Η μέρα που ξεκόλλησα το "μαιμουδοαυτοκόλλητο"....

Σήμερα ο Δημήτρης- Γεράσιμος  μας ξύπνησε από τις έξι, ανυπόμονος και ενθουσιασμένος γιατί θα έφερνε ο παππούς του το "δικό του ντεντόσπιτο"! Έτσι αναφέρεται ο μικρός στο κρεβάτι που του έφτιαξε ο πατέρας μου ως δώρο για τα τρίτα γενέθλια του. 

Εξήμισι η ώρα, είχαμε ήδη πιει τον καφέ μας και βάζαμε μέσα στο δωμάτιο τις τάβλες για την συναρμολόγηση. (καλά, ο Παναγιώτης τις έβαζε- όχι εγώ- σας άκουσα!) Εγώ έβγαζα φωτογραφίες και απολάμβανα το μαιμούδι μου να γυρίζει γύρω, γύρω, γύρω χοροπηδώντας από την χαρά του και ανοίγοντας διάπλατα τα χέρια του λέγοντας ξανά και ξανά: "Τόοοοσο μεγάλο κρεβάτι έφτιαξε παππούς μου για εμένα, τόοοοσο μεγάλο, μόνο για εμένα!" 

 Μια ώρα μετά κατέφθασε και ο αρχιμάστορας- μεγάλη θυσία για τον εγγονό να ξυπνήσει τόσο πρωί ο πατέρας μου- και ξεκινήσαμε... Τουτέστιν, οι άντρες στρώθηκαν στην δουλειά, ενώ ο Δημήτρης στρώθηκε πρώτη θέση με το κριτσίνι στο χέρι να παρακολουθήσει την μεταμόρφωση του δωματίου του... 

Και εγώ παρότι ξέρω ήδη καλά πως ο μικρός είναι παραπάνω από έτοιμος για αυτή την αλλαγή, να κοιτάζω τα γυμνά του πατουσάκια πάνω στο σκαλοπατάκι και να σκέφτομαι πόσο μικρός μα και πόσο πιο μεγάλος μου φαίνεται ταυτόχρονα... Πως γίνεται αυτό, να αναρωτιέμαι..

Και προτού προλάβω να σκεφτώ, να τρέχει να δώσει αυτός τις βίδες στον παππού του, να παίρνει και τα δικά του εργαλεία και να αρχίζει και αυτός να χτυπάει από εδώ, να βιδώνει από εκεί, να πηγαίνει προς τους "μαστόρους" καμιά μικρή τάβλα που βρέθηκε μπροστά του...

Και μόλις το κρεβάτι του σχεδόν ολοκληρώνεται, δεν αντέχει άλλο, τρέχει παίρνει το στρώμα από την κούνια του και το σέρνει αγκομαχώντας στο δωμάτιο του! Αυτός το αποφάσισε-  εκεί θα κοιμηθεί απόψε και ας μην έχει έρθει το στρώμα!

Το μαιμουδάκι μου, τελικά κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου σήμερα, όπως και κάθε βράδυ. Μόνο που σήμερα ζήτησε μια πολύ σφιχτή αγκαλιά, πάνω κατά πάνω μου, όπως όταν ήταν βρεφάκι. Αμέσως μετά, τεντώθηκε και ξάπλωσε κατά μήκος του καναπέ, με τα πατουσάκια του να ακουμπάνε στα πόδια μου... Που να χωρέσει αλλιώς; Τον ακούμπησα στο κρεβάτι μας.  Απόψε θα κοιμηθούμε μαζί. 

Από αύριο όμως το νέο του δωμάτιο θα είναι έτοιμο. Και το κρεβάτι που με τόση αγάπη του ετοίμασε ο παππούς του θα είναι εκεί για να στεγάσει όνειρα πολλά. Όνειρα αθώα, καραμελένια που του λέω και εγώ, όνειρα περιπετειώδη, γεμάτα φαντασία. Όνειρα για την ζωή του αργότερα, πως θα την φαντάζεται άραγε, τι θα λαχταράει, ποιοι θα είναι οι στόχοι του, ποιες οι προτεραιότητες του; 

Αυτό το κρεβάτι θα ξέρει. Τα πάντα. Γιατί κάθε βράδυ, θα αφουγκράζεται τις σκέψεις του και τα συναισθήματα του. Ίσως και αυτές που δεν θα παραδέχεται ούτε στον ίδιο του τον εαυτό. Θα πάρει την δική του μυρωδιά και τις δικές του συνήθειες και θα γίνουν και αυτά αναπόσπαστο κομμάτι του. 

Θα είναι εκεί για να αντέξει πάνω του φίλους πολλούς και  ξαδέλφια.  Να φιλοξενήσει αμέτρητα sleepovers, γέλια, χοροπηδηχτά, παιχνίδια χαζά και κουβέντες μέχρι το πρωί. Θα είναι εκεί για να βάλει αυτός τις δικές του πινελιές πάνω του- ήδη έχει αρχίσει- "Αυτή την ζωγραφιά μαμά, αυτή την θέλω εδώ!" 

Και παρότι είμαι με τέσσερις ώρες ύπνο και κυριολεκτικά κομμάτια από την κούραση, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι αυτό το αυτοκόλλητο. Το πρώτο αυτοκόλλητο τοίχου που αγόρασα όταν έμαθα πως ήμουν έγκυος στο ουράνιο τόξο μου. Και πως σήμερα με λίγο βαριά καρδιά το ξεκόλλησα από τον τοίχο. 

Έτσι είναι όμως. Η ζωή προχωράει και τα μωρά μας, μπορεί να τα νιώθουμε πάντα μωρά στην καρδιά μας, μα μεγαλώνουν και μεγαλώνουν με ενθουσιασμό. Έχουν όλη τους τη ζωή μπροστά τους και ειλικρινά, υπάρχει μεγαλύτερη χαρά και ευλογία από αυτό; 

Νόμιζα πως η αλλαγή θα είναι περίεργη. Μα περνάω έξω από το δωμάτιο του όλο το απόγευμα και νιώθω λες και αυτό το κρεβάτι έπρεπε να ήταν πάντα εκεί. Πως ήταν πάντα εκεί. Ο Δημήτρης Γεράσιμος είναι ακόμα ένα μικρό και πονηρό νηπιάκι, μα έχει ήδη περάσει σε άλλο στάδιο. Αυτό του μικρού παιδιού. Το νιώθω. 

Και είναι υπέροχο...

(Το κρεβάτι μας δεν θα σας το δείξω σήμερα! Το κρατάω για έκπληξη και επιφυλάσσομαι για τις επόμενες μέρες! Σήμερα είχα κάτι σπουδαιότερο να μοιραστώ μαζί σας- αυτή την γλυκόπικρη αίσθηση που μας αφήνει κάθε μικρό ή μεγάλο βήμα των παιδιών μας...)