμε δεν θα υπήρχε όλος αυτός ο υπέροχος κλάδος της ψυχολογίας. Όπως άλλωστε πολύ σοφά έχει πει ο Φρόυντ " Ο άνθρωπος είναι το προϊόν των τραυμάτων της παιδικής του ηλικίας" και "Το παιδί είναι ο γονιός του ενήλικου", δηλαδή ο ενήλικος εαυτός μας είναι αποτέλεσμα του παιδιού που ήταν κάποτε. 

Μιλάω επίσης για μια οικογένεια που έχει επιλέξει οι κύριοι κηδεμόνες ή φροντιστές να είναι αποκλειστικά οι γονείς και με μια σταθερά που δεν μεταβάλλεται- την μητέρα- πράγμα πολύ βασικό στην υγιή διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού- σίγουρα μέχρι τα τρία έτη, ιδανικά μέχρι τα πέντε. (βασική ψυχολογία- ανατρέξτε σε κείμενα του Φρόυντ) 

Τα παιδιά χρειάζονται πρωταρχικά αγάπη, ( "Αν ένας άνθρωπος υπήρξε το αδιαμφισβήτητα αγαπημένο παιδί της μητέρας του, διατηρεί σε όλη του τη ζωή το αίσθημα θριάμβου, την πίστη στην επιτυχία, που συχνά οδηγεί πραγματικά στην επιτυχία." Φρόυντ), σταθερότητα και όρια τα οποία δημιουργούν συνθήκες γαλήνης και προστασίας, ("Δεν μπορώ να σκεφτώ καμιά άλλη ανάγκη στην παιδική ηλικία τόσο δυνατή όσο η πατρική προστασία." Φρόυντ) και τόσο ποιότητα όσο και ποσότητα. ("Ένα καινούργιο ηρεμιστικό που ανακάλυψαν οι σύγχρονοι γονείς, είναι η πολύ αναμασημένη άποψη, σε σχέση με τα μικρά μας, σημασία έχει η ποιότητα!Κάνουν λογαριασμούς χωρίς τον ξενοδόχο!Τα μικρά τους θέλουν και ποσότητα. Για να γίνουν ασφαλή συναισθηματικά, για να μαζέψουν ένα έδαφος γαλήνης στην ψυχή τους, ιδίως στα πέντε πρώτα χρόνια τους, στα δραματικά κρίσιμα πέντε χρόνια τους, θέλουν να νιώθουν πως η μαμά τους είναι πάντα εκεί ανά πάσα στιγμή" Μάρω Βαμβουνάκη) 

Δυστυχώς ζούμε σε μια κοινωνία που προάγει την εξαιρετικά πρώιμη ανεξαρτητοποίηση του παιδιού από τους γονείς του- τον θεμέλιο δηλαδή λίθο για έναν υγιή ενήλικα- ακόμα και χωρίς σοβαρό λόγο. (λόγου χάρη να μην υπάρχει πραγματικά άλλη επιλογή). Ζούμε επίσης σε μια κοινωνία που η γυναίκα αναλαμβάνοντας πολλαπλούς ρόλους δυσκολεύεται να αντεπεξέλθει σε όλους με επιτυχία ή με πλήρη αφοσίωση- κάτι μάλιστα που το θεωρεί πρωτίστως η ίδια- και δυστυχώς έχει ξεχάσει ποιος από όλους τους ρόλους είναι ο πιο σημαντικός. (και με το δίκιο της). 

Όταν  εγώ κλήθηκα να ζήσω τον πιο σημαντικό ρόλο της δικής μου ζωής- αυτόν της μητέρας και το λέω αυτό χωρίς να αναιρώ την σημαντικότητα των άλλων, ούτε νιώθοντας ενοχές που αυτόν βιώνω ως πιο σημαντικό ρόλο- δεν ξεκίνησα έτσι. Κανείς δεν παίρνει εγχειρίδιο χρήσης μόλις γίνεται γονέας και σίγουρα όλοι αγαπάμε τα παιδιά μας και θέλουμε το καλύτερο. Όλες τις αποφάσεις μας για αυτά τις παίρνουμε με γνώμονα το καλό τους,  με τα προσωπικά μας βιώματα στην πλάτη αλλά και με τις πολύ προσωπικές συνθήκες της ζωής μας. (κοινωνικές, οικονομικές, εργασιακές, ψυχολογικές και συναισθηματικές). 

Για αυτό και όλα είναι σχετικά...

Κάπως έτσι αποφασίζει μια μητέρα αν θα θηλάσει ή όχι, αν θα κάνει συν-κοίμηση ή όχι, αν θα το μεγαλώσει αποκλειστικά ή ίδια με τον σύντροφο της ή αν θα μοιραστεί η ευθύνη και σε άλλους, αν θα του κάνει εμβόλια ή όχι, (αν και το θέμα εμβόλια είναι τεράστιο και δεν επηρεάζει αποκλειστικά τον γονέα που παίρνει την απόφαση),  αν θα το πάει παιδικό ή όχι. 

Κάπως έτσι αποφασίσαμε και εμείς πως δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος- σοβαρός τουλάχιστον- για να πάει φέτος το δικό μας το παιδί προνήπιο. Λαμβάνοντας όλους τους παράγοντες υπόψιν, συν φυσικά και την αντίδραση του ίδιου του παιδιού σε αυτούς τους παράγοντες , (πολύ θετική), πήραμε μια απόφαση που παραδόξως εξακολουθεί και σοκάρει πολλούς- εξου και αυτό το παραλήρημα απόψε. 

Δεν ξέρω από πότε άρχισε να θεωρείται το προνήπιο- ακόμα και ο παιδικός σταθμός- κρίσιμος παράγοντας στην θετική εξέλιξη ενός παιδιού και πότε άρχισε να θεωρείται αφύσικο το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο- όμως η δική μας η αλήθεια είναι η εξής: Από την στιγμή που δεν εργάζομαι και έχω ακόμα ψυχικά αποθέματα να δώσω στο παιδί δεν υπάρχει απολύτως καμία βιασύνη να το εισάγω σε έναν κόσμο στον οποίο θα είναι για τα επόμενα δεκατρία χρόνια της ζωής του. Τα "αποκλειστικά" μας χρόνια, τα εγωιστικά μας- αν θέλετε- χρόνια, είναι μόλις αυτά. Πέντε χρόνια αποκλειστικά μαζί μας πριν ανοίξει τα φτερά του, (και θα τα ανοίξει να είστε βέβαιοι), ανεξαρτητοποιηθεί και γνωρίσει πλέον το κόσμο μέσα από ένα άλλο συναρπαστικό πρίσμα. 

Αυτά τα πέντε χρόνια όμως που θα έχει χορτάσει σπιτική θαλπωρή- ναι και βαρεμάρα γιατί όχι, τον ωθεί να είναι πιο δημιουργικός- σταθερότητα και άφθονη αγάπη, αυτά τα πέντε χρόνια που θα έχει ζήσει μαζί μας κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή μας- θα είναι φυλαχτό στην παιδική του ψυχή, ξέρετε αυτή που θα προσπαθεί μια ζωή να ξεπεράσει! 


photo credits Andreas Bousas


Δεν θα αναφερθώ στο τι κάνω εγώ με το παιδί στο σπίτι από δημιουργικής άποψης ή για να καλλιεργήσω την κοινωνικότητα του ή όλα αυτά που έμαθα να κάνω για το καλό του- δεν έχει αυτό το σκοπό αυτό το κείμενο. Ξέρω πολύ καλά τι κάνω και αυτό μου φτάνει. Ξέρω πολύ καλά πως τα παιδιά είναι προσαρμοστικά. Ξέρω πως η κάθε επιλογή έχει τα υπέρ και τα κατά της. Αυτό όμως που πιστεύω- που πιστεύουμε- είναι πως η δική μας προσωπική επιλογή, με τα δικά μας προσωπικά κριτήρια και με γνώμονα το δικό μας παιδί με τα δικά του μοναδικά βιώματα, είναι η καλύτερη επιλογή και αυτή που θα έχει τα περισσότερα και σημαντικότερα- για μας πάντα- υπέρ. 

Διότι αυτό δεν θέλουμε όλοι; Το καλύτερο για τα παιδιά μας. Το καλύτερο όμως για τον καθένα είναι μοναδικά διαφορετικό. Και εκεί έγκειται και η μαγεία της ανθρώπινης φύσης. 

(Παρότι δεν είμαι φανατική οπαδός της ψυχολογίας- δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ πως πολλές φορές επιβεβαίωσε το ένστικτο μας και άλλες τόσες βέβαια συγκρούστηκε με αυτό αλλά και με τις θρησκευτικές μας πεποιθήσεις. Αυτή είναι όμως η μαγεία της γνώσης- μπορείς να ανοίξεις απλά το μυαλό σου και να προσαρμόσεις όσα μαθαίνεις στην δική σου πραγματικότητα ή και να προβληματιστείς και να αλλάξεις στάση. Θέλω να ευχαριστήσω την παιδική μου φίλη- ξέρεις εσύ- που με σύστησε στο έργο του Ματθαίου Γιωσαφάτ αλλά και της Φρανσουάζ Ντολτό, σας προτείνω και εγώ με την σειρά μου να τους διαβάσετε εάν δεν το έχετε κάνει ήδη). 

14 σχόλια:

  1. Για σένα μανούλα είμαι σίγουρη πως κάθε απόφαση σου είναι αυτή που θα κάνει το παιδί σου ευτυχισμένο!
    Χαίρομαι πολύ για εσάς! Για τις αρμονικές σας σχέσεις για όλα εκείνα που προσφέρεις απλόχερα στο παιδί σου, για τον δημιουργικό σας χρόνο.
    Και αν δεν υπάρχει λόγος και αν το παιδί δεν το ζητάει το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να απολαύσετε ακόμα έναν χρόνο θαλπωρής!
    Σας φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γλυκό μου κορίτσι...σε ευχαριστώ για τα τόσο γλυκά σου λόγια... Μια μεγάλη αγκαλιά σου στέλνω...

      Διαγραφή
  2. οτι καλύτερο μπορείς να κανεις Γαννα μου!! Πολύ σωστη απόφαση!! πολλα φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελπιδάκι μου, από σένα σημαίνει πολλά. Σε ευχαριστώ για όλες αυτές τις κουβέντες όταν χρειαζόμουν μια φιλική συμβουλή! Μεγάλη αγκαλιά!

      Διαγραφή
  3. Σε καταλαβαίνω απόλυτα γλυκιά μου μανούλα. Κι εγώ επέλεξα να είμαι σπίτι και να είναι όλη μέρα κάθε μέρα με την μικρή μου και παρόλα αυτά πολλοί με ρωτούν "δε θα την πας παιδικό φέτος;" Μα είναι μόλις 3. Γιατί να θέλω να την πάω αφού μπορώ να είμαι μαζί της σπίτι και να έχουμε τον δικό μας ποσοτικό και ποιοτικό χρόνο. Και όσον αφορά την κοινωνικοποίηση...αυτό εξαρτάται από τον γονέα και όχι από τον παιδικό σταθμό. Η μικρή μου είναι ένα, υπερβολικά θα έλεγα, κοινωνικό παιδάκι, παίζει υπέροχα με τα άλλα παιδάκια και χωρίς τον παιδικό.
    Η απόφαση να περάσουμε όσο περισσότερο χρόνο μπορούμε με τα παιδάκια μας δεν ξέρω γιατί θα έπρεπε να κατακρίνεται; Να έχετε μια υπέροχη δημιουργική (όχι σχολική) χρονιά! Φιλάκια πολλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρίνα με υπέρ κάλυψες. Και εγώ πιστεύω ακράδαντα πως η κοινωνικότητα καλλιεργείται κυρίως από το ίδιο το ζευγάρι- είναι κοινωνικό ή όχι- αλλά και από την προσωπικότητα, κάποιοι άνθρωποι είναι πιο μοναχικοί και δεν τους ενοχλεί αυτό αντίθετα. Εύχομαι και εγώ το ίδιο για σας! Φιλιά πολλά πολλά!

      Διαγραφή
  4. Υπέροχο κείμενο!
    Είμαι κοινωνική λειτουργός, εργάστηκα σε παιδικό σταθμό, γνωρίζω τα υπέρ και τα κατά από πρώτο χέρι κι επικροτώ την απόφασή σας να μην στείλετε το παιδί στο παιδικό!
    Μακάρι να σκέφτονταν όλοι οι γονείς όπως εσείς!
    Την καλημέρα μου.
    Αριστέα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αριστέα μου, σε ευχαριστώ πολύ χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι που αναγνωρίζουν και αυτό τον τρόπο σκέψης και τον επικροτούν. Πόσο μάλλον όταν έχουν την δική σου εμπειρία. Σε φιλώ!

      Διαγραφή
  5. Σου έχω ξαναπεί ότι λατρεύω να σε διαβάζω και ξέρω από ένστικτο πως είσαι απο τις καλύτερες μανούλες που έχω e-γνωρίσει και γνωρίσει γενικά. Παρόλο που πήγα τα παιδιά μου από πολύ μικρά στους παιδικούς σταθμούς, λόγω δουλειάς και καμίας βοήθειας απο παππουδογιαγιάδες, κατάλαβα πόσο λάθος ήταν κυρίως που έχανα τα πιο σημαντικά χρόνια δίπλα τους και έτσι πηρα την αποφαση να αφήσω την καριέρα για να τα μεγαλώσω εγώ. Δυστυχώς εμείς οι γυναίκες όπως σωστά ανέφερες καλουμαστε να εκπληρώσουμε δεκάδες ρόλους. Και δυστυχώς δεν μπορούμε να είμαστε σε όλους άριστες. Καπου θα χάσουμε.
    Γιάννα μου πηρατε τη σωστότερη απόφαση θεωρώ και διαπιστώνω συνέχως πόσο υγιής ψυχικά είναι ο Δημήτρης-Γεράσιμος μεγαλώνοντας με τόση αγάπη και την συνεχή παρουσία σας δίπλα του.
    Έχουν μπροστά τους τόσα πολλά χρόνια σχολείου άλλωστε, γιατί ν'αρχίζουν τα βάσανα απο τόσο μικρά:)
    Σου στέλνω μεγάλη αγκαλιά:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δήμητρα πάντα αγαπώ τα βρίσκω σχόλια σου εδώ- όσο αγαπώ και να γράφεις και ας το έχεις ξεχάσει τελευταία και μας αφήνεις παραπονεμένους. Με συγκινεί που πήρες εκ των υστέρων αυτή την απόφαση αναγνωρίζοντας την βασική ανάγκη των παιδιών μας να μας έχουν κοντά τους- δεν έχουν πάντα όλοι το ίδιο θάρρος ή δυστυχώς δεν μπορούν ακόμα και αν το θέλουν πολύ. Χαίρομαι που με επιβεβαιώνεις μιας και έχεις λίγα παραπάνω χρόνια μητρότητας στην πλάτη σου και σίγουρα έχεις δει τα αποτελέσματα των αποφάσεων σου. Μια μεγάλη αγκαλιά και από εμένα- σε ευχαριστώ για τα τόσο όμορφα λόγια σου <3

      Διαγραφή
  6. Είμαστε σύμφωνες!
    Πιστεύω απόλυτα στα τόσο σημαντικά 5 πρώτα χρόνια και εντελώς συνειδητοποιημένα κρατήσαμε τον συνομίληκο με τον Δημήτρη μικρό Μάς, στο σπίτι για άλλη μια χρονιά.
    Κάποιοι φοβούφοβούνται τον έξω κόσμο και δεν στέλνουν νωρίς στο σχολείο τα παιδιά τους- Προσωπικά πιστεύω περισσότερο πως , τα θετικά που κερδίζουν από την αποκλειστικότητα με την μητέρα είναι ο θησαυρός που θα κουβαλούν για όλη τους την ζωή...μαζί με άλλα πολλά, κάποια γράφω σε ανάρτηση μου.

    Η μητέρα μου ως νηπιαγωγός και πολύτεκνη μητέρα, επικροτεί την απόφασή μας.

    Σας φιλώ!

    υγ με δυσκολεύει ο blogger και συχνά δεν κατορθώνω να αναρτώ τα σχόλια που γράφω εδώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Της ίδιας ακριβώς άποψης είμαστε και εμείς! Χαίρομαι που υπάρχουν παιδαγωγοι που την επικροτουν! Τα φιλιά μας και από εμάς!

      Διαγραφή
  7. Γλυκειά μανούλα, με βρισκεις απόλυτα σύμφωνα σε όλα όσα λες. Είναι και δική μας απόφαση να μείνει η μικρή οσο το δυνατόν περισσότερο μαζί μας, μαζί μου, με τις δημιουργικές, κάποιες βαρετές, καποιες γεμάτες ενθουσιασμό, ίσως νευρα, αλλά πάντα με τη μητρική και πατρική αγκαλιά, μέρες. Έχει 13 χρόνια να γεμίσει στις αίθουσες των σχολείων, όμως όσα του περνανε οι γονείς και όσα βιώνει μαζί τους διαμορφώνουν αυτό που είναι και θα είναι μια ζωή. Όπως είχες πει και εσύ, και έχω κρατήσει μέσα μου, ποιος θα είναι ο καλύτερος καθρέφτης τους, εκτός από την ιδια τη μάνα και τον πατέρα? Με αυτόν τον τρόπο εμείς πλάθουμε τον ανθρωπο που φέραμε στον κόσμο. Θέλει απιστευτα ψυχικά αποθέματα και ενσυναίσθηση, αλλά όλα αυτά φαίνονται στην πορεία του παιδιού. Δεν σταματώ ποτέ να μετανιώνω που την έχω μαζί μου, παρείτσα μου, δάσκαλό μου, γιατί και εγώ μαθαίνω διπλα της. Και ήδη την καμαρώνω (οπως θα το κάνω πάντα) για τον ανθρωπο που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας.
    Σε φιλώ και να ξέρεις πως ο Δημητρης-Γεράσιμος είναι ήδη ένας υπέροχος μικρός άνθρωπος, χαρη σε εσας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρακι μου, σε ευχαριστώ τόσο πολύ για τα γλυκά σου λόγια! Πόσο χαίρομαι που υπάρχουν μανούλες που έχουν καταρχάς την πολυτέλεια αυτής της επιλογής και μετά που βρίσκουν τα ψυχικά αποθέματα να ανταπεξελθουν, διότι είναι η ορθοτερη επιλογή για μας. Είμαι σίγουρη πως και το σπορακι θωρακιζεται υπέροχα και έχει τα πιο φωτεινά χρώματα στον λευκό της καμβά!

      Διαγραφή

Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...