Για μια ακόμη φορά, η ελπίδα πεθαίνει...

Για μια ακόμη φορά η ελπίδα πεθαίνει. Για μια ακόμη φορά μια νεανική ψυχή χάνεται. Άδικα. Για μια ακόμη φορά υπάρχουν υπόνοιες για εκφοβισμό, βασανισμό ψυχολογικό, λεκτικό και σωματικό, υπόνοιες για το λεγόμενο και περιβόητο bullying. 

Το σοκαριστικό είναι πως το bullying συνήθως προέρχεται από παιδιά συνομήλικα. Και αν όχι, σίγουρα πολύ κοντά στην ηλικία. Παιδιά που είναι και αυτά παιδιά. Που μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες, τις ίδιες αγωνίες. Παιδιά που ονειρεύονται το μέλλον τους καθώς αυτό ξεχύνεται μπροστά τους, παιδιά που ελπίζουν και αυτά σε κάτι καλύτερο. Παιδιά που είναι και αυτά παιδιά. Θα το ξαναπώ. Γιατί; 

 Διότι έχουν γονείς. Γονείς που πιθανότατα δεν έκανα σωστά τη δουλειά τους. Γονείς που δεν τους δίδαξαν όχι μόνο να σέβονται το διαφορετικό μα να το θαυμάζουν. Γονείς που δεν τους τόνισαν πως από όλους, από τον οποιονδήποτε, κάτι έχεις να μάθεις μιας και οι ίδιοι τα ήξεραν πάντα όλα. Γονείς που δεν τα έμαθαν να αγαπούν τον ίδιο τους τον εαυτό πιθανότατα, γονείς που ρήμαζαν καθημερινά την αυτοπεποίθηση τους, τα όνειρα τους και τις φιλοδοξίες τους με λόγια σκληρά, γονείς που δεν καταλάβαιναν- χαμένοι και οι ίδιοι στην δική τους μιζέρια, στην δική τους ανυπαρξία- γονείς ανίδεους για το κακό που προκαλούν. Γονείς που δεν συνειδητοποιούν πως κάθε τους κίνηση, λέξη, αντίδραση, πράξη, έχει αντίκτυπο. Γονείς που δεν συνειδητοποιούν πως διαμορφώνουν τον αυριανό πολίτη, γονέα, διδάσκαλο, τον αυριανό ουσιαστικά άνθρωπο. 

Ναι, ο άνθρωπος γεννιέται. Θα συμφωνήσω. Γεννιέται να είναι από την φύση του, είτε ευαίσθητος, είτε δυναμικός. Γεννιέται να είναι είτε ήπιων τόνων, είτε πληθωρικός. Όμως δεν γεννιέται να είναι μισάνθρωπος. Δεν γεννιέται να είναι μνησίκακος και μίζερος. Δεν γεννιέται να μην σέβεται, να μην κατανοεί, να μην ακούει. Αυτά τα διδάσκεται. Και η καλύτερη διδασκαλία γίνεται μέσα από τις πράξεις και όχι μέσα από τα λόγια. 

Αν εγώ δεν αγαπώ τον εαυτό μου, δεν θα το μάθω αυτό στο παιδί μου. Αν εγώ χρησιμοποιώ βία, το ίδιο θα κάνει και το παιδί μου. Αν εγώ δεν ακούω, δεν αποδέχομαι τα λάθη μου, δεν συμμερίζομαι, το ίδιο θα κάνει και το παιδί μου. Αν εγώ φωνάζω, δεν σέβομαι, κοιτάω πρώτα από όλα να βολευτώ εγώ το ίδιο θα κάνει και το παιδί μου. Αν εγώ έχω πάντα δίκιο, το ίδιο θα κάνει και το παιδί μου. Και αυτή η λίστα δεν έχει τελειωμό. Πάρτε μόνο μια στιγμή από τον χρόνο σας να σκεφτείτε πως κάθε μικρή τόση δα ενέργεια σας- αντανακλά στην ψυχολογία του παιδιού σας. Τρομάξατε; Εγώ ναι. 

Τα παιδιά αυτά είναι "έργο" κάποιων ανεύθυνων γονιών. Κάποιων που δεν νοιάστηκαν αρκετά, δεν νοιάστηκαν σωστά. Και οι γονείς αυτοί, είναι αποτέλεσμα άλλων γονιών που δεν νοιάστηκαν αρκετά, δεν νοιάστηκαν σωστά και ούτε αυτή η λίστα έχει τελειωμό. 

Ο Βαγγέλης όμως χάθηκε. Πάει. Δεν έχει σημασία αν ήταν αυτοκτονία ή όχι. Το αποτέλεσμα και οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτό το τραγικό τέλος είναι οι ίδιοι. Και το τέλος είναι τέλος. δεν ανατρέπεται. Ο Βαγγέλης ότι και να πούμε δεν θα ξαναγυρίσει. 

Υπάρχει όμως και ένας άλλος 'Βαγγέλης' πιο κάτω, ένας 'Κώστας', μια 'Μαρία'. Ένα ακόμα παιδί που δέχεται επίθεση απλά και μόνο επειδή είναι ο εαυτός του. Απλά και μόνο επειδή ανασαίνει. Και αν εγώ, εσύ και όλοι μας φωνάξουμε δυνατά, αν ενώσουμε τις φωνές μας, αν δεν φοβόμαστε μπροστά στην άσκοπη επίθεση, αν παρατηρούμε "βαθιά" την ζωή των παιδιών μας ακόμα και αν αυτά δείχνουν να δυσανασχετούν, αν μάθουμε να διαβάζουμε πίσω από την σιωπή και τις κλειστές πόρτες, αν μιλάμε στα παιδιά μας ακόμα και αν αυτά δεν απαντούν, ακόμα και αν δείχνουν πως δεν διατίθενται για συζήτηση, αν τα μάθουμε να αγαπούν την διαφορετικότητα, να σέβονται, να ακούν,  τότε μπορεί ο Βαγγέλης και ο κάθε Βαγγέλης πριν από αυτόν να μην χάθηκε άδικα.

Τότε μπορεί ο Βαγγέλης να χάθηκε για κάποιο λόγο.... 

Μια προσευχή για δύναμη ψυχική σε αυτούς τους γονείς. Μια προσευχή για την ανάπαυση αυτής της αθώας ψυχής. Μια προσευχή να μεγαλώσει ο καθένας από εμάς έναν άνθρωπο για να παραδώσει στην αυριανή κοινωνία.