Εσύ με έκανες μητέρα...

Με αφορμή την πέμπτη επέτειο των ουράνιων γενεθλίων του πρώτου μου παιδιού, της κόρης που με έκανε μητέρα και ας μην την γνώρισα ποτέ, νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ κάτι.. 

Είμαι εξαιρετικά ευλογημένη και το γνωρίζω καλά. Έχω ένα παιδί στην ζωή μου, στην αγκαλιά μου.... Ένα εξαιρετικό παιδί- τόσο πράο, ήρεμο και γαλήνιο που δεν με έχει ταλαιπωρήσει καθόλου. Ένα παιδί τόσο χαρούμενο, αγαπησιάρικο και δοτικό που μόνο τεράστιες χαρές μου έχει δώσει και είναι μόλις 20 μηνών. Ένα παιδί σκέτο μαιμουδάκι που για χάρη του ξυπνάω κάθε πρωί με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο μου και για χάρη του κοιμάμαι κάθε βράδυ με την καρδιά γεμάτη ζεστασιά και ευγνωμοσύνη. 

Ευγνωμοσύνη που εκφράζω καθημερινά στην Παναγία που ήταν πάντα δίπλα μου ακόμα και όταν εγώ δεν το συνειδητοποιούσα. Ευγνωμοσύνη που εκφράζω και στην πράξη βλέποντας τις απλές καθημερινές χαρές και ευλογίες. Δεν μιζεριάζω, δεν μεμψιμοιρώ, δεν παραπονιέμαι. Γιατί πολύ απλά δεν χρειάζεται. Απολαμβάνω και 'ρουφάω' κάθε στιγμή της καθημερινότητας μου και νιώθω απόλυτα ευτυχισμένη. 

Ωστόσο, αν είμαι αυτός ο άνθρωπος σήμερα, το χρωστάω κυρίως στα αγγελούδια μου. Διότι μου δίδαξαν τι πάει να πει υπομονή, πείσμα και πίστη. Διότι με δίδαξαν πως η ζωή μας δεν μας ανήκει- είμαστε απλώς περαστικοί και το μόνο που έχει αξία τελικά είναι η αίσθηση που θα αφήσουμε πίσω μας στους ανθρώπους που μας γνώριζαν. Είναι τα παιδιά που θα αφήσουμε κληρονομιά στις επόμενες γενιές. Είναι ο τρόπος που θα αποφασίσουμε ξοδέψουμε αυτό το υπέροχο δώρο του Θεού, την επίγεια ζωή μας. Είναι, αυτός ο τρόπος να είναι αρκετά αξιοπρεπής και ενάρετος ώστε να μας εξασφαλίσει μια θέση δίπλα Του στην ουράνια και αιώνια ζωή. 

Ώστε να μου εξασφαλίσει μια θέση δίπλα στα αγγελούδια μου... Στην κόρη μου και στον γιο μου. 

 Έχασα δυο παιδιά και ούτε μπορώ ούτε σκοπεύω να το 'ξεχάσω'. Ούτε καν θέλω. Δεν θα πάψω να μιλώ για αυτά μόνο και μόνο επειδή η αναφορά της σύντομης ζωής τους μπορεί να προκαλεί αμηχανία σε κάποιους. Ο Δημήτρης θα γνωρίζει πολύ καλά πως έχει δυο αδέλφια, αγγέλους πρεσβευτές και προστάτες του στον ουρανό. Άλλωστε δεν μπορώ παρά να πιστέψω πως η Παναγίτσα πήρε όλα τα καλά των πρώτων μου παιδιών και τα συγχώνευσε στο μαιμουδάκι μου. Κομμάτι τους ζει μέσα του. Κομμάτι μου ζει μέσα τους. Είμαστε όλοι μαζί ενωμένοι. Με ένα τρόπο μοναδικό και σπάνιο που μόνο μια μάνα που έχει ζήσει το ίδιο μπορεί να κατανοήσει. 

Θα κλείσω αυτό το κείμενο με ένα ποίημα του αγαπημένου μου Γιάννη Ρίτσου, εξαιρετικά αφιερωμένο στην κορούλα μου. Σε αγαπώ πολύ να το ξέρεις. Τόσο μα τόσο πολύ. 

Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ' τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, 
μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. 
Πάντα εκεί -
Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά.
Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας,
τόσο
που ο πόνος κάτω απ' τα πλευρά μας,
δεν είναι πια απ΄τη στέρηση
μα απ' την αύξηση.
Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι...

Γιάννης Ρίτσος