Φωτογραφίζοντας τη νεογνική απώλεια...

Εδώ και μέρες ακούω για ένα link μιας διαδικτυακής εφημερίδας η οποία έχει προκαλέσει ποικίλες και έντονες αντιδράσεις. Η δημοσίευση έχει να κάνει με την επιλογή γονέων που βιώνουν την νεογνική απώλεια να φωτογραφίσουν ή να φωτογραφηθούν μαζί με τα μωρά τους λίγο πριν ή αφότου αυτά φύγουν από τη ζωή. 

Σήμερα έπεσα πάνω σε ακριβώς αυτή τη δημοσίευση. Δεν θα αναφερθώ σε αυτή σαν άρθρο διότι δεν είναι άρθρο. Είναι μια απλή αναφορά στον μη- κερδοσκοπικό οργανισμό Now I Lay Me Down To Sleep ο οποίος παρέχει εθελοντές φωτογράφους να προσφέρουν την ευκαιρία σε αυτούς τους γονείς που βιώνουν τον ύστατο πόνο να έχουν μια τελευταία ανάμνηση με το μωρό τους και παράθεση αρκετών ανάλογων φωτογραφιών. 

845 σχόλια κάτω από την συγκεκριμένη δημοσίευση. 845 σχόλια- κάποια κακεντρεχή, κάποια αναμενόμενα, κάποια συμπονετικά και κάποια κατάθεση ψυχής από γονείς που το έχουν βιώσει. Θα προσπεράσω τα κακεντρεχή προς την διαδικτυακή εφημερίδα σχόλια πως προώθησε την συγκεκριμένη ανάρτηση για τα κλικ αγνοώντας  τον πόνο γιατί για μένα είναι ασταθή. Με το ίδιο σκεπτικό ας μην διαβάζουμε καμία απολύτως δυσάρεστη είδηση για τροχαία δυστυχήματα, θανάτους από ασθένειες, για τραγικά ατυχήματα σε παιδικές χαρές, νηπιαγωγεία και σχολεία. Αυτά δεν συμπεριλαμβάνουν ανθρώπους τους οποίους κάποιοι έχασαν; Γιατί σοκαριζόμαστε τόσο πολύ με τον νεογνικό θάνατο; Γιατί το κρίνουμε τόσο πολύ αν κάποιος- μη χειρότερα- μιλήσει για αυτόν; 

Θα σταθώ πολύ στα κακεντρεχή σχόλια προς τους ίδιους τους γονείς που επέλεξαν να φωτογραφηθούν. Το να αμφισβητούμε τον πόνο ενός γονιού που έχασε το παιδί του είναι, όχι απαράδεκτο, όχι κακόγουστο, είναι απόλυτη έλλειψη παιδείας και συναισθηματικής ωριμότητας. Το πως επιλέγει κάθε γονιός να θρηνήσει είναι αποκλειστικά δικό του θέμα. Δεν αφορά κανέναν και δεν είναι στην ευχέρεια κανενός να το κρίνει. Τόσο απλά, τόσο ωμά. 

Τα σχόλια ωστόσο που με σόκαραν περισσότερο ήταν αυτά από γονείς που έχουν χάσει το μωρό τους και κρίνουν ως μακάβρια, αρρωστημένη και ντροπιαστική αυτή την επιλογή. Ειλικρινά αδυνατώ να το καταλάβω. Μακάβρια, αρρωστημένη, ντροπιαστική  η επιθυμία να έχεις μια ανάμνηση από ένα μωρό που δεν πρόλαβες να ζήσεις; Ρωτώ αυτές τις μητέρες. Αν έχαναν το μωρό τους αργότερα. 15 ημερών, 3 μηνών, 9 μηνών, 15 μηνών, 5 χρονών τι θα έκαναν; Θα εξαφάνιζαν όλες τις φωτογραφίες που έχουν; Θα τις κατέβαζαν από τοίχους και έπιπλα; Θα έπαυαν να μιλάνε για αυτό; Αν τις ρωτούσαν πόσα παιδιά έχουν, θα το παρέλειπαν; Αυτή την λογική δεν την χωράει ο νους μου. 

Και θα το φωνάξω ακόμα μια φορά. Αυτό ακριβώς είναι το μεγάλο ταμπού το νεογνικού τοκετού. Μπορεί η δημοσίευση της συγκεκριμένης ιστοσελίδας να είναι το λιγότερο λειψή, μπορεί να έγινε για τα κλικ και μόνο, εμένα όμως δεν με αφορά. Οι φωτογραφίες αυτές έχουν δημοσιευθεί με την έγκριση των γονιών και όπως και αν έγινε, για όποιο λόγο και αν έγινε απλά χαίρομαι που το συζητάμε. Διότι είναι ένα τεράστιο θέμα και χρειαζόμαστε ενημέρωση και ευαισθητοποίηση. 

Ο θάνατος είναι το μόνο δεδομένο σε αυτή τη ζωή και το μόνο που δεν θα κάνει διάκριση σε κανέναν. Το βιώνουμε όλοι, με διαφορετικό τρόπο και συνθήκες, μα όλοι έχουμε πονέσει από την έλλειψη ενός αγαπημένου προσώπου. Όταν ήμουν μικρή και κοιτούσα τις φωτογραφίες της γιαγιάς μου που είχε σε ένα κουτί, είχα βρει και μερικές που απεικόνιζαν μικρά παιδιά μέσα στο φέρετρο την ώρα που κηδεύονταν. Θυμάμαι πως είχα σοκαριστεί μα η γιαγιά μου, μου είχε εξηγήσει πως τότε δεν είχαν την ευκολία στις φωτογραφίες όπως τώρα και ο μόνος τρόπος να αποθανατίσουν το παιδί τους τελικά ήταν την ύστατη στιγμή. Εγώ που το γέννησα ήδη νεκρό, ή που πέθανε σε μερικές ώρες, δεν έχω το δικαίωμα να το θυμάμαι πως ήταν; Να έχω τη φωτογραφία του σαν αναφορά για το πένθος μου; Θα μου το στερήσετε και αυτό; Θα με κρίνετε και για αυτό; 

Και για να κλείσω αυτό το κείμενο. Όσοι δεν το γνωρίζετε ήδη, μιλάω εκ πικρής πείρας. Έχω χάσει δυο μωρά αφότου τα γέννησα. Δεν είδα από κοντά κανένα. Φωτογραφία έχω μόνο από το δεύτερο. Και ευχαριστώ τον Θεό που φώτισε τον άντρα μου να το κάνει. Γιατί αυτές οι φωτογραφίες είναι αυτές που με τράβηξαν από τα σκοτάδια. Γιατί όπως έχω ξαναπεί αυτές ζέσταναν την καρδιά μου και με βοήθησαν να το αντιμετωπίσω. Και μετανιώνω οικτρά που δεν έχω και από το πρώτο μου αγγελούδι. Από την ώρα που βρήκα τη δύναμη να μιλήσω για την ιστορία μου έλαβα τεράστια αγάπη και συμπαράσταση από ανθρώπους που δεν ήξερα καν και παρόλα αυτά διέθεσαν χρόνο από τη ζωή τους για να γλυκάνουν λίγο τον πόνο μου. Γνώρισα γυναίκες που βίωσαν την ίδια απώλεια και που βοηθήθηκαν πολύ από όσα λέω και φωνάζω. Τα αρνητικά τα σχόλια με πληγώνουν μα δεν με ματώνουν. Δεν θα σταματήσω να μιλώ για αυτό όσο άβολα και αν κάνει κάποιους να νιώθουν. Δεν θα σταματήσω να λέω την ιστορία των παιδιών μου, μόνο και μόνο επειδή φέρνω κάποιους σε δύσκολη θέση.

Τέλος, η μη- κερδοσκοπική οργάνωση Now I Lay Me Down To Sleep είναι μια τεράστια οργάνωση φτιαγμένη από μια γυναίκα που έχασε το μωρό της με σκοπό να προσφέρει αφιλοκερδώς το δώρο αυτό στους άτυχους γονείς. Δεν τίθεται θέμα αυθεντικότητας και ακεραιότητας.