Ως "εργαζόμενη" δούλευα και δουλεύω πάντα βράδυ. Τώρα όμως με το μωρό- μιας και πρόκειται για οικογενειακή επιχείρηση- τα πράγματα είναι πιο ελαστικά και κάθομαι πολλά βράδια σπίτι.
Πράγμα πρωτόγνωρο για μένα. Ο άντρας μου δυστυχώς είναι πάντα στη δουλειά και βοηθάει προκειμένου να ξεκουραστώ εγώ με το μωρό και έτσι μόλις το μωράκι μου πέσει για ύπνο- που συνήθως είναι αρκετά νωρίς- βρίσκομαι σε ένα γαλήνιο και ήσυχο σπίτι.
Πράγμα ακόμα πιο πρωτόγνωρο για μένα- που έχω συνηθίσει τα βράδια μου να είναι φασαριόζικα και με παρέλαση ανθρώπων και συζητήσεων μέσα σε λίγες μόνο ώρες!
Και τι γίνεται τότε; Σε κατακλύζουν οι σκέψεις, τα συναισθήματα, ξαναβιώνεις όλη τη μέρα από τη αρχή και καταγράφεις τα γεγονότα στον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου σου και της καρδιάς σου.
Και κάπως έτσι προκύπτει ένα blog. Προσωπικό blog. Από ένα άτομο που στη ζωή του μάλλον είναι λίγο κλειστός χαρακτήρας και μυστικοπαθής. Με κοινωνικό κύκλο που κλείνει στα 5 άτομα. Με προσκόλληση στον άντρα της και τώρα το παιδί της. Και όμως. Μην σοκάρεστε. Ο γραπτός ο λόγος έρχεται πιο εύκολα σε τέτοια άτομα.
Ωστόσο είμαι και πολύ αισιόδοξη και θετική. Πιστεύω πολύ στο πεπρωμένο, στο Θεό και στην Παναγία. Βλέπω τις ¨λεπτομέρειες¨της ζωής, αυτές που κάποιοι μπορεί να προσπερνούν μέσα στη βιασύνη τους. Λατρεύω το ξημέρωμα και είμαι απόλυτα πρωινός τύπος. Νομίζω πως η ζωή είναι εκείνη την ώρα στα καλύτερα της. Φρέσκια φρέσκια από την αναζωογόνηση της νύχτας, ακόμα λίγο ζαλισμένη από τα όνειρα και πιο ευάλωτη στο να πιστέψει το απίστευτο. Το πρωί η ζωή είναι γεμάτη φως, ελπίδα και αισιοδοξία. Οι μαύρες σκέψεις δεν χωράνε σε ένα ξημέρωμα.
Με αυτά μου λοιπόν τα χαρακτηριστικά και με μεγάλο φορτίο πόνου στη πλάτη μου από το παρελθόν είμαι εδώ για να φωνάζω πως όσο και να πέφτουμε κάτω, μπορούμε να ξανασηκωθούμε, πως ότι δεν μας σκοτώνει μας κάνει όντως πιο δυνατούς, πως ΝΑΙ δεν υπάρχει μεγαλύτερη, εντονότερη και πιο απόλυτη αγάπη από αυτή της μάνας για το παιδί της και πως ΝΑΙ δικαιώθηκα τόσα χρόνια που πίστευα πως η μητρότητα θα είναι απλά ένα όνειρο γιατί είναι.
Όλα αυτά τα συναισθήματα ενώνουν εμάς τις μανούλες και δεν μπορώ παρά να τα μοιράζομαι. Διότι όλες ζούμε τις ίδιες καταστάσεις, λίγο τροποποιημένες, λίγο διαφορετικές, όμως με κοινό παρανομαστή την αγάπη μας και αποτέλεσμα κοινό- η ζωή μας- όπως έχει πει και η αγαπημένη Ολίβια από το eimai mama- γέμισε φως.
Αυτό που προσπαθώ να πω τόσην ώρα και παραληρώ όπως πάντα είναι πως κάθε μέρα καταθέτω και ένα μικρό κομμάτι της ψυχής μου εδώ μέσα... και χαίρομαι που αυτό έχει ανταπόκριση και μου ανταποδίδετε τόση ζεστασιά. Αν αγγίξω έστω και μια "χορδή" έστω και ενός ατόμου, θα είμαι ευτυχισμένη.
https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas
Πράγμα πρωτόγνωρο για μένα. Ο άντρας μου δυστυχώς είναι πάντα στη δουλειά και βοηθάει προκειμένου να ξεκουραστώ εγώ με το μωρό και έτσι μόλις το μωράκι μου πέσει για ύπνο- που συνήθως είναι αρκετά νωρίς- βρίσκομαι σε ένα γαλήνιο και ήσυχο σπίτι.
Πράγμα ακόμα πιο πρωτόγνωρο για μένα- που έχω συνηθίσει τα βράδια μου να είναι φασαριόζικα και με παρέλαση ανθρώπων και συζητήσεων μέσα σε λίγες μόνο ώρες!
Και τι γίνεται τότε; Σε κατακλύζουν οι σκέψεις, τα συναισθήματα, ξαναβιώνεις όλη τη μέρα από τη αρχή και καταγράφεις τα γεγονότα στον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου σου και της καρδιάς σου.
Και κάπως έτσι προκύπτει ένα blog. Προσωπικό blog. Από ένα άτομο που στη ζωή του μάλλον είναι λίγο κλειστός χαρακτήρας και μυστικοπαθής. Με κοινωνικό κύκλο που κλείνει στα 5 άτομα. Με προσκόλληση στον άντρα της και τώρα το παιδί της. Και όμως. Μην σοκάρεστε. Ο γραπτός ο λόγος έρχεται πιο εύκολα σε τέτοια άτομα.
Ωστόσο είμαι και πολύ αισιόδοξη και θετική. Πιστεύω πολύ στο πεπρωμένο, στο Θεό και στην Παναγία. Βλέπω τις ¨λεπτομέρειες¨της ζωής, αυτές που κάποιοι μπορεί να προσπερνούν μέσα στη βιασύνη τους. Λατρεύω το ξημέρωμα και είμαι απόλυτα πρωινός τύπος. Νομίζω πως η ζωή είναι εκείνη την ώρα στα καλύτερα της. Φρέσκια φρέσκια από την αναζωογόνηση της νύχτας, ακόμα λίγο ζαλισμένη από τα όνειρα και πιο ευάλωτη στο να πιστέψει το απίστευτο. Το πρωί η ζωή είναι γεμάτη φως, ελπίδα και αισιοδοξία. Οι μαύρες σκέψεις δεν χωράνε σε ένα ξημέρωμα.
Με αυτά μου λοιπόν τα χαρακτηριστικά και με μεγάλο φορτίο πόνου στη πλάτη μου από το παρελθόν είμαι εδώ για να φωνάζω πως όσο και να πέφτουμε κάτω, μπορούμε να ξανασηκωθούμε, πως ότι δεν μας σκοτώνει μας κάνει όντως πιο δυνατούς, πως ΝΑΙ δεν υπάρχει μεγαλύτερη, εντονότερη και πιο απόλυτη αγάπη από αυτή της μάνας για το παιδί της και πως ΝΑΙ δικαιώθηκα τόσα χρόνια που πίστευα πως η μητρότητα θα είναι απλά ένα όνειρο γιατί είναι.
Όλα αυτά τα συναισθήματα ενώνουν εμάς τις μανούλες και δεν μπορώ παρά να τα μοιράζομαι. Διότι όλες ζούμε τις ίδιες καταστάσεις, λίγο τροποποιημένες, λίγο διαφορετικές, όμως με κοινό παρανομαστή την αγάπη μας και αποτέλεσμα κοινό- η ζωή μας- όπως έχει πει και η αγαπημένη Ολίβια από το eimai mama- γέμισε φως.
Αυτό που προσπαθώ να πω τόσην ώρα και παραληρώ όπως πάντα είναι πως κάθε μέρα καταθέτω και ένα μικρό κομμάτι της ψυχής μου εδώ μέσα... και χαίρομαι που αυτό έχει ανταπόκριση και μου ανταποδίδετε τόση ζεστασιά. Αν αγγίξω έστω και μια "χορδή" έστω και ενός ατόμου, θα είμαι ευτυχισμένη.
https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...