Χριστούγεννα και δυστυχία....

Τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνο μαγεία, δώρα, ευτυχισμένες στιγμές και χαμόγελα. 

Τα Χριστούγεννα είναι και δυστυχία, πόνος, στιγμές που θες να ξεχάσεις, δάκρυα καυτά να κυλούν στο πρόσωπο σου. 

Και αν είναι Χριστούγεννα τι; Η ζωή "τρέχει" κανονικά και μαζί της και εμείς. 

Υπάρχουν άνθρωποι που μόλις βίωσαν μια απώλεια. Ή που αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι τα πρώτα, (τα δεύτερα, τα τρίτα),  χωρίς τον άνθρωπο που δεν υπάρχει πλέον στην ζωή τους. Υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκονται σε νοσοκομεία παλεύοντας ακόμα και για την ίδια τους της ζωή. Υπάρχουν άνθρωποι που έχασαν την δουλειά τους και απλώς παλεύουν να τα βγάλουν πέρα, χωρίς περιττούς εορτασμούς και δώρα. Υπάρχουν άνθρωποι που έχασαν κάποιο πολύ δικό τους κοντά στα Χριστούγεννα και κάθε χρονιά, κάθε εορτασμός είναι μια πικρή υπενθύμιση αυτής ακριβώς της πληγής στην ζωή τους. Υπάρχουν άνθρωποι που βιώνουν τόση δυστυχία που τα Χριστούγεννα απλά δεν υπάρχουν για αυτούς. 

Οι γιορτές τείνουν να μεγαλοποιούν κάθε αρνητικό ή δύσκολο συναίσθημα μέσα μας. Στις γιορτές τείνουν να μας λείπουν λίγο περισσότερο οι άνθρωποι που δεν έχουμε πια κοντά μας. Τις γιορτές κανείς δεν θέλει να μαθαίνει και να μιλάει για δυστυχία. 

Όμως υπάρχει. Είναι εκεί. Δίπλα μας. 

Είναι η κοπέλα που βλέπεις να βουρκώνει ενώ κρατάει αγκαλιά το τρίχρονο παιδί της τα Χριστούγεννα στην εκκλησία, και ξέρεις πως ο άντρας της και πατέρας του παιδιού της είναι απών. 

Είναι η γυναίκα που βλέπεις ανέκφραστη να προχωράει στον δρόμο και ξέρεις πως έχει χάσει το παιδί της. 

Είναι η μάνα που βλέπεις να κοντοστέκεται μπροστά από τα παιχνίδια, να ακούς σχεδόν την εσωτερική της πάλη, και να παίρνει ότι καλύτερο μπορεί γνωρίζοντας πως κάτι που αφορά την ίδια θυσίασε προκειμένου να τα καταφέρει. 

Είναι ο γονιός που έχει το παιδί του άρρωστο στο νοσοκομείο. 

Είναι το παιδί που έχει τον γονιό του άρρωστο στο νοσοκομείο. 

Είναι ο ταλαιπωρημένος Νιγηριανός που ζητάει το καρότσι του Super Market για να πάρει το κέρμα μήπως και μπορέσει σήμερα να φάει λίγο ψωμί. 

Είναι η πρωορομανούλα που ξαγρυπνάει στην ΜΕΝΝ περιμένοντας το θαύμα, βλέποντας το μωρό της να δίνει μάχες και αυτή να μπορεί να είναι μόνο θεατής. 

Είναι η γυναίκα που βλέπεις εδώ και 23 σχεδόν χρόνια να ζητιανεύει στο ίδιο φανάρι και αναρωτιέσαι ποια τραγωδία της ζωής την έσπρωξε να ξεκινήσει νέα και να γεράσει με αυτόν τον τρόπο ζωής. 

Είναι η μάνα που γέννησε και έχασε το μωρό της και έμεινε με άδεια αγκαλιά να φαντάζεται πως θα ήταν αυτά τα Χριστούγεννα, αν... 

Είναι ο νέος που σε ένα τραγικό ατύχημα έμεινε για πάντα ανάπηρος.

Είναι ο άστεγος που θα κρυώνει ακόμα μια νύχτα. 

Ο κάθε ένας από εμάς έχει μια τέτοια ιστορία να διηγηθεί. Για τον κάθε έναν από εμάς, όποια και αν είναι η δυσκολία, είναι ένα βάρος στην πλάτη μας που γίνεται ακόμα πιο δυσβάσταχτο τις γιορτές. Και επειδή έχω περάσει Χριστούγεννα κλινήρης μέσα σε μια κλινική παλεύοντας για δυο ζωές, του μωρού μου αλλά και την δική μου, ξέρω πόσο μα πόσο σημαντικό είναι να σε στηρίζουν, να είναι δίπλα σου, να σέβονται το γεγονός πως δίνεις μια πάλη και σε αυτή την πάλη όσοι σε νοιάζονται και σε αγαπούν να είναι δίπλα σου. Ακόμα και αν εσύ δεν έχεις διάθεση για εορτασμούς. Πόσο σημαντικό είναι να σε κατανοούν και να σε στηρίζουν ακόμα και όσοι δεν σε γνωρίζουν προσωπικά. Η γλυκιά προσέγγιση της νοσοκόμας. Τα αστεία της νοσοκόμας. Το χαμόγελο της καθαρίστριας. Η καλή η κουβέντα της τραπεζοκόμου. Λεπτομέρειες που εμένα τότε, μου έδιναν δύναμη. 

Τις σκέψεις αυτές τις έχω μέρες στο μυαλό μου. Το ξέρω πως η δυστυχία λίγο πολύ έχει αγγίξει όλους μας και πως οι καιροί που διανύουμε είναι τόσο μίζεροι από μόνοι τους, που μάλλον εμψύχωση χρειαζόμαστε και όχι κείμενα που μας προκαλούν κατάθλιψη. 

Όμως σκεφτείτε... Αφουγκραστείτε... Παρατηρήστε γύρω σας... Πολλές φορές μια και μόνο προσευχή είναι αρκετή. Άλλες, ένα χαμόγελο και μια μικρή έκπληξη σε έναν άνθρωπο που υποφέρει είναι αρκετά. Άλλες,  μια μικρή αναφορά με αγάπη στο πρόσωπο που δεν είναι πια κοντά του, φτάνει. Μια μικρή βοήθεια, ότι μπορεί ο καθένας, σε έναν άνθρωπο που παλεύει να επιβιώσει θα κάνει την διαφορά. 

Μα πιο πολύ από όλα, η ευγένεια και η καλοσύνη στην καθημερινότητα μας προς κάθε άνθρωπο που δεν γνωρίζουμε, που απλά συναντάμε.... Πόσο μεγάλη πράξη αγάπης. Διότι ποτέ δεν γνωρίζεις τι Γολγοθά μπορεί να ανεβαίνει κάποιος σε αυτή την φάση της ζωής του που βρέθηκε απέναντι σου. 

Κάντε όλα αυτά ή ένα από αυτά... 

Όχι επειδή θα λύσετε το πρόβλημα διαβίωσης κάποιου. Όχι επειδή θα πάψει κανείς να υποφέρει. Όχι επειδή δεν θα του λείπει πια ο άνθρωπος του. Και σίγουρα όχι επειδή θα μάθει πως προσευχηθήκατε για αυτόν... 

Μα επειδή θα νιώσει μια ζεστασιά και λίγη γαλήνη στην καρδιά του. Μπορεί και να χαμογελάσει. Μπορεί από μια τόση δα μικρή πράξη, να βρει την δύναμη να αντεπεξέλθει ακόμα καλύτερα σε ότι αντιμετωπίζει. Μπορεί να νιώσει πως ακόμα υπάρχει αγάπη, ανιδιοτέλεια, ανθρωπιά. 

Και αν αυτό δεν είναι η ουσία των Χριστουγέννων, τότε τι; 

Αυτές τις γιορτές, μα και γιατί όχι κάθε μέρα από εδώ και πέρα, γίνετε το φως που θα μπαίνει μέσα από κάθε ρωγμή στις ψυχές των ανθρώπων...