Απωθημένα, στόχοι και όνειρα...σε αυτό το ταξίδι που λένε ζωή! Μια πρόσκληση/πρόκληση.. (Shabby Mommy)

Δύσκολα λέω όχι σε προ(σ)κλήσεις, και η συγκεκριμένη της γλυκιάς Μαρίας από αυτή την σχετικά νέα, μα τρομερά φινετσάτη και ρομαντική διαδικτυακή γωνίτσα, μου κέντρισε πολύ το ενδιαφέρον. 

Η Μαρία λοιπόν μας προ(σ)καλεί να αφιερώσουμε μια ανάρτηση για δέκα όνειρα/στόχους/απωθημένα που θα θέλαμε να έχουμε πραγματοποιήσει σε αυτό το ταξίδι που λένε ζωή...

Εύκολο. Από όνειρα, στόχους και απωθημένα άλλο τίποτα... Νομίζω πως η πρόκληση θα είναι να μείνω στα δέκα... Γιατί μπορώ με άνεση να σου βρω δέκα από το καθένα... Θα συμβιβαστώ με τρία απωθημένα, τρεις στόχους και τέσσερα όνειρα. Έτσι- επειδή τα όνειρα πρέπει πάντα να υπερτερούν... 

• Νομίζω πως το μεγαλύτερο μου απωθημένο είναι πως θα ήθελα να είχα πολλά αδέλφια. Όχι ότι η Σουλτάνα δεν κάνει για δέκα, μα ειλικρινά, είναι κάτι που μου λείπει πολύ, για αυτό και πάντα επιδίωκα με πείσμα στενές σχέσεις με τα πρώτα μου ξαδέλφια, αλλά και ισχυρές και μακροχρόνιες φιλίες. 
• Μάλλον από εκεί πηγάζει και το επόμενο απωθημένο μου που είναι μια μεγάλη, πολύτεκνη οικογένεια. Όνειρο που είχα από 8 χρονών παιδί, νομίζω πως έχω αρχίσει σιγά σιγά να αποδέχομαι πως δεν πραγματοποιούνται όλα τα όνειρα μας- τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που εμείς τα είχαμε κάνει εικόνα... 
• Έχω και ένα χαζό απωθημένο, πολύ επιφανειακό. Θέλω να καταφέρω για μια φορά στην ζωή μου να οδηγήσω σωστά τα αυτοκινητάκια στο λούνα παρκ αντί να γυρίζω γύρω από τον ίδιο μου τον εαυτό σαν σβούρα. Ξέρω πως αυτό είναι αδύνατον, συνεπώς ξέρω πια καλά, πως θα μείνει ακριβώς αυτό- ένα απωθημένο.

• Ο μεγαλύτερος στόχος της ζωής μου αυτή την περίοδο είναι να βρω τις ισορροπίες με τον εαυτό μου ώστε να τολμήσω μια ακόμα εγκυμοσύνη. Να σκεφτώ βαθιά μέσα μου αν τολμώ το ρίσκο, αν το θέλω τελικά πραγματικά, αν είναι η σωστή επιλογή για όλους μας. Δεν νομίζω πως μπορεί κανείς να καταλάβει την εσωτερική πάλη που βιώνω όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα... 
• Ο αμέσως επόμενος στόχος μου είναι να βρω την παλιά καλή Γιάννα- αυτή την κατά 30 κιλά ελαφρύτερη. Είμαι ήδη στα μειον 12 και συνεχίζω- κάποιες μέρες με τσαμπουκά, άλλες όμως απλά με δυσαρέσκεια και δυσκολία. Δεν είναι εύκολο, ξέρω όμως καλά ότι είναι απαραίτητο- όχι μόνο για λόγους υγείας- που είναι και οι πρωταρχικοί -μα και για λόγους εμφάνισης- ήρθε η ώρα να φορέσω επιτέλους εκείνο το ροζ τζιν που με τόση ματαιοδοξία ονειρεύομαι χρόνια τώρα!
• Αχ αυτή η γυμναστική- αχ αυτό το σώμα που δεν βοηθά. Βρίσκομαι σε αυτό το στάδιο της ζωής μου που αναγνωρίζω πια πως η γυμναστική- όσο και αν την σνόμπαρα χρόοοονια ολόκληρα- είναι τελικά το εισιτήριο μου για ένα πιο δυνατό σώμα- κάτι που χρειάζομαι απεγνωσμένα... Πρόκειται για έναν στόχο που κοιτώ πλέον κατάματα- αφού έχω ήδη αρχίσει να ψάχνω το κατάλληλο είδος γυμναστικής για εμένα και τα μυικά μου προβλήματα... 

Αχ αυτά τα όνειρα.. . Είναι τα αγαπημένα μου. Ο Παναγιώτης είναι πολύ ρεαλιστής, πολύ ειλικρινής, πόσες φορές του λέω ¨"Πες μου και κάνα ψεμματάκι, άσε με να ονειρεύομαι, πειράζει;;"  Και μετά μου λέει με συγκαταβατικό ύφος τύπου "του τρελού του λέμε πάντα ναι",  αυτό που θέλω να ακούσω- μα είναι ήδη αργά! Την φούσκα μου την έχει σκάσει! Εγώ όμως επιμένω. Και τα βράδια, λίγο πριν κοιμηθώ ή όταν πίνω το καφεδάκι μου χαζεύοντας τηλεόραση χωρίς στην ουσία να βλέπω, φυσάω και πάλι μια τεράστια πολύχρωμη φούσκα, μπαίνω μέσα και ονειροβατώ....

• Ταξίδια, ταξίδια και πάλι ταξίδια... (ταξίδια είπα;) Θέλω σαν τρελή να ξαναπάω Λονδίνο μα αυτή την φορά με τον άντρα μου και τον γιο μου. Θέλω να πάω και στην Disneyland στην Γαλλία και να μείνουμε μέσα εκεί, να βγούμε μόνο μια μέρα για να δούμε τον Πύργο του Αίφελ και να σεργιανίσω με παριζιάνικο αέρα στα στενά του Παρισιού ελπίζοντας να φάω την καλύτερη μπαγκέτα και το πιο βουτυράτο κρουασάν. Θέλω να επισκεφτώ το σπίτι του Elvis- την Graceland. Θέλω να επισκεφτώ την Σκοτία, την Αυστρία, την Ρωσία. Θέλω να πάω στους Αγίους Τόπους και την Κωνσταντινούπολη. Θέλω να πάω για σαφάρι στην Κένυα και να επισκεφτώ την χώρα/πόλη στην οποία γεννήθηκα. Θέλω να γυρίσω την Ελλάδα όλη, να μην αφήσω χωριό για χωριό, νησί για νησί. Τα ταξίδια είναι το απόλυτο όνειρο μου... 
• Έχω όνειρο να γράψω έστω ένα βιβλίο και να εκδοθεί. Είναι όνειρο από τα παλιά, τα καλά, αυτά που όσο και αν προσπαθείς να απωθήσεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου, πετάγονται και πάλι μπροστά σε ανύποπτες στιγμές και σε τσιμπάνε εκεί που πονάς. Θέλω αυτό το βιβλίο να αγγίξει έστω και μια ψυχή με τρόπο που δεν θα ξεχάσει ποτέ. 
• Θέλω να ασχοληθώ με παιδιά που έχουν ανάγκη. Όχι τώρα. Θέλω να το κάνω σε άλλο στάδιο της ζωής μου. Έχω τους λόγους μου. Θέλω όμως να βιώσω την αναδοχή παιδιού. Είναι κάτι που τριγυρίζει στο μυαλό μου αφότου χάσαμε το κοριτσάκι μας και δεν λέει να φύγει. Είναι όνειρο μου να τα καταφέρω κάποια στιγμή και να χαρίσω αγάπη και ένα σπιτικό σε ένα παιδί που το έχει ανάγκη. Νιώθω βαθιά μέσα μου με έναν ανεξήγητο τρόπο, πως τουλάχιστον ένα από τα παιδιά μου δεν θα το έχω γεννήσει εγώ...
• Ένα ακόμα μικρό- τοσοδούλικο- όνειρο που έχω, είναι να ανοίξει μια φορά ο Παναγιώτης το διαδίκτυο και- χωρίς να του το ζητήσω ή να του βάλω το πιστόλι στον κρόταφο- να διαβάσει μια ανάρτηση μου. Τυχαία, όποια να'ναι, δεν με νοιάζει. Και να γυρίσει το βράδυ και να με σοκάρει λέγοντας μου κάτι που θα με κάνει να καταλάβω πως έγινε το "θαύμα"! Έτσι να χαρώ και λίγο η δόλια η μαιμουδομάνα πως με διάβασε και αυτός του οποίου η γνώμη αξίζει περισσότερο από όλων... 

Μαράκι μου σε ευχαριστώ για αυτή την πρό(σ)κληση μέσα από την καρδιά μου. Χρειαζόμουν λίγη εσωτερική αναζήτηση μετά από τόση μαιμουδίαση τον τελευταίο καιρό λόγω του πάρτι μας!