Η μέρα που έσπασα....

Σήμερα έζησα μια περίεργα συγκλονιστική στιγμή με το μαιμουδάκι.... 

Περνάμε μια βδομάδα δύσκολη με αρκετή γκρίνια από τον ίδιο, πάρα πολύ κούραση από εμένα, πολλές ώρες απουσίας του μπαμπά μας και γενικότερα αν μπορούσα να το πω απλά, θα έλεγα πως αυτή την εβδομάδα δεν "αγαπιόμαστε" πολύ με το μικράκι μου... 

Είμαστε και οι δυο σε τρομερή υπερένταση, θυμώνουμε και οι δύο εύκολα, και οι δυο ζητάμε ξανά και ξανά τον μπαμπά μας για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Τα δυο τελευταία βράδια είχαμε και κρίσεις κλάματος όπου ήθελε απεγνωσμένα τον Παναγιώτη και να εξαφανιστώ εγώ, ενώ χθες μου έδωσε και μια, έτσι για να επιχειρηματολογήσει ακόμα καλύτερα. 

Απόψε λοιπόν "έσπασα". Και ενώ απλά αρνήθηκε να μου δώσει ένα βιβλίο που κρατούσε στα χέρια προκειμένου να κάτσει στο γιογιό που ήθελε, έτσι όπως το τράβηξε απότομα μου χτύπησε με την γωνία του βιβλίου το μάτι. Και πριν καν σκεφτώ, πριν καν πω οτιδήποτε, το χέρι μου είχε φύγει και τον χτύπησα μια φορά και μάλιστα δυνατά. 

Ο Δημήτρης που δεν είναι μαθημένος σε αυτά, μιας και είμαστε απόλυτα ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή βίας, άρχισε να κλαίει υστερικά. 

Και εγώ την ίδια στιγμή που έφυγε το χέρι, την ίδια στιγμή τον είχα πάρει αγκαλιά, τον φιλούσα και του ζητούσα συγνώμη. Αυτός πάλευε να φύγει από τα χέρια μου ενώ ούρλιαζε για τον πατέρα του. 

Τότε λύγισα. Πραγματικά, απλά λύγισα. Ξέσπασα σε κλάματα. Με λυγμούς. Και ο Δημήτρης πάγωσε και έμεινε να με κοιτάει. Τον πήρα αμέσως αγκαλιά και του εξηγούσα πως κλαίω γιατί στεναχωρήθηκα που τον χτύπησα, πως στεναχωρήθηκα πάρα πολύ και πως δεν έπρεπε να τον χτυπήσω απλά ήμουν πολύ κουρασμένη χωρίς αυτό να σημαίνει πως επιτρέπεται, δεν επιτρέπεται να τον χτυπάω και νιώθω πάρα πολύ άσχημα για αυτό. Και πως του ζητάω συγνώμη. Και τον αγαπώ. Και πως δεν θα ξαναγίνει κάτι τέτοιο. 

Και μετά μίσησα τον εαυτό μου και συνέχισα να κλαίω. Και ο Δημήτρης απλά με κοιτούσε. Τον μίσησα διότι παρόλο που θέλω να είμαι ειλικρινής με το παιδί μου, δεν θέλω να είμαι αδύναμη μπροστά του. Θέλω να ξέρει πως ότι και να συμβεί, η μητέρα του θα είναι βράχος ακλόνητος όπου θα μπορεί να στηριχτεί για τα πάντα. Τα πάντα. Τον μίσησα διότι το χέρι δεν είχε κανένα λόγο να "φύγει". Ότι και αν είχε κάνει. (που δεν είχε κάνει). Τον μίσησα διότι παρά τις τόσες προσπάθειες αυτοβελτίωσης, σήμερα βγήκε ένα κομμάτι του παλιού μου εαυτού στην επιφάνεια που μισώ. Το οξύθυμο κομμάτι μου. 

Μόλις ηρέμησα λίγο, γυρίζω τον κοιτάω και μέσα στα δάκρυα μου, του χαμογελάω. "Θα μου περάσει" του λέω. Και σηκώνεται και πάει να μου φέρει το παραμύθι που από το μεσημέρι τον παρακαλούσα να του διαβάσω και αυτός αρνιόταν διότι ήθελε τον μπαμπά του.  Και μετά μου έφερε και άλλο, και άλλο, και άλλο. 

Και έτσι μαγικά σαν να "ξανααγαπηθήκαμε". Έπαιξε όμορφα όλο το υπόλοιπο απόγευμα φωνάζοντας με κατά διαστήματα να δω τι έφτιαξε και μόλις κουράστηκε ήρθε κοντά μου με κοίταξε όλο αγάπη και μου είπε: "Μαμά μου... γκαλιά..." Κούρνιασε στον λαιμό μου και αποκοιμήθηκε. 

Και κάπως έτσι πήρα ένα μάθημα από τον δίχρονο γιο μου. Κάπως έτσι η καρδιά μου έχασε έναν ακόμη χτύπο. Κάπως έτσι έγινα μάλλον λίγο καλύτερη μητέρα.