Monkey Talk- ή αλλιώς τι ακούει μια μάνα από ένα μαιμουδάκι 31 μηνών...

Του διαβάζει μια μέρα ο Παναγιώτης το αγαπημένο του παραμύθι. (Όταν είναι να φύγει το τρένο, Τριβιζάς). Ο Δημήτρης- Γεράσιμος έχει την συνήθεια να θέλει να μισογυρνάει τις σελίδες ενώ διαβάζεις για να βλέπει τις επόμενες εικόνες. Εγώ το ξέρω και έχω συνηθίσει και τον αφήνω, άσε που έχω μάθει πια απέξω σχεδόν όλα τα παραμύθια. Ο Παναγιώτης όμως δεν μπορεί να διαβάσει έτσι και αφού του το λέει κανά δυο φορές χωρίς αποτέλεσμα, εκνευρίζεται λίγο και του ζητάει λίγο πιο απότομα να μην το κάνει αυτό. Ο μικρός απομακρύνεται από το βιβλίο και δεν μιλάει. Τον ρωτάει ο Παναγιώτης τι έπαθε. 

-Θύμωσα, αποκρίνεται. 

#ΜπαμπάΔενΉξερεςΔενΡώταγες; #ΜακάριΝαΘυμώνανΌλοιΈτσι

Έχει πετάξει μια μέρα, (κάθε μέρα, αλλά για αυτήν μιλάμε), όλα τα παξιμάδια, ροδέλες, βίδες και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο από τον πάγκο εργασίας του κάτω στο πάτωμα. Του ζητάω να τα μαζέψει για να ετοιμαστούμε για ύπνο. Πάει, πιάνει ένα- (από τα δεκάδες)- το βάζει στην σακούλα, "Ντάξει μάζεψα" με ενημερώνει. Του τονίζω πως πρέπει να τα μαζέψει όλα και συνεχίζει η ίδια ιστορία με δυο τρία ακόμα μαραφέτια. Με την επόμενη παρατήρηση μου πως πρέπει να τα μαζέψει μου ζητάει να τον βοηθήσω. Του λέω πως ήδη τον βοηθάω αφού μαζεύω όοοολα τα άλλα παιχνίδια που έχει σκορπίσει σε όλο το σπίτι. Αφού βάζει δυο τρία ακόμα μέσα στην τσάντα, αναστενάζει, κάθεται κάτω και μονολογεί...

-(Δ)εν μπορώ. Βαριέμαι. 

#ΑμΤοΞέρω #ΕγώΔενΒαριέμαιΛες #Άντρες 

Μετά τα Χριστούγεννα, έναν ψιλοεθισμό στην σοκολάτα την έπαθε το μαιμούδι, ψέμματα δεν λέω. Προσπαθώ να το ελέγξω όλο αυτό οπότε δεν υπάρχουν πια γλυκά στο σπίτι. Άνθρωποι είμαστε όμως και εμείς, πότε πότε μας πιάνει μια λιγούρα. Είχε φέρει λοιπόν ο Παναγιώτης σπίτι μια συσκευασία με μπουκίτσες σοκοφρέτας. Ένα απόγευμα παθαίνω μαι υπογλυκαιμία και πάω κλεφτά στην κουζίνα να φάω ένα στα γρήγορα και στα μουλωχτά. Με έπιασε όμως το μαιμουδοραντάρ... Και εκεί που είμαι μπουκωμένη με την σοκοφρέτα ακούω: 

-Έεεειιιιιι.... ΤΙ τρωωως;;;; 

#ΑνΔΕνΣεΕχειΤσακώσειΤοΝήπιοΝαΤρωςΚρυφάΣοκολάταΔενΞέρειςΤιΘαΠειΤρόμος 

Έχει πάρει ο Δημήτρης την κιθάρα, την γρατζουνάει και τραγουδάει, (λέμε τώρα!) "Φίιιιιιλοι μου χαθηηηηηηκαν, Φίιιιιιλοι μου χαθηηηηηκαν.... Τοοοοομας, (το τρενάκι ντε), ποτεεεεεεε, Τοοοοομας ποτεεεεεεε"

‪#‎ΤωραΕγωΤιΣυμπερασμαΝαΒγαλω‬ ‪#‎Εεεεε‬;‪#‎ΤιΣυμβαινειΜεςΤοΜυαλουδακιΤουΨοφαωΝαΜαθω

Ζωγραφίζει ο Παναγιώτης ένα τρένο του Δημήτρη. Φτιάχνει εμάς μέσα στα βαγόνια. Κατά απαίτηση του μικρού αφεντικού, ο μπαμπάς είναι μπροστά, ο ίδιος στην μέση, η μαμά πίσω. (ευτυχώς είμαι μέσα, παράπονο δεν έχω!) Μετά ζητάει να ζωγραφίσει πάνω στο τρένο, (άτιμο polar express...), τον παππού τον Χρήστο και την γιαγιά την Ελένη.... Ανακατεμένα και αχτένιστα μαλλιά ο παππούς ο Χρήστος και γυαλιά, μαλλιά δύο ορόφους η γιαγιά η Ελένη!! Ακόμα γελάω! Ηθικό δίδαγμα: Οι έντονες παρουσίες και προσωπικότητες έχουν περισσότερο ενδιαφέρον!!!

#ΝαιΤοΞέρωΔενΕίναιΑτάκαΕίναιΌμωςΑτακαδόρικηΣτιγμή #BeDifferentDifferentIsWonderfylNormalMeansYouAreAverageWhatFunIsThat?

Καθόμασταν στο σαλόνι παίζοντας με τα τουβλάκια όταν ξεκίνησε η ταινία "Η Μάσκα". Οι τίτλοι αρχής έχουν ντυθεί με ένα ορχηστρικό έντονο που υποδηλώνει κίνδυνο ή πως κάτι κακό θα συμβεί. Σε μας όμως, που έχουμε δει ένα σωρό ταινίες και έχουμε αποκτήσει μια κάποια μουσική παιδεία... Ο Δημήτρης-Γεράσιμος με το που άκουσε την αρχή, έτρεξε στην αγκαλιά μου λέγοντας μου ότι φοβάται. Μόλις τον ρώτησα γιατί φοβάται μου είπε:

-Η μουσική... 

Φαίνεται πως τρεις/ τέσσερις ταινίες που έχει δει όλες και όλες είναι αρκετές για να έχει καταλάβει...

#ΗΜαγείαΤουΜυαλούΤους

❓❕❓❕


Μεσάνυχτα. Μόλις πριν μια ώρα έχω κοιμηθεί. Ακούω από την ενδοεπικοινωνία τον Δημήτρη-Γεράσιμο να σηκώνεται από το κρεβάτι του και κάτι ήχους που δεν αναγνωρίζω... Περιμένω να δω... Μετά από λίγο ανοίγει η πόρτα μας απότομα και βλέπω αυτό τον, ούτε ένα μέτρο ακόμα, άνθρωπο με μια αγκαλιά βιβλία, το μάτι γαρίδα να μου λέει: 

-"Μαμά μου, βαβασεις (διαβάσεις).   

 ‪#‎Μάλιστα‬ ‪#‎ΤώραΤι‬;‪#‎ΔενΥπεκυψαΑλλιωςΚαηκαΚαθεΒραδυΚρυφοΣχολειοΘαΕιχαμε‬‪#‎ΑλλάΟυτεΚερδισαΤηνΜαχη‬ ‪#‎ΤρειςΩρεςΚοιμηθηκεΤουΒαβασαΤοΠρωί

Ο εθισμός με την πιπίλα όλο και μεγαλώνει όσο περνάει ο καιρός και για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω πως να το χειριστώ. Τώρα την θέλει σταθερά κάθε φορά που τον δένω στο καρεκλάκι του στο αυτοκίνητο. Μια μέρα με το που τον βάζω μέσα και ξεκινάω να τον δέσω ακούω: (έντρομη ομολογουμένως!)

-Πιπίλα! Αμέσως! (χτυπώντας και το χέρι στο γόνατο...)

#ΚάποιοςΤοΠαίζειΝταής #Αμέσως;;;;; #Αμέσως;;;;;;;;;;;; #ΔενΆκουσαΠωςΕίπατεΟρίστε;;; 

Κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί κάνουμε αγκαλίτσα, φιλάκι και του λέω: "Καληνύχτα ματάκια μου, όνειρα καραμελένια". Κάποια βράδια έχει κεφάκια και λέει καληνύχτα ξανά και ξανά. Ένα τέτοιο βράδυ, αφού μου το έχει πει κάμποσες φορές, εν τέλει του λέω "Καληνύχτα" χαζεύοντας ταυτόχρονα τηλεόραση. 

-Επ. Κάτι τσέχασες, μου λέει.
-Τι; ρωτάω απορημένη
-Όνειρα καραμελένια.... 

#ΈχειςΔίκιοΨυχήΜου

Όποτε βλέπω ότι είναι κουρασμένος πολύ θα φροντίσω να κοιμηθεί μεσημέρι, παρότι δεν θέλει πια και εναντιώνεται πολύ. Με τα πολλά και αφού διαβάσαμε κάμποσα παραμύθια το παίρνει απόφαση. Σύντομα βρίσκει ευκαιρία να ξανασηκωθεί ισχυριζόμενος πως πρέπει να βάλει για ύπνο το γορουνάκι, ένα αυτοκόλλητο, και σηκώνεται για να το γυρίσει ανάποδα. (κοιμόμαστε κυρίως μπρούμυτα βλέπετε). Μόλις ξύπνησε πεινούσε και κάτσαμε να φάει. Ξαφνικά και ενώ τρώει πετάγεται απότομα από την καρέκλα, τρέχει στο σαλόνι, γυρίζει το γουρουνάκι από την καλή και πάλι, επιστρέφει και λέει ανακουφισμένος: 

-Ντάξει, το τσύπνησα. 

#ΝοComments


Ξυπνάει ένα βράδυ μόλις έκανε έναν αρκετά δυνατό σεισμό. Τον έβαλα στο σαλόνι δίπλα μου να κοιμηθεί. Του φιλάω το κεφάλι...

- "Να με προσέχεις" μου λέει..

‪#‎myheartjustskippedabeat‬

Οι αναρτήσεις αυτές είναι εμπνευσμένες πρωταρχικά από την υπέροχη Ασπασία και τους ξεκαρδιστικούς δεκάλογους της κόρης της Δάειρας, αλλά και από την αγαπημένη μου Γεωργία και τις πραγματικά μοναδικές ατάκες του γιου της Παύλου.  Κορίτσια σας ευχαριστώ για την έμπνευση!