Η αυλή των παιδικών μου χρόνων....

Σήμερα γιορτάζει ο Άγιος Τρύφωνας, μα στην ουσία για μένα γιορτάζει το χωριό μου, γιορτάζει η εκκλησία στην οποία παντρεύτηκε η μητέρα μου και στην συνέχεια και εγώ η ίδια. 

Πάντα έψαχνα ευκαιρίες να πηγαίνω, μα από όταν ο Φλεβάρης μετατράπηκε σε έναν εξαιρετικά δύσκολο μήνα για μένα, το να "ανοίγει" αυτή η περίοδος με μια επίσκεψη στο αγαπημένο μου χωριό αλλά και την ευκαιρία να εκκλησιαστώ στον χώρο που πέρασα σχεδόν όλες τις Μεγάλες Βδομάδες των παιδικών μου χρόνων, είναι ότι ακριβώς χρειάζομαι. 

Έτσι και σήμερα. Εφόσον η γιαγιά μου δεν μένει πλέον εκεί, το σπίτι είναι σχετικά εγκαταλελειμμένο, προκαλώντας σου μια περίεργη μελαγχολία. Μετά την εκκλησία πήγαμε και το ανοίξαμε, παρέα με την γιαγιούλα μου. Η μέρα ήταν υπέροχη, γλυκιά και ηλιόλουστη, έτσι βγάλαμε έξω μερικές καρέκλες και κάτσαμε. 

Ήμασταν μόνο οι τέσσερις μας. Ο Παναγιώτης, το παιδί, η γιαγιά μου και εγώ. Έχουμε ξαναυπάρξει μόνο εμείς. Μόνο η γιαγιά μου και εγώ είμαστε αρκετές για να μην σταματήσει η κουβέντα. Μα σήμερα ήμασταν περιέργως σιωπηλές. Η μελαγχολία ήταν έντονη και οι αναμνήσεις κατέκλυσαν, τουλάχιστον το δικό μου μυαλό. 

Σε αυτή την αυλή θυμάμαι πάντα φωνές πολλές. Κόσμο πολύ, γέλια ακόμα περισσότερα και πάντα μα πάντα άφθονους- αστείους αλλά και σοβαρούς- τσακωμούς. Θυμάμαι με τον καιρό τα αυτοκίνητα να μην χωράνε να παρκάρουν μέσα. Θυμάμαι πάντα την γιαγιά μου να πηγαινόερχεται από τον ξυλόφουρνο στην κουζίνα, από την κουζίνα στον εξωτερικό νεροχύτη, από τον νεροχύτη πάλι στον ξυλόφουρνο. Τα ξαδέλφια μου, να τρέχουν και να χοροπηδάνε παντού σαν νήπια και μαζεμένα γύρω μου να ακούνε τις αμπελοφιλοσοφίες μου μεγαλώνοντας. Το τραπέζι να είναι πάντα μακρύ για να χωρέσουμε όλοι και πλούσιο. Τις ηλιόλουστες και ζεστές μέρες στρωμένο κάτω από τον πλάτανο. Θυμάμαι να μοιράζομαι πάντα την κοτοκοιλιά με την ξαδέλφη μου την Γιάννα. Οι κότες να κακαρίζουν, ο κόκορας να βλέπει την αντανάκλαση του στο αυτοκίνητο και να τσιμπάει με μανία το αμάξωμα νομίζοντας πως έχει ανταγωνισμό στο κοτέτσι, το περιβόλι πάντα καταπράσινο και γεμάτο, τα λουλούδια περιποιημένα και υπέροχα. 

Σήμερα ησυχία. Απόλυτη. Το μόνο που ακουγόταν τα γέλια του Δημήτρη-Γεράσιμου όποτε "έπεφτε" απότομα η ρόδα του ποδηλάτου του από το πεζούλι στον χωματόδρομο. Και γέμισα θλίψη. Γιατί όλες αυτές οι υπέροχες αναμνήσεις αποτελούν ακριβώς αυτό. Αναμνήσεις. Παρελθόν. Η γιαγιά ανήμπορη πλέον, δεν μένει πια εκεί. Κατά συνέπεια έπαψαν και οι υπέροχες αυτές οικογενειακές συγκεντρώσεις. Πάντα φανταζόμουν πως όταν θα έκανα οικογένεια, πότε πότε θα καταφέρναμε να κάναμε μια από αυτές τις Κυριακάτικες ή εορταστικές μαζώξεις. Τα νέα μέλη της οικογενείας θα έσμιγαν με τα παλιά και το πλήθος θα μεγάλωνε και άλλο. 

Όμως όχι. Η τελευταία φορά που έγινε αυτό ήταν πριν δυο χρόνια και να που βρέθηκε σήμερα το μαιμούδι να παίζει ολομόναχο σε αυτή την αυλή που κάποτε έσφυζε από ζωή... 

Κοίταξα την γιαγιά μου που δεν μιλούσε καθόλου και κατάλαβα. Αν εγώ στεναχωρήθηκα τόσο πολύ με αυτό που έβλεπα, πως να ένιωθε άραγε εκείνη; Πόσο μεγαλύτερη θλίψη βίωνε βλέποντας το, για μια ολόκληρη ζωή, σπιτικό της τόσο έρημο και άδειο; Αυτή την αυλή διέσχισε πρώτη φορά νύφη. Σε αυτή την αυλή η ίδια φαντάζομαι είδε τα παιδιά της να περπατούν για πρώτη φορά. Σε αυτή την αυλή, καθόταν τα καλοκαιρινά απογεύματα και καθάριζε τα ζαρζαβατικά της παρέα με την πεθερά της, τα παιδιά της, πιθανότατα και κάποια γειτόνισσα. Αυτή την αυλή την έχει διασχίσει όλα αυτά τα χρόνια, εκατομμύρια φορές... Όλη της η ζωή, αυτή η αυλή. Πως να μην είναι σιωπηλή; 

Μα πόσες φωνές να έκρυβε άραγε αυτή η σιωπή; 

Κοίταξα καλά και το μοναδικό τριαντάφυλλο που υπήρχε σε αυτή την αυλή... Γυρισμένο με λαχτάρα προς τον ήλιο με έκανε να αποφασίσω να θυμάμαι με χαρά τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε σε αυτή την αυλή, σε αυτό το σπίτι. Αποφάσισα να θυμάμαι τα άπειρα γενέθλια που γιορτάσαμε εκεί, τις ατελείωτες και διφορούμενες κουβέντες, τα παιχνίδια στην άμμο που είχε πάντα δίπλα της η στέρνα, τις τηγανητές πατάτες της γιαγιάς μου που έφτιαχνε κυρίως για μένα, τα λερωμένα χέρια από τα σύκα που τρώγαμε τα καλοκαίρια κατευθείαν από την κοφίνα, την προγιαγιά μου να έχει ως μόνο σκοπό ζωής να σκοτώσει όσες περισσότερες μύγες μπορούσε! 

Σηκώθηκα, πήρα το μικράκι μου αγκαλιά, πήγαμε στον κήπο, μαζέψαμε παρέα σαγκουίνια και αφού τον έβαλα στο αυτοκίνητο για να γυρίσουμε σπίτι, έτρεξα στο μικρό κομμάτι κήπου- εκεί πίσω από τον εξωτερικό νεροχύτη- που ήξερα πως φυτρώνουν πάντα τα μανουσάκια... Εκ πρώτης είδα μόνο μερικά ζουμπούλια, μα εκεί που ήμουν έτοιμη να φύγω, τα είδα να φανερώνονται- μόνο δύο μα ήταν αρκετά για να ομορφύνουν την μέρα μου. 

Τα έκοψα, βοήθησα την γιαγιά μου να μπει στο αυτοκίνητο, έριξα μια τελευταία ματιά και ευχήθηκα με κάποιο τρόπο μαγικό, να καταφέρουμε και πάλι -έστω και για μια φορά- να μαζευτούμε όλοι όπως παλιά, παρέα όμως και με τους καινούργιους... 

Άντιο αγαπημένη αυλή των παιδικών μου χρόνων... Θα ζεις για πάντα στην καρδιά μου... (Τριανταφυλλάκι μου, δεν σε έκοψα... Ήθελα να μείνεις εκεί και να την ομορφαίνεις και άλλο...)