Οι τρεις βέρες που φορώ στο χέρι...

Αχ αυτή η προωρότητα...

Την έζησα στο πετσί μου. Το άσχημο πρόσωπο της. Και πόσες ακόμα μανούλες; Αχ και να ξέρατε. Δεν ξέρετε. 

Αυτή την στιγμή που μιλάμε κάποια μανούλα ξενυχτάει με μάτια μαύρα και μούσκεμα από το κλάμα έξω από μια μονάδα εντατικής νεογνών, λαχταρώντας λίγα λεπτά με το μωρό της που τόσο βίαια και πρόωρα αποκόπηκε από αυτή και το σπιτικό που με τόση, (πόση Θεέ μου) προσπάθεια του είχε φτιάξει. Κάποια μανούλα προσεύχεται, (πόσο προσεύχεται Θεέ μου), να πάρει το μωράκι της σπίτι. Γερό. Δυνατό. Ζωντανό. 

Μην σοκάρεστε. Αυτό είναι το πρόσωπο της προωρότητας. 

Κάποια μανούλα θέλει απλά να ξυπνήσει από αυτόν τον εφιάλτη. Να χαιδέψει την κοιλιά της και να νιώσει την ζωή να κινείται μέσα της. Όχι το απόλυτο κενό. Μια μανούλα θέλει να ξαναείναι έγκυος. Θέλει να της τηλεφωνούν για να ευχηθούν "Να σας ζήσει¨ και να μην σκέφτεται πόσο αντιφατική ακούγεται αυτή τη ευχή... Πόσο ουσιώδης και ειλικρινής. Τόσο που της τρυπάει τα κόκαλα. 

Θέλει να πει ευχαριστώ με χαμόγελο, μα δεν μπορεί. Το έχει χάσει. Μόνο ρυτίδες αγωνίας. Μόνο ατονία στην φωνή. Σοκ. Ακόμα να το πιστέψει. Είχε ακόμα 14 εβδομάδες μπροστά της...  

Δεν είναι έτοιμη. Το μωρό της τόσο μικρό που την σοκάρει. Πως μπορεί ένα τόσο μικρό πλασματάκι να έχει τόση δύναμη; Της δίνει και της ίδιας. Ρουφάει από την δική του δύναμη. Τρομάζει στην προοπτική να πάψει να έχει αυτή την πηγή δύναμης. 

Πανικοβάλλεται στην προοπτική να πάψει να έχει μωρό- έστω και σε θερμοκοιτίδα. 

Αν σας έλεγα μια κουβέντα που μου είχε πει ο Παναγιώτης όταν χάσαμε το δεύτερο μωρό μας, το γιο μας, θα σοκαριζόσασταν. Πόσο όμως ματωμένη αλήθεια κρύβει Θεέ μου. Πόση λαχτάρα να κρατήσεις το μωρό σου κοντά σου με κάθε κόστος... Ακόμα και αν το κόστος είναι η ίδια η τρέλα.... 

Εγώ λοιπόν φοράω τρεις βέρες στο χέρι μου. Μια για τον γάμο μου και μια για κάθε αγγελούδι που αποχωρίστηκα πρόωρα. Νιώθω με αυτό τον, ανόητο ίσως τρόπο, να τα έχω πάντα κοντά μου. Ακόμα και τις μέρες που η ανθρώπινες αδυναμίες μου δεν με αφήνουν να τα νιώθω ψυχικά και πνευματικά. Δεν ξέρω γιατί και πως και έχω πάψει πια να αναρωτιέμαι. Συμβιβάστηκα. Αποδέχτηκα. Αγάπησα τις πληγές μου. Τις χάιδεψα και τις ομόρφυνα. Τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. 

Κάντε μου όμως μια χάρη. Για κάθε μανούλα εκεί έξω που αυτή την στιγμή παλεύει με την ίδια την ζωή. 

Φιλήστε τα παιδιά σας. Αγκαλιάστε τα σφιχτά. Μην τους στερείτε την αγκαλιά σας για κανένα λόγο. Χαμογελάστε τους και πείτε τους πόσο χρώμα έδωσαν στην ζωή σας. Μην μιζεριάζετε με ανούσια πράγματα, μην αναλώνεστε σε αγωνίες χωρίς ουσία. Μην φωνάζεται "μη" όλη την ώρα. Χαρείτε την φασαρία, την ακαταστασία, τις φωνές... Την ζωή...

Γιατί κάπου μια μανούλα παλεύει ακριβώς για αυτά. Παλεύει για τα αυτονόητα. Παλεύει για την ίδια την ζωή. Γιατί κάπου μια άλλη μανούλα λαχταράει ακριβώς αυτά. Γιατί παλεψε και ήρθε αντιμέτωπη με τον θάνατο και την σιωπή του...