Όταν πάντρεψα την Σουλτάνα...

Λοιπόν, σήμερα μας είχε  τραπέζι η Σουλτάνα η Φωφώ. Με είχε πάρει τηλέφωνο πριν μια βδομάδα και μου το είχε δηλώσει. 
-Καλέ γιατί κάνεις τραπέζι; την ρώτησα. Έχουμε καμιά επέτειο που ξεχνάω; (και ταυτόχρονα να σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ μιας και η Φωφώ θυμάται μέχρι και πότε έβγαλα εγώ το πρώτο μου δόντι- σου δημιουργεί ένα αίσθημα ανταπόδοσης όσο και να το πεις!) 
-(χαζά γελάκια) Όχι, ναι, ναι. Μπορείτε, έτσι; απαντάει.
-Τι θα φτιάξεις; την ρωτάω για να επιβεβαιώσω τις υποψίες του μυστήριου τραπεζώματος μετά τις πυρετώδεις διεργασίες του μυαλού μου... 
-Κόκορα μακαρονάδα. μου απαντάει και επιβεβαιώνομαι. 

Καλέ επέτειο γάμου έχει. Γιατί μας καλεί; Γιατί εμείς είμαστε οι κουμπάροι τους! Εμείς τους παντρέψαμε.  Μα πάντα το ξεχνάω. Όχι, δεν είμαι τέρας αναισθησίας. Ήμουν 7 μηνών έγκυος στο μαιμούδι όταν τους παντρέψαμε και ειλικρινά είχα τόσο αλλού το μυαλό μου- που την τελετή σαν όνειρο την θυμάμαι... 

Η Σουλτάνα η Φωφώ λοιπόν, είναι δευτεροπαντρεμένη- δεν το κρύβουμε γιατί δεν έχουμε τίποτα να κρύψουμε. Το ίδιο και ο άντρας της. Αφού λοιπόν είχαν βγάλει όλες τις υποχρεώσεις με τον πρώτο γάμο- στον δεύτερο θέλανε να το γλεντήσουνε όπως αυτοί ήθελαν! Διάλεξαν λοιπόν ένα μικρό- τόσο μικρό που μετά βίας χωρούσα με την κοιλιά μου(!)- ξωκλήσι ψηλά στα όρη, τα βουνά και τα άγρια κατσάβραχα!

Δεν λέω. Ωραία και ρομαντική επιλογή. Όνειρο. Εγώ όμως είχα το νου μου στην κοιλιά ολυμπιακών διαστάσεων... Όχι δεν με απασχολούσε καθόλου σε τι φόρεμα θα χωρέσω, με απασχολούσαν οι συσπάσεις μου που είχαν ήδη ξεκινήσει και οι χωματόδρομοι σχεδόν μιας ώρας διάρκειας για να φτάσουμε στον προορισμό... Με απασχολούσε επίσης το ότι την μεθεπόμενη του γάμου έμπαινα νοσοκομείο για προληπτικές εξετάσεις πριν τον τοκετό λόγω του ιστορικού μου και θα καθόμουν το λιγότερο μια βδομάδα... 

Φόρεμα φυσικά βρήκα και πολύ κουκλίστικο. Όταν είσαι έγκυος όλα χαριτωμένα δείχνουν πάνω σου! Ντύθηκα ροζ κουφετάκι και όταν όλοι μου έλεγαν μα αγοράκι δεν έχεις;  απαντούσα: "Ναι, αλλά η μαμά είναι κοριτσάκι!" 

Στο γάμο αλλά και στο τραπέζι ήταν όλα υπέροχα. Πέρα από τα λουλούδια, όλα τα είχαμε φτιάξει μόνες.  Ακόμα και την λεμονάδα που σερβίραμε στην υποδοχή ή τα γλυκά μετά το φαγητό, όπου η Σουλτάνα είχε επιστρατεύσει κάθε μανούλα και φίλη να φτιάξει την σπεσιαλιτέ της! (η δική μου η μαμά αγόρασε την καλύτερη σπεσιαλιτέ του αγαπημένου της ζαχαροπλαστείου, χεχε!) 

Ωστόσο εγώ αναμνήσεις δεν έχω τόσες, ψέμματα να πω; Είχα τόσες κράμπες που δεν μπορούσα να ανέβω καν τα σκαλιά στο ξωκλήσι και τα σκαμπανεβάσματα στην διαδρομή, (παρά τα 30 χιλιόμετρα που πήγαινε ο δόλιος ο Παναγιώτης!) μου είχαν προκαλέσει συσπάσεις και η μουσική που ήθελε να ακούει η νύφη που ήταν μαζί μας στο αυτοκίνητο, μου είχε προκαλέσει ναυτία! (χεχεχε) 

Κιουρία όμως- δεν έλεγα κουβέντα! 

Στην ταβέρνα που έγινε το γλέντι,  το φαγητό ήταν υπέροχο, (κόκορας μακαρονάδα ντε-- όλοι πιτσιλιστοί φύγαμε!), οι επιλογές των παιδιών για την είσοδο υπέροχες, (ήπιαν τσικουδιά και έφαγαν γιαούρτι με μέλι αντί για τούρτα και σαμπάνιες) και το κέφι πραγματικά αμείωτο αφού επρόκειτο για τους στενότερους συγγενείς και φίλους!

Την τίμησα την Σουλτάνα, μέχρι που χόρεψα, (ψευτό) παρά τις φοβίες μου μα στις δυο ώρες ένιωσα πως είχα συσπάσεις πολλές και μετά από σύσταση μιας φίλης πήγα και ξάπλωσα- αφού η Σουλτάνα είχε προνοήσει οι πιο κολλητοί φίλοι και συγγενείς να διανυκτερεύσουμε εκεί όπου οι ιδιοκτήτες της ταβέρνας είχαν και ενοικιαζόμενα δωμάτια. Έτσι και έκανα, όταν ήρθε ο Παναγιώτης να με αναζητήσει με βρήκε αποκοιμισμένη, (ούτε που θυμάμαι πω και τι...),  και εγώ το γλέντι να έχει σχεδόν τελειώσει όταν ξανακατέβηκα- δυστυχώς...

Μετά από ένα πολύ δύσκολο βράδυ που ξαγρύπνησα κλαίγοντας από τις κράμπες που είχα- νομίζω πως το πρωινό που ξημέρωσε με αποζημίωσε αφού όλα τα αγαπημένα πρόσωπα ήταν εκεί και περάσαμε μια πραγματικά μοναδική ημέρα. 

Στην Σουλτάνα ωστόσο δεν είχαμε πει πως θα έμπαινα νοσοκομείο την μεθεπόμενη του γάμου- διότι ειλικρινά την είχα ικανή να τον αναβάλει! (ναι τον γάμο!) Η αποκάλυψη έγινε λοιπόν την επόμενη το πρωί και τι και αν της έλεγα πως είμαι καλά, τι και αν της έλεγα πως είναι προληπτικός ο λόγος, πως, πως, αυτή ξεκίνησε τα κλάματα και της πήρε ώρα να σταματήσει... (όταν έφτασαν οι ομελέτες- εντάξει ξεχάστηκε!) 

Αν ακόμα της την λέω που με τραβολογούσε στα βουνά έγκυο γυναίκα με την κοιλιά στο στόμα και υψηλού κινδύνου εγκυμοσύνη; Εννοείται! Αν θα άλλαζα κάτι αν μπορούσα; Όχι, αν και θα ήθελα να είμαι πιο παρούσα πνευματικά και συναισθηματικά - μα μου ήταν αδύνατον. Αν θα ήθελα να χορέψω μέχρι να πέσω κάτω; Ναι- και ας χορεύω σαν βάρκα σε  τρικυμία- αλλά έβγαλα το άχτι μου στα βαφτίσια της τσιχλόφουσκας που πια το παιδί το είχα στα χέρια μου και μπορούσα να χοροπηδήσω όσο ήθελα! Αν θα ήθελα να θυμάμαι πότε πότε πως τους πάντρεψαμε και είμαστε κουμπάροι; Εννοείται! Μα νομίζω και στο ημερολόγιο να το σημειώσω- πάντα θα σταθώ μερικά δευτερόλεπτα πριν συνειδητοποιήσω περί τίνος πρόκειται. Τι να κάνω; Είχα αλλού εστιασμένη την προσοχή. 

Τι να κάνει και αυτή; Να βάλει φρένο στην ζωή της περιμένοντας να σταματήσω εγώ τις γέννες;; Σώθηκε... Ήδη ήμασταν τέσσερα χρόνια σε αυτό το mood. Enough was enough. 

Και κάπως έτσι πάντρεψα την Σουλτάνα. Μαζί με το άλλο μου εγώ. (αυτό που γουργουρίζει). Εγώ άλλαξα τις βέρες, αυτός τα στέφανα. Αν θα δείτε ανάρτηση από το γάμο; Εννοείται! Αν αξιωθεί η Σουλτάνα να πάρει τις φωτογραφίες!

Σήμερα λοιπόν, πριν το κόκορα μακαρονάδα μου σχολίασε κάτι που είχα γράψει στο blog και με κόλλησε. "Καλέ που το ξέρεις εσύ αυτό;" ρώτησα. "Σε διαβάζω" μου λέει- "τι νομίζεις;" 

Ώστε έτσι πονηρή Σουλτάνα;; Αφού διαβάζεις, να το εξτρά δωράκι μου για σήμερα. (ξεπερνάει μέχρι και την σοκολάτα!) Και επειδή πότε, ποτέ διαβάζει και ο καλοπαντρεμένος μα είμαι σίγουρη πως τα περισσότερα τα προσπερνάει και πάει απευθείας στο τέλος- ένα έχω να σας πω! 

Το νου σας! Κοιτάξτε να τα χιλιάσετε! Αυτό σας λέω μόνο! Τρίτη παντρειά δεν έχει! (Σας αγαπώ!) 

;-)