Ένα μαύρο μπαλόνι σε μια παιδική χαρά...

Όπως έγραψα και στην σελίδα μου στο facebook δυσκολεύομαι να διαχειριστώ όλο αυτό το θέμα με τα παιδάκια που τόσο άδικα και πρόωρα έφυγαν από την ζωή πριν προλάβουν καλά καλά να αρχίσουν. 

Δυσκολεύομαι να διαχειριστώ την αναπαραγωγή των εικόνων, ξανά και ξανά και ξανά. Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν πως όσο περισσότερο μας σοκάρει η εικόνα τόσο το καλύτερο, όσο περισσότερο αναπαραχθεί, τόσο το καλύτερο, διότι τότε και μόνο τότε θα κάνουμε κάτι για να πάψουν να υφίστανται τέτοια γεγονότα. 

Καταλαβαίνω το σκεπτικό, ειλικρινά. Όμως δεν συμφωνώ. 

Ο πρώτος λόγος για τον οποίο δεν συμφωνώ, και μιλάω ως μια μητέρα που έχει χάσει δυο μωρά, είναι πως καμία μάνα στον κόσμο δεν θα ήθελε να θυμούνται έτσι το παιδί της. Το αγγελούδι της. Όποιο ιερό σκοπό και αν εξυπηρετούσε αυτό. Είναι λίγο, πως να το πω, ασέβεια προς την μνήμη του και τις δύσκολες τελευταίες στιγμές που έζησε... Είναι μαχαιριά στην καρδιά για αυτόν τον πατέρα που έμεινε πίσω να δηλώνει πως θέλει απλά να κάτσει δίπλα στα μνήματα της οικογένειας του μέχρι να πεθάνει και αυτός. Για αυτόν τον πατέρα που όσο και να προσπαθήσει,  δεν θα καταφέρει ποτέ να σβήσει από το μυαλό του αυτές τις τελευταίες εικόνες των αγοριών του. 

Έπειτα είναι και αυτή η καταραμένη δύναμη της συνήθειας. Ξέρετε, αυτή που όταν αγοράζεις ένα καινούργιο άρωμα μπορείς και το μυρίζεις για καμία βδομάδα και μετά έχει εντυπωθεί στην "μνήμη" της όσφρησης και παύεις να το μυρίζεις; 

Ακόμα και αν η φωτογραφία αυτή γίνει γιγαντοαφίσα και αφισοκολληθεί παντού ανά τον κόσμο, θα σοκάρει μια μέρα, μια βδομάδα, ένα μήνα; Μετά θα πάψεις να την βλέπεις. Απλά θα πάψεις. Είναι ανθρώπινο- δεν είναι αδιαφορία. 

Στην Εθνική Οδό Πατρών- Αθηνών βάλανε πριν μερικά χρόνια κάτι τεράστιες ταμπέλες, με σοκαριστικά μηνύματα, (Λόγου χάρη, "Στα επόμενα 3 χιλιόμετρα συμβαίνουν θανατηφόρα ατυχήματα"), προκειμένου να ευαισθητοποιήσουν τους οδηγούς και να αποφευχθούν πιθανές τραγωδίες. 

Και ρωτάω. Αν από την φύση σου είσαι επιθετικός και απρόσεκτος οδηγός, και δεις αυτές τις πινακίδες, νομίζεις θα αλλάξεις; Μπορεί να κόψεις ταχύτητα την πρώτη και την δεύτερη φορά, μα αν δεν αλλάξεις ριζικά την πεποίθηση σου πως ο δρόμος σου ανήκει και δεν πάψεις να πιστεύεις πως ότι και να τύχει θα μπορείς να το ελέγξεις- τότε καμιά ταμπέλα δεν πρόκειται να σε σώσει, ακόμα και αν την κρεμάσω μπροστά στο κούτελο σου για να την βλέπεις συνέχεια. 

Εκεί που θέλω να καταλήξω και δεν ξέρω καν αν τα καταφέρνω, είναι πως η αλλαγή έρχεται μέσα από τον καθέναν. Από την ψυχή του, την καρδιά του, το μυαλό του. Αν έχεις παιδεία πάνω από όλα και νοιάζεσαι για τον συνάνθρωπο σου αυτό θα περάσει στα παιδιά σου και στον κύκλο που συναναστρέφεσαι. Από αυτούς θα περάσει παραπέρα και ούτω καθεξής. Είναι μια αλυσίδα που χρειάζεται όμως όλους τους κρίκους της. 

Τα παιδιά αυτά που πνίγηκαν είναι τα ίδια παιδιά που βρίσκονται ζωντανά- νεκρά σε μια ουδέτερη ζώνη περιμένοντας την ζωή τους να αρχίσει. Τα ίδια παιδιά που στην χώρα τους το μέλλον τους είναι ακόμα πιο ζοφερό και δυσοίωνο. Είναι τα ίδια αυτά παιδιά που αν πετύχουμε στο δρόμο μπορεί να λυπηθούμε, να μπούμε σε σκέψεις μα τελικά να αγνοήσουμε και την επόμενη μέρα να ξεχάσουμε. Γιατί δεν μας σοκάρουν εξίσου τα ζωντανά- νεκρά παιδιά; 

Η κατάσταση αυτή δεν είναι καινούργια. Επικρατεί παραπάνω από μια δεκαετία. Ζω σε μια πόλη πέρασμα και υπήρξαν και πριν δέκα χρόνια παιδιά που περάσαν λαθραία μέχρι εδώ ελπίζοντας να συνεχίσουν για μια καλύτερη ζωή και είναι ακόμα εδώ ζώντας χειρότερα και από ζώα, ακόμα περιμένοντας αυτή την καλύτερη ζωή να αρχίσει. Εγκλωβισμένοι σε μια κατάσταση που δεν ευνοεί κανέναν. Εγκλωβισμένοι να ενηλικιωθούν πριν την ώρα τους στο απόλυτο κενό. 

Αν με ρωτάς, τα παιδιά αυτά που χάθηκαν αυτές τις μέρες στην θάλασσα, βρίσκονται ήδη σε ένα πολύ καλύτερο μέρος από αυτό που τους επιφύλασσε αυτός ο κόσμος. 

Σήμερα πήγα το μαιμουδάκι στην παιδική χαρά προβληματισμένη... Σκεπτόμενη όλα αυτά και πόσο μεγάλο φορτίο έχω στην πλάτη μου για να καταφέρω να προσφέρω σε αυτή την κοινωνία έναν πολίτη ευγενή, ανοιχτόμυαλο ... έναν άνθρωπο... 

Και είδα αυτό....

Ένα μαύρο μπαλόνι, δεμένο εκεί στο στέγαστρο της παιδικής χαράς. Ξεχασμένο προφανώς από την προηγούμενη... 

Δεν ξέρω πως και γιατί βρέθηκε εκεί. Μα για μένα  ήταν ένας οιωνός. Ένα σημάδι πένθους... Μα και ένα σημάδι λαχτάρας για ελευθερία έτσι όπως το έβλεπα να "χορεύει¨πέρα δώθε υπακούοντας στον άνεμο... Ήθελα να το λύσω και να το αφήσω να πετάξει ψηλά στον ουρανό... Μα μετά σκέφτηκα να το αφήσω. Να το βρει και ο επόμενος και αν ήταν ένας οιωνός να μετέφερε τις σκέψεις μου και σε αυτόν.. 

Για όλα τα αγγελούδια αυτού του κόσμου που έφυγαν πολύ νωρίς.... και που πέταξαν ψηλά, πολύ ψηλά...