Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου 2018

Όταν ένα αγόρι μου χάρισε φτερά....

Κάθε χρονιά λέω "Δεν μπορεί. Τι άλλο απέμεινε να γράψω; Τα έχω πει πια όλα".

Δεν μου κάνει όμως καρδιά να μην γράψω. Βλέπεις, το έχω ξαναπεί. Λίγα είναι τα πράγματα που μπορώ πια να κάνω για αυτό το παιδί μου που έχασα τόσο πρόωρα. Να ανάβω το καντήλι του. Να προσεύχομαι για αυτό. Να το σκέφτομαι και να το αγαπάω με όλη την δύναμη της ψυχής μου. Να φροντίζω να τιμάται η μνήμη του. 
Διότι μπορεί η ζωή του να ήταν σύντομη, ήταν όμως πολύτιμη. Και μας στιγμάτισε για πάντα. Αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Όσα χρόνια και αν περάσουν.

Το αγοράκι μας γεννήθηκε μια νύχτα του Φλεβάρη μετά από περίπου 12 ώρες συσπάσεων. 12 ώρες αγωνίας, πόνου και προσευχής. Έζησε 12 ώρες. 12 ώρες που πάλευε να κρατηθεί στην ζωή. 12 ώρες αγωνίας, πόνου και προσευχής. 12 ώρες που έμοιαζαν ατελείωτες. 12 ώρες που όσα ηρεμιστικά και αν μου χορηγήθηκαν δεν έκλεισα μάτι.  10 ώρες μετά από μια δύσκολη καισαρική δύο ωρών με πολύ αιμορραγία και κίνδυνο να χαθώ μαζί με το παιδί μας και εγώ. 

Και όμως. Θα ξαναγυρνούσα με ευχαρίστηση σε αυτές τις επίπονες 12 ατελείωτες ώρες αν ήταν να μην ζήσω αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που ο Παναγιώτης μου είπε πως χάσαμε τον γιο μας. Θα ξαναγυρνούσα γιατί μετά από εκείνα τα δευτερόλεπτα ο χρόνος πάγωσε και μου άφησε ένα τεράστιο κενό μνήμης και ένα τεράστιο κενό στην καρδιά. Κενά τα οποία δεν θα γεμίσουν ποτέ. 

Το αστέρι μου πέρσι μου έστειλε άφθονα σημάδια μέσω του αδελφού του. Τα αγαπώ εκείνα τα σημάδια διότι μου χάρισαν τότε τον πιο γλυκό Φλεβάρη των τελευταίων εφτά χρόνων και ας μετράω πια ακόμα ένα αστεράκι τόσο δα στον ουρανό. Τα αγαπώ, διότι μαλάκωσαν λίγο την καρδιά μου- η αποδοχή της απώλειας μας είναι ακόμα πιο ειλικρινής. 

Πονάει όμως. Ακόμα και πάντα. Πονάει πολύ που ποτέ δεν κράτησα στην αγκαλιά μου το παιδί μου. Γιατί το γέννησα. Πονάει που δεν το είδα ποτέ παρά μόνο μέσα από τρεις φωτογραφίες. Γιατί το λαχτάρησα. Πονάει που δεν μπόρεσα να κάνω απολύτως τίποτα για να το σώσω. Γιατί είμαι η μητέρα του. Πονάει που δεν μύρισα ποτέ το δερματάκι του. Που δεν το χάιδεψα. Δεν το νανούρισα. Δεν το θήλασα. Δεν το κράτησα στην αγκαλιά μου. Δεν το έκανα μπάνιο. Δεν το είδα να περπατάει. Δεν το άκουσα να μιλάει. Δεν το άκουσα να γελάει. Να κλαίει. Να διεκδικεί. Να μαλώνει. Να τραγουδάει. Να είναι άτακτο και να χοροπηδάει. 

Πονάει που δεν το βλέπω να μεγαλώνει. Γιατί το γέννησα. Το λαχτάρησα. Είμαι η μητέρα του. 

Πονάει. Και πονάει που κανείς δεν σου δίνει το δικαίωμα να πονάς. Που ελάχιστοι αναγνωρίζουν την απώλεια σου. Που ακόμα πιο ελάχιστοι θυμούνται πως κάποτε, εφτά χρόνια πριν, ένα βράδυ του Φλεβάρη, γεννήθηκε ένα υπέροχο, ψηλό μελαχρινό αγόρι με μεγάλες πατούσες, μακρυά δάχτυλα και ένα παράπονο στα χείλη που άλλαξε την ζωή του μπαμπά του και της μαμάς του για πάντα. Και αυτός ο πόνος μοιάζει με γκρεμό. Πρέπει να είσαι προσεκτικός διότι εύκολα μπορεί να πέσεις σε αυτόν. Είναι ολόγυρα σου. Μόνο σου όπλο τα φτερά σου. Και τα δικά μου φτερά μου τα έδωσαν αυτοπροσώπως τα αγγελούδια μου. Και σκοπεύω να τα τιμώ όσος γκρεμός και αν απλώνεται γύρω μου. 

Γιατί μόνο έτσι θέλω να ελπίζω σε μια θέση δίπλα τους όταν έρθει η ώρα που θα ανταμώσουμε ξανά. Με αισιοδοξία. Με μνημόνευση. Με ταπείνωση. Με αξιοπρέπεια. 

Αστεράκι... Να μου φυσάς κάτω από τις φτερούγες μου, ναι; 


23 σχόλια:

  1. Αχ καλή μου Γιάννα.... Κάθε φορά που διαβάζω σφίγγεται το μέσα μου...
    Και λέξεις δεν βγαίνουν....
    Μία αγκαλιά μόνο αυτό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αχ βρε πουλακι μου.. Μια αγκαλιά κι απο μενα.. Σφιχτη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Νομίζω ότι δεν υπάρχει τίποτα σκληρότερο από μια μάνα να χάνει το πολύτιμο παιδί της. Να το θυμάσαι Γιαννα μου (άλλωστε δεν ξεχνιέται, απλα με τον καιρό ο πόνος παραγκωνίζεται και τη θέση του περνούν οι χαρές που σου προσφέρει και που αισθάνεσαι από τον Δημητρη-Γεράσιμο). Μεγάλη αγκαλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω αν παραγκωνίζεται... Είναι σαν κύματα βασικά, ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σε χτυπήσει... Όπως και να έχει οι χαρές και η ευτυχία από τον Δημήτρη Γεράσιμο είναι δεδομένες, το ίδιο και ο πόνος από τα άλλα μου παιδιά. Φιλιά πολλά Σωτηρία μου!

      Διαγραφή
  4. Γλυκεια μανουλα... με συγκλονησε η ιστορια σου! Λεω κι εγω πως πονεσα επειδη μετα την ελενιτσα μου ειχα δυο ατυχεις εγκυμοσυνες! Μα μπροστα στον δικο σου πονο.. λυγησα... το γεννησες κοριτσι μου.. ησασταν ετοιμοι να αγκαλιαστητε και το στερηθηκες... το αγκαλιασε ομως ο Χριστος μας! Να εισαι σιγουρη γι αυτο! Η Παναγια μας, σκεπη και καταφυγη σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαργαρίτα μου, σε ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου. Μην υποτιμάς την απώλεια σου, είναι πάντα απώλεια και για σένα η μεγαλύτερη. Άλλωστε, έχοντας ζήσει και πρόωρη αποβολή, (στην ένατη εβδομάδα και μια παλίνδρομη), το έχω πει.Σίγουρα δεν συγκρίνεται από το να το γεννήσεις, να φτάσεις σχεδόν μέχρι το τέλος. Η απώλεια του ονείρου πονάει το ίδιο. Σε φιλώ γλυκά...

      Διαγραφή
  5. Πονάει πολύ Γιάννα μου που δεν είναι εδώ τα αγγελούδια μας στις αγκαλιές μας. Κλείνω τα μάτια μου τα βράδια και τον ονειρεύομαι. Ονειρεύομαι το δικό μου ψηλό μελαχρινό αγόρι και προσπαθώ να παίρνω δύναμη να κάνω κουράγιο και να ελπίζω να τον ανταμώσω ξανά. Μου δίνουν παρηγοριά τα κείμενα σου και η αισιοδοξία σου μια μεγάλη αγκαλιά και από εμένα. Αγγελική η μαμά του Παναγιώτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γλυκιά μου Αγγελική... Πως να μην πονάει; Πως να μην θέλουμε να τα ονειρευτούμε; Απλά δεν γίνεται... Μεγάλη αγκαλιά από εμάς σε όλους σας- πάντα.

      Διαγραφή
  6. Αχ βρε Γιάννα μου.... Κλαίω κάθε φορά και νιωθω τοσες τύψεις που συχνά ξεχνάω τι εχει στ'αληθεια σημασία... Τα γεμάτα κρεβατάκια και οι γεματες αγκαλιές... Κλαίω κάθε φορά και θελω να σε παρω μια αγκαλιά.,σφιχτή και να σου πω οτι εγω θυμάμαι, μέσα απο τις λεξεις σου...
    Ενα γλυκο φιλί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μου φτάνει αυτό... Ξέρεις άνθρωποι είμαστε θα γκρινιάξουμε και για ανοησίες. Μην σε απασχολεί. Απλώς να μην το παρακάνουμε. Να μην μιζεριάζουμε. Γιατι στην τελική όντως λίγα πράγματα έχουν σημασία...Μεγάλη αγκαλιά!

      Διαγραφή
  7. ....και ένα παράπονο στα χείλη ....

    Τι άλλο να πεις;;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δεν έχω λόγια...πραγματικα με συγκινείς κάθε φορά... κ ας μην το έχω ζησει!
    Μια αγκαλιά κ από εμενα.
    Σε όλες τις μανούλες που έχουν βιώσει αυτή την δύσκολη απώλεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και ΠΟΤΕ μην το ζήσεις. Σε φιλώ γλυκά εκ μέρους όλων των μανάδων αγγέλων....

      Διαγραφή
  9. Δεν τολμώ να σκεφτώ την αίσθηση του κενού και της απώλειας... Μονο νιώθω τόσο συγκλονισμένη κάθε φορά που σε διαβάζω.. είσαι τόσο παρούσα μαμά.. είναι ευλογημένη αυτή η ψυχή που κουβαλάς και όλα τα αγγελούδια σου είμαι σίγουρη πως σε φυλανε από εκει ψηλά και σένα και τον -Γερασιμο... Μια αγκαλιά μεγάλη Γιάννα μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι να είναι έτσι... παρακαλώ για ένα σημάδι τους στα όνειρα μου μα δεν έρχονται τα μικρούλια... Δεν πειράζει. Αυτά ξέρουν καλύτερα... Με συγκινείς με τα τρυφερά σου λόγια πάντα. Εύχομαι να το νιώθει μονάχα αυτό ο Δημήτρης Γεράσιμος- για μένα μόνο αυτό έχει αξία...

      Διαγραφή
  10. Και τον Δημήτρη- Γεράσιμο.. λάθος από κεκτημένη ταχύτητα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Κάθε χρόνο αυτά τα ουράνια γενέθλια..για εμάς ο περασμένος Δεκέμβρης ήταν ο μήνας που "γιορτασαμε" τα πρώτα μας γενέθλια και μετά από 9 μέρες κλείσαμε τον χρόνο μακριά από τον γιο μας. Αχ βρε Γιάννα μου.. "κενά τα οποία δεν θα γεμίσουν ποτέ"..και ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ που πάντα θα μας τρώει και δεν θα βρει ποτέ απάντηση θα συμπληρώσω. Το μόνο που θέλω να πιστεύω είναι ότι τα μωρά μας μας βλέπουν από εκεί που είναι,και φυσικά ζουν κι αυτά μαζί μας με την δική τους μορφή.. ίσως είναι μια παρηγοριά κι αυτή για να γλυκανει κάπως την απώλεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και εγώ το πιστεύω αυτό. Λυπάμαι πολύ για όσα έζησες. Και θα δεις πως με τα χρόνια απλά το χειρίζεσαι, τα γενέθλια θα είναι ΠΑΝΤα δύσκολα, θα σου κόβεται πάντα η ανάσα... Μεγάλη αγκαλιά...

      Διαγραφή
  12. σε θαυμαζω πραγματικα.. αυτο το μεγαλειο της ψυχης σου.. ειναι τυχεροι οσοι σε εχουν κοντα τους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ πραγματικά, παρότι νιώθω πως έχω πολύ δρόμο για να έχω αυτό το μεγαλείο που λες... Είναι πάντα όμορφο όμως να το πιστευουν αυτό για σένα ακόμα και αν δεν το πιστεύεις ο ίδιος για τον εαυτό σου.

      Διαγραφή

Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...