Από εκείνο το μικρό και ανόητο κορίτσι.... σε αυτή τη μικρή ανόητη γυναίκα...

35 και επίσημα λοιπόν και το απολαμβάνω μα κανείς δεν με πιστεύει....

Τα φετινά μου γενέθλια είναι ορόσημο για μένα. Υποθέτω πως έχει να κάνει αποκλειστικά με την μητρότητα. Διανύω τον δεύτερο χρόνο μου ως μητέρα, μανούλα, μαμά και δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία πως άλλαξα ριζικά και αμετάκλητα. Η μητρότητα σου δίνει δύναμη που δεν φανταζόσουν πως είχες, άπλετη αυτοπεποίθηση, κουράγιο να αντέξεις τα πάντα και για πρώτη φορά στη ζωή σου ο εαυτός σου περνάει σε δεύτερη- πιθανότατα και τρίτη- μοίρα. Αγγίζεις κατά κάποιο τρόπο λοιπόν ένα επίπεδο ωριμότητας, ακεραιότητας, ανιδιοτέλειας και αν θες ανθρωπιάς και κατανόησης πέρα από τα αναμενόμενα πλαίσια... Και μου αρέσει πολύ αυτό. 

Τα τελευταία γενέθλια- πριν τα φετινά- τα οποία υπήρξαν ορόσημο για μένα. ήταν τα εικοστά. Τότε είχα νιώσει για πρώτη φορά ενήλικας, υπόλογη για τις πράξεις και τις επιλογές μου, παρασυρμένη ωστόσο από το πάθος, την άγνοια κινδύνου και την εγωιστικότητα που χαρακτηρίζει αυτές τις ηλικίες... Ανίδεη για την τροπή που θα έπαιρνε η ζωή μου, έκανα όνειρα χωρίς σταματημό, απολάμβανα τη κάθε στιγμή και πίστευα πως μπορούσα να αλλάξω τον κόσμο ακόμα και αν ήμουν στον 'αγώνα' μόνη μου... 

Τα αγαπώ εκείνα λοιπόν τα γενέθλια γιατί με οδήγησαν στην δεκαετία που καθόρισε τον χαρακτήρα μου, τη ζωή μου, τα πιστεύω μου και την προσωπικότητα μου. Με έκαναν εν μέρη την Γιάννα που είμαι σήμερα και δεν μπορώ παρά να τα ευγνωμονώ... Διότι δεν ήταν πάντα μια εύκολη δεκαετία και τα όνειρα κάποιες φορές ναυάγησαν και οι στιγμές δεν ήταν πάντα απολαυστικές. Μα έμαθα πως τα ναυάγια είναι αυτά που κρύβουν θησαυρούς, η ευτυχία κρύβεται σε φευγαλέες στιγμές και μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο μα θες και συμμάχους....

Από εκείνο λοιπόν το μικρό, ανόητο, κατάξανθο κορίτσι μέχρι την σημερινή μικρή ανόητη καστανή γυναίκα πέρασαν 15 χρόνια. 15 χρόνια γεμάτα ευλογία ακόμα και όταν δεν ήμουν σε θέση να το συλλάβω. 15 χρόνια που τίποτα δεν έχει αλλάξει μα τίποτα δεν είναι όπως παλιά... (μένει όμως ακόμα ένα πείσμα- που δεν είναι συνήθεια μοναχά...). 15 χρόνια που με εξόπλισαν ώστε, Θεού θέλοντος, να βιώσω και τα επόμενα 15... Και αν αυτό δεν αξίζει να χαμογελάς, τότε τι παραπάνω να σου πω; 

Θα μου επιτρέψετε να κλείσω αυτή την ανάρτηση με μια ευχή από μια πρωτοξαδέλφη που μου έφερε δάκρυα στα μάτια για πολλούς λόγους.. Μια ευχή που δεν θέλω να χαθεί και θέλω να έχω πάντα σαν σημείο αναφοράς... Λένε πως οι άνθρωποι θα πιστέψουν οτιδήποτε και αν τους πεις αρκεί να είναι κοπλιμέντο... Μπορεί να είναι και έτσι.. Αν όμως μου δίνει δύναμη και με κάνει να χαμογελώ, γιατί όχι; 

Φωτεινή μου σε ευχαριστώ... 

Και σήμερα θα σου δώσω το δώρο μου... Μου ήρθε ξαφνικα καθώς φρόντιζα τα λουλούδια στο μπαλκόνι.. Και θυμηθηκα τη μαμά κ την αγάπη της κ την τρέλλα της που πέρασε κ σε μένα... Κ θυμηθηκα κ τη δική σου αγάπη... Και μετα ενα σωρό λεπτομέριες κ συνήθειες και γνωρίσματα... Και ενιωσα πως ναι... Μου θυμίζεις παρα μα παρα πολυ εκείνη... Ονειροπολα μα και σκληρή σα βράχος όταν χρειαζεται... Ικανή να λυγιζεις κ να μη σπας ποτε!!! Ικανή να εκτιμας τα Μίκρα πραγματα που κανουν τη ζωή μεγάλη... Δοτική πονοψυχη και με βαθιά αγάπη για τους ανθρώπους ... Λιοντάρι τίγρης για όσους τολμήσουν να τα βάλουν με τους δικούς σου ανθρώπους Με αρχές άξιες και με μια Σοφια που είναι έμφυτη ... Τέλος θυμουμενη την προσπαθεια σου απο μικρή να κρατήσεις την επικοινωνία με την ευρυτερη οικογένεια Την αγάπη της για ολους κι ας ηταν μακρυά... Είσαι λοιπόν Γιάννα μου τυχερή... Γιατί με όλες της φουρτούνες ο Θεός σου έκανε το μεγαλυτερο δώρο εξ αρχής... Εναν σπάνιο αδαμάντινο χαρακτήρα. Να σ έχει παντα καλά. Ευλογημένη κ εσυ και οι αγαπημένοι σου. Με αληθινή εκτίμηση κ αγάπη η εξαδέλφη σου Φωφω...Η Φω για τους πολύ δικούς μου... Τη μάνα μου και την αδελφή μου.

Από εκείνο το μικρό- ανόητο- κατάξανθο κορίτσι, μια ευχή... Να χαμογελάτε πάντα, να πιστεύετε πάντα, να σταματάτε για να απολαύσετε την στιγμή και να σκέφτεστε πάντα ΡΟΖ!! Think Pink babies..