Η μαγεία ενός μαιμουδιού 25 μηνών...

Μαιμουδάκι μου... 

δεν ξέρω αν αυτή θα είναι μια συνηθισμένη ανάρτηση... Ναι, έφτασες κιόλας 25 μηνών. Ναι, έχεις πάρει 2 πόντους και μερικά γραμμάρια. Ναι, έχεις εμφανίσει 4 ακόμα δοντάκια, ενώ έχουν ξεφυτρώσει από το πουθενά και οι πρώτες σου 3 ελίτσες..  

Ναι, μεγαλώνεις. Μα στην ουσία αυτό το μήνα μεγάλωσες... αλλιώς. Με ένα τρόπο που δεν αφορά μέτρα, ζυγαριές και αριθμούς. 

Έγινες νομίζω... ένα μικρό τοσοδούλικο παιδάκι. Η γλώσσα σου πήρε φωτιά και δεν σταματάς να λες καινούργιες λέξεις. Τρέχεις, χοροπηδάς και σκαρφαλώνεις χωρίς σταματημό. Ανοίγεις όλες τις ασφάλειες στα ντουλάπια μόνος σου και απαιτείς να διαλέξεις εσύ το πιάτο, το πιρούνι και το ποτήρι που θα χρησιμοποιήσεις στο γεύμα σου. Επιλέγεις το γεύμα σου. (και δεν θα πτοηθείς όσες ώρες και αν δεν σου κάνω το χατήρι) Βάζεις μόνος σου τα άπλυτα πιάτα σου στον νεροχύτη, (μην σου πω και μερικά καθαρά από το συρτάρι!) ενώ βγάζεις μόνος σου τα σορτσάκια σου και το εσώρουχό σου και το βάζεις κατευθείαν στο πλυντήριο. (πάντα επιχειρώντας να πατήσεις ανελέητα τα κουμπάκια και πάντα κλείνοντας με δύναμη την πόρτα). Ανεβαίνεις στο μικρό σου σκαλοπατάκι στο μπάνιο και πλένεις μόνος σου τα δόντια σου. Πλένεις μόνος σου τα χέρια σου, τα ξεπλένεις με τις ώρες και μετά τα σκουπίζεις μόνος σου στην πετσέτα!  (ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις! ) 

Μου το λες όταν κάτι σε πονάει. Ζητάς να σε πάρω αγκαλιά και μου λες όλο λατρεία "απώ". Συμπληρώνεις εσύ τις φράσεις μου. Όταν ακούς το ασανσέρ και καταλαβαίνεις πως γυρίζει ο μπαμπάς σπίτι τρέχεις σαν σίφουνας και κρέμεσαι πίσω από την πόρτα και μετά από πάνω του. Κάνεις ποδήλατο... Δεν φοράς πλέον πάνες αλλά εσώρουχα!  Μου φαίνεται τόσο μα τόσο παράξενο.... 

Η αγαπημένη σου λέξη αυτό το διάστημα είναι το "όχι"... Η αγαπημένη σου συνήθεια να ανοίγεις το ψυγείο και να κοιτάς μέχρι να πάθεις κρυοπάγημα. Το αγαπημένο σου παιχνίδι να ρίχνουμε τα μαξιλάρια στο σαλόνι κάτω και να κυνηγιόμαστε χωρίς σταματημό και να σε γαργαλάω μέχρι να φωνάξεις "τάνειιιιιιι"... (αν είναι ποτέ δυνατόν...) Το αγαπημένο σου παιδικό το Club του Mickey Mouse, (και η δική μου αγαπημένη ώρα αφού πίνω επιτέλους το καφέ μου με ηρεμία για μια ώρα!). H αγαπημένη σου διαφήμιση για την οποία θα τρέξεις από την άλλη άκρη του σπιτιού για να την δεις, (που την ακούς ήθελα να ήξερα), αυτή με τον θείο... (τι να πω...) Το αγαπημένο σου τραγούδι το Πήρα κόκκινα γυαλιά ενώ το αγαπημένο σου παραμύθι Το μωρό που του κλέψανε το μπιμπερό. (ότι να'ναι δηλαδή!) 

Μα πιο πολύ από όλα έχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπεις το κόσμο... Λες και ξαφνικά δεν μπορεί να σου ξεφύγει καμία λεπτομέρεια... Ή απλώς τώρα μπορείς να εκφράσεις με λόγια όλα όσα ήξερες ήδη... Δεν ξέρω... Ο ήλιος βγαίνει το πρωί και φεύγει το βράδυ. Η γη είναι σαν μπάλα και εμείς είμαστε "εκείιιι". (ποτέ εδώ!) Τα ζουζούνια είναι συγκλονιστικά και τα αεροπλάνα πετούν ψηλά στον ουρανό. Τόοοοοοσο ψηλά. Η μπουμπού είναι η Νίνα και η νονά είναι η Φωφώ και μαμά-να της και ο "Ίκός" ο μπαμπά-κας της. Ζητάς από τον παππού τον "¨΄Ηστο" λεφτά για τον κουμπαρά σου, (ντροπήηη), ενώ επιλέγεις μόνος σου τι θα κάνουμε κάθε μέρα. Στο αυτοκίνητο βάζουμε βενζίνη που κάνει "φσσσσ" και η μηχανή είναι στο "πακό" (καπό). Στην τηλεόραση μιλάνε κάποιες φορές άλλη γλώσσα, και μας δείχνεις την γλώσσα σου. (ε, ναι- έχουν άλλη γλώσσα! Για την φυσιολογία  μιλάμε φυσικά!) Όταν πέφτει ο ήλιος κάνει "μπουμ"... (τι εσείς δεν τον ακούτε;;; Αφού πέφτει λέμε...) Όταν μιλάω με τον μπαμπά σου ακούς με απίστευτη προσοχή και τις περισσότερες φορές συμμετέχεις φυσικά. Έβαλες σχεδόν τα κλάματα όταν άκουσες πως η μπουμπού πήγε στον γιατρό και έκανε το εμβόλιο... Σοκαριστήκαμε όταν κλαψούριζες δείχνοντας μας όντως που κάνεις εσύ το εμβόλιο. (χωρίς να στο πούμε... ) Πολλές φορές όταν κάτι μου λες και δεν σε ακούω, απορροφημένη από κάτι άλλο, (πρόσφατο κολπάκι αυτό), φωνάζεις όλο ένταση "Μαμά, ΤΣΙΑ!". Εγώ πετάγομαι αλαφιασμένη, "Τι; Θες τσια; Τρέχω!" "Όχι" λες και γελάς πονηρά πονηρά... (απατεώνα!) "Έλα, έλα" συνεχίζεις! (εντάξει, τράβηξες την προσοχή μου μικρό παμπόνηρο μαιμούδι;;;) 

Στην ουσία είναι πολύ απλό. Μεγαλώνεις. Ταυτόχρονα όμως είναι και τόσο περίπλοκα υπέροχο... Είναι απλή καθάρια μαγεία να σε βλέπω να ανακαλύπτεις όλα όσα θεωρούμε δεδομένα... Να σε παρακολουθώ να τα θεωρείς μαγεία... 

Και μέσα σε όλα αυτά, να μυρίζεις ακόμα σαν εκείνο το μωράκι που κράτησα στην αγκαλιά μου... Να μυρίζεις σαν φρεσκοζυμωμένο προζυμάκι... Πως γίνεται αυτό, μου εξηγείς; (μαμ, θα μου έλεγες τώρα...)