Monkey talk- Μαιμουδίσια λόγια από ένα μαιμουδάκι ετών 3!

Σαχλαμαρίζει ο Παναγιώτης και πετάει και καλά προς τα πάνω μου ένα μπαλάκι τένις, μα το πιάνει με την "χρατσ" ρακέτα πριν φυσικά με χτυπήσει. Εγώ που έχω φοβία με τις μπάλες του ζητώ να σταματήσει και αφού συνεχίζει αγνοώντας με επιδεικτικά, θυμώνω και του λέω πιο δυνατά: 

-"Παναγιώτη, σταματα σε παρακαλώ, δεν μου αρέσει ΚΑΘΌΛΟΥ αυτό που κάνεις". 
Τότε έρχεται τρέχοντας και κλαψουριζοντας δίπλα μου το μαϊμούδι και μου λέει:
- "Θέλει να το κάνει όλη μετά, του αρέσει. Άφησε τοοοοον!"

 ‪#‎ΑυτοΜουΕλειπε‬‪#‎ΔιπλοΤοΚακο‬

Κάποια μέρα χτυπάει το δάχτυλο του στην σκάλα και μάτωσε λίγο. Εκείνη την ώρα ούτε που μου παραπονέθηκε, μετά που είδε το αίμα ήρθε να μου πει πως με κάτι λερώθηκε το δάχτυλο του- δεν έχει χτυπήσει πότε ξανά σε σημείο να βγάλει αίμα! Του εξήγησα, έκλαψε γοερά όταν του έβαλα το hansaplast, του το έβγαλα και η ιστορία τελείωσε. Ή έτσι νόμιζα. Το βραδάκι που κάναμε το μπάνιο μας, έτσι όπως καθόταν στα γόνατα παίζοντας μάλλον κάπως έγδαρε ή απλά  ακούμπησε την πληγή και φυσικά άρχισε να τσούζει και να πονάει. Κλαψουρίζοντας μου ζήτησε να βγει από το μπάνιο επειδή πονούσε.

-Τόσο πολύ πονάει καρδούλα μου; Ρωτάω απολαμβάνοντας το μικρό του δραματικό ξέσπασμα. Και μου απαντάει:
-Μαμά, πονάει...  1,3,5,8.... τοοοοσο πολύ πονάει....

‪#‎μάλιστα‬ ‪#‎πολύπραγματι‬‪#‎ΤωραΜπορειΚαποιοςΝαΜουΕξηγησειΠωςΕβαλεΣτοΜυαλοΤουΤονΠονοΣεΚλιμακα‬ ‪#‎ΕγωΜιαΦοραΔενΤουΤαΜαθαινωΑυτα‬

Παίζουμε πολύ συχνά με ελικόπτερα, μάλιστα είναι από τα αγαπημένα του παιχνίδια, ποτέ όμως δεν έτυχε να δούμε κάποιο αληθινό. Σήμερα στην παραλία πέρασε ένα από πάνω μας και έσπευσα να του το δείξω... 
-
"Πότε δεν έχω ξαναδεί ελικόπτερο μαμά... Είναι η πρώτη φορά..."‪

#‎ψυχημουομορφη

δώστε βάση που έχει παρκάρει το αυτοκινητάκι του... ;-) 

Του ζητάω να κάνει κάτι. Αρνείται. Επιμένω. Επιμένει και αυτός. 

-"Μήπως δεν μπορείς; " του λέω, ελπίζοντας η άτιμη μάνα να τον πιάσω στον εγωισμό...‪#‎πουτετοιατυχη‬ 
-"Όχι δεν μπορώ"  μου λέει, "είμαι ακόμα μικρούλης. Δεν φτάνω ακόμα το ταβάνι, βλέπεις;;" ‪

#‎βλέπω‬ ‪#‎φωςδενβλεπω‬

‬Έχουν περάσει μερικές μέρες αφότου χτύπησε, και  κάθε μέρα "έλεγχε" την πληγή του για να δει αν θα φύγει! Ξαφνικά έρχεται τρέχοντας και  ενθουσιασμένος: 

-" Έφυγε μαμά μου, το βαβά μου έφυγε " Αφού τον αγκαλιασα και του είπα μπράβο και πως του το είχα πει ότι θα φύγει, λέει: 
-" Ανυπομονουσα τοοοοσο πολύ! "‪

#‎ευαισθητομαιμουδιμουεσυ‬

Είναι τρεις μέρες πριν το πάρτι του και οι προετοιμασίες έχουν πάρει φωτιά.! Σε κάποια φάση δεν αντέχω άλλο και ξαπλώνω λίγο. "Για πέντε λεπτά" μονολογώ... Πέρασαν 5,10,15 λεπτά- καμιά ελπίδα να σηκωθώ.. 


-Ωχ εγώ γιατί ξάπλωσα τώρα μου λες; ρωτάω- ρητορικά η γυναίκα. 
-Ίσως επειδή είσαι κουρασμένη, ακούω τον τρίχρονο γιο μου να μου απαντάει... 

‪#‎μαθήματακυριολεκτικηςεννοιας‬

Έχουμε πάει βόλτα για ψώνια και κοιτάζω κάτι γυαλιά. Μου λέει με ύφος: 


-Έχεις γυαλιά μαμά. 
-Και εσύ έχεις τρένα, του απαντώ, μα δεν βλέπω να σταματάς να ζητάς και να κοιτάς! 
-Εγώ δεν έχω αρκετά τρένα, μου λέει. 
-Πόσα θες δηλαδή;ρωτάω 
-Πολλαααααααααααααα
‪
#‎κατάλαβεςμαμα‬ ‪#‎ΣτοΚοιταγμαΓυαλιωνΘαΜεινεις‬ ‪#‎ΘελειΤρεναΤοΠαιδι‬‪#‎Πολλααααα‬

Κάποιο πρωινό έχουμε εντελώς ξαφνικά- την ώρα που φεύγουμε από το σπίτι-  ένα αναίτιο ξέσπασμα, ξέρετε από αυτά τα μεγαλειώδη του τρίχρονου! Προσπαθούμε να το χειριστούμε, δεν θέλει να φορέσει τα παπούτσια, δεν θέλει να φύγει και ξυπόλυτος που του προτείνω, δεν θέλει να μπει στο αμάξι, δεν θέλει να δεθεί με την ζώνη στο κάθισμα, ξεσπάει χειρότερα μόλις του λέω πως ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να πάει κάπου χωρίς ζώνη, ξέχασε να πάρει ένα παιχνιδάκι, κλαίει- ποιο θέλει τον ρωτάμε "Τον Τόμας",  του φέρνουμε τον Τόμας πάλι κλαίει που φέραμε τον Τόμας, με τα πολλά ξεκινάμε έχοντας πάρει απόφαση πως απλά θα κλαίει. Μου ζητάει το νερό κλαίγοντας του το δίνω, πίνει σχεδόν με λυγμούς, σχεδόν πνίγεται. Το αφήνει και κάπως ηρεμεί. Λίγα δευτερόλεπτα μετά μου χαμογελάει με το πιο πλατύ χαμόγελο και μου λέει:

- Τώρα νιώθω καλύτερα. Πως γίνεται αυτό;;;;;

‪#‎ελαμουντε‬ ‪#‎εμείςπάλιόχι‬ ‪#‎ψυχεδέλειαααα‬

(πριν διηγηθώ αυτό να πω πως στην οικογένεια μας, μα και στους φίλους μας,  ο μόνος που καπνίζει είναι ο Παναγιώτης ‪#‎ωναι‬)

Έχουμε πάει θάλασσα αλλά φυσάει τόσο πολύ που δεν κάθεσαι και ο Δημήτρης Γεράσιμος σίγουρα δεν βουτάει αφού έχει κύμα! Με τα πολλά πάμε σε μια καφετέρια να πιούμε ένα καφέ με την άνεση μας. Το μαιμούδι χαζεύει. Κοιτάει επίμονα ένα ζευγάρι που κάθεται δίπλα μας, (οι οποίοι καπνίζουν και οι δυο) , και του τονίζω δυο φορές πως δεν είναι ευγενικό να κοιτάμε τόσο έντονα κάποιον. Με την τρίτη φορά που το κάνει και του κάνω πάλι παρατήρηση, γυρίζει με κοιτάει απορημένος και ρωτάει με ύφος φανερά σοκαρισμένο και μπερδεμένο:

-Κάνουν και οι γυναίκες τσιγάρο μαμά;;;;

‪#‎ενίοτε‬ ‪#‎κλαίω‬ ‪#‎ακόμα‬ ‪#‎ΕίδατεΤιΠρότυποΕίμαι‬ ‪#‎εεεε‬;;;

Έχει χαλάσει η σίτα στο πίσω μπαλκόνι και ένα απόγευμα έρχεται ο μάστορας να την φτιάξει. Σε κάποια στιγμή, βάζει τρυπάνι και ο Δημήτρης τρόμαξε πολύ! Τόσο, που σχεδόν έβαλε τα κλάματα και μετά ήθελε μόνο αγκαλιά. (φταίω εγώ διότι δεν τον προειδοποίησα). Το βραδάκι πριν κοιμηθούμε και συζητάμε τι έγινε όλη μέρα, αναφερθήκαμε και σε αυτό μιας και του ζήτησα πάλι συγνώμη που δεν τον προειδοποίησα και το ξέχασα. Με κοιτάει όλο παράπονο και μου λεει:

- Μα γιατί με ξέχασες; Εγώ τρόμαξα τόσο πολύ. Ποτέ ξανά δεν έχω τρομάξει τόσο πολύ...

‪

#‎συγνώμμηζωούλαμουουου‬ ‪#‎ενοχέςενοχέςενοχές‬

Ένα μεσημέρι είναι ο Παναγιώτης σπίτι οπότε βρίσκω την ευκαιρία να πάρω έναν υπνάκο. Μόλις με ξυπνάνε, (με αγκαλιές, φιλιά και καφέ έτοιμο δεν μπορώ να πω!), συνειδητοποιώ πως δεν βρίσκω το liposan μου! ‪#‎πανικός‬ Ρωτάω που είναι και αμέσως καταλαβαίνω πως αυτό το βρωμομαιμούδι μου το έχει κρύψει. Ο διάλογος που ακολουθεί:

-Δημήτρη, φέρε μου το liposan μου.
-Όχι, ΠΟΤΕ!
-Δημήτρη, σε παρακαλώ το χρειάζομαι.
-ΠΟΤΕ, ΠΟΤΕ, ΠΟΤΕ!
-Καλά δεν πειράζει ξέρω που είναι θα πάω να το πάρω, πάντα στην τραπεζαρία το κρύβεις.
-Όοοοχι, αυτή την φορά δεν θα το βρεις ΠΟΤΕ!
(κοιτάω, όντως δεν είναι στην συνηθισμένη μεριά)
-Έλα βρε αγάπη μου σε παρακαλώωωω..
-ΠΟΤΕ! Θα το βρεις το βράδυ που θα πας να πάρεις την πάνα μου!!

‪#‎χαχα‬ ‪#‎ΜαντέψτεΠοιαβρήκεΤοLiposanΤης‬ 

Οι αναρτήσεις αυτές είναι εμπνευσμένες πρωταρχικά από την υπέροχη Ασπασία και τους ξεκαρδιστικούς δεκάλογους της κόρης της Δάειρας, αλλά και από την αγαπημένη μου Γεωργία και τις πραγματικά μοναδικές ατάκες του γιου της Παύλου.  Κορίτσια σας ευχαριστώ για την έμπνευση!