Όταν την αγάπη την μιλάς και την δείχνεις...

Πριν μερικές μέρες άλλαξα τις ζωγραφιές του μαιμουδιού στο ψυγείο. Είχα πολύ καιρό να το κάνω μιας και είχε χάσει το ενδιαφέρον του για το άθλημα, χαμένος μέσα στην καινούργια του εμμονή- τα παζλ. 

Με τις καλές μέρες όμως που μας κάνει, βγήκαμε στο μπαλκόνι και φανέρωσα και πάλι τις νερομπογιές που τόσο αγαπάει. Αφού παίξαμε με τα δαχτυλικά μας αποτυπώματα και αφού έδινε εντολές και ζωγράφιζα τα πλαίσια, αυτός γέμιζε με χρώμα τις ζωγραφιές μου. Κάπως έτσι καταλήξαμε στις δυο αγαπημένες μας.

Τα δαχτυλικά αποτυπώματα- η δική μου, το σπίτι- του Δημήτρη-Γεράσιμου. Του είπα πως θα τις βάλω στο ψυγείο και έμεινε εκεί το θέμα. Και για μια δυο μέρες το ξέχασα. Φαινομενικά, το ίδιο και αυτός. Με την πρώτη όμως ευκαιρία, την ώρα που κοιμόταν, τις άλλαξα. Όχι τόσο επειδή το είχα υποσχεθεί για να είμαι ειλικρινής, (παρόλο που είμαι εξαιρετικά προσεχτική στο να τηρώ τις υποσχέσεις μου), μα πιο πολύ επειδή πραγματικά τις ήθελα εκεί για να τις βλέπω καθημερινά. 

Μόλις ξύπνησε, έτρεξε στο σαλόνι να παίξει και κάποια στιγμή που εγώ ήμουν στην κουζίνα ήρθε να με βρει και μάλιστα γκρινιάζοντας για κάτι. Μα δεν πρόλαβε να συνεχίσει την ψευτογκρίνια του αφού μόλις είδε τις ζωγραφιές- και τις είδε πριν καν μπει καλά καλά στην κουζίνα- άρχισε να χοροπηδάει και να τσιρίζει και να φωνάζει: "ΤΙΣ ΕΒΑΛΕΣ, ΤΙΣ ΕΒΑΛΕΕΕΕΕΣ"!! Και στην συνέχεια έτρεξε με φόρα κατά πάνω μου, με αγκάλιασε σφιχτά από τα πόδια και με κοιτούσε όλο λατρεία... 

Συγκινήθηκα φυσικά. Πολύ. Δεν νομίζω πως υπήρχε αμφιβολία...

Θυμήθηκα πόσο ήθελα εγώ να βάζει η μητέρα μου ζωγραφιές στο ψυγείο αλλά επειδή ήταν εντοιχισμένο δεν το έκανε. Θυμήθηκα πόσο με ενοχλούσε αυτό. Θυμήθηκα όλες τις δικές μου υποσχέσεις πριν καν γίνω μητέρα για αυτά που οπωσδήποτε θα κάνω και χάρηκα που ανταποκρίθηκα στις προσδοκίες μου και τα όνειρα που είχα κάνει. Ναι, ακόμα και αν αυτό αφορά απλώς την έκθεση των μικρών αυτών έργων τέχνης. 

Μα πιο πολύ από όλα συγκινήθηκα γιατί τα παιδιά είναι εδώ για να μας θυμίζουν και να μας διδάσκουν την ουσία της ζωής. Να μας δείχνουν πού κρύβεται η πραγματική ευτυχία και  ποια είναι τα  πιο πολύτιμα δώρα που μπορείς να τους κάνεις. 

Αρκεί να βλέπεις και να ακούς...

Η ουσία της ζωής είναι στις στιγμές. Η πραγματική ευτυχία βρίσκεται στον ποιοτικό χρόνο που περνάμε μαζί τους, στην σημασία που θα δώσουμε στην λεπτομέρεια- στο αόρατο εκ πρώτης που λέω εγώ. Τα πιο πολύτιμα δώρα που μπορείς να τους κάνεις είναι μέρες γεμάτες άφθονο γέλιο, ουσιώδη επιβεβαίωση, πολλές αγκαλιές και ατελείωτες συζητήσεις. 

Με λίγα λόγια, αγάπη, Όχι την αυτονόητη. Όχι αυτή που εννοείται. Ναι, γινόμαστε θυσία για τα παιδιά μας, ναι, μας ρουφάνε όλη μας την ενέργεια και όλη μας η ύπαρξη περιστρέφεται γύρω τους- μα όλα αυτά δεν τα βλέπουν, δεν τα κατανοούν. Δεν θα τα συνειδητοποιήσουν παρά μονάχα όταν γίνουν γονείς και τα ίδια. 

Εγώ μιλάω για την άλλη την αγάπη. Που την μιλάς. Με λόγια. Που την δείχνεις. Με πράξεις. Πράξεις ΜΕ αυτά και  όχι ΓΙΑ αυτά. 

Καταλάβατε; Νομίζω πως ναι...