Κρήτη αγαπημένη...

Η τελευταία φορά που κατέβηκα Κρήτη, για διακοπές τουλάχιστον και όχι εκτάκτως, ήταν πριν πέντε χρόνια. Δεν με συμφέρει που το λέω μιας και ο Κωστής θα πάθει πάλι καμιά ταραχή που θα του το θυμίσω, μα δυστυχώς αυτή είναι η μαύρη αλήθεια. 

Εκείνο το Πάσχα, πέντε χρόνια πριν, που επιλέξαμε να κατεβούμε Κρήτη ήταν εξαιρετικά δύσκολο για μας μιας και μόλις πριν δυο μήνες είχαμε χάσει το δεύτερο αγγελούδι μας. Όμως από την στιγμή που θέλαμε να ξεφύγουμε από την πόλη μας και όλες τις ερωτήσεις που θα αναγκαζόμασταν να απαντήσουμε εφόσον λόγω των ημερών θα ερχόμασταν αντιμέτωποι με πολύ κόσμο- η μόνη επιλογή για μας ήταν η Κρήτη και όχι απλά η Κρήτη, μα το σπίτι του Κωστή και της Νατάσας. 

Και αυτό είναι άλλη μια αλήθεια. 

Αυτές τις διακοπές λοιπόν στην Κρήτη τις είχαμε πολύ ανάγκη φέτος, εγώ σίγουρα περισσότερο από τον Παναγιώτη, μιας και λαχταρούσα πολύ να δω και τους υπόλοιπους συγγενείς μου, ενώ και ο δεσμός μου με το νησί είναι παράξενα άρρηκτος από μικρό παιδί και ας μην έχω ζήσει ποτέ μου εκεί. 

Ένα πράγμα που χόρτασα αυτές τις μέρες και με αυτό θα σας παρασύρω σε αυτό το ταξίδι, είναι... ουρανό και θάλασσα. Χόρτασα υπέροχο, μαγικό, που μυρίζει Θεό ουρανό, ένα φεγγάρι γεμάτο υποσχέσεις του οποίου η μαγεία δεν έχει αποτυπωθεί στο ελάχιστο στις φωτογραφίες, έναν ήλιο εκτυφλωτικό και μια θάλασσα πλανεύτρα... 

Οι αγαπημένοι μου ουρανοί όμως ήταν δυο... Ένας το ξημέρωμα που φτάσαμε Κρήτη όπου ξεπρόβαλε επιβλητικός ο ήλιος πίσω από το βουνό- οιωνός των ημερών που μόλις ξεκινούσαν... 

 .
και ο ουρανός όταν φεύγαμε πλέον από την Κρήτη, με έναν μεγαλοπρεπή ήλιο στην δύση του- ο οποίος με γέμισε δέος και θλίψη που πάντα αποχαιρετώ αυτό το νησί και αυτούς τους ανθρώπους που τόσο αγαπώ... 

Χόρτασα εικόνες, μυρωδιές και αναμνήσεις από το χωριό του πατέρα μου, και όχι μόνο...

Ζωντάνεψαν μνήμες από τις αφηγήσεις του, έπιασα με προσοχή τα χαρούπια στα χέρια μου- ένα ξεραμένο και ένα άγουρο- και σχεδόν ανατρίχιασα αναλογιζόμενη πόσες φορές μου μιλούσε με δέος για αυτούς τους καρπούς που έτρωγαν σαν λιχουδιά εκείνα τα χρόνια. Πως τα χαρούπια ήταν η σοκολάτα τους. Πόσο λυπήθηκα που δεν ήταν ακόμα η εποχή τους να γεμίσω ένα κουτί να του τους φέρω...

Φυτέψαμε την πρώτη σοδειά κηπευτικών του Κωστή και όταν το μαιμούδι βαρέθηκε και άρχισε τις γκρίνιες, η Ακρίδα για μένα- Γεωργία για τον υπόλοιπο κόσμο- έκανε ότι περνούσε από το χέρι της για να τον διασκεδάσει. (ροκάραμε με ένα κομμάτι ξύλο λέμεεεεε, που εγώ χρησιμοποιούσα σαν μαγκούρα για να μπορώ να ανεβαίνω τους όχι και τόοοοσο απότομους δρόμους εδώ που τα λέμε, μα τι να κάνω ήμουν νια και γέρασα- αλλά αυτό είναι μια άλλη ολόκληρη ιστορία!) Πήγαμε στο μάθημα τένις της ακρίδας και ήμασταν οι πιο ένθερμοι οπαδοί της! ("Μπάβο Γιώγία, μπαβο!") Γιατί όταν πας διακοπές στους μακρινούς συγγενείς σου, ένα κομμάτι της μαγείας είναι να μπεις στον ρυθμό της ζωής τους, να ζήσεις και από κοντά αυτά που μονάχα ακούς και φαντάζεσαι...

Χόρτασα κρητική κουζουλάδα με τον τρελό ξάδελφο μου να πετάγεται κυριολεκτικά έξω από το αγροτικό την ώρα που επιστρέφαμε από το χωράφι επειδή εντόπισε κρίνους της Παναγίας για να κόψει για την "καλοπαντρεμένη"! (και αυτό είναι ένα μόνο μικρό δείγμα της εν λόγω κουζουλάδας!) 

Χόρτασα κρητικό φαγητό, λιχουδιές και υπέροχη τσικουδιά. Χόρτασα μπινελίκια όταν την τελευταία μέρα καθόμουν πάνω από την κατσαρόλα σαν κάνα πεινασμένο αδέσποτο μέχρι να βράσει το ζυγούρι για να αρχίσω τα τσιμπίματα πριν πέσω με τα μούτρα στο γαμοπίλαφο που το φτιάξαμε έτσι για την πλάκα μας... 

Χόρτασα κουβεντούλα με ανθρώπους που μου είχαν λείψει πολύ, στιγμές ξεγνοιασιάς χωρίς το άγχος του ρολογιού ή των υποχρεώσεων. Χόρτασα τον άντρα μου και το παιδί μου, μιας και είχα τον χρόνο να τους απολαύσω από απόσταση να περνούν ποιοτικό χρόνο μαζί, να δένονται και να γεμίζουν αναμνήσεις. Χόρτασα γυμνά πατουσάκια να κοιμούνται εκτός ωραρίου, χόρτασα απρόσμενες αγκαλιές όταν το μικράκι μου αρρώστησε και λαχτάρησε ξαφνικά μανούλα....

...χόρτασα που το μαιμουδάκι χόρτασε εμπειρίες, εικόνες, παιχνίδια, εκπλήξεις...

Χόρτασα το Ηράκλειο που τόσο παρεξηγημένο είναι... Μα για μένα τόσο όμορφο...

Χόρτασα να κοιτώ από απόσταση τους ανθρώπους που αγαπώ να είναι εκεί για μένα, έστω και από μακρυά, έστω και όχι σε μόνιμη βάση. Να νοιάζονται ειλικρινά , να μας πονάνε και να μας σκέφτονται... Ανθρώπους που δεν είναι όλοι στις φωτογραφίες, μα που είναι εξίσου σημαντικοί... Χόρτασα αγάπη ακόμα και από αυτούς που αφήσαμε πίσω...

Δεν μπορώ να περιγράψω σε όλους όσους διαβάζετε αυτές τις γραμμές όσα με άγγιξαν  και με έκαναν να συγκινηθώ σε αυτό το ταξίδι... Δεν θα καταλάβετε αφού δεν γνωρίζετε όλη την ιστορία... Λένε πως τα ξαδέλφια είναι οι μόνοι άνθρωποι που κατανοούν την τρέλα και το παρελθόν που κουβαλάμε αφού κατάγονται από την ίδια οικογένεια και έχουν ζήσει ακριβώς τα ίδια- ακόμα και αν είναι από την δική τους σκοπιά. Δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο. Μπορώ όμως να τα μοιραστώ με έναν τρόπο που θα κατανοήσουν οι ίδιοι και αυτό είναι που έχει σημασία. 

Με συγκίνησες "καλοπαντρεμένη" μου,  με την προσμονή και την χαρά με την οποία μας περίμενες ακόμα και αν δεν ήταν η ιδανικότερη εποχή για σένα...  

Ακρίδα μου, με συγκίνησες με όλα, μα πιο πολύ με το τράνταγμα το βράδυ που αποκοιμήθηκες δίπλα στο μαιμούδι την ώρα που σε σκέπασα- γιατί το ξέρω.  Είχες κάτσει εκεί να τον προσέχεις... 

Μαίρη μου πόσο μα πόσο με συγκίνησες με αυτό το "Όχι Δημήτρη δεν θέλω μακαρόνια, ευχαριστώ" δεν μπορείς να το συλλάβεις... 

Θείο μου, δεν θα μάθεις ποτέ πόσο με συγκινεί και μόνο η παρουσία σου, η σφιχτή αγκαλιά σου, ο τρόπος που συμπληρώνεις τόσο μοναδικά την πατρική φιγούρα του δικού μου πατέρα... μα πιο πολύ με συγκίνησε ο τρόπος που αγκαλιάσες τον άντρα μου- ο τρόπος που αγκάλιασες το ουράνιο τόξο μου... 

Λαουρίνι, όσο και να παραπονιέμαι, όσο και να σε λαχταρώ και να θυμώνω  κάποιες φορές που σε "χάνω",  αρκεί μια ώρα μαζί σου για να θυμηθώ και πάλι πως όσα χρόνια και αν περάσουν, όση σιωπή και αν υπάρξει ανάμεσα μας- όταν βρεθούμε θα είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα...

Γιώργο, με συγκίνησες που ήρθες να μας δεις... 

και Κρητικοζούζουνο, με συγκίνησες που είχες ανάγκη να μας δεις σε αυτή την φάση της ζωής σου και χαλάστηκες που έλειπες... 

Όσο για σένα ξαδαδελφούλη μου... 

Ξέρω- θα σου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι μέχρι να δεις το όνομα σου... Σε ξέρω! Μα άφησα το σημαντικότερο για το τέλος. 

Με συγκινεί που είσαι ξαδελφός μου, τελεία. (Και ο τρόπος που χαιρέτισες τον γιο μου φεύγοντας- σε κύματα ένιωσα πόσο τον αγαπάς και ας επιμένεις να μην το δείχνεις με τον συμβατικό τρόπο. Εγώ ξέρω.)

Και για να κλείσω θα πω το εξής: Στην Κρήτη αρρωστήσαμε όλοι. Όλοι πραγματικά, εκτός από την Νατάσα και αυτό γιατί δούλευε και δεν ήταν συνέχεια μαζί μας. Για την ακρίβεια αρρώστησα εγώ πρώτη και ακολούθησαν όλοι οι άλλοι. Ο Κωστής επιμένει πως πήγα κάτω για να τους "αποθάνω όλους!" Όπως και να έχει, δεν νομίζω πως υπάρχει μεγαλύτερο πειστήριο αγάπης από όταν σε μια παρέα είναι όλοι κομμάτια, αγκαλιά με ένα ρολό κουζίνας και μια ντουζίνα φάρμακα, και παρόλα αυτά να περνάνε υπέροχα. 

Αυτό για μένα είναι το μεγαλύτερο πειστήριο αγάπης. Και νιώθω ευλογημένη που την ζω. 

Το ταξίδι αυτό  ήταν ένα μάθημα για μένα. Πως αύριο δεν έχει. Το αύριο καταργήθηκε...
(τ'ακούς Κώστο;;;)