Σήμερα είχα σκοπό να ανεβάσω μια χαρούμενη και ανάλαφρη ανάρτηση, αρκετά προσωπική, με τους θησαυρούς που βρήκα χθες στο παιδικό μου δωμάτιο, μα να που κάτι συνέβη και μου χάλασε όλη αυτή την χαρούμενη και ανάλαφρη διάθεση που είχα...
Όταν έγινα μητέρα, αμέσως έγινα και μέλος και σε ένα σωρό ομάδες, μαμαδοομάδες αν θέλετε πείτε τες, έτσι για να νιώθω πως δεν είμαι η μόνη με τόσες ανησυχίες, να έχω μια παρέα στα τρελά ξενύχτια του θηλασμού και της μητρότητας.
Πολύ σύντομα όμως κατάλαβα πως στις περισσότερες, περίμεναν κάτω από κάθε σχόλιο, ερώτηση, ή πιθανή ανησυχία κάθε μητέρας, ένα σωρό "κοράκια", έτοιμα να κατακρίνουν, να ειρωνευτούν, να εξευτελίσουν. Αντί λοιπόν να λαμβάνω στήριξη, αγχωνόμουν ακόμα περισσότερο. Επιπλέον, μετά από πολλές ερωτήσεις στον παιδίατρο μου ακόμα και για απλά θέματα διατροφής, συνειδητοποίησα πως η παραπληροφόρηση μέσα σε αυτές τις ομάδες, είναι σχεδόν σοκαριστική. Δεν χρειαζόμουν παραπάνω λόγους για να αποχωρήσω από όλες σχεδόν μεμιάς και να παραμείνω σε 2 μόνο στις οποίες δεν είχα παρατηρήσει τέτοια κρούσματα, και όποτε αυτά μπορεί να συνέβαιναν, το φρόντιζαν άμεσα οι διαχειριστές.
Ταυτόχρονα είχα γίνει μέλος σε μια ομάδα ιατρικού ας πούμε ενδιαφέροντος. Για ενημέρωση και μόνο σχετικά με ένα πολύ συγκεκριμένο θέμα. Ποτέ δεν συμμετείχα ενεργά, μέχρι σήμερα που θεώρησα πως ήθελα να μοιραστώ την εμπειρία μου αλλά και την προσωπική μου άποψη στην σχετική ερώτηση μιας μητέρας- εφόσον πρόκειται για ένα ζήτημα που θεωρώ πολύ σημαντικό. Αμέσως φυσικά βρέθηκαν τα άτομα που διαφωνούσαν και φρόντισαν να είναι αγενείς, ειρωνικοί, κακόβουλοι, αντί απλώς να εκθέσουν και αυτοί την εμπειρία τους και την άποψη τους και να αποχωρήσουν όπως ακριβώς έκανα και εγώ. (αλλά και τόσοι άλλοι, να τα λέμε και αυτά)
Δεν κοίταξα φυσικά όλα τα σχόλια. Είμαι σίγουρη πως υπήρξαν και άλλα "θύματα" που τόλμησαν να εκφράσουν μια αντίθετη άποψη από όλων αυτών των ανθρώπων που έχουν πάντα δίκιο και θα χύσουν αίμα προκειμένου να σε πείσουν. Μένω σε αυτά που απευθύνθηκαν σε μένα.
Ένα από τα πράγματα που στοιχειώνει αυτή την χώρα είναι αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό. Η ανικανότητα μας να δεχθούμε το διαφορετικό, η ανικανότητα μας να ακούμε, η ανικανότητα μας να ανοίξουμε τόσο- μα τόσο δα- το κεφαλάκι μας και να δώσουμε χώρο για μια ακόμα πιθανή άποψη, εκδοχή πέρα από την δική μας, η ανικανότητα μας να είμαστε ευγενείς και να μην ορμάμε σαν θηρία για να υπερασπιστούμε τις απόψεις μας με καυστικότητα, υπεροψία και τρομερή αγένεια.
Η ανικανότητα μας να δεχθούμε πως υπάρχουν παραπάνω από μια απόψεις και πως δεν είναι ανάγκη να είναι μόνο η μια σωστή...
Και φυσικά δεν θέλω καν να αναφερθώ σε όλες αυτές τις ανούσιες διαμάχες μεταξύ των μανάδων, για τις οποίες τόσο συχνά έχω μιλήσει, σε όλη αυτή την αναίτια εμπάθεια, όταν όλες είμαστε ενωμένες- ενωμένες με αυτή την απέραντη και ανιδιοτελή αγάπη που νιώθουμε για τα παιδιά μας. Πως μπορείτε να επιτρέπετε σε ένα τόσο μεγαλειώδες συναίσθημα, το οποίο κρύβει την χάρη του Κυρίου, να χωράει κριτική, κακία, αμφισβήτηση; Πως;
Σε εσένα λοιπόν που δραματοποιήσες αμέσως μια καθαρά προσωπική άποψη, επιτέθηκες σε προσωπικό επίπεδο, χωρίς όμως να με γνωρίζεις προσωπικά και χωρίς να αντιλαμβάνεσαι πως πίσω από το όνομα στο οποίο επιτίθεσαι κρύβεται απλά μια μαμά που θέλει το καλύτερο για το παιδί της όσο και εσύ... Σε εσένα που μάλλον είναι τακτική σου να δυσκολεύεσαι να αποδεχθείς πως υπάρχει καλή πρόθεση σε αυτό τον κόσμο και όχι μόνο συμφέροντα και απώτεροι σκοποί, έχω απλά να σου πω, πως εσύ χάνεις... Διότι φοράς παρωπίδες και με αυτές δεν βλέπεις τίποτα καινούργιο, τίποτα συναρπαστικό. Δεν μαθαίνεις απολύτως τίποτα καινούργιο.
Σε σένα λέω, πως αν δεν ανοίξεις λίγο το μυαλό σου και την καρδιά σου, θα συνεχίσεις απλά να βουλιάζεις μέσα σε μια μοναξιά που μόνη σου θα έχεις δημιουργήσει. Και ειλικρινά το απεύχομαι.
(λυπάμαι για αυτή την ανάρτηση, στο φάσμα όμως των συναισθημάτων υπάρχει και η απογοήτευση και εγώ σήμερα απογοητεύτηκα...)
Όταν έγινα μητέρα, αμέσως έγινα και μέλος και σε ένα σωρό ομάδες, μαμαδοομάδες αν θέλετε πείτε τες, έτσι για να νιώθω πως δεν είμαι η μόνη με τόσες ανησυχίες, να έχω μια παρέα στα τρελά ξενύχτια του θηλασμού και της μητρότητας.
Πολύ σύντομα όμως κατάλαβα πως στις περισσότερες, περίμεναν κάτω από κάθε σχόλιο, ερώτηση, ή πιθανή ανησυχία κάθε μητέρας, ένα σωρό "κοράκια", έτοιμα να κατακρίνουν, να ειρωνευτούν, να εξευτελίσουν. Αντί λοιπόν να λαμβάνω στήριξη, αγχωνόμουν ακόμα περισσότερο. Επιπλέον, μετά από πολλές ερωτήσεις στον παιδίατρο μου ακόμα και για απλά θέματα διατροφής, συνειδητοποίησα πως η παραπληροφόρηση μέσα σε αυτές τις ομάδες, είναι σχεδόν σοκαριστική. Δεν χρειαζόμουν παραπάνω λόγους για να αποχωρήσω από όλες σχεδόν μεμιάς και να παραμείνω σε 2 μόνο στις οποίες δεν είχα παρατηρήσει τέτοια κρούσματα, και όποτε αυτά μπορεί να συνέβαιναν, το φρόντιζαν άμεσα οι διαχειριστές.
Ταυτόχρονα είχα γίνει μέλος σε μια ομάδα ιατρικού ας πούμε ενδιαφέροντος. Για ενημέρωση και μόνο σχετικά με ένα πολύ συγκεκριμένο θέμα. Ποτέ δεν συμμετείχα ενεργά, μέχρι σήμερα που θεώρησα πως ήθελα να μοιραστώ την εμπειρία μου αλλά και την προσωπική μου άποψη στην σχετική ερώτηση μιας μητέρας- εφόσον πρόκειται για ένα ζήτημα που θεωρώ πολύ σημαντικό. Αμέσως φυσικά βρέθηκαν τα άτομα που διαφωνούσαν και φρόντισαν να είναι αγενείς, ειρωνικοί, κακόβουλοι, αντί απλώς να εκθέσουν και αυτοί την εμπειρία τους και την άποψη τους και να αποχωρήσουν όπως ακριβώς έκανα και εγώ. (αλλά και τόσοι άλλοι, να τα λέμε και αυτά)
Δεν κοίταξα φυσικά όλα τα σχόλια. Είμαι σίγουρη πως υπήρξαν και άλλα "θύματα" που τόλμησαν να εκφράσουν μια αντίθετη άποψη από όλων αυτών των ανθρώπων που έχουν πάντα δίκιο και θα χύσουν αίμα προκειμένου να σε πείσουν. Μένω σε αυτά που απευθύνθηκαν σε μένα.
Ένα από τα πράγματα που στοιχειώνει αυτή την χώρα είναι αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό. Η ανικανότητα μας να δεχθούμε το διαφορετικό, η ανικανότητα μας να ακούμε, η ανικανότητα μας να ανοίξουμε τόσο- μα τόσο δα- το κεφαλάκι μας και να δώσουμε χώρο για μια ακόμα πιθανή άποψη, εκδοχή πέρα από την δική μας, η ανικανότητα μας να είμαστε ευγενείς και να μην ορμάμε σαν θηρία για να υπερασπιστούμε τις απόψεις μας με καυστικότητα, υπεροψία και τρομερή αγένεια.
Η ανικανότητα μας να δεχθούμε πως υπάρχουν παραπάνω από μια απόψεις και πως δεν είναι ανάγκη να είναι μόνο η μια σωστή...
Και φυσικά δεν θέλω καν να αναφερθώ σε όλες αυτές τις ανούσιες διαμάχες μεταξύ των μανάδων, για τις οποίες τόσο συχνά έχω μιλήσει, σε όλη αυτή την αναίτια εμπάθεια, όταν όλες είμαστε ενωμένες- ενωμένες με αυτή την απέραντη και ανιδιοτελή αγάπη που νιώθουμε για τα παιδιά μας. Πως μπορείτε να επιτρέπετε σε ένα τόσο μεγαλειώδες συναίσθημα, το οποίο κρύβει την χάρη του Κυρίου, να χωράει κριτική, κακία, αμφισβήτηση; Πως;
Σε εσένα λοιπόν που δραματοποιήσες αμέσως μια καθαρά προσωπική άποψη, επιτέθηκες σε προσωπικό επίπεδο, χωρίς όμως να με γνωρίζεις προσωπικά και χωρίς να αντιλαμβάνεσαι πως πίσω από το όνομα στο οποίο επιτίθεσαι κρύβεται απλά μια μαμά που θέλει το καλύτερο για το παιδί της όσο και εσύ... Σε εσένα που μάλλον είναι τακτική σου να δυσκολεύεσαι να αποδεχθείς πως υπάρχει καλή πρόθεση σε αυτό τον κόσμο και όχι μόνο συμφέροντα και απώτεροι σκοποί, έχω απλά να σου πω, πως εσύ χάνεις... Διότι φοράς παρωπίδες και με αυτές δεν βλέπεις τίποτα καινούργιο, τίποτα συναρπαστικό. Δεν μαθαίνεις απολύτως τίποτα καινούργιο.
Σε σένα λέω, πως αν δεν ανοίξεις λίγο το μυαλό σου και την καρδιά σου, θα συνεχίσεις απλά να βουλιάζεις μέσα σε μια μοναξιά που μόνη σου θα έχεις δημιουργήσει. Και ειλικρινά το απεύχομαι.
(λυπάμαι για αυτή την ανάρτηση, στο φάσμα όμως των συναισθημάτων υπάρχει και η απογοήτευση και εγώ σήμερα απογοητεύτηκα...)
Τελικά όλες έχουμε να αφηγηθούμε μια τέτοια δυσάρεστη εμπειρία. Σε καταλαβαίνω που προβληματίστηκες. Υπάρχουν μέρες που δεν κάνω τον κόπο καν να ανοίξω το facebook από την αηδία που νιώθω με αυτά που διαβάζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή όμως είναι η άσχημη πλευρά. Γιατί από ότι ξέρεις κι εσύ πάρα πολύ καλά υπάρχει και η όμορφη πλευρά των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και του διαδικτύου. Ακριβώς όπως και στην κοινωνία!
Έτσι είναι Χριστίνα μου όπως τα λες. Όταν υπάρχουν όρια σε όλα, τότε όλα έχουν να επιδείξουν κυρίως την καλή και θετική τους πλευρά! Φιλιά πολλά!
Διαγραφήπόσο μα πόσο θα συμφωνήσω μαζί σου. όταν γέννησα τον αύγουστο του 2013, θέλοντας συμβουλές, εμπειρίες και συμπαράσταση αν το θές για το πονεμένο θέμα του θηλασμού αφού δεν έφτανε το γάλα μου απο κάποιους λάθος χειρισμούς που είχα κάνει (δεν είχα ξαναγεννήσει..που να ξέρω), μέσα σε όλες αυτές τις κατά τα άλλα υπέροχες ομάδες μαμάδων, εγώ βίωσα τις χειρότερες στιγμές της ζωής μου με τα σχόλιά τους και την κριτική τους. 2 χρόνια μετά και ακόμα δεν έχω συνέλθει απο τα σχόλιά τους όπως το ότι λέω δικαιολογίες για να πιάσω το μπουκάλι, την ίδια στιγμή που εγώ ήμουν πάνω απο ένα θήλαστρο και το μωρό στο στήθος 18 ώρες το 24 ωρο. δύσκολο θέμα άγγιξες Γιάννα μου. πολύ κακία στον κόσμο. κατερίνα
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω αν είναι κακία, ή απλά έλλειψη παιδείας που είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα της κοινωνίας μας. Αυτή είναι η δυσάρεστη πλευρά του διαδικτύου και πραγματικά την απεχθάνομαι μιας και εγώ πάντα προσπαθώ να είμαι ευγενής ακόμα και αν δεν συμφωνώ με κάτι που βλέπω ή διαβάζω. Ή απλά προχωρώ παρακάτω. Ελπίζω αυτή τους η στάση να μην επηρέασε αρνητικά την προσπάθεια σου! Φιλιά πολλά
ΔιαγραφήΕυτυχώς όχι! θήλασα 18 μήνες γιατί στην πορεία βρήκα άλλες μαμάδες και επαγγελματίες υγείας που σέβονται την μητέρα και δίνουν απλόχερα τις πολύτιμες συμβουλές τους!
Διαγραφή