Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016

Το χωριό μου....

Το χωριό μου δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Μια πεδιάδα είναι, αρκετά κοντά στην μόνιμη κατοικία μου, με είκοσι σπίτια όλα και όλα, μια εκκλησία, ένα νεκροταφείο και ούτε ένα καφενείο. 

Είναι όμως το δικό μου χωριό. Αυτό στο οποίο πέρασα τις πιο όμορφες μέρες της παιδικής μου ηλικίας. Στα είκοσι αυτά σπίτια ζουν άνθρωποι που τους γνωρίζω μια ζωή. Στην εκκλησία του παντρεύτηκα και στο νεκροταφείο του έχω αποχαιρετήσει πολλά αγαπημένα πρόσωπα. Καφενείο δεν μας χρειάζεται, οι πόρτες μένουν ανοιχτές και πάντα κάποιος θα σε φιλέψει καφέ αν θες. 

Σε αυτό το χωριό γνώρισα για πρώτη φορά τον παππού μου και την γιαγιά μου. Σε αυτή την αυλή γνώρισα τα ξαδέλφια από την πλευρά της μητέρας μου- κάτι ζεστά και ατελείωτα καλοκαίρια που την γεμίζαμε με τις φωνές μας και τα παιχνίδια μας. Σε αυτό το χωριό πήγα πρώτη δημοτικού με δασκάλα την ίδια μου την θεία. Σε αυτό το σχολείο ερωτεύτηκα για πρώτη φορά ένα ντροπαλό και τόσο γλυκό αγόρι. 

Κάτω από τον τεράστιο πλάτανο του παππού ονειρεύτηκα πολλές φορές την ζωή μου. Διάβασα ατελειώτα κόμιξ και βιβλία. Δίπλα στο πηγάδι και την στέρνα έφτιαξα πολλά κάστρα στην άμμο. Παρακάλεσα πολλές φορές την γιαγιά μου να βουτήξω μέσα στο νερό της. Δεν με άφησε ούτε μια φορά. 







Στο κοτέτσι του μάζεψα πολλά φρέσκα αυγά. Κάποιες φορές ακόμα καυτά. Φοβήθηκα μα και σεβάστηκα την κλώσα που σε ακολουθούσε απειλητικά με το βλέμμα της μη τύχει και της πειράξεις τα αυγά της. Σήκωσα την μικρή μου ξαδελφή από κάτω και την πήρα αγκαλιά να την παρηγορήσω όταν της επιτέθηκε χωρίς λόγο ο κόκορας. 

Στο επιβλητικό του κατώι- το πρώτο μισογκρεμισμένο πια σπίτι του παππού μου- πολλές φορές μπήκα αθόρυβα, λες και έμπαινα σε χώρο ιερό, νυχοπατώντας και κρατώντας την γιαγιά μου από τη ποδιά της για να βάλουμε λάδι στο λαδικό. ( τι ιεροτελεστία και εκεί- τι μυρωδιές- πόσο σεβασμό διδάχθηκα για τα "αυτονόητα"). 

Στον στάβλο του, πόσες ώρες πέρασα. Ναι, Μέσα στα άχυρα και εγώ, να χαζεύω με δέος τα κατσικάκια και να κάθομαι υπομονετικά- να ξεροσταλιάζω με τις ώρες- σε ένα τελάρο μέχρι να με εμπιστευτούν και να με πλησιάσουν μια σταλιά. Να τα χαιδέψω έστω και ένα δευτερόλεπτο για να τρέχω μετά στην γιαγιά μου και να παρακαλάω με κλάματα να μην τα σφάξουν, να τα αφήσουν να ζήσουν. 

Σε αυτή την αυλή- την αυλή των παιδικών μου χρόνων- λάτρεψα μια κουζίνα εξωτερική μια σταλιά. Από το πλαινό της παραθύρι έβλεπα την γιαγιά μου να τηγανίζει, να μαγειρεύει, να τρέχει αλαφιασμένη. Από την μικρή του ρωγμή -που σαν να υπήρχε από πάντα- έβγαιναν οι λαχταριστές μυρωδιές των φαγητών της γιαγιάς μου. Φαγητά απλά, που απαιτούσαν ένα μόνο σκεύος και δυνατή φωτιά στο γκάζι- μα φαγητά που γιάτρευαν την ψυχή. Πάντα να λαχταράω να αφήσω την ξύλινη πόρτα της ορθάνοιχτη, να ξεχυθεί η μαγεία της έξω, πάντα η γιαγιά να φωνάζει να την κλείσω μη μπουν μέσα γάτες. 





Σε αυτό το χωριό περπάτησα πολλές φορές μέχρι την εκκλησία ή μέχρι το σχολείο. Πολλές φορές πήρα τις ξαδέλφες μου, την μικρή εγώ από το χέρι και μπροστά μου την μεγάλη να κρατάει την μεσαία από το χέρι για να πάμε στην αυλή της εκκλησίας- δίπλα ακριβώς από το κοιμητήριο- να μιλήσουμε ώστε να μας ακούει και ο παππούς όταν πια δεν ήταν μαζί μας... Σε αυτούς τους δρόμους άπειρες φορές περπατήσαμε με την γιαγιά μου για να πάμε το πρωί τα ζωντανά να βοσκήσουν και το απόγευμα για να τα φέρουμε πίσω στον στάβλο. 

Σε αυτό το σπίτι- στο χωριό μου- έφαγα, γέλασα, έκλαψα, τσακώθηκα, δέθηκα, αποκοιμήθηκα, έζησα, τόσες μέρες από την ζωή μου. Σε αυτό το σπίτι, η πόρτα της κουζίνας ήταν πάντα κλειστή γιατί έμπαζε κρύο και το μπάνιο ήταν δυο βήματα έξω από την πόρτα στο σαλόνι. Τα πρώτα χρόνια η γιαγιά ζέσταινε νερό- για να κάνουμε μπάνιο- στην μαντεμένια σόμπα και όμως δεν κρύωσα ποτέ. Σε αυτό το σπίτι οι κουρελούδες πλάκωναν η μια την άλλη και τα υφαντά τα καλά τα προσέχαμε σαν τα μάτια μας. Ο νεροχύτης ήταν από μάρμαρο και η γιαγιά μου έπλενε τα πιάτα με χειροποίητο σαπούνι. 

Σε αυτή την εξωτερική βρύση, στην αυλή του χωριού μου, πλύναμε δεκάδες εντόσθια για μαγειρίτσες πασχαλινές. Πλύναμε δεκάδες χόρτα και λαχανικά. Σε αυτή την εξωτερική βρύση κάθε άνοιξη δεν μπορούσα να πλησιάσω από τις μέλισσες που γυρόφερναν την πασχαλιά που βρισκόταν πίσω της. 





Τώρα, το σχολείο έχει κλείσει από χρόνια. Η εκκλησία κατέρρευσε σχεδόν και είναι και πάλι υπό κατασκευή χάνοντας από την ομορφιά της. Κάτω από τον πλάτανο στην αυλή του χωριού μου, υπάρχει ένα παχύ χαλί από ξερά φύλλα. Η στέρνα είναι γυμνή και άδεια. Το πηγάδι σχεδόν καμουφλαρισμένο από τα φύλλα και αυτό. Το κοτέτσι άδειο. Το πλαϊνό παραθύρι κρύβει μόνο σκοτάδι τώρα πια και η ξύλινη πόρτα είναι μονίμως κλεισμένη. Το κατώι ερημωμένο, η πόρτα του σχεδόν σαπισμένη. Η εξωτερική η βρύση πνιγμένη από τα φύλλα της πασχαλιάς... Το σπίτι- ανακαινισμένο μα άδειο- δεν θυμίζει σε τίποτα το γεμάτο ζεστασιά και αγάπη σπιτικό της γιαγιάς μου. Το πορτόνι μόνιμα κλειστό... 

Η ζωή όμως συνεχίζεται... Και κρυφοκοιτάει πίσω από αυτό...




Η γιαγιούλα μου είναι ακόμα εδώ. Μπορεί να επιστρέφει σαν επισκέπτης στο ίδιο της το σπίτι- μα είναι εδώ. Εμείς είμαστε ακόμα εδώ. Και με μια νέα, φρέσκια γενιά να ακολουθεί ήδη. Αυτόν το καφέ ακόμα μπορείς να τον πιεις αν το θες, σίγουρα με μια βόλτα κάποιος θα σε φιλέψει. Τα φυτά παλεύουν, επιμένουν να μείνουν ζωντανά παρά της εγκατάλειψη. Μπορεί οι περισσότερες φωνές να έχουν σιγάσει, παρουσίες να έχουν χαθεί, εγώ όμως επιμένω. 

Επιμένω να κρατήσω ζωντανές τις αναμνήσεις αυτού του σπιτιού, αυτής της αυλής, αυτού του χωριού. Επιμένω να πίνω τον καφέ μου εκεί ακόμα και αν κάθομαι δίπλα σε ένα χαλί από πεσμένα φθινοπωρινά φύλλα. Επιμένω να θυμάμαι τις όμορφες στιγμές και αυτές να διηγούμαι στο παιδί μου. Επιμένω να του διδάξω πως ακόμα και αν το θέλει μόνο αυτός, η ζωή μπορεί να επανέλθει. Οι αναμνήσεις να πληθύνουν. Να γίνουν δίκες του, προσωπικές. 

Άλλωστε ξέρει ήδη. Ο τρίχρονος γιος μου πολλές φορές με διδάσκει αντί να τον διδάξω. "Να ποτίσω θέλω μαμά. Τα λουλούδια της γιαγιάς στο χωριό σου, μπορώ;"  




Αν μπορείς λέει... Όλα πότισε τα αγόρι μου....  Δεν άφησε ούτε γλάστρα.... Ακόμα και αν το λουλούδι ίσα που φαινόταν μέσα από τις πρασινάδες... Πότισε αγόρι μου και εγώ θα επιστρέφω πάντα εδώ. Στην αυλή των παιδικών μου χρόνων. Γιατί τα παιδιά συνήθως μεγαλώνουν τα καλοκαίρια και εγώ το μεγαλύτερο μέρος των καλοκαιριών μου το πέρασα σε αυτή.  Εδώ μεγάλωσα σχεδόν. Κόβοντας μπουμπούκια από αυτά τα λουλούδια που τώρα εσύ θες να ποτίσεις. 

Θα επιστρέφω πάντα εδώ ακόμα και αν το χαλί των πεσμένων φύλλων είναι τόσο παχύ που σε προκαλεί να ξαπλώσεις πάνω του. θα επιστρέφω και θα σου λέω τις ιστορίες μου. Έτσι. Για να κατανοήσεις, έστω και λίγο, πως από εκείνο το μικρό, ισχνό και σχεδόν αναιμικό κοριτσάκι που ντρεπόταν και την σκιά της, έγινα η γυναίκα και μητέρα που τώρα εσύ γνωρίζεις...









14 σχόλια:

  1. Πολύ όμορφη και τρυφερή ανάρτηση Γιάννα μου!! Το ίδιο ακριβώς νιώθω για το χωριό μου, στο οποίο γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και ερωτεύτηκαν οι γονείς μου..Όσα χρόνια και αν περάσουν, όσα χιλιόμετρα και αν με χωρίζουν από αυτό πάντα εκεί θα θέλω να γυρίζω!τα λόγια σου μου ζέσταναν την καρδιά και μου προκάλεσαν νοσταλγία για το δικό μου χωριουδάκι..καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ χαίρομαι Εύη μου... Τι όμορφο να το έχουμε αυτό, ναι; Σε φιλώ γλυκά!!!

      Διαγραφή
  2. Καλημέρα ψαράκι μου καλό! οι ριζες μας που τόσο σοφά συντηρείτε οικογενειακώς είναι η ζωή μας σωστά?
    Υ.Γ. Είσαι έτοιμη για να γράψεις να εκδώσεις το πρώτο σου μυθιστόρημα κ εγώ πρώτη να το αγοράσω!!!φιλια πολλα
    ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ απο την φθινοπωρινή Αθήνα -Μαρία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ μωρέ τι γλυκό σχόλιο και άργησα και να το δω.... Σε ευχαριστώ τοοοοοσο πολύ αν και νομίζω αργω ακόμη! Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου όμως για την ψήφο εμπιστοσύνης! Μια μεγάλη αγκαλιά!

      Διαγραφή
  3. αχ βρε Γιαννα μου ποσο με συγκινησες και μου θυμισες το χωριο μου... Τετοιες ομορφες αναμνησεις εχω κι εγω.. αλλα ευτυχως το χωριο μου - και ταδυο χωρια δηλαδη- ειναι ακομα γεμάτα ζωη!! πολλα πολλα φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ χαίρομαι για σένα Ελπίδα μου, και έτσι να μείνουν σου εύχομαι! Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  4. Κλαίω σήμερα.Οι αναμνήσεις σου σε κάποια σημεία μοιάζουν ανατριχιαστικά με τις δικές μου.Μόνο που εσύ μπορείς και επισκέπτεσαι το σπίτι των παιδικών σου χρόνων και η γιαγιούλα σου ζει.Μυρωδιές, εικόνες, συναισθήματα, τι μου έκανες σήμερα...Μου λείπουν ΌΛΑ αυτά και πιο πολύ η γιαγιά.Θυμήθηκα την εικόνα της να μαγειρεύει στο κουζινάκι μπροστά στο παράθυρο....Ζήσε τη γιαγιά σου όσο μπορείς ακόμα...Μπράβο σου για όσα μοιράζεσαι μαζί μας.Η γραφή σου συγκλονιστική.Δήμητρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για το υπέροχο σου σχόλιο. Αγγιξες την ψυχή μου... Σου στέλνω μια τεράστια αγκαλιά για όλα όσα σου λείπουν...

      Διαγραφή
  5. Νομίζω αυτό το κείμενο μόλις έγινε ένα από τα αγαπημένα μου!!! Πόσο νοσταλγώ ώρες ώρες αυτές τις μέρες από τα παιδικάμου χρόνια, και πόσο στεναχωριέμαι όσο βλέπω τους ανθρώπους που κάποτε στα παιδικά μου μάτια ήταν τόσο δυνατοί, τώρα να φεύγουν από κοντά μας ή να είναι εξαρτημένοι από κάποιον. Πόσα θυμήθηκα πάλι διαβάζοντας το κείμενο σου...Μακάρι να καταφέρω και εγώ να προσφέρω στο παιδί μου και στα ανίψια μου λίγο από αυτή την μαγεία των δικών μας παιδικών χρόνων. Μακάρι κάποια μέρα να διαβάζουν ένα τέτοιο τρυφερό κείμενο και να έχουν τις ίδιες γλυκόπικρες σκέψεις...
    Φιλιά πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τι συγκίνηση ηταν αυτη βραδιάτικα..να εισαι καλα Γιαννα!!μου λείπουν τοσο πολυ εκείνα τα χρονια και η γιαγιάκα μου η γλυκιά..καθε βραδυ παρακαλάω να δω μια ανοιξιάτικη μέρα στο χωριουδάκι μου στον ύπνο μου..τιποτα δεν ειναι το ίδιο πια δυστυχως...να εχει ο θεός καλα όλους τους ανθρώπους και ιδιαιτέρως τις γιαγιάδες που μεγαλώνουν τα εγγόνια τους με τόσες όμορφες στιγμές και τους γεμίζουν στη πάροδο των χρόνων με γλυκα συναισθήματα!αθανατη Ελλάδα με τις δεμένες οικογένειες!!υγεια και φιλια σε όλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γλυκιά ανώνυμη φίλη, εγώ ευχαριστώ για το όμορφο και τόσο συγκινητικό σχόλιο... Έστω και με καθυστέρηση... Σε φιλώ γλυκά...

      Διαγραφή

Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...