Πως η απώλεια διαμόρφωσε την μητέρα που είμαι σήμερα...

Δεν νομίζω πως ο κόσμος συνειδητοποιεί πόσο σε διαμορφώνει η απώλεια του μωρού σου-όχι μόνο ως άνθρωπο γενικότερα-  μα το βασικότερο ως γονέα. 

Όταν ο Δημήτρης Γεράσιμος ήταν μόλις λίγων ημερών δυσκολευόμουνα να τον δώσω σε άλλη αγκαλιά πέραν του Παναγιώτη.   Αυτό κράτησε σχεδόν έξι μήνες. Πραγματικά, μέχρι να τον ξανακρατήσω στα χέρια μου σχεδόν ένιωθα μισή, μου κοβόταν η ανάσα. Δεν ήταν ότι φοβόμουν κάτι- ήμουν παρούσα- ήταν που πολύ απλά ένιωθα... πραγματικά μισή. Ο ομφάλιος λώρος ήταν ακόμα εκεί- δυνατός και με παλμό-με το ένστικτο μου να με προστάζει να μην χάνω την παραμικρή ευκαιρία να είμαι όσο πιο κοντά γίνεται στο μωρό μου. 

Τις πρώτες δυο βδομάδες δε, που γυρίσαμε σπίτι, τόσο ο Παναγιώτης όσο και εγώ, ήμασταν κυριολεκτικά άυπνοι, κάνοντας εναλλάξ βάρδιες για να κλείσουμε λίγο τα μάτια μας, μιας και ο φόβος πως θα τον χάσουμε και αυτόν ήταν διάχυτος. Όταν ηρεμήσαμε λίγο και αρχίσαμε να κοιμόμαστε, εγώ πάντα πεταγόμουν ανά μια ώρα- για μήνες- ώστε να δω πως όλα είναι καλά. Πως το παιδί αναπνέει. 

Παράλληλα όμως με τις φοβίες που μου έδωσαν οι απώλειες μου, μου έδωσαν και μια εξαιρετική γνώση. Πως το παιδί μου δεν μου ανήκει. Ανήκει στον ίδιο και στην ζωή του. Ανήκει σε όποιον "κάνει κουμάντο" εκεί πάνω. (για μένα είναι ο Θεός). Έμαθα, με τον οδυνηρό τρόπο φυσικά, πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Πως κάθε στιγμή είναι πολύτιμη. Πως η ουσία είναι η αίσθηση που αφήνουμε πίσω μας. Οι στιγμές που μοιραστήκαμε. Η ποιότητα σε αυτές. Μα και η ποσότητα. 

Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την επίκτητη ικανότητα του κάθε γονέα να "διαβάζει" τις ανάγκες του δικού του παιδιού, με έκαναν την μητέρα που είμαι σήμερα. 

Γιατί το δικό μου παιδί έχει την σφραγίδα από δυο απώλειες. Μπορεί να μην γνώρισε τα αδέλφια του, μπορεί ακόμα να μην έχουμε μιλήσει ολοκληρωμένα για αυτά, μπορεί να μην έχει νιώσει λεπτό μιζέριας από εμάς ή δυστυχίας από το πρώτο λεπτό που γεννήθηκε... 

Όμως μεγάλωσε μέσα σε μια μήτρα για εννιά μήνες, μια μήτρα που μόλις τα προηγούμενα χρόνια είχε φιλοξενήσει και άλλες ζωές. Ένιωθε τους χτύπους της καρδιάς μιας μητέρας που αγωνιούσε φριχτά για το αν θα πάνε όλα καλά. Πέρασαν δεκάδες γιατροί πάνω από αυτή την κοιλιά, μιλώντας "ξεδιάντροπα μπροστά του" για τις δυσκολίες, τις απώλειες, κάνοντας πολλάκις την μητέρα του να κλαίει. Άκουσε γιατρούς να ζητάνε από την μητέρα του να υπογράψει χαρτιά πως αν η ίδια πεθάνει είναι με δική της ευθύνη. Ένιωθε τις τέσσερις ενέσεις ημερησίως στην κοιλιά της. Άκουσε άπειρες φορές την μητέρα του να εξομολογείται τις αγωνίες της, ένιωσε πολλές φορές την ευλογία της ευχής του εξομολόγου μα και των αχράντων μυστηρίων. Ξύπνησε και αυτός μέσα σε αυτή τη μήτρα από τους εφιάλτες που έβλεπε αυτή.  Άκουγε προσεκτικά όταν η μητέρα του παρακαλούσε για μια κίνηση του, ώστε να βεβαιωθεί  πως είναι καλά, και ποτέ δεν της χαλούσε χατήρι. 

Μην γελιέστε όμως. Ακόμα και αν δεν είχα κλάψει καθόλου, δεν είχα δει εφιάλτες, δεν μας τρομοκρατούσαν οι γιατροί, ακόμα και αν δεν, δεν δεν... 

Το παιδί αυτό είναι ένα θαύμα, σταλμένο απευθείας στην γη από τα ίδια του τα αδέλφια. Μπορεί εγώ να μην πρόλαβα να γνωρίσω τα παιδιά μου, μα είμαι απολύτως σίγουρη πως ο Δημήτρης Γεράσιμος γνωρίζει τα αδέλφια του. Έχω σημάδια για αυτό- μα αυτή είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία. Ξέρει πολύ καλά, ακόμα και αν δεν το έχω εκφράσει ποτέ, πως είναι η γαλήνη της ψυχής μας- δεν ξέρω πόσο καλύτερα να το εκφράσω. Διότι- όσο ήταν στην μήτρα- ήταν τόσο δραστήριος. Κλωτσούσε συνέχεια, θέλοντας να κάνει αισθητή στην παρουσία του, καταλαβαίνοντας με ένα τρόπο πέραν εξήγησης πως αυτό χρειαζόμασταν. Ένιωθε πως και εμείς είμαστε σε εγρήγορση, ελπίζοντας στο πιο λαμπερό θαύμα, μα ταυτόχρονα σε επιφυλακή για τα χειρότερα... 

Από την στιγμή όμως που τον ακούμπησαν στην αγκαλιά μου και ήταν εκεί, μπροστά στα μάτια μου, μέσα στα χέρια μου, η ανάσα του στον λαιμό μου, η ψυχή μου γαλήνεψε. Και το ίδιο και η δική του. Ήταν το πιο ήρεμο βρεφάκι που θα μπορούσα να έχω. Κουλουριασμένος τους πρώτους μήνες της ζωής του στο στήθος μου, στην εμβρυακή στάση που τόσο αγαπούσε και μέσα στην μήτρα, μα ήρεμος- γαληνεμένος- εκεί που και ο ίδιος λαχταρούσε τόσο να βρεθεί. 

Πολλές φορές λοιπόν έχω κριθεί για τις επιλογές μου ως μητέρα, ακόμα και από το άμεσο οικογενειακό μου περιβάλλον, κυρίως για το γεγονός πως τρία χρόνια τώρα με τον Δημήτρη Γεράσιμο είμαστε κυριολεκτικά αυτοκόλλητοι. Εκτός αυτού, έχω κριθεί και για άλλες επιλογές μου, όπως το να μην αρνούμαι αγκαλιά, να μην τον αφήνω να κλάψει, να κοιμόμαστε αγκαλιά- εφόσον αυτό επιθυμεί, να βάζω πρώτα από όλα τις δικές του ανάγκες και μέσα σε αυτές να καταφέρνω να συνδυάζω και τις δικές μας. 

Ξέρετε όμως κάτι; Ουδόλως με αφορά. Και τους συγχωρώ. Λόγω άγνοιας. 

Διότι όσοι κρίνουν προφανώς δεν γνωρίζουν τι σημαίνει να γεννάς το παιδί σου και δώδεκα ώρες μετά να σε ενημερώνουν πως απλά...πέθανε. Δεν γνωρίζουν τι σημαίνει να σε αναγκάσουν σε φυσιολογική γέννα του παιδιού που έχει ήδη καταλήξει μέσα σου. Δεν γνωρίζουν τι σημαίνει να περνάς 15 μήνες από την ζωή σου συνολικά κλινήρης για να μην έχεις τελικά κανένα παιδί στην αγκαλιά σου. Δεν γνωρίζουν τι σημαίνει να πρέπει να πας να ψωνίσεις ένα κουτί για να θάψεις το παιδί σου επειδή κανένα γραφείο δεν το αναλαμβάνει. Δεν γνωρίζουν τι σημαίνει να αποκοιμιέσαι κλαίγοντας για τέσσερα χρόνια. Τι σημαίνει να απαντάς σε αγενή σχόλια σχετικά με τις απώλειες σου, να χάνεις φιλίες που απλά ένιωθαν πολύ άβολα να είναι δίπλα σου, δεν ξέρουν τι σημαίνει να μαθαίνεις με τον χειρότερο τρόπο πως η ζωή είναι ευλογία και τίποτα δεν είναι δεδομένο. 

Απλά δεν ξέρουν. 

Εγώ όμως ξέρω. Και είμαι εδώ για να είμαι η μητέρα που ονειρευόμουν πως θα είμαι τόσα χρόνια. Με λίγη παραπάνω σοφία, επιτρέψτε μου να με "κολακέψω", γιατί ναι- γέρασα απότομα και σκληρά. Γέρασα πριν την ώρα μου.

Ταυτόχρονα όμως ξαναγεννήθηκα. Και εκτίμησα βαθιά το δώρο της ζωής. Εκτίμησα βαθιά το γεγονός πως ο Θεός μου χάρισε πολλά παιδιά, ακόμα και αν μεγαλώνω ένα. 

Και αυτό το ένα θα το μεγαλώνω με πάθος, αφόρητη αγάπη και διαρκή ενασχόληση ώστε να το θωρακίσω με τόση ασφάλεια και αυτοπεποίθηση ώστε όταν έρθουν αυτά τα χρόνια που θα ανοίξει τα φτερά του, (πολύ πιο σύντομα από όσο κατανοούν κάποιοι γονείς), να νιώθω πως εγώ ρούφηξα κάθε λεπτό, κάθε μικρή και μεγάλη στιγμή. Πως έκανα το παν για να είναι αυτά τα χρόνια μαγικά, δημιουργικά, χαρούμενα, ανέμελα. Και ο ίδιος να είναι τόσο χορτασμένος από αυτά τα πρώτα χρόνια, να έχει τόσο βαθιές ρίζες, που όταν θελήσει να κάνει την δική του οικογένεια να είναι γεμάτος πληρότητα και βεβαιότητα πως ναι. Μπορεί να γίνει ένας εκπληκτικός πατέρας. 

Γιατί στην τελική, όπως έχω ξαναπεί και νομίζω πως μιλάω εκ μέρους όλων όσων το βιώνουν, δεν πέρασα τόσα πολλά για να χάσω ούτε λεπτό από την ζωή αυτού του θεσπέσιου πλάσματος που μου χαρίστηκε...