Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2016

Σκέψεις και αναμνήσεις που με αφοπλίζουν....

Μόλις χθες συνειδητοποίησα πως από αυτά τα τρία χρόνια που ζω με το μαιμούδι μου, από όλες αυτές τις μοναδικές στιγμές που μοιραζόμαστε - ο ίδιος πιθανότατα δεν θα έχει καμία απολύτως ανάμνηση... 

Συνειδητοποίησα πως οι αναμνήσεις του θα αρχίσουν να "μένουν" για το υπόλοιπο της ζωής του πιθανότατα στα τέσσερα και ίσως και αργότερα... Και ξαφνικά σκέφτηκα. Αν κάποιος τον ρωτήσει, "Ποια είναι η πρώτη ανάμνηση που έχεις με την μητέρα σου;" , άραγε τι θα σκεφτεί; Ποια θα είναι αυτή η ανάμνηση; 

Και μετά σαν τρένο που δεν έχει φρένα σε κατηφόρα, η σκέψη μου περιπλανήθηκε στις δικές μου πρώτες αναμνήσεις...Ποιες είναι αυτές;;; Από χθες έχω στύψει το μυαλό μου να θυμηθώ... 

Θυμάμαι πολύ καλά ποια είναι η πρώτη μου ανάμνηση με την αδελφή μου. Ήμασταν ακόμα στην Αφρική και υποθέτω ήμουν δυο χρονών, μιας και  η μητέρα μου λέει πως τότε έκοψα την πάνα, και αυτό που θυμάμαι είναι να έχω ατύχημα λίγο πριν βγούμε από το σπίτι για βόλτα. Θυμάμαι ότι στεναχωρήθηκα πολύ γιατί λέρωσα το αγαπημένο λούτρινο λαγό της Φωφώς. Και παρόλα αυτά την θυμάμαι- μόλις έξι χρονών παιδάκι- να με αλλάζει μόνη της, να με παρηγορεί και να με βεβαιώνει πως θα το πλύνουμε τον λαγό και δεν πειράζει. Είναι μια ευχάριστη ανάμνηση...

Προσπαθώ λοιπόν, να θυμηθώ ποιες είναι οι πρώτες αναμνήσεις που έχω με τους γονείς μου... Και λέω προσπαθώ διότι δεν θέλω να επηρεαστώ από φωτογραφίες με τις οποίες  πάντα  είτε νομίζεις ότι θυμάσαι, είτε όντως σε βοηθούν να θυμηθείς γεγονότα. Όχι. Προσπαθώ να θυμηθώ την πραγματική πρώτη μου ανάμνηση. 

Και πραγματικά κολλάω... Και σκέφτομαι, σκέφτομαι, σκέφτομαι... Γιατί δεν είναι εύκολη αυτή η διαδικασία; 

Και τελικά θυμάμαι... (ή νομίζω ότι θυμάμαι;..) 

Η πρώτη ανάμνηση με την μητέρα μου είναι και πάλι στην Αφρική- όπου ήμασταν επίσκεψη στους συγγενείς μας και ξαφνικά ανέβασα πολύ πυρετό. Θυμάμαι έντονα την ανησυχία της και την αγωνία της μέχρι να φτάσουμε στο νοσοκομείο.  Είναι δυσάρεστη ανάμνηση. 

Όχι όμως όσο δυσάρεστη είναι τελικά η πρώτη ανάμνηση από τον πατέρα μου. Και πάλι στην Αφρική όπου είχα φάει πολύ ξύλο επειδή είχα σκίσει το τετράδιο μουσικής της Φωφώς. Και αμέσως μετά θυμάμαι τις αγκαλιές, τα παιχνίδια και τα φιλιά των ενοχών, που τόσο καλά αναγνωρίζω πια σαν μάνα και ας μην έχω χτυπήσει έτσι ποτέ τον Δημήτρη Γεράσιμο... Ωστόσο η ανάμνηση παραμένει -και αυτή-δυσάρεστη. 

Και δεν σοκάρομαι. Γιατί μπορεί να είμαι απόλυτα το κορίτσι του μπαμπά και χόρτασα πολύ πολύ αγάπη και επιβεβαίωση από τον πατέρα μου, αλλά για χρόνια τον φοβόμουν. Δεν σοκάρομαι με την μητέρα μου γιατί ακόμα και σήμερα το κυρίαρχο συναίσθημα που σου βγάζει είναι το άγχος και η αγωνία της και ακόμα μου προκαλεί δυσαρέσκεια αυτό. Δεν σοκάρομαι φυσικά ούτε με την αδελφή μου που συνήθως έχει την ικανότητα να παίρνει μια άσχημη ανάμνηση και να στην μετατρέπει σε όμορφη ή έστω αισιόδοξη... 

Η αφύπνιση όμως που ακολουθεί όλο αυτό τον παραλογισμό σκέψεων είναι αφοπλιστική. 

Είναι λίγα τα χρόνια που θα είμαστε το Α και το Ω στις ζωές των παιδιών μας. Ακόμα πιο λίγα αυτά τα πρώιμα χρόνια που- καλώς ή κακώς- είτε τα θυμόμαστε είτε όχι, μας διαμορφώνουν, μας "πλάθουν" , μας εξοπλίζουν... Η ίδια η ζωή είναι...λίγη. Και επικίνδυνα εύθραυστη. Οπότε....

Τι είναι αυτό που θέλουμε να θυμούνται τα παιδιά μας από εμάς; 

Από την εμπειρία της δικής μου ζωής ως τώρα, θυμάμαι φυσικά στιγμές και καταστάσεις μα περισσότερο θυμάμαι αισθήσεις, μυρωδιές και το κυριότερο συναισθήματα. Μια δυσάρεστη στιγμή μπορεί να γίνει ευχάριστη από εμάς τους ίδιους και την αύρα που θα έχουμε, από την στάση μας, από τα λόγια μας... 

Και επειδή όπως έχει πει ο λατρεμένος μου Ντίκενς, παραφράζοντας τον- πως δεν θυμόμαστε τα γεγονότα όπως έγιναν, μα όπως εμείς τα βιώσαμε- σήμερα, περισσότερο και από "χθες", συνειδητοποιώ το μέγεθος της ευθύνης που φέρω. 

Συνειδητοποιώ πως τώρα είναι η ευκαιρία μου- τα έχω ξαναπεί. 

Γιατί εγώ θέλω- αν ποτέ ρωτήσουν τον γιο μου ποια είναι η πρώτη ανάμνηση του από εμένα- ακόμα και αν δυσκολεύεται να θυμηθεί κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό, να γεμίζει το μυαλό του και η καρδιά του με μια αύρα γεμάτη χαμόγελο, αισιοδοξία, ασφάλεια, γαλήνη. 

Και ξέρω, ξέρω πολύ καλά, πως θα με αγαπάει- όπως εγώ αγαπάω τους γονείς μου με κάθε κύτταρο της ύπαρξης μου. Όπως ξέρω πως, εκ των πραγμάτων, η οπτική των κοινών μας αναμνήσεων θα είναι διαφορετική. Το ξέρω αυτό. 

Θέλω όμως, ακόμα και με διαφορετική οπτική, η ανάμνηση να μας κόβει την ανάσα. 

Όπως χθες. Που ενώ ήμουν μέσα στο αυτοκίνητο δίνοντας στο μαιμούδι μου λίγο πολύτιμο χρόνο να κοιμηθεί που το χρειαζόταν- στην ίδια ακριβώς θέση, την ίδια ακριβώς ώρα- έβλεπα δυο εντελώς διαφορετικές εικόνες. 

Μου έκοψαν όμως και οι δυο την ανάσα... 



8 σχόλια:

  1. Ακόμα μία φορά είσαι στο μυαλό μου....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι μας έχει πιάσει όλες;;;
    Οι σκέψεις σου ένα τρένο που τα βαγόνια του δε τελειώνουν... το ενα τραβάει το άλλο... Για να είμαι ειλικρινής ποτέ δεν είχα σκεφτεί τόσο βαθιά το θέμα των αναμνήσεων...
    Θεωρώ πάντως πως είμαστε εκείνοι που δημιουργούμε τις αναμνήσεις στα παιδιά μας. Κι εγώ θέλω να είναι έντονες! γεμάτες από συναισθήματα! Ξέρω τα λέω μπερδεμένα αλλά και μέσα μου έτσι τα 'χω...
    Η φωτογραφία σου έχει να πει τόσο μα τόσα πολλά ρε Γιάννα!!!! (αν ποτέ τη χρειαστώ μου τη δανείζεις;;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εννοείται πως όχι μόνο στην δανείζω μα ανυπομονώ να δω τι έχει να πει μέσα από τα δικά σου μάτια... Δεν ξέρω. Νομίζω πως αν δεις την μητρότητα σε όλο της το μεγαλείο, το τρένο με τα βαγόνια, είναι αναπόφευκτα... Είναι τέτοιο το μεγαλείο, τέτοια η ευθύνη... Σε φιλώ γλυκά..

      Διαγραφή
  3. Με στιγματισε η φωτογραφία αλλά κ η φράση" λίγα τα χρόνια που θα είμαστε το Α και το Ω στις ζωές των παιδιών μας".Αν και δε θα έπρεπε, με πληγώνει, με στεναχωρεί αποδεικνυοντας πόσο εγωκεντρικα οντα είμαστε οι άνθρωποι. Αυτές τις σκέψεις κάνω κ γω τόσο εντονα αφού ο γιος μ έκλεισε τα τρια.Γρήγορα η αναρτηση σου με συνεφέρει κ σε ευχαριστώ. Αυτά τα ..λιγα χρονια θα προσπαθήσω να τα γεμίσω άφθονες καλες αναμνήσεις θ...
    !
    Σε φιλώ γλυκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είμαστε. Αυτή είναι μια δυσάρεστη αλήθεια. Εγωκεντρικα χωρίς την πολυτιμοτητα του να αγαπάς βαθιά τον εαυτό σου- γιατί έτσι αγαπάς βαθιά και όλους τους άλλους - όχι μόνο επιφανειακά πράγματα. Έτσι δεν είναι; Σκέψου. Πόσο ελάχιστα τα Σαββατοκυριακα να το θέσω έτσι, που θα είμαστε το κέντρο του κόσμου τους;;; Οφείλουμε να αξιοποιουμε στο μέγιστο την κάθε στιγμή! Φιλιά πολλά πολλά!

      Διαγραφή
  4. Υπέροχη ανάρτηση με μεγάλες αλήθειες!
    (προσπάθησα κι εγώ να θυμηθώ τις πρώτες μου εικόνες, μα δεν....
    Έχεις απόλυτο δίκιο, αυτό που περισσότερο έχουμε μέσα μας είναι συναισθήματα!
    Πολλά φιλιά!
    Αριστέα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καταρχάς, πόσο χαίρομαι που σε βρίσκω εδώ! Αυτή είναι η αλήθεια... Η αίσθηση που αφήνεις πίσω σου- αυτό μένει... Σε φιλώ γλυκά...

      Διαγραφή

Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...