Θέλω να φύγω, θέλω να την κάνω... (ή μήπως όχι;)

Και εκεί που είχα βγάλει την τηλεόραση από την ζωή μου σχεδόν εξολοκλήρου, ήρθε ο πατέρας μου να μας κάνει δώρο συνδρομητικό κανάλι. Και ανακάλυψα και πάλι την λατρεία μου για πάσης φύσεως ντοκιμαντέρ. 

Μέσα σε αυτά λοιπόν που κοιτώ εκστασιασμένη κάθε βράδυ μόλις κοιμηθεί το μαιμούδι, πέτυχα και μια εκπομπή που δείχνει ανθρώπους να ψάχνουν διαμερίσματα προς ενοικίαση ή σπίτια προς πώληση σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου μπορείς να φανταστείς, τολμώντας να βγουν από την "ζώνη ασφαλείας" τους και να ψάξουν κάτι καινούργιο, να ξεκινήσουν μια ζωή και πάλι από την αρχή. Και δεν είναι η αναζήτηση που με εξιτάρει- αν και ομολογώ πολύ μου αρέσει να χαζεύω διάφορα σπίτια από την άνεση του καναπέ μου- αλλά η επιλογή, ως επιλογή. Εργένηδες, φοιτήτριες, ζευγάρια αλλά και γονείς με παιδιά, επιλέγουν να αλλάξουν εντελώς την ζωή τους και να κάνουν μια νέα αρχή, πολλές φορές σε χώρες που δεν γνωρίζουν καν την γλώσσα. 

Πόσο ζηλεύω... Πραγματικά. Μακάρι να είχα και εγώ το θάρρος. Να μην με κρατάει πίσω τίποτα, να είμαι όπου γη και Πατρίς. Να τολμήσω να φύγω από την ασφάλεια της ζωής όπως την ξέρω και να γνωρίσω νέες πατρίδες, νέες κουλτούρες, διαφορετική γαστρονομία, πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους. 

Ποια, εγώ; Που πάω σε δυο καφετέριες συγκεκριμένες σχεδόν όλη μου την ζωή. Που παραγγέλνω πάντα τον ίδιο καφέ. (με μπόλικη κανέλα παρακαλώ). Που ψωνίζω ρούχα από τρία μαγαζιά όλα και όλα. Που ακολουθώ πάντα την ίδια διαδρομή για το σπίτι. Που για να αλλάξω συνήθειες πρέπει να χαλάσει πρώτα ο κόσμος. Εγώ που ακόμα και τραγούδια-ακούω ξανά τα ίδια και τα ίδια- χωρίς να τα βαριέμαι ποτέ. 

Όταν ήμουν φοιτήτρια στην Αθήνα, παίρναμε πότε, πότε με την ξαδέλφη μου το λεωφορείο για το αεροδρόμιο και την βγάζαμε ένα απόγευμα εκεί. Υποκρινόμενες πως ταξιδεύουμε και εγώ να ονειρεύομαι πως είμαι πολίτης του κόσμου όλου, και όχι πως δεν έχω φύγει από την Ελλάδα παρά μόνο δυο φορές. 

Και τώρα που σας γράφω, βρίσκομαι εδώ στον βολικό μου καναπέ, με τον ίδιο πάντα καφέ με μπόλικη κανέλα δίπλα μου, να ονειρεύομαι να γνωρίζω τον κόσμο όλο- ή τουλάχιστον το μέρος του που θέλω σαν τρελή να γνωρίσω. 

Να έχω ένα σετ βαλίτσες, φθαρμένες από την πολύ την χρήση, και να τολμώ να ζήσω όχι μια αλλά εκατό ζωές- στην Αγγλία, την Γαλλία, την Αυστρία και την Ιταλία. Στην Ρωσία και την Αφρική φυσικά. Στην λατινική Αμερική και σε νησιά εξωτικά που θα φοράω όλο τον χρόνο μόνο σαγιονάρες. Να καταλήγω στα βαθιά γεράματα, και πάλι στην Ελλαδίτσα μας, όχι όμως εδώ που ζω- αλλού. Είτε σε νησί, είτε σε ένα μικρό τόσο δα χωριό στην Βόρεια Ελλάδα. Να έχω ένα σπίτι μια σταλιά, μα κήπο τεράστιο. Να καλλιεργώ ξανά και ξανά και ξανά. Να φτιάχνω όλη μέρα πίτες και κουλουράκια. 

Πίνω μια γουλιά από τον καφέ μου που έχει κρυώσει πια, κοιτάζω το σπίτι με το οποίο έχω ασχοληθεί τόσο πολύ, προσέχοντας και την παραμικρή λεπτομέρεια και προσγειώνομαι απότομα στην πραγματικότητα.

 Εγώ δεν είμαι πουλί, όσο και αν τα ζηλεύω. Εγώ είμαι δέντρο. Ριζώνω και ριζώνω βαθιά. 

Θέλω να ξέρω κάθε σπιθαμή της πόλης μου, ακόμα και αν μετά από χρόνια έχω καταλήξει στις δυο γωνιές της που αγαπώ. Θέλω το σπίτι μου να είναι γεμάτο αναμνήσεις μιας ζωής- κοιτώντας πίσω αν με αξιώσει ο Θεός να γεράσω, να μπορώ να βλέπω σε κάθε γωνιά του και μια ακόμα ανάμνηση από κάθε χρονική περίοδο της ζωής μου. Θέλω να έχω φίλους πέντε ανθρώπους όλους και όλους, μα να τους ξέρω και να με ξέρουν σαν την παλάμη του χεριού μου. Θέλω οι οικογένειες να είναι κοντά και αγαπημένες, γιατί είναι μια από τις μεγαλύτερες ευλογίες της ζωής. 

Βασικά θέλω να σηκωθώ τώρα και να φτιάξω πίτα και κουλουράκια... Και να αποφασίσω που θα βάλω μερικές ακόμα κορνίζες με φωτογραφίες που ετοίμασα...