Κάθε Σεπτέμβρης και ένα ξημέρωμα....

Τον Σεπτέμβρη τον αγαπώ. Πολύ. Όχι μόνο επειδή για μένα σηματοδοτεί πάντα την έναρξη του φθινοπώρου, το οποίο αγαπώ εξίσου πολύ μα κυρίως  διότι σαν μήνας μου θυμίζει λίγο το ξημέρωμα... 

Το ξημέρωμα και αν αγαπώ... Είμαι πρωινός τύπος. Πολύ πρωινός όμως. Και είναι απορίας άξιο, διότι δεν θα έλεγα πως κοιμάμαι νωρίς. Μα από την άλλη δεν είμαι και τόσο του ύπνου. Ποτέ δεν ήμουν. 

Η αγαπημένη μου η θεία Στέλλα μου είχε πει μια φορά: "Αγαπώ πολύ τα πρωινά. Κάθομαι στην καρέκλα στην κουζίνα κάνοντας ένα τσιγάρο και πίνοντας τον καφέ μου και παρακολουθώ την οικογένεια μου να σηκώνεται σιγά- σιγά, με μάτια ακόμα κλειστά από τον ύπνο και με μηχανικές κινήσεις να παίρνουν βιαστικά κάτι για να φάνε, να μην μιλάνε καλά καλά, σαν μικρά μυρμυγκάκια και εγώ απλά να απολαμβάνω τις ευλογίες μου" 

Ήμουν δεν ήμουν 10 χρονών όταν μου το είπε. Μα δεν το ξεχνώ. Ίσως γιατί με ένα παράξενο τρόπο την καταλαβαίνω απόλυτα. 

Τα πρωινά, πριν καλά καλά ο ήλιος κάνει την εμφάνιση του, μέσα στην παραζάλη ακόμα του ύπνου και των ονείρων- όλα είναι πιθανά. Το σώμα λειτουργεί όντως μηχανικά και με ένα μαγικό τρόπο, γίνεται πιο έντονα αντιληπτή η προσωπικότητα του καθενός, η αύρα του πως να το πω; Πριν επανέλθουν η λογική και η πραγματικότητα. 

Και όταν τελικά ο ήλιος κάνει την εμφάνιση του... Τι μεγαλειώδες θέαμα... Ειλικρινά όσοι ισχυρίζονται πως το ηλιοβασίλεμα είναι η καλύτερη στιγμή της ημέρας, μάλλον δεν έχουν δώσει το χρόνο να κοιτάξουν έναν ήλιο που ανατέλλει...

Κάθε που βγαίνει ο ήλιος μια νέα μέρα ξεκινά. Ξεκούραστοι από τον ύπνο, μα ακόμα βυθισμένοι στην μαγεία των ονείρων μας,  είμαστε έτοιμοι για μια ακόμα ευκαιρία- τα πάντα είναι δυνατά αρκεί να το πιστέψουμε. Να παλέψουμε. Ο κόσμος γεμίζει τους δρόμους, τρέχει στις δουλειές του, οργανώνεται, έχει στόχους και παλεύει να τους πραγματοποιήσει. 

Κάπως έτσι δεν είναι και ο Σεπτέμβρης; Γεμάτος προσδοκία για την νέα αρχή- ανανεωμένοι από το καλοκαίρι και τους πιο χαλαρούς ρυθμούς, είμαστε γεμάτοι ενέργεια να βάλουμε και πάλι την ζωή μας σε τάξη, να εκπληρώσουμε τους στόχους μας, τα όνειρα μας. Με λίγη πάντα θλίψη - βυθισμένοι ακόμα στις αναμνήσεις των διακοπών- δεν είμαστε απόλυτα έτοιμοι, μα πολύ γρήγορα μπαίνουμε και πάλι στην σειρά μας . 

Και στις δυο περιπτώσεις ένα καλός καφές αρκεί... Και μπορεί την νύχτα να  μετρώ ευλογίες, μα τα πρωινά είναι από μόνα τους μια ευλογία την φορά...

Ξυπνήσαμε και σήμερα έτσι δεν είναι; Αυτή δεν είναι η ουσία; 

photography Andreas Bousas