Τι θέλετε επιτέλους;;;

Από την πρώτη στιγμή που ακούμπησαν τον Δημήτρη στην αγκαλιά μου, μέχρι και αυτό το λεπτό που γράφω είμαστε κυριολεκτικά αχώριστοι. 

Δεν τον έχω αφήσει και να φύγω, έστω για μια ώρα, ούτε καν στις γιαγιάδες του. Πάμε παντού μαζί. Super Market, ταξίδια, κοινωνικές και λοιπές υποχρεώσεις, κομμωτήριο μέχρι και στον γυναικολόγο αγκαζέ πάμε. 

Επειδή εργάζομαι σε οικογενειακή επιχείρηση βραδινής απασχόλησης, τον παίρνω μαζί μου και εκεί. Έχουμε φτιάξει ένα δωμάτιο για τον Δημήτρη, τον κοιμίζω νωρίς, και έπειτα τον παρακολουθώ από την ενδοεπικοινωνία. Έχει δουλέψει άψογα, ο Δημήτρης ανυπομονεί κάθε απόγευμα για την μια ώρα που εξερευνά το μαγαζί πριν κοιμηθεί και το βράδυ έχει συνηθίσει και δεν ξυπνάει κατά την επιστροφή στο σπίτι. 

Υπερβολικό; Όπως το δει κανείς. 

Επειδή έχουμε ακούσει πολλά για αυτό τον τρόπο που έχουμε επιλέξει να ζούμε με το παιδί μας, και για να είμαι ειλικρινής κουράστηκα να απολογούμαι για κάτι που δεν χρειάζεται να απολογηθώ, ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσω λίγο το τοπίο. 

Κατ'αρχάς η στάση αυτή έχει αποφασιστεί από κοινού. Και οι δυο γονείς θέλουμε να περνάμε τον χρόνο μας με το παιδί. Αυτό δεν σημαίνει πως η σχέση μας πάσχει, ούτε πως αποφεύγουμε ο ένας τον άλλον. Ούτε σημαίνει πως δεν βρίσκουμε χρόνο για μας. Η σχέση μας είναι πιο δυνατή και ουσιώδης από ποτέ και αν θες, βρίσκεις χρόνο για τα πάντα ακόμα και αν χρειαστεί να στερηθείς τον ύπνο σου. 

Το να μην θέλω να αποχωριστώ το παιδί μου δεν σημαίνει πως έπαψα να αγαπώ τον άντρα μου, ούτε πως τον έβαλα σε δεύτερη μοίρα. Αυτή είναι η φυσική ροή μιας σχέσης. Ούτε τον άντρα μου θέλω να αποχωριστώ. Και με αυτόν παντού μαζί πάμε- αυτοκόλλητους μας φωνάζουν. (αλλά και για αυτό, κριτική έχουμε λάβει). Όταν  ο Παναγιώτης γυρνάει σπίτι και πρώτα πάει να αγκαλιάσει και να παίξει με τον Δημήτρη πριν πάρω εγώ μια αγκαλιά ή ένα πεταχτό φιλί, πρέπει να παρεξηγηθώ; Δεν είναι λογικό; Δεν πέρασα σε δεύτερη μοίρα, απλά λαχταράει το παιδί του, τι πιο φυσιολογικό; Θα ανησυχούσα αν γινόταν το αντίθετο.

Δεν είμαι της άποψης ότι το παιδί κουράζεται που τον παίρνουμε παντού μαζί, αντίθετα πάντα ανυπομονεί, γεμίζει εμπειρίες και βιώνει όλων των ειδών τις καταστάσεις με αποτέλεσμα να συμπεριφέρεται άψογα παντού- εφόσον φυσικά και εμείς σεβόμαστε τις δικές του ανάγκες για προσοχή, παιχνίδι και φαγητό. Ούτε είμαι της άποψης πως με αυτή μας τη στάση θα γίνει εξαρτημένος και ανίκανος ενήλικας- μάλλον το ακριβώς αντίθετο- το λέει το ένστικτο μου, το επιβεβαιώνουν τα βιώματα μου. 

Προσωπική μας άποψη; Το παιδί, τα πρώτα χρόνια της ζωής του, έχει ανάγκη αποκλειστικά τους γονείς του.  Η κυρίαρχες του ανάγκες ξεκινάνε και τελειώνουν εκεί. Όλοι οι άλλοι έρχονται δεύτεροι. Τονίζω- για τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Και εφόσον μπορούμε να είμαστε διαρκώς μαζί του και το θέλουμε- για μας είναι η μόνη επιλογή. 

Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, το μόνο μου όνειρο ήταν μια οικογένεια. Ούτε καριέρες, ούτε στολίδια παρά μονάχα μιαν αγαπημένη οικογένεια. Το όνειρο μου αυτό δεν πραγματοποιήθηκε με ευκολία. Και τώρα θέλω να το απολαύσω σε όλο του το μεγαλείο. Τόσο απλό. 

Και το κείμενο αυτό δεν αφορά μόνο εμένα. 

 Ο κόσμος γενικά δεν ξέρει τι θέλει. 

Είσαι εργαζόμενη μητέρα και αφήνεις τα παιδιά σε παπουδογιαγιάδες ή σταθμούς; Σε κρίνουν. Είσαι full-time μητέρα και νοικοκυρά και πάλι επιλέγεις να αφήνεις τα παιδιά σου για λίγες ώρες για να τα βγάλεις πέρα ή για να έχεις λίγο χρόνο για τον εαυτό σου; Σε κρίνουν. Και τώρα η δική μου κατηγορία... Είσαι part-time εργαζόμενη κai full- time μητέρα και νοικοκυρά που παίρνει παντού μαζί της το παιδί επειδή και μπορεί και το θέλει; Σε κρίνουν. 

Τι θέλετε λοιπόν επιτέλους από εμάς; Πείτε μας να ξέρουμε...