Η μέρα που αποχαιρετήσαμε μια πιστή μας φίλη... Την πιπίλα μας.

(σας προειδοποιώ! Η ανάρτηση θα είναι τιτάνια!) 

Και ναι- ήρθε η ώρα που μπορώ να το πω. Κόψαμε την πιπίλα μας. Και λέω κόψαμε γιατί η προσπάθεια απαιτεί ομαδική συνεργασία. Και λέω επίσης πλέον με σιγουριά πως περισσότερο μεγαλοποιούμε εμείς οι γονείς το γεγονός αυτό στο μυαλό μας- παρά τα ίδια τα παιδιά. 

Να πως έχει η δική μας ιστορία. Ο μόνος λόγος που ξεκίνησα να δίνω πιπίλα στο μαιμουδάκι ήταν ο εξής. Λόγω των απώλειων μας, όταν τελικά τον κράτησα στην αγκαλιά μου, έτρεμα κάθε ώρα και λεπτό. Το πρώτο δεκαήμερο πριν πάμε στον παιδίατρο για το πρώτο μας check up, ήμασταν σχεδόν άυπνοι και με τον Παναγιώτη, κοιμόμασταν βάρδιες για να τον βλέπουμε να αναπνέει. Είχαμε τρομερή φοβία με το Σύνδρομο Αιφνίδιου Βρεφικού Θανάτου. Όταν το είπα στον γιατρό μου, μου έδωσε μερικές πρακτικές συμβουλές επί του ζητήματος και με παρακάλεσε να τις εκτελέσω και από εκεί και πέρα να το ξεχάσω και να κοιμηθώ επιτέλους. Μια εξ αυτών ήταν η χρήση της πιπίλας, όχι απαραίτητα όλο το βράδυ- ίσα να την βάλει λίγο στο στόμα του πριν κοιμηθεί. Επειδή θήλασα αποκλειστικά, πότε δεν την χρειάστηκε για να αποκοιμηθεί παρά μόνο 8 μηνών όταν κόψαμε τον θηλασμό και του ήταν αδύνατον να κοιμηθεί χωρίς στήθος. Ακόμα και έτσι όμως την ήθελε μόνο για τον ύπνο. Μέχρι πρόσφατα. 

Πριν μισό χρόνο άρχισε να την ζητάει και μέσα στο αυτοκίνητο. Μετά όποτε του χαλούσαμε χατήρι, ή νευρίαζε. Έπειτα άρχισε να την ζητάει όλο και πιο συχνά, ακόμα και στην εκκλησία ή το σούπερ μάρκετ- μέχρι που έφτασε στο σημείο να την φοράει σχεδόν όλη μέρα και την νύχτα όταν του έπεφτε να ξυπνάει με ουρλιαχτά για να του την ξαναβάλω στο στόμα. 

Όλα αυτά μου φώναζαν πως η σχέση είχε αρχίσει να γίνεται παραπάνω από εθιστική και πως με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμασταν στο να την κόψει στο νηπιαγωγείο. Μα πιο πολύ με ανησυχούσε που του προκαλούσε υποτονία και υπνηλία, μιας και την είχε συνδέσει άρρηκτα με τον ύπνο, όλη μέρα.  Είχαμε επιχειρήσει να την σταματήσει όταν ήταν πιο μικρός, (16 μηνών) μα είχε βάλει το δάχτυλο του και είχαμε  τρομοκρατηθεί, (χειρότερο σενάριο αυτό από ότι ακούω) οπότε του την ξαναδώσαμε. 

Τότε πήραμε και ένα παραμύθι- το Πιπίλα μου Γλυκιά, που ειλικρινά χαίρομαι πολύ που βρήκα γιατί μου άρεσε πολύ ο τρόπος που προσεγγίζει το θέμα. Ουσιαστικά ο Λευτέρης, πάει την πιπίλα του στο ποτάμι, την βάζει σε ένα καλαθάκι και την αποχαιρετάει με ένα υπέροχο ποιηματάκι πριν αυτή πάει να βρει τις αδελφές τις στην πιπιλολίμνη. Μετά φυσικά το ποτάμι του δίνει δώρο με την σειρά του μια μεγάλη, πολύχρωμη μπάλα! 

Το διαβάζαμε από τότε non stop! Είχα επιχειρήσει κάποιες φορές να τον ρωτήσω αν θέλει να πάμε και εμείς την πιπίλα στο ποτάμι, μου απαντούσε καταφατικά, μα όταν τον ρωτούσα τι δώρο θέλει να του φέρει το ποτάμι μου έλεγε: "Μια άλλη πιπίλα".! Θεωρήσαμε λοιπόν πως δεν ήταν έτοιμος. 

Τώρα τελευταία όμως, ήδη αποφασισμένη να κάνω και εγώ το μεγάλο βήμα μαζί του, (γιατί κακά τα ψέμματα μας τρομάζει η προοπτική ενός νηπίου που ουρλιάζει για να κοιμηθεί ή που ξυπνάει ξανά και ξανά μέσα στην νύχτα), του διάβαζα το βιβλίο καθημερινά και του έλεγα πως ήρθε η ώρα μας, κάποια μέρα να την πάμε και εμείς στο ποτάμι. 

Είχαμε από καιρό εντοπίσει με τον Παναγιώτη ένα ωραίο σημείο, ελάχιστα έξω από την πόλη μας, και περίμενα να έρθει μια περίοδος "γεμάτη" με δραστηριότητες και event ώστε να του φανεί η μετάβαση σούπερ σπέσιαλ! 

Όταν το είπα του Παναγιώτη με ρώτησε αν είμαι έτοιμη. "Εσύ θα το περάσεις το λούκι" μου τόνισε. Και ήμουν, Πισογύρισμα δεν θα υπήρχε- παρά μόνο αν έκανε την κίνηση και ξεκινούσε το δάχτυλο... 

Την Τετάρτη που μας πέρασε λοιπόν τον είχα προειδοποιήσει από το προηγούμενο βράδυ πως θα δίναμε την πιπίλα μας στο ποτάμι. Δέχτηκε και έτσι ξεκινήσαμε πρωί, πρωί. Και παρότι εκείνη την μέρα μας έπιασε λάστιχο με το καλημέρα, δεν πτοηθήκαμε και συνεχίσαμε ακάθεκτοι. 

Λίγο πριν φτάσουμε στον προορισμό μας ο μικρός αποκοιμήθηκε στο αυτοκίνητο. Είπαμε να τον αφήσουμε λίγο μην έχει γκρίνια, και σε αυτή την μισή ώρα που σκεφτόμουν όλα τα διαδικαστικά και έβλεπα τον Παναγιώτη σαν άλλος Indiana Jones  να ανοίγει μονοπάτι ρίχνοντας κάτω τεράστιες καλαμιές, είχα τόσο άγχος που δεν το περίμενα... Το θεωρούσα τεράστιο βήμα και αναρωτιόμουν αν έπραττα σωστά που τον παρότρυνα με δωροδοκία, (το δώρο), αν του έκανα καλό ή κακό. Όπως και να έχει- η απόφαση είχε παρθεί. 

Μόλις ξύπνησε ήταν πολύ ενθουσιασμένος να πάμε στο ποτάμι, γεγονός που με σόκαρε για να είμαι ειλικρινής. Κατεβήκαμε στο σημείο και αρχικά πετάξαμε μερικές πέτρες στο ποτάμι για να είμαστε σίγουροι πως θα είναι κεφάτος. Μετά τον ρώτησα αν θέλει το καλαθάκι του, το ήθελε, και διάλεξε μόνος του την πέτρα στην οποία θα το ακουμπούσε. Μετά, με ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη μου- έβγαλε την πιπίλα από το στόμα του και με τεράστια αυτοπεποίθηση, την έβαλε στην "βαρκούλα" της και στην συνέχεια με ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη τον είδα να την σπρώχνει ώστε να "την πάρει το ποτάμι" όπως λέει το παραμύθι. Πρέπει να ομολογήσω πως συγκινήθηκα πάρα πολύ... μα πάρα πολύ. Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι τραβηγμένες με συνεχόμενη λήψη και ειλικρινά συγχωρέστε με αν σας κουράσω, μα δεν μπορούσα να αφαιρέσω καμία. Κάθε μια για μένα ήταν τόσο σημαντική....

Είκοσι λήψεις από την στιγμή που βγάζει την πιπίλα με συνεχόμενη λειτουργία στην φωτογραφική... Να είναι είκοσι δευτερόλεπτα; Και αν. Είκοσι δευτερόλεπτα που δεν πίστευα στα μάτια μου, τα οποία γέμισαν δάκρυα...

Το σημείο ήταν ιδανικό αφού αμέσως κατέληγε σε έναν τοσοδούλικο "καταρράκτη" και έτσι μετά χάσαμε την πιπίλα από τα μάτια μας. Πρόλαβα μόνο να δω πως πιπίλα και βαρκούλα χωριστήκαν από την ορμή των νερών... 

'Επειτα αφού ο μικρός έτρωγε αμέριμνος την σπανακόπιτα του, (!) έστειλε τον πατέρα του να ψάξει για το δώρο από το ποτάμι... Εσείς τι λέτε; Μας έδωσε το ποτάμι δώρο; ΦΥΣΙΚΑ!! Όχι ένα- μια τέσσερα πολύ ξεχωριστά δώρα... 

Και ενώ πατέρας και μάνα περιμέναμε το ξέσπασμα ανα πάσα στιγμή, ο Δημήτρης Γεράσιμος απλά απόλαυσε το πρωινό του, ξαναέριξε πέτρες στο ποτάμι και τσαλαβούτηξε στα νερά του. 

Λίγο πριν φύγουμε είπαμε το ποίημα του αποχαιρετισμού προς την πιπίλα μας, ενώ εντόπισα την πιπίλα χωρίς το καλαθάκι της, "φυλακισμένη" σε μια γωνίτσα μετά την απότομη πτώση της... Και πάλι συγκινήθηκα... (τι να κάνω, ψέμματα να πω;;) 

Μπαίνοντας στο αμάξι περιμέναμε το ξέσπασμα.... Τίποτα. Ζήτησε μόνο να κάτσω πίσω μαζί του- να τον προσέχω. Φαινόταν πολύ χαρούμενος και δεν ξέρω- σας έχει τύχει ποτέ να δείτε παιδιά που γυρίζουν από την πενταήμερη ή την τριήμερη και να είναι κάπως αλλαγμένα; Λες και μεγάλωσαν απότομα μέσα σε αυτές τις μέρες; Ε, κάπως  έτσι ένιωσα και εγώ μέχρι να πάμε σπίτι. Τον κοιτούσα και μου φαινόταν αλλαγμένος, πιο παιδί. Και όχι μόνο επειδή δεν είχε την πιπίλα στο στόμα του. 

Επειδή στο παραμύθι, ο Λευτέρης έχει τα γενέθλια του εκείνη την μέρα, πήγαμε να διαλέξει ο μικρός μια πάστα για να σβήσουμε κεράκια, έτσι για να κάνουμε πρόβα του είπαμε για τα γενέθλια του. Πράγματι. Έβαλε μόνος του τα κεράκια, μα μας ζήτησε να μην πούμε το τραγούδι αλλά το ποίημα αποχαιρετισμού προς την πιπίλα... 

Και αυτό ήταν. Όλη μέρα είδα ένα άλλο παιδί. Πολύ πιο δραστήριο από ότι συνήθως, πολύ πιο ομιλητικό από ότι συνήθως, πολύ πιο χαρούμενο από ότι συνήθως... Σοκαρίστηκα. Όλη μέρα να μην έχει ζητήσει την πιπίλα- ούτε μια φορά. 

Το βράδυ ετοιμαστήκαμε ως συνήθως για ύπνο. Αυτός κουβέντα.  Προσπάθησε πολύ να αποκοιμηθεί, πάρα πολύ, πριν την αναφέρει πρώτη φορά. Του θύμισα πως την δώσαμε στο ποτάμι. Εκεί άρχισε η γκρίνια. Του είπα να πάμε στο δωμάτιο μας, να κοιμηθεί μαζί μας. Προσπάθησε πάλι. Τίποτα. Ε, τότε άρχισε το κλάμα. ΤΟ κλάμα. Υστερία. Πραγματικά σαν εθισμένος στην απεξάρτηση. Μετά από μιάμιση δύσκολη ώρα, αναγκάστηκα να τον πάρω αγκαλιά όπως όταν ήταν βρέφος, να τον κουνάω μπρος και πίσω ενώ περπατούσα σε όλο το δωμάτιο. Σε δέκα λεπτά- που μου φάνηκαν όμως αιώνας- το μαιμουδάκι μου αποκοιμήθηκε. Χωρίς πιπίλα στο στόμα...

Ξύπνησε στις 5 ώρες, γκρίνιαξε λίγο, αλλά ξανακοιμήθηκε σχετικά εύκολα. Το επόμενο πρωί πετάχτηκε απότομα ενώ κοιμόταν, χοροπήδησε στο κρεβάτι λέγοντας μας καλημέρα και αμέσως μετά μας δήλωσε πως δεν φοράει πιπίλα- περιχαρής! 

Δεν πιστεύαμε στα αυτιά μας... 

Τις επόμενες μέρες μας έπεσαν πολλά μαζί. Εγώ ξεκίνησα να έχω έναν εξαιρετικά επίμονο και οξύ βήχα, (με αποτέλεσμα να μην μπορώ ούτε παραμύθια να του διαβάσω για να αποκοιμηθεί),  και ο Δημήτρης Γεράσιμος έπαθε ωτίτιδα. Το δεύτερο βράδυ δεν κοιμήθηκε καθόλου σχεδόν, ούρλιαζε και έκλαιγε όλη νύχτα. Μέχρι το πρωί που εν τέλει μου είπε μόνος του πως τον πονάνε τα αυτιά του- είχα την αίσθηση πως το ξέσπασμα ήταν εξαιτίας της πιπίλας. Όμως όχι . Ούτε στον παιδίατρο την ζήτησε, ούτε πουθενά. Δυο τρεις φορές συνολικά την έχει αναφέρει- πιο πολύ θεωρώ για να επιβεβαιώσει μέσα του πως την πήρε το ποτάμι. 

Ναι δυσκολεύεται περισσότερο να αποκοιμηθεί, αλλά θα συνηθίσει και πάλι, θα βρει νέους ρυθμούς. Και παρότι οι μέρες ήταν δύσκολες ανταποκρίθηκε με περισσότερη ωριμότητα και υπομονή από ενήλικα. Και ναι- νιώθω πολύ περήφανη για το μικράκι μου- όπως όλες οι μαμάδες που έχουν τα μάτια τους ανοιχτά, γιατί όλα τα παιδιά του κόσμου μόνο μαθήματα μπορούν να σου δώσουν. Μέχρι την τρίτη μέρα έκανε αυθόρμητα την κίνηση να ψάξει για την πιπίλα του- μετά σταμάτησε και αυτό. Επίσης. Το μαιμουδάκι το θέμα πιπίλα το είχε ντουέτο με το μαξιλαράκι του. Ο Παναγιώτης τον διαβεβαίωνε πάντα πως μόνο την πιπίλα θα δώσουμε στο ποτάμι, όχι το μαξιλάρι. Του είχα πει πως έχω την αίσθηση πως αυτά τα δυο πάνε πακέτο και αν κόψει το ένα θα κοπεί και το άλλο. Και είχα δίκιο! (χιχιχι) Πότε, πότε το παίρνει στον ύπνο μα πολύ σύντομα το αποχωρίζεται. 

Και κάπως έτσι, χωρίς πολλά λόγια, (!!!!) φτάσαμε σε αυτό το τόσο μεγάλο βήμα στην ζωή ενός νήπιου και των γονιών του... Να βλέπεις αυτό το μουτράκι να κοιμάται , χωρίς την πιπίλα!

Και νομίζω πως τελικά το βήμα είναι μεγαλύτερο για μας. Φοβόμαστε τόσο πολύ τις συνέπειες ή μερικές άυπνες νύχτες και δύσκολες ημέρες, που καθυστερούμε χωρίς λόγο κάτι που απλά πρέπει να γίνει. Το παν είναι- όπως λέει το Κατερινάκι μου- να είναι δυνατή η μάνα. Να μην πισωγυρίσει. Εγώ θα συμπληρώσω. Να είναι δυνατός και συνεργάσιμος και ο μπαμπάς. Εξαιρετικά σημαντικό για να έχουμε αποτέλεσμα. Όχι μόνο σε αυτό μα και σε κάθε περίσταση στην ζωή ενός παιδιού, ιδανικά το ζευγάρι- για μένα- πρέπει να είναι ενωμένο σαν μια γροθιά. Να στηρίζει ο ένας τις απόψεις του άλλου. Και αν διαφωνούν, να υποχωρούν τόσο ώστε να συγκλίνουν. Εμείς δόξα τον θεό, έχουμε έναν μπαμπά που μας στηρίζει 1000% σε κάθε τρέλα μας. 

Ακόμα και αν αυτή συμπεριλαμβάνει να κόβει καλαμιές με γυμνά χέρια. 

Όσο για σένα μαιμουδάκι- αν ποτέ διαβάζεις- να ξέρεις. Αυτή την ημέρα που έστειλες την πιπίλα σου στην πιπιλολίμνη με την βαρκούλα της, με συγκίνησες περισσότερο και από όταν έκοψες την πάνα. 

Εγώ θα είμαι πάντα περήφανη για κάθε μικρό ή μεγάλο βήμα σου.