7 και σήμερα...

Μέρες τώρα κάνω τις τελικές ετοιμασίες για το πρώτο πάρτι του μικρού... 

Μέρες τώρα ακούω με τις ώρες τη λίστα των τραγουδιών που έχω ετοιμάσει- ο τεμπέλης δράκος, το ελεφαντάκι αλλά και το ντίλι ντίλι,  (της εποχής μου!),  βρίσκονται συνέχεια στα χείλη μου μαζί και με τα καλοκαιρινά φυσικά hit, αφού κόντρα στον αδιαμφισβήτητο έρωτα μου για τον χειμώνα, ήρθε το μαιμουδάκι μες το κατακαλόκαιρο για να με κάνει να το αγαπήσω εξίσου... 

Μέρες τώρα χαζοχαμογελάω μόνη μου... 

Μέρες τώρα έχω ένα κόμπο στο λαιμό...

Μέρες τώρα με κατακλύζουν οι αναμνήσεις....

Μέρες τώρα τα συναισθήματα είναι τόσο αλλοπρόσαλλα που αρχίζω να ανησυχώ!

Τέτοια εποχή πέρσι, ήμουν σαν ολοστρόγγυλη Μπαμπούσκα και το λάτρευα. Τέτοια εποχή πέρσι, είχα το air-condition στους 18 και πάλι ζεσταινόμουν. (ενώ ο δόλιος ο Παναγιώτης κοιμόταν δίπλα μου με κουβερλί). Τέτοια εποχή πέρσι, χάιδευα την κοιλιά μου συνέχεια και μετρούσα κινήσεις και λόξιγκα... Τέτοια εποχή πέρσι,  ήμουν 37+2 περίπου εβδομάδων...

Όλα στο σπίτι ήταν έτοιμα να υποδεχτούν το νέο μέλος. Οι βαλίτσες ήταν στρατηγικά τοποθετημένες δίπλα στην είσοδο και ας ήξερα ότι θα γεννούσα με ραντεβού. Τα μωρουδιακά βαλμένα με ευλάβεια στα συρτάρια. Τα ντουλάπια και το ψυγείο πλήρως "εξοπλισμένα" ώστε να μην μας δημιουργούνται επιπλέον δουλειές. (ναι είμαι οργανωτική μέχρι αηδίας, νομίζω το έχετε υποψιαστεί..) Τα ρούχα μας όλα πλυμένα και σιδερωμένα. (από τη μανούλα). Ήμασταν πανέτοιμοι να υποδεχτούμε το νέο μέλος της οικογένειας μας... 

Βασικά, η ζωή μας ήταν  πιο φωτεινή... ήδη.

Εγώ πάλι απολάμβανα τις τελευταίες μέρες όσο δεν λέγεται... Άλλες μανούλες σε αυτό το στάδιο έχουν αγανακτήσει, ανυπομονούν να γεννήσουν, να ξαλαφρώσουν, να νιώσουν πάλι ο εαυτός τους... Εγώ- μετά τα όσα είχα περάσει- απλά ευχαριστούσα τον Θεό που κατάφερα να φτάσω 37+ εβδομάδων και πήγαινα βόλτες για παγωτό, για σουβλάκι, στην ακρογιαλιά... Στρογγυλοκαθόμουν όπου έβρισκα καρέκλα και απολάμβανα τις περιποιήσεις όλων που με είχαν στα όπα όπα και δεν μου χαλούσαν χατήρι για χατήρι... Άκουγα να με λένε "χοντρούλα" και χαμογελούσα ευτυχισμένη... (τώρα δεν σας συνιστώ να με αποκαλέστε έτσι..!)

Προσευχόμουν διαρκώς να είναι γερό το παιδάκι μου και να την βγάλω και εγώ καθαρή. Ονειρευόμουν πως θα είναι να γεννήσω και να κρατήσω το μωράκι μου στην αγκαλιά μου αντί να μείνω με άδεια χέρια... Ανυπομονούσα για το συναίσθημα... Φανταζόμουν το μουτράκι του και αναρωτιόμουν... Θα είναι ήσυχος ή κλαψιάρης; Μελαχρινός ή ξανθός; Θα μοιάζει άραγε στο προηγούμενο μωράκι μας; Θα καταφέρουμε να θηλάσουμε; 

Τέτοια εποχή λοιπόν πέρσι, ήμουν ένα σκαλοπάτι πριν από μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου. Ήμουν ήδη πολύ πολύ ευτυχισμένη και δεν κρατιόμουν και για τη συνέχεια. Τέτοια εποχή πέρσι άκουσα από τα χείλη του γιατρού μου πως θα μπω για προγραμματισμένη καισαρική στις 9 Ιουλίου, ημέρα Τρίτη, πρώτο ραντεβού στα χειρουργεία. 

Και άρχισα να μετρώ τις μέρες ανάποδα σαν φαντάρος....

Αυτό κάνω και τώρα. Απομένουν μόλις 8 μέρες για τα πρώτα γενέθλια του γιου μας... 

7 και σήμερα....

Ένας χρόνος ακριβώς- από τέτοια εποχή πέρσι.... 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas