Οι σουρεαλιστικές στιγμές μου... (είμαστε οικογένεια..)

Είναι αυτές οι μικρές στιγμές της καθημερινότητας μου, που ακόμα και τώρα 16 μήνες μετά, μου φαίνονται σουρεαλιστικές... 

Είναι τα τρία τοστ που φτιάχνω το πρωί πλέον αντί για δυο... Είναι τα μικροσκοπικά ρουχαλάκια που σιδερώνω... Είναι που σκοντάφτω πάνω σε παιχνίδια... Είναι που, όσες φορές και να τα μαζέψω,  τα σουβέρ μου και οι πυτζάμες του Παναγιώτη, είναι πάντα πεταμένα στο πάτωμα... Είναι αυτά τα παπουτσάκια δίπλα στα δικά μας στη παπουτσοθήκη... Είναι που όλη μέρα σιγοτραγουδώ παιδικά τραγούδια... Είναι αυτή η γλυκιά φωνούλα που φωνάζει μαμά...

 Εμένα... 

Είναι αυτά τα χεράκια γύρω από το λαιμό μου, τα γλυκά φιλάκια που μου δίνει απλόχερα... Είναι να βλέπω τον άντρα μου και το παιδί μου να κοιμούνται αγκαλιασμένοι... Είναι η φατσούλα που βλέπω από τον καθρέφτη όταν οδηγώ... Είναι που πλέον είμαστε τρεις. 

Αυτό...

Είμαστε τρεις... Είμαστε οικογένεια... 

Κάποιες φορές λοιπόν αδυνατώ να το πιστέψω... Ακόμα θα νυχοπατήσω όταν κοιμάται για να ελέγξω πως όλα είναι καλά. Ακόμα σταματάει η καρδιά μου κάθε φορά που κουρνιάζει στην αγκαλιά μου...Όταν βγάζω αυτό το τρίτο τοστ από το πακέτο, θα γελάσω λοξά... Γιατί νιώθω πως... "όνειρο ζω μην με ξυπνάτε"... Βουλιάζω στην ευλογία... Ευχαριστώ την Παναγία κάθε μέρα...

Ίσως φταίει που αυτό το όνειρο το λαχτάρισα τόσο πολύ... Ίσως που λαχτάρισα τόσο πολύ για να το πραγματοποιήσω... Ίσως απλά αυτό είναι η οικογένεια...

Ίσως... 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς