Μια στιγμή παγωμένη για πάντα στον χρόνο...

Σήμερα το απόγευμα, ενώ έτρεχα σαν παλαβή να ετοιμάσω σπίτι, εμένα αλλά και το παιδί ώστε να πάμε για δουλειά και ενώ ήμουν ήδη πολύ κουρασμένη μετά από μια δύσκολη ημέρα αλλά μια ακόμα πιο δύσκολη νύχτα, το μαιμουδάκι επέμενε να του διαβάσω ακόμα μια φορά το αγαπημένο του παραμύθι "Ένα κεράκι για το Ρινοκεράκι" του Τριβιζά. 

Δεν είχε σημασία αν είχαμε ήδη καθυστερήσει ή αν απλά δεν άντεχα να διαβάσω για πέμπτη φορά τα ίδια, το κλαψούρισμα του και το βλέμμα λαχτάρας δεν μου άφηναν πολλά περιθώρια... 

Έκατσα στον καναπέ και ήρθε και κουλουριάστηκε δίπλα μου... 

Πρώτο κύμα ηρεμίας... 

Άρχισα να διαβάζω αυτά που πλέον σχεδόν ξέρω απέξω, παραδομένη στην επιθυμία του. Ήσυχος και γαλήνιος με άκουγε με προσοχή. Δεν είχε σημασία αν ήμουν κομμάτια, έκανα όλες τις διαφορετικές "φωνές", όλα τα ηχητικά εφέ με στρατιωτική πειθαρχία... 

Και ενώ σε κάποιο σημείο, προσπερνάει κάποιες σελίδες και με πάει στο αγαπημένο του κομμάτι του βιβλίου παρατηρώ αυτή την εικόνα.... 

Δυο μικροσκοπικά χεράκια που, δεν ξέρω πως να το πω, είναι απόλυτα αφημένα σε αυτά που ακούν, δυο μικροσκοπικά χεράκια εντελώς απροστάτευτα που περιμένουν από εμένα να τα καθοδηγήσω και να τα κρατάω σφιχτά... Και ξαφνικά συνειδητοποιώ πως το αγαπημένο του κομμάτι στο βιβλίο είναι αυτό που συμπεριλαμβάνει και την μαμά του... Ξαφνικά συνειδητοποιώ πως δεν έχει σημασία πόσα ή τι καταλαβαίνει... Σημασία έχει πως το απολαμβάνει... Ξαφνικά συνειδητοποιώ πως φυσικά και θέλει να του το διαβάζω διαρκώς αφού το μυαλό του ταξιδεύει και η φαντασία του οργιάζει... Ξαφνικά θυμήθηκα πόσο συχνά ξεφύλλιζα και εγώ τα βιβλία μου παρότι μεγαλύτερη... 

Και ξαφνικά συγκινήθηκα... Και ήθελα να παγώσω αυτή τη στιγμή για πάντα στον χρόνο... 

Μικρό μου μαιμουδάκι σε κάθε δυσκολία που θα συναντήσεις στη ζωή σου, σε κάθε αναποδιά και πρόκληση να θυμάσαι πάντα αυτά τα λόγια..

Και η μαμά του το χαιδεύει στοργικά και λέει: 

"Ρινοκεράκι μου καλό, όμορφο και στρουμπουλό
δεν θα ήτανε καλύτερα αν μου τα είχες πει αυτά λίγο νωρίτερα;

                   .........
Μην σε πιάνει καμάρι μου, του λέει, η βιασύνη.
Η βιασύνη είναι μεγάλο ελάττωμα,
γεμίζει με νερά το πάτωμα
και προκαλεί πλημμύρες και υγρασία, 
ενώ η υπομονή έχει μεγάλη αξία. 
Είναι δηλαδή μεγάλο χάρισμα, 
γιατί γλυτώνεις το σφουγγάρισμα
και δεν χρειάζεται να καλείς υδραυλικούς
δυσεύρετους και βλοσυρούς. 

                     .......

Έλα, ξάπλωσε τώρα
στων ονείρων το ντιβάνι, 
ξεκουράσου!
Κάνε νάνι, νάνι!"