Μια μεξικάνικη βραδιά και οι συνέπειες της.... (με λίγα λόγια παραληρώ και σήμερα)

Όπως λέει και η Μόνικα στα αγαπημένα Φιλαράκια, "Είμαι πάντα η οικοδέσποινα. Πάντα. Ακόμα και σαν παιδί- σέρβιρα τον καλύτερο αέρα" (στα tea parties των μικρών κοριτσιών φυσικά) 

Κάπως έτσι είμαι και εγώ.  Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου καλούσα πάντα τις φίλες μου σπίτι και είχα πάντα οργανωμένο πρόγραμμα για παιχνίδι! (ναι, γίνεται και αυτό και γίνεται να περάσεις και καλά!) Το παιχνίδι μετατράπηκε σε πυτζάμα πάρτι, αυτά μετατράπηκαν σε εφηβικά sleepovers όπου κουβεντιάζαμε ατελείωτα μέχρι το χάραμα, αυτά μετατράπηκαν σε θεματικές συναντήσεις, ("Αγγουριάδα"- έγραφε η καθεμία ένα θεατρικό και έπρεπε να τα παίξουμε κιόλας-, σε αναπαράσταση των εκπομπών του Μικρούτσικου, σε μια θρυλική συνάντηση μετά τα 18 όπου βγάλαμε όλα τα σημειωματάκια, γράμματα, αναμνηστικά που είχα φυλαγμένα από Γυμνάσιο και Λύκειο, τα διαβάσαμε, γελάσαμε, κρατήσαμε τα απολύτως απαραίτητα και πετάξαμε όλα τα υπόλοιπα σηματοδοτώντας έτσι το "ενήλικο" ξεκίνημα της ζωής μας), αυτά μετατράπηκαν σε τραπεζώματα, πάντα σχεδόν θεματικά, και αυτά μετατράπηκαν σε ενήλικα κανονικά τραπεζώματα, πρωινά, brunch, bridal και baby showers και εν τέλει παιδικά πάρτι! (και ναι- τελείωσε αυτή η παράγραφος της παραφροσύνης και έλλειψης τελείας!) 

Στην δεκαετία λοιπόν των 20, στα εγωιστικά μας, όπως μου αρέσει να τα αποκαλώ, χρόνια, αγαπημένο μας θεματικό τραπέζωμα ήταν το "Mexican night"! Από όταν άρχισα να μαγειρεύω αγάπησα τις διαφορετικές και περίεργες γεύσεις. Όταν διοργανώνω κάτι τέτοιο, είναι όλα στο κλίμα. Ορεκτικά, επιδόρπιο, ντεκόρ τραπεζιού, ακόμα και η μουσική. (ναι είμαι τόσο τρελή) Το θέμα ήταν όμως ότι πάντα περνούσαμε υπέροχα με τις φίλες μου, αυτές απολάμβαναν την περιποίηση και εγώ απολάμβανα να είμαι η οικοδέσποινα. 

Μετά ήρθε το τέλος της δεκαετίας των 20 και η αρχή της δεκαετίας των 30 και μαζί με αυτή η εργασία, οι υποχρεώσεις, η οικογένεια, τα παιδιά. Σε αυτά τα χρόνια υπήρξαν απώλειες- γονέων, σχέσεων, εργασιών, ονείρων, παιδιών- οι οποίες οδήγησαν και σε απώλειες φίλων. 

Τα κορίτσια μου όσο περνούσαν τα χρόνια όλο και λιγόστευαν. Μα δεν με ενοχλεί, ούτε με θλίβει. Διότι στην ζωή μου έμειναν αυτές που άξιζαν. Αυτές που ήταν πάντα δίπλα μου βρέξει χιονίσει. Αυτές που γέλασαν με την χαρά μου μα πιο πολύ από όλα έκλαψαν με την λύπη μου. Αυτές που έκατσαν δίπλα μου όταν βούλιαξα στα σκοτάδια και απλά μου κρατούσαν το χέρι. Αυτές που γνώριζα πολύ καλά πως θα τρέξουν στην ανάγκη μου. Αυτές που με αγαπούν όπως ακριβώς είμαι- ή μάλλον παρότι είμαι όπως είμαι... Όπως θέλω να πιστεύω πως έκανα και εγώ για αυτές... 

Τρία λοιπόν είναι πια τα "κορίτσια μου" και όφειλα να τους χαρίσω μια γεύση από τα παλιά. Τώρα που βάλαμε και πάλι λίγο τις ζωές μας σε τάξη και έχουμε την δυνατότητα. Μια βραδιά που θα μας θύμιζε λίγο τα "εγωιστικά" μας χρόνια. Και κάπως έτσι, μέσω viber, τηλεφωνημάτων και πολλών διαπραγματεύσεων ώστε να τα καταφέρουμε- διοργανώθηκε άλλη μια "Mexican night" με μόνη παράλειψη τα ανάλογα τραγούδια- το μαιμουδάκι είχε άλλη άποψη, ολίγον τον αφορούσε αν η μαμά ήθελε να "κατεβάσει" μεξικάνικα τραγούδια!!  

Και ήταν υπέροχα. Μπορεί την συζήτηση να μονοπώλησαν τα παιδιά, (με κάποιους συζύγους να μας βομβαρδίζουν με φωτογραφίες από παιδιά που δεν κοιμόντουσαν χωρίς την μαμά- χιχι ονόματα δεν λέμε οικογένειες δεν θίγουμε), πιθανοί επικείμενοι γάμοι, (γκουχ- γκουχ) τα μικρά καθημερινά παράπονα μας και η αντιμετώπιση της ρουτίνας, όμως έστω και αν ήταν μόνο για δυο με τρεις ώρες, νιώσαμε και πάλι εκείνα τα μικρά ανόητα κορίτσια που ξεκινούσαν με μεγάλα όνειρα και πολύ τσαμπουκά να ζήσουν την ζωή τους. Ήπιαμε, φάγαμε, μιλήσαμε, γελάσαμε, ξαναήπιαμε και τσουγκρίσαμε στην υγειά μας, ξαναμιλήσαμε και ξαναγελάσαμε. 

Και αφού ήπιαμε και μερικά panadol extra, (όπως και να το κάνουμε οι ανοχή στο αλκοόλ έχει μηδενιστεί σχεδόν), αφού ξεκουμπώσαμε κάποια τζιν, (ναι εγώ ήμουν, οι άλλες κυρίες φρόντισαν να φορέσουν αέρινα ρούχα!!), αφού δεν καταφέραμε να βγάλουμε φωτογραφία με το tablet, (η τεχνολογία μας μάρανε!) και αφού υποστήκαμε bullying από μια θρασύτατη νυχτερίδα, σιγά σιγά το διαλύσαμε αφού όμως πρώτα στηθήκαμε στον αιώνιο καναπέ για την καθιερωμένη φωτογραφία μας. Μόνο που αυτή την φορά χρειάστηκε πολλές προσπάθειες για να βγούμε όλες ταυτόχρονα εμφανίσιμες, (ο φακός τα φταίει όλα!) ώσπου τελικά η φαινομενικά αποτυχημένη προσπάθεια της Κέλλης να τα καταφέρει- ενώ γελούσαμε σαν μανιακές- ήταν τελικά και η επιτυχημένη αφού υπάρχει αρκετή θολούρα ώστε να είμαστε όλες ικανοποιημένες!! 

Κορίτσια μου σας αγαπώ. Καθεμία με έναν ιδιαίτερο μοναδικό τρόπο. 

Αγγελικούλα μου, για όλα τα όμορφα λόγια και την ενθάρρυνση, για τον μοναδικά ακέραιο χαρακτήρα σου. Για την δύναμη σου και τον τσαμπουκά σου και το υπέροχα ανοιχτό μυαλό σου. Γιατί σε κάποια θέματα μόνο εσύ μπορείς να με καταλάβεις. (και εγώ πλέον εσένα). Για το γεγονός πως παρότι μπήκες αργοπορημένα στην ζωή μου, συντονίστηκες, αφουγκράστηκες και το κυριότερο έμεινες σε αυτήν. Γιατί στην τελική είσαι ίδια ο άντρας μου!

Κελλού μου, για όλα αυτά τα ατελείωτα ξενύχτια, για όλες αυτές τις κασέτες και τα γράμματα, για όλη την αγάπη και την πίστη σε μένα και τις δυνατότητες μου, για την μόνιμη ανησυχία σου να κόψω επιτέλους τον καφέ, για εκείνη την "φωνή" που μου έβαλες τότε ακόμα και αν δεν το θυμάμαι, γιατί το έκανες από αγάπη και φόβο για μένα, για όλα τα δάκρυα που προσπαθείς να κρύψεις κάθε φορά που μιλάμε για τα αγγελούδια μου, για το ότι μου "χάρισες" την Θέκλα σε μια τόσο δύσκολη περίοδο της ζωής μου, για το γεγονός πως είσαι τόσο δυναμική, απενοχοποιημένη και ακομπλεξάριστη. Γιατί μόνο εσύ μπορείς να συνδυάσεις 8 χρώματα μεταξύ τους και να ταιριάζουν!

Κουμπαρούλα μου, για όλα αυτά τα ατελείωτα σούρτα φέρτα και τους ατελείωτους συμβιβασμούς με το άστατο ωράριο μου,  την άστατη ζωή μου και τον άστατο χαρακτήρα μου. Για όλη την ευαισθησία, την συμπαράσταση, για όλη την άφθονη αγάπη σου προς όλη μου την οικογένεια. (μα όλη). Για το γεγονός πως με άντεξες στην πενταήμερη και σχεδόν 20 χρόνια μετά με αντέχεις ακόμα. Για την μόνιμη και αδιαμφισβήτητη παρουσία σου σε όλα τα γεγονότα της ζωής μου- μικρά και μεγάλα. Για την αφάνταστη αμηχανία σου να διαχειριστείς το πένθος μου, μα και για την επιμονή σου και το θάρρος σου να είσαι δίπλα μου ακόμα και αν δεν γνώριζες τι να πεις και πως να φερθείς. Για το γεγονός πως είσαι μια ψυχούλα, τόσο καλόκαρδη και χωρίς ίχνος πονηριάς και κακίας μέσα σου. Για το τεράστιο χαμόγελο σου. Γιατί μόνο εσύ κυνηγάς τους καλεσμένους μου να βάλουν σουβερ κάτω από τα ποτήρια τους όταν εγώ δεν είμαι παρούσα! 

Και όπως είπαμε- τον νου σας... Έπεται brunch- μετά τέκνων...