"Αισιοδοξία- εγώ" ....

Με τον Δημήτρη-Γεράσιμο έχουμε εδώ και παααάρα πολύ καιρό την συνήθεια να διαβάζουμε όσα περισσότερα παραμύθια μπορούμε την ώρα πριν πέσουμε για ύπνο. Υπολογίζω πάντα μια με μιάμιση ώρα, την οποία θα αφιερώσουμε για να χαθούμε μέσα σε σελίδες μαγικές - χώρια τα διαβάσματα μέσα στην μέρα μιας και το μαιμούδι μας προέκυψε σωστός βιβλιοφάγος- η ώρα όμως εκείνη είναι πολύ πολύ ιερή και ξεχωριστή. 

Είναι η δική μας ώρα. Η ώρα που η μαμά θα βάλει τα δυνατά της και θα διαβάσει κάθε παραμύθι όσο πιο θεατρικά μπορεί. Ακόμα και αν το έχει μάθει πια απέξω. Ακόμα και αν δεν είναι το αγαπημένο της. 

Είναι η ώρα που το μικράκι μου θα κουλουριαστεί δίπλα μου και δεν θα βγάζει άχνα σχεδόν, παρασυρμένος από την δύναμη των λέξεων και των εικόνων. 

Αυτές τις μέρες που ήταν άρρωστος, παρότι αρχικά ο ίδιος ήθελε να κάτσει δίπλα μου να του διαβάσω- εφόσον ήταν πολύ αδύναμος να κάνει οτιδήποτε άλλο- εν τέλει έφευγε διότι δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί. Το πήρε αυτός πρώτος απόφαση, μετά εμείς και τον αφήσαμε εν τέλει να χαζεύει όλη μέρα κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση για να περνάει κάπως ευχάριστα η ώρα του. 

Σήμερα που πέρασε όλο το βράδυ απύρετος, το πρώτο πράγμα που μου ζήτησε πρωί πρωί ήταν να του διαβάσω το αγαπημένο του παραμύθι. Τρελάθηκα, διότι επιβεβαίωσα αυτό που ήδη υποψιαζόμουν μα πολλές φορές κρυφά μέσα μου μπορεί και να αμφισβητούσα...

Κανένα τηλεοπτικό πρόγραμμα, όσο ποιοτικό και εκπαιδευτικό και αν είναι- δεν μπορεί να αντισταθμίσει αυτά που προσφέρει στο μυαλό ένα καλό βιβλίο. Απόδειξη το γεγονός πως με πυρετό δεν ήταν σε θέση να παρακολουθήσει ένα παραμύθι, μπορούσε όμως να παρακολουθήσει τηλεόραση... Πόσο λιγότερο κόπο λοιπόν απαιτεί ο εγκέφαλος στο δεύτερο... Πόσο περισσότερο "εργάζεται" στο πρώτο; 

Φυσικά δεν είμαι εναντίον των κινούμενων σχεδίων στην τηλεόραση ή εναντίων παιδικών ταινιών, καθόλου. Πάντα όμως με (πολύ) μέτρο σε αυτές τις τόσο μικρές ηλικίες και σίγουρα αφού έχω παρακολουθήσει πρώτα το πρόγραμμα να δω τι ακριβώς έχει να του προσφέρει. Παιδί ήμουν και εγώ και δεν ξεχνώ πόσο αγαπούσα να σηκώνομαι πρωί πρωί το Σάββατο για να δω κινούμενα σχέδια, όπως δεν ξεχνώ όμως και το πόσο αγαπούσα να χάνομαι με τις ώρες στις σελίδες των κόμικς, Mickey Mouse, Asterix, Λούκι Λουκ- όποιο μπορείτε να φανταστείτε. Σειρές ολόκληρες, που φυλάω ακόμα σαν πολύτιμο θησαυρό, οι πρώτες λέξεις που με οδήγησαν στην πορεία στην αγάπη μου προς όλα τα βιβλία. 

Σήμερα λοιπόν τα παραμύθια μας, (και τα παζλ), είχα την τιμητική τους. Με  ένα μαιμουδάκι που είχε αρχίσει να νιώθει καλύτερα, μα όχι τόσο ακόμα ώστε να χοροπηδάει πέρα δώθε, περάσαμε σχεδόν όλη μας την μέρα με ένα παραμύθι αγκαλιά. 

Κάποια στιγμή το απόγευμα, την ώρα που έπεφτε ο ήλιος μέσα στο σπίτι και εγώ έκανα κάποια τελευταία μαζέματα για το βράδυ, πέρασα από τον καναπέ για να τον βρω να "διαβάζει" το δικό μου αγαπημένο παραμύθι. Το "'Αν σου πέσει ένα βουβάλι στο κεφάλι" του Τριβιζά. Η συγκεκριμένη σειρά, (παραμύθια- ντορεμύθια), είναι γενικά η αγαπημένη μας- ο δε Τριβιζάς δεν χρειάζεται φυσικά από εμένα συστάσεις. 

 Έτσι όπως έπεφτε ο ήλιος στα ξανθά του μαλλιά και ενώ διάβαζε το παραμύθι που ενσαρκώνει με τις πιο απλές λέξεις στον κόσμο την ουσιαστικότερη ουσία όλων-την δική μου κοσμοθεωρία, ήθελα οπωσδήποτε να αποθανατίσω την στιγμή. Του ζήτησα να γυρίσει στην αγαπημένη σελίδα της μαμάς. Ήξερε. Η φωτογραφία είναι φυσικά "καμένη"  με τόσο ήλιο να πέφτει πάνω μας- μα δεν με  νοιάζει. 

Γιατί η αλήθεια είναι μια και είναι αυτή. "Από όλα τα άλλα στην ζωή, ένα υπερέχει σε αξία. Και αυτό φίλοι μου καλοί είναι η.... αισιοδοξία." 

Και γιατί όπως λέει και το μαιμουδάκι μου κάθε φορά που του διαβάζω αυτή την πρόταση,  ενώ μου χαμογελάει πονηρά με αυτό το λατρεμένο κενό στα μπροστινά του δοντάκια...

"Αισιοδοξία, εγώ." 

Τόσο απλά, τόσο ουσιαστικά. Ότι και αν εννοεί ο ίδιος, ότι και αν "ακούω" εγώ...