Η αίσθηση που αφήνεις πίσω σου...

Το Πάσχα, για μένα, κρύβει κατάνυξη, εσωτερική αναζήτηση, πιστή τήρηση των ηθών και των εθίμων. Κρύβει ταπείνωση, ευλάβεια και μια βαθιά επιθυμία για εγκράτεια και αυτοβελτίωση. 

Το Πάσχα κρύβει και μια βαθιά μελαγχολία που πηγάζει από τα ίδια τα γεγονότα που διαμόρφωσαν τον Χριστιανισμό μας, ταυτόχρονα όμως φέτος, για μένα, κρύβει και μια άλλη πιο προσωπική μελαγχολία. 

Το Πάσχα είναι μια πολύ ιδιαίτερη γιορτή για μένα. Ίσως επειδή το περνούσα σχεδόν πάντα με την γιαγιά μου και οι αναμνήσεις είναι τόσο έντονες που δεν μπορούν να ξεχαστούν εύκολα. Ίσως απλά επειδή η γιαγιά μου έκανε αυτό ακριβώς που είχε ανάγκη η δική μου η ψυχή. 

Και κάθομαι εδώ φέτος, να ακούω την ακολουθία των Παθών από την τηλεόραση μιας και ο μικρός κοιμήθηκε νωρίς, και να αναρωτιέμαι... Εμένα η γιαγιά μου, μου χάρισε αυτό που λέμε γνήσιο ελληνικό Πάσχα στα παιδικά μου χρόνια. Μου χάρισε εικόνες, μυρωδιές, αρώματα, εμπειρίες που πιθανότατα ο δικός μου ο γιος δεν θα γνωρίσει ποτέ. Το χωριό έχει ήδη ερημώσει. Και η προσπάθεια μας με την Σουλτάνα να το ζωντανέψουμε και πάλι φέτος- για χάρη της γιαγιάς ουσιαστικά- έπεσε στο κενό... 

Πόσο δύσκολο να παλεύουν δυο άτομα να κρατήσουν ενωμένα δέκα... 

Είμαι σίγουρη πως έχετε πολλές φορές πει για κάποιο άτομο της οικογένειας σας, είτε αυτό είναι παππούς, γιαγιά- είτε κάποιος γονιός, πως "Αυτός είναι η κολόνα, αυτός που μας κρατάει όλους ενωμένους", και πράγματι μόλις αυτός χαθεί- σαν ανεξήγητα να εξαφανίζεται η "κόλλα" που κρατάει την οικογένεια ενωμένη. 

Πόση ευλογία να είσαι η κόλλα, ναι; Εγώ το παλεύω με όλο μου το είναι. Παλεύω να είμαι κόλλα δυνατή, παρέα με τον Παναγιώτη, ώστε και μαζί αλλά και χωριά να κρατάμε την οικογένεια μας ενωμένη. Να δίνουμε βάση σε όλα αυτά που πολλοί προσπερνάνε ως μη σημαντικά, γιατί η ιστορία μας είμαστε εμείς- και αν αρχίσουμε από αυτή κιόλας την γενιά να την ξεχνάμε- τι κληρονομιά θα αφήσουμε πίσω μας; 

Πως χάνονται μερικοί άνθρωποι στους ρυθμούς και στις δυσκολίες που πολύ εύκολα ξεχνάνε πως ο πιο σημαντικός πλούτος, αυτός που δεν χάνει ποτέ την αξία του, είναι η αίσθηση που αφήνει κανείς στους ανθρώπους γύρω του. Η αίσθηση, η ζεστασιά, οι αναμνήσεις, οι μυρωδιές, η σιγουριά και η ασφάλεια που έδωσες...

Εγώ παλεύω πολύ σκληρά να τα καταφέρω. Δίνω χώρο και χρόνο στις γενιές που προηγούνται, για όποιον θέλει, (γιατί αν θέλει, μπορεί κιόλας), να γράψει την δική του ιστορία στην δική μου ζωή, στην ζωή του παιδιού μου. Είμαι όμως και εγώ στις επάλξεις. Πιστή στο δικό μου "μερίδιο". Έτοιμη να αναλάβω πλήρως μόλις χρειαστεί. 

Γιατί δυστυχώς, για μένα, η ιστορία τελείωσε εκεί. Σε εκείνο το τελευταίο Πάσχα, σε εκείνη την τελευταία Κυριακή στο χωριό πριν αυτό ερημώσει. Σε αυτή την αυλή των παιδικών μου χρόνων.  που έχει πλέον ερημώσει. 

Και ξέρω πως έχω υποσχεθεί στο εαυτό μου να θυμάμαι μόνο τις όμορφες στιγμές, αυτές που με διαμόρφωσαν, που ήταν τόσο μοναδικές που με κάνουν τώρα να ανησυχώ για τις αναμνήσεις των παιδικών χρόνων του Δημήτρη Γεράσιμου. Μα σήμερα είναι Μεγάλη Πέμπτη, μόλις μερικά λεπτά πριν ξημερώσει Μεγάλη Παρασκευή και δεν θέλω να ευθυμήσω. 

Θέλω να λυπηθώ για όλες τις όμορφες αναμνήσεις για τις οποίες έχω ανάγκη να παλέψω μόνο εγώ. Θέλω να λυπηθώ για όλα όσα, όσο και αν προσπαθήσω, δεν θα καταφέρω να αναβιώσω ποτέ για τον γιο μου. Θέλω να λυπηθώ γιατί είναι Μεγάλη Εβδομάδα και νιώθω μια βαθιά ανεξήγητη θλίψη. 

Ξέρω όμως πως είμαι τσαμπουκάς. Και πεισματάρα. Και πως αν βάλω κάτι με το μυαλό μου, θα το καταφέρω. Και αν αυτό που θέλω να καταφέρω είναι να κρατήσω τις αναμνήσεις, τις παραδόσεις και τα συναισθήματα ζωντανά, θα τα καταφέρω. 

Γιατί είπαμε. Είναι η αίσθηση που αφήνεις πίσω σου σαν άνθρωπος που μετράει. Τίποτε άλλο. Τόσο ανεπαίσθητη όσο το αεράκι ανάμεσα στα στάχυα. Είναι διακριτικό, μα τους δίνει ζωή θροίζοντας τα...