Ο γενέθλιος μήνας του ουράνιου τόξου μας... Ο γενέθλιος μήνας ο δικός μου.... Αυτός ο Ιούλιος...

Αυτό το κείμενο, το πρώτο από μια σειρά κειμένων,  ήταν να γραφτεί χθες... Και τι όμορφη μέρα που ήταν για να γραφτεί. Τα συναισθήματα έρεαν και ήταν φρέσκα και τόσο έντονα. Ωστόσο, για τεχνικούς λόγους, ήταν αδύνατον, οπότε όλη μου προσπάθεια ήταν να κρατήσω ζωντανό το συναίσθημα για να το μεταφέρω σήμερα εδώ. 

Ο Ιούλιος λοιπόν, εδώ και τρία χρόνια, είναι ο μήνας μου. Είναι ο μήνας που αυτό το τεράστιο μαύρο σύννεφο έφυγε από πάνω μας και φανερώθηκε το πιο εκτυφλωτικό ουράνιο τόξο. Είναι ο μήνας που βγήκε ο ήλιος ξανά και έκτοτε, τον αγαπήσαμε ξανά από την αρχή- και ας μας πήρε λίγο να συνηθίσουμε στο φως- από φόβο μην ξαναέρθει εκείνο το σύννεφο. Είναι ο μήνας που με έκανε να αγαπήσω το καλοκαίρι και να το αναμένω πάντα με λαχτάρα. 

Είναι ο γενέθλιος μήνας του μαιμουδιού μου και ταυτόχρονα και ο δικός μου. Γιατί μαζί με αυτόν, γεννηθήκα ξανά και εγώ. 

Γλυκό μου μαιμούδι... 

Θέλω, η αλήθεια είναι, να αναβαθμιστείς σε... γοριλάκι μα δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη... Περιμένω να μου ξεδιπλώσεις όλες αυτές τις πτυχές σου- που και εσύ ακόμα ανακαλύπτεις - και να βρούμε μαζί το νέο σου υποκοριστικό... 

Στο μεταξύ, αυτή η μαιμουδομάνα έχει να μοιραστεί κάποια πράγματα μαζί σου... 

Σε εφτά μόλις μέρες γίνεσαι τριών χρονών και κάθε μέρα αναρωτιέμαι γιατί μεγαλώνεις τόσο γρήγορα. Κάθε μέρα τρέχω να προφτάσω κάθε σου κίνηση, σκέψη, κουβέντα, κάθε σου νέα απορία, κάθε νέα συναρπαστική σύνδεση που γίνεται μέσα σε αυτό το κεφαλάκι σου και ειλικρινά δεν σε προλαβαίνω...

Και κάθομαι εν τέλει να σε κοιτώ εκστασιασμένη και να σκέφτομαι.  Πόσο όμορφα, πόσο ευλογημένα, με πόση μελετημένη μα καλά κρυμμένη σοφία, ξεκινάει ένας άνθρωπος το ταξίδι του στην ζωή. 

Το ταξίδι αυτό λοιπόν είναι δικό σου- θέλω να το ξέρεις αυτό. Θα στο λέω πάντα, και αν καμιά φορά- στην ανικανότητα μου να πολεμήσω τον τρόπο που εγώ μεγάλωσα- το ξεχνάω και κάνω το λάθος να σου μεταφέρω δικές μου ελλείψεις ή δικές μου ανασφάλειες, να με κοιτάς όπως μόνο εσύ ξέρεις και να μου το θυμίζεις. Να μου λες αυτολεξεί: "Μάνα μην ξεχνάς. Το ταξίδι αυτό είναι δικό μου". 

Θέλω να ξέρεις και αυτό: Οι απώλειες μας, τα αδέλφια που δεν γνώρισες ποτέ, είναι ναι μεν και δικές σου απώλειες αφού αυτές μας έκαναν τους γονείς που εσύ έχεις σήμερα, μα ούτε μια στιγμή δεν στέρησαν την χαρά , την περηφάνια, την αγάπη, την μαγεία που εσύ έβαλες στην ζωή μας. 

Θέλω να ξέρεις και αυτό: Προσπαθώ σκληρά- καθημερινά- κάθε στιγμή και λεπτό να είμαι επαρκής για σένα. Επαρκής συναισθηματικά, πνευματικά ακόμα και σωματικά. Είσαι τόσο ξεχωριστό πλάσμα που πολλές φορές νιώθω πως δεν σου αξίζω, πως είμαι πολύ λίγη. Καμιά φορά αυτό μπορεί να το νιώσεις και πολλές φορές δεν θα είμαι πράγματι επαρκής γιατί όπως και εσύ, έτσι και εγώ, διανύω το δικό μου ταξίδι, με τους δικούς μου δαίμονες και τις δικές μου ανάγκες και- ως άνθρωπος πάνω από όλα και μάλιστα βαθιά ελαττωματικός- θα κάνω λάθη. Πολλά. 

Για αυτό σου ζητώ να με συγχωρέσεις. Να με κατανοήσεις. Να δείξεις αυτή την μοναδική ικανότητα ενσυναίσθησης- όπως κάνεις τώρα, μόλις τριών χρονών πλάσμα... 

Πάνω από όλα όμως θέλω να ξέρεις αυτό...

Είσαι μοναδικός, ξεχωριστός, ελεύθερος. Ποτέ μην φοβηθείς να είσαι ο εαυτός σου. Αυτός ο γνήσιος. Η ζωή είναι πολύ μικρή και πολύτιμη για να είμαστε τίποτε λιγότερο από τον υπέροχο εαυτό μας. Η ζωή είναι επίσης πολύ μικρή, πολύτιμη και όμορφη ώστε να μην χαμογελάμε. Να χαμογελάς, ακόμα και αν δεν σου δίνεται πάντα ο λόγος. Να τον ψάχνεις εσύ. Πάντα υπάρχει λόγος για ένα χαμόγελο. Να είσαι ευτυχισμένος, στο χέρι σου είναι. Μην αφήσεις κανέναν και τίποτα να στερήσει την ευτυχία σου. Να την κυνηγάς ανελέητα, μα να την βλέπεις... Τις περισσότερες φορές κρύβεται σε πράγματα φαινομενικά ασήμαντα... Μην κάνεις εκπτώσεις στον εαυτό σου... Σου αξίζουν τα καλύτερα. Όποια και αν είναι αυτά για σένα. Ποτέ μην πιστέψεις το αντίθετο. Να είσαι ευγενής και να φέρνεις πάντα τον εαυτό σου στην θέση του άλλου. Όλοι μια ιστορία κουβαλάνε, όλοι έναν σταυρό. Να έχεις κατανόηση, υπομονή και αγάπη μέσα σου. Μην κρατάς θυμό- είναι το πιο ύπουλο συναίσθημα. Να πιστεύεις. Στα πάντα. Με πάθος. Στην αγάπη, την ελπίδα, στο αύριο, στο καλύτερο, στον Θεό, στην δύναμη της θέλησης, στο πείσμα. Να διεκδικείς. Ποτέ εις βάρος άλλων. Να είσαι παθιασμένος- μην είσαι μίζερος. Να μην φοβάσαι να φοβάσαι. Όλοι φοβούνται και από κάτι- μην πιστέψεις το αντίθετο. Μεγαλώνεις και δεν μπορώ πλέον να σε προστατεύω από τα πάντα. Δεν μπορώ να φιλτράρω πάντα όσα ακούς, όσα βλέπεις, όσα θα βιώσεις. Πρέπει να μάθεις να το κάνεις εσύ. Με τα δικά σου δεδομένα και με τα δικά σου πιστεύω. Εγώ στο μεταξύ , το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου μιλάω, να σου εξηγώ, να σε μυώ σιγά σιγά σε αυτό το ταξίδι σου, ενισχύοντας όσο το δυνατόν περισσότερο το μοναδικό σου όπλο ενάντια σε αυτά. Τον δυναμισμό της προσωπικότητας σου. Πως; 

Με απέραντη αγάπη και κατανόηση. 

Να το θυμάσαι και αυτό. 

Και το σπουδαιότερο; 

Πάντα, μα πάντα, να απολαμβάνεις το ξημέρωμα και το ηλιοβασίλεμα... Γιατί; Γιατί έτσι θα μάθεις να είσαι ευγνώμων για κάθε ξημέρωμα που σου χαρίστηκε, για κάθε ηλιοβασίλεμα που σου χαρίστηκε... Για κάθε μέρα της ζωής σου... Σύμφωνοι; 

(Σε αγαπώ σου είπα; Όχι; Δεν σε αγαπώ απλά. Σε λατρεύω.)