Μαιμουδάκι μηνών... 30! (όταν χωράς ακόμα στην αγκαλιά μου μα χωρίς τα ποδαράκια...)

Μαιμουδάκι μου.... 

Καθώς σε έβαλα σήμερα για ύπνο, είδα με την άκρη του ματιού μου την κορνίζα που έχω δίπλα στο κρεβάτι σου με την φωτογραφία από την πρώτη μέρα που γεννήθηκες. Και παρότι θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τα πάντα από την στιγμή που σε κράτησα στην αγκαλιά μου, παρότι θυμάμαι πόσο μικρός ήσουν, πόσο βελούδινο δέρμα είχες και πως κουλούριαζες τα ποδαράκια σου μπρούμυτα στο στήθος μου, τόσο πολύ, που χωρούσες σχεδόν στις δύο μου παλάμες.... παρόλα αυτά, σοκαρίστηκα με το πόσο πολύ έχεις μεγαλώσει...

Η γλώσσα σου πάει ροδάνι.  Επαναλαμβάνεις τα πάντα. Ρωτάς τα πάντα. (όχι γιατί ακόμα, απλά πράγματα που αφορούν το πρόγραμμα μας). Χρησιμοποιείς τις αντωνυμίες, τους χρόνους, τα άρθρα και όλα αυτά τα γραμματικά τόσο σωστά. Θέλεις να διαβάζουμε πρωί, μεσημέρι, βράδυ παραμύθια. Είσαι ακούραστος. Χθες για πρώτη φορά σε είδα στο σαλόνι να κάθεσαι με ένα από τα αγαπημένα σου παραμύθια αγκαλιά, ("Όταν είναι να φύγει το τρένο"- Τριβιζάς), και το "διάβαζες" από μνήμης κάνοντας και τις φωνές όπως συνηθίζω να τις κάνω εγώ... Και όταν ο πατέρας σου σε ρώτησε: "Πως διαβάζεις, ξέρεις γράμματα και διαβάζεις;" του απάντησες με απόλυτη φυσικότητα, "Όχι, (δ)εν ξέρω, λέω" 

Έχεις πάθος αυτή την περίοδο με τα παζλ, (παντός τύπου κλασσικά και σε κύβους), τα τρένα, (ενώ ότι δεν είναι τρένο και ράγες το κάνεις μόνος σου- πχ: πολλά αυτοκινητάκια στην σειρά- τρένο- πολλά σουβερ στην σειρά- ράγες, απλά τα πράγματα!), και με τον πατέρα σου! Κυριολεκτικά δεν τον αφήνεις να κάνει τίποτα απολύτως μόνος του. Από την ώρα που θα μπει στο σπίτι μέχρι την ώρα που θα βγει από αυτό, είσαι μόνιμα σκαρφαλωμένος πάνω του ή δίπλα του και όλο παίζετε, παίζετε, παίζετε, παίζετε... 

Ο τρόπος που παίζεις δε όταν το κάνεις μόνος σου είναι απολαυστικός. Ακούγονται φωνές, ψίθυροι, τρεχάματα, κανονικοί διάλογοι- όλα βγαλμένα από το δικό σου μοναδικό μυαλουδάκι.  Στον κόσμο σου όλα είναι δυνατά. Η καμηλοπάρδαλη ανεβαίνει να φάει στο τραπέζι με την μαμά και τον μπαμπά, τα δέντρα φυτρώνουν μέσα στο σπίτι, η γλώσσα μας μπορεί να βρίσκεται και στην  πλάτη μας και το τρένο γλιστράει στον πάγο αλλά πάντα σώζεται... Κάτω από το τραπέζι είναι το σπίτι σου, η κιθάρα παίζεται και με τα πόδια, και τα μακαρόνια είναι και αεροπλάνα! 

Είσαι τακτικός και προσεκτικός. Δεν "κακοποιείς" τα παιχνίδια σου, ούτε τα βιβλία σου, θέλεις τα πάντα στην σειρά τους και αν λερωθείς καθώς τρως ή πίνεις κάτι θες πρώτα να σκουπιστείς καλά και μετά να συνεχίσεις. Σου αρέσει να πλένουμε δοντάκια και να κόβουμε τα νύχια μας. Δεν με ταλαιπώρησες ποτέ άλλωστε για κανένα από τα δυο. Μόνο ίσως οι παροδικές εμμονές σου, διότι καλά ήταν όταν ήθελες να τρέχει η βρύση φουλ για να πλύνεις τα δόντια σου, τώρα όμως που θέλεις ίσα να στάζει... αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα μας! 

Που μας πάει στην άλλη σου εμμονή... Την πιπίλα σε συνδυασμό πάντα με το μικρό σου μαξιλάρι... Ενώ την χρειαζόσουν μόνο για ύπνο, έχεις δύο μήνες που την αποζητάς όλο και πιο συχνά. "Να ηρεμήσω" μας λες και μένουμε χωρίς αντίλογο.... Βγάζεις ωστόσο τα τέσσερα τελευταία σου δοντάκια οπότε μπορεί να οφείλεται και σε αυτό. 

Νομίζω πως η μεγαλύτερη "κατάκτηση" σου αυτόν τον μήνα είναι το ποδήλατο... Σου πήρε η γιαγιά σου η Ελένη δώρο ένα τα Χριστούγεννα και ειλικρινά πας σφαίρα! Κάνεις κανονικές ολόκληρες πεταλιές και ο πατέρας σου πρέπει να τρέχει από δίπλα σου για να σε προλάβει. Σίφουνας! Στην αρχή κοιτούσες διαρκώς τα πετάλια και μόλις σου λέγαμε να κοιτάς και τον δρόμο, σταματούσες απότομα το πετάλι και κάρφωνες τον δρόμο! Τώρα έχεις καταλάβει την έννοια και άρχισες να ενδιαφέρεσαι και για το φρένο. Δυσκολευόμαστε στις στροφές φυσικά αφού το "παίρνεις" πάντα ολόκληρο το τιμόνι κάνοντας σχεδόν αναστροφή, (!), αλλά που θα πάει θα το βρούμε και αυτό! Φοράς και το κόκκινο σαν φωτιά κράνος σου και φεύγεις κεραυνός! (πότε, πότε πατάς και την κόρνα σου μα πιο πολύ σε απασχολεί να φτάσεις εκεί που πας... γρήγορα!) 

Αγκαλιές και φιλιά θες μόνο από τον μπαμπά και την μαμά, (και όχι πάντα φυσικά), ενώ οι αιώνιες αδυναμίες σου είναι η νονά σου, η μπουμπού σου, ο Νίκος σου και και ο Νικόλας σου ενώ προστέθηκε πρόσφατα και η μεγαλύτερη όλων... η Έλενα σου. (Τονίζω τις κτητικές γιατί τις τονίζεις και εσύ!) 

Κοιμάσαι συνολικά δέκα ώρες ημερησίως, ξεφεύγοντας σπανίως από το πρόγραμμα σου, μα το θέμα είναι πως ότι ώρα και να κοιμηθείς- και κοιμηθήκαμε μέχρι και τρεις τα ξημερώματα μέσα στις γιορτές- ξυπνάς πάντα στην ώρα σου, εξήμισι με εφτά παρά το πρωί... (κρεμούλες να μου κάνεις δώρο στην γιορτή της μητέρας, κρεμούλες!) 

Όσον αφορά εμάς τους δυο; Τι να πω.... 30 μήνες αχώριστοι. 30 μήνες με αντέχεις ακόμα και σε αντέχω και εγώ! Ακόμα δεν θέλω να πάω πουθενά χωρίς εσένα αν και μου λείπουν οι ενήλικες συζητήσεις για να είμαι ειλικρινείς... Ακόμα δεν έχεις δείξει να θες να πας πουθενά και εσύ. Δεν αγαπιόμαστε 24 ώρες το 24ωρό αφού υπάρχουν στιγμές που πρέπει να σου εναντιωθώ και να είμαι αυστηρή, για το καλό σου όπως το έχουμε κρίνει μέχρι στιγμής ο πατέρας σου και εγώ, μα πάντα τα βρίσκουμε διότι μιλάμε, δεν φωνάζουμε και όταν τύχει να ξεφύγουμε πάντα μα πάντα θα κάνουμε αγκαλίτσα και συγνώμη. 

Και η αλήθεια είναι πως ενώ δεν πίστευα- όταν σε πρωτοαντίκρυσα- πως θα μπορούσα να σε αγαπήσω περισσότερο από εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή, κάθε βράδυ που σε κρατώ στην αγκαλιά μου κοιμισμένο συνειδητοποιώ πως... ναι. Γίνεται... Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει σε αγαπώ και λίγο πιο πολύ. Και πραγματικά αναρωτιέμαι μέχρι που μπορεί να φτάσει αυτή η αγάπη... 

Όπως σου λέω λοιπόν κάθε βράδυ πως σε αγαπώ μέχρι τον Θεό και πάλι πίσω και πάλι μπρος και τελειωμό δεν έχει αυτή η πρόταση, έτσι να ξέρεις θα είναι και όταν δεν θα θέλεις να στο λέω. Όπως θα ξέρω και εγώ, πως όπως με κοιτάς τώρα βαθιά μες τα μάτια και μου λες "Σε αγαπώ" ξαφνικά, άνευ λόγου και αιτίας, εγώ αυτό θα ακούω και όταν στο μέλλον θα σιωπάς ή όταν θα γυρίζεις να μου λες "Σε μισώ" πάνω σε κάποιο τσακωμό μας. 

Εντάξει μαιμουδάκι μου μηνών 30; (Εντάξει!)