Παρασκευή 18 Μαρτίου 2016

Θέλω να φύγω, θέλω να την κάνω... (ή μήπως όχι;)

Και εκεί που είχα βγάλει την τηλεόραση από την ζωή μου σχεδόν εξολοκλήρου, ήρθε ο πατέρας μου να μας κάνει δώρο συνδρομητικό κανάλι. Και ανακάλυψα και πάλι την λατρεία μου για πάσης φύσεως ντοκιμαντέρ. 

Μέσα σε αυτά λοιπόν που κοιτώ εκστασιασμένη κάθε βράδυ μόλις κοιμηθεί το μαιμούδι, πέτυχα και μια εκπομπή που δείχνει ανθρώπους να ψάχνουν διαμερίσματα προς ενοικίαση ή σπίτια προς πώληση σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου μπορείς να φανταστείς, τολμώντας να βγουν από την "ζώνη ασφαλείας" τους και να ψάξουν κάτι καινούργιο, να ξεκινήσουν μια ζωή και πάλι από την αρχή. Και δεν είναι η αναζήτηση που με εξιτάρει- αν και ομολογώ πολύ μου αρέσει να χαζεύω διάφορα σπίτια από την άνεση του καναπέ μου- αλλά η επιλογή, ως επιλογή. Εργένηδες, φοιτήτριες, ζευγάρια αλλά και γονείς με παιδιά, επιλέγουν να αλλάξουν εντελώς την ζωή τους και να κάνουν μια νέα αρχή, πολλές φορές σε χώρες που δεν γνωρίζουν καν την γλώσσα. 

Πόσο ζηλεύω... Πραγματικά. Μακάρι να είχα και εγώ το θάρρος. Να μην με κρατάει πίσω τίποτα, να είμαι όπου γη και Πατρίς. Να τολμήσω να φύγω από την ασφάλεια της ζωής όπως την ξέρω και να γνωρίσω νέες πατρίδες, νέες κουλτούρες, διαφορετική γαστρονομία, πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους. 

Ποια, εγώ; Που πάω σε δυο καφετέριες συγκεκριμένες σχεδόν όλη μου την ζωή. Που παραγγέλνω πάντα τον ίδιο καφέ. (με μπόλικη κανέλα παρακαλώ). Που ψωνίζω ρούχα από τρία μαγαζιά όλα και όλα. Που ακολουθώ πάντα την ίδια διαδρομή για το σπίτι. Που για να αλλάξω συνήθειες πρέπει να χαλάσει πρώτα ο κόσμος. Εγώ που ακόμα και τραγούδια-ακούω ξανά τα ίδια και τα ίδια- χωρίς να τα βαριέμαι ποτέ. 

Όταν ήμουν φοιτήτρια στην Αθήνα, παίρναμε πότε, πότε με την ξαδέλφη μου το λεωφορείο για το αεροδρόμιο και την βγάζαμε ένα απόγευμα εκεί. Υποκρινόμενες πως ταξιδεύουμε και εγώ να ονειρεύομαι πως είμαι πολίτης του κόσμου όλου, και όχι πως δεν έχω φύγει από την Ελλάδα παρά μόνο δυο φορές. 

Και τώρα που σας γράφω, βρίσκομαι εδώ στον βολικό μου καναπέ, με τον ίδιο πάντα καφέ με μπόλικη κανέλα δίπλα μου, να ονειρεύομαι να γνωρίζω τον κόσμο όλο- ή τουλάχιστον το μέρος του που θέλω σαν τρελή να γνωρίσω. 

Να έχω ένα σετ βαλίτσες, φθαρμένες από την πολύ την χρήση, και να τολμώ να ζήσω όχι μια αλλά εκατό ζωές- στην Αγγλία, την Γαλλία, την Αυστρία και την Ιταλία. Στην Ρωσία και την Αφρική φυσικά. Στην λατινική Αμερική και σε νησιά εξωτικά που θα φοράω όλο τον χρόνο μόνο σαγιονάρες. Να καταλήγω στα βαθιά γεράματα, και πάλι στην Ελλαδίτσα μας, όχι όμως εδώ που ζω- αλλού. Είτε σε νησί, είτε σε ένα μικρό τόσο δα χωριό στην Βόρεια Ελλάδα. Να έχω ένα σπίτι μια σταλιά, μα κήπο τεράστιο. Να καλλιεργώ ξανά και ξανά και ξανά. Να φτιάχνω όλη μέρα πίτες και κουλουράκια. 

Πίνω μια γουλιά από τον καφέ μου που έχει κρυώσει πια, κοιτάζω το σπίτι με το οποίο έχω ασχοληθεί τόσο πολύ, προσέχοντας και την παραμικρή λεπτομέρεια και προσγειώνομαι απότομα στην πραγματικότητα.

 Εγώ δεν είμαι πουλί, όσο και αν τα ζηλεύω. Εγώ είμαι δέντρο. Ριζώνω και ριζώνω βαθιά. 

Θέλω να ξέρω κάθε σπιθαμή της πόλης μου, ακόμα και αν μετά από χρόνια έχω καταλήξει στις δυο γωνιές της που αγαπώ. Θέλω το σπίτι μου να είναι γεμάτο αναμνήσεις μιας ζωής- κοιτώντας πίσω αν με αξιώσει ο Θεός να γεράσω, να μπορώ να βλέπω σε κάθε γωνιά του και μια ακόμα ανάμνηση από κάθε χρονική περίοδο της ζωής μου. Θέλω να έχω φίλους πέντε ανθρώπους όλους και όλους, μα να τους ξέρω και να με ξέρουν σαν την παλάμη του χεριού μου. Θέλω οι οικογένειες να είναι κοντά και αγαπημένες, γιατί είναι μια από τις μεγαλύτερες ευλογίες της ζωής. 

Βασικά θέλω να σηκωθώ τώρα και να φτιάξω πίτα και κουλουράκια... Και να αποφασίσω που θα βάλω μερικές ακόμα κορνίζες με φωτογραφίες που ετοίμασα... 




18 σχόλια:

  1. Είμαι άνθρωπος της συνήθειας φίλη μου αλλά...μέσα στην ίδια την χώρα μου νιώθω ότι ασφυκτιώ... εάν είχα δυνατότητα και επιλογή, θα επέλεγα να πάρω την οικογένειά μου και να φύγουμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μας τα δυσκολεύει λίγο, (πολύ), η Ελλαδίτσα μας η αλήθεια είναι....

      Διαγραφή
  2. Φαντάζομαι οτι είναι ειδικής "πάστας" άνθρωποι αυτοί που μπορούν ν' αλλάξουν τελείως τρόπο ζωής. Επειδή κι εγώ απέχω πολύ απ' αυτό, ίσως γι' αυτό θεωρώ πως κάπου όλο αυτό μπορεί να είναι και αφύσικο. Δηλ. αν δεν είναι η ανάγκη που σε στέλνει τελείως αλλού, τότε πώς μπορείς να παρατήσεις τα πάντα κ να φύγεις; δεν έχεις σχέσεις με ανθρώπους; με δρόμους, αντιμείμενα; φαντάζομαι πως είμαι υπερβολική. Μου αρέσει να γνωρίζω νέους τόπους, νεους τρόπους, αλλά ως ένα ταξίδι μετ' επιστροφής. Κι ό,τι έχω δει θα μ' έχει κάνει πιο πλούσια και θα έχει μπολιάσει και την εδώ ζωή μου, ούτως ή άλλως...
    Συγγνωμη για το μακρινάρι...παρασύρθηκα σε πολυλογίες!
    Καλό βράδυ και ...καλή επιτυχία στα κουλουράκια ��!

    Σε φιλώ
    Παρασκευή
    fridayafter.wordpress.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να μην ζητάς συγνώμη απολαμβάνω τα μεγάλα σχόλια. Σημαίνει πως κάτι κέντρισα στο μυαλό ή την καρδιά σας. Με βρίσκεις σύμφωνη, όμως πόσα μπορείς στα αλήθεια να μάθεις για ένα τόπο ως τουρίστρια; Μάλλον όχι πολλά! Πάντως δεν με βλέπω να ξεριζώνομαι, οπότε... Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  3. Τι όμορφα που τα λες μωρέ Γιάννα!!!! τι ωραία που χρησιμοποιείς τη κάθε λέξη!!!!
    Εγώ λοιπόν αγαπώ τις περιπέτειες! αγαπώ να γνωρίζω πράγματα κι όμορφα μέρη! αλλά... πάντα θέλω να γυρνώ πίσω!
    Χωρίς σκέψη αφήσαμε την Αθήνα για αν ζήσουμε λίγο έξω από τη Σπάρτη!
    Δε το συζητώ όμως να πάρω 3 παιδιά και να πάω να ζήσω ας πούμε σε άλλη χώρα. Για ένα κάρο λόγους δε το συζητώ. Κι ας είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα σε κάποιες χώρες... ανάλογα φυσικά πως το θεωρεί ο καθένας το καλύτερα...
    Πριν κάνω παιδιά όλα θα ήταν αλλιώς... τώρα θέλω να ξεφεύγω από τα λημέρια μου αλλά πάντα να γυρνάω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρεις πόσο σε θαυμάζω έστω και για αυτή σου την "φυγή". Για μένα, ακόμα και αυτή, μεγάλη είναι. (και πολύ σωστή!). Δεν έχεις άδικο τα παιδιά θα δυσχέραιναν μια τέτοια απόφαση, μα στα όνειρα όλα επιτρέπονται, σωστά; Σε ευχαριστώ για τα όμορφα σου λόγια... Σε φιλώ γλυκά, γλυκά...

      Διαγραφή
  4. ακριβως σαν να τα λεω εγω... Κι ας αγαπαω τις περιπετειες κι ας ειμαι ταξιδιαρης υδροχοος.. Μου αρεσει να εχω ριζες και φτερα... Αλλα αυτη τη στιγμη προτιμω να εχω ριζες.. Υπεροχη αναρτηση Γιαννα μου!! πολλα φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελπίδα μου, μάλλον όλοι κρύβουμε μέσα μας ένα περιπετειώδη εαυτό... Φιλιά πολλά!!

      Διαγραφή
  5. Την εχω δει κι εγώ αυτη την εκπομπή Γιάννα μου και ο πειρασμός να φύγω φωλιάζει ακόμα μεσα μου. Αλλά δενομαι με τα αντικείμενα και τρεμω στην ιδέα να αφησω εστω και κατι πισω μου. Αλλα η ανάρτηση σου αυτη αποτελεί εμπνευση για μια δική μου, την οποια μολις τωρα άρχισα να μαγειρευω. Ευχαριστώ καλή μου Γιάννα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανυπομονώ να την διαβάσω, γλυκιά μου Δέσποινα με την υπέροχη και καλλιτεχνική σκέψη και ματιά! Αυτό που δενόμαστε με τα αντικείμενα όμως, πρέπει να το δουλέψουμε!!Φιλιά πολλά πολλά!

      Διαγραφή
  6. Σε καταλαβαίνω απόλυτα όμως!!! Όσοι λειτουργούμε κυρίως με το συναίσθημα είναι δύσκολο να βγούμε από τη ζώνη ασφαλείας μας.. ειδικά όταν σκεφτούμε πως η αλλαγή παραστάσεων θα κοστίσει περισσότερο όταν πλέον οταν τη συνηθίσουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πόσο σε καταλαβαίνω δεν λέγεται...!!! Θα ήθελα τρομερά πολύ τώρα να σηκωθώ να πάρω τον Γιάννη και να γυρίσουμε τον κόσμο και στο τέλος να εγκατασταθούμε εκσί που μας άρεσε περισσότερο... Έλα όμως που δεν μπορώ έχω τόσες αναμνησεις εδω και όμορφες και άσχημες, άσε που δεν μπορώ να μείνω μακριά από ολη την οικογένεια μου για περισσότερο από έναν μήνα , μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε που λένε. Γενικά δεν μου αρέσει να αλλάζω τις συνήθειες μου , μου αρέσει αυτή η βαρετή όμορφη ρουτίνα... Αχχχ, τώρα που είπες κουλουράκια παω να φαω μερικά γιατί τα λιγουρεύτηκα τώρα!!!
    Φιλιά ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σαν δυο σταγόνες ίδιες μοιάζουμε... Φιλάκια πολλά γλυκιά μου μανούλα...

      Διαγραφή
  8. Ε, λοιπόν πόσο μου αρέσει να χαζεύω το Ηouse Hunters και πραγματικά τους θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους που τολμούν να κυνηγήσουν τα όνειρα τους. Τους παρακολουθώ και μου κάνει εντύππωση η ηρεμία και η χαλαρή διάθεση με την οποία αντιμετωπίζουν αυτή τη νέα προοπτική...Από τη μία τους ζηλεύω, από την άλλη και μόνο στην ιδέα της μετακόμισης ενός ολόκληρου σπιτιού, ανατριχιάζω...χεχε!Τι ζώδιο είσαι Γιάννα? Γιατί εγώ σαν ταύρος θέλω την σιγουριά μου καιτην ρουτίνα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αθηνά μου, όπως τα λες! Είμαι ψαράκι αλλά με ωροσκόπο Ταύρο!!! Άστα μεγάλο δράμα!! ; -)

      Διαγραφή
    2. Αθηνά μου, όπως τα λες! Είμαι ψαράκι αλλά με ωροσκόπο Ταύρο!!! Άστα μεγάλο δράμα!! ; -)

      Διαγραφή
  9. Λατρευω τα ταξιδια και μακαρι να μπορουσα να κανω αυτο που λες. Αλλα δεν μπορω.. Θα μου λειψει η οικογενεια μου και δεν μπορω να διανοηθω να ζω σε χωρα που δεν εχω ενα δικο μου ανθρωπο. Θελω να ξερω οτι εστω και ενας γνωστος ειναι σε κοντινη αποσταση σε περιπτωση αναγκης. Αλλα θα ηθελα παρα πολυ να μενω λιγο καιρο σε καθε χωρα! Ετσι για τις εμπειριες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...