Πόσο ακόμα μπορώ άραγε να σε αγαπήσω βρε παλιομαιμούδι μου;;;;

Μαιμουδάκι μου, σου το λέω να το ξέρεις...

 Εσύ εμένα θα με τρελάνεις... 

Διανύεις μια τόσο χαριτωμένη φάση της ζωής σου και εγώ απλά τρέχω από πίσω σου κοιτώντας σε εκστασιασμένη να μεγαλώνεις τόσο όμορφα, να αλλάζεις μέρα με την μέρα, να διαμορφώνεσαι αργά και σταθερά στον άνθρωπο που είναι γραφτό σου να γίνεις... 

Λατρεύω που έχεις την δική σου αγαπημένη θέση στο σαλόνι και δεν αφήνεις κανέναν άλλον να κάτσει εκεί... 

Λατρεύω που το παγούρι σου είναι πάντα πιο καθαρό ακόμα και από ποτήρι ενός ενήλικα. 

Λατρεύω που είσαι ένα ψυχαναγκαστικό τερατάκι που θέλει να είναι τα χέρια του, το πρόσωπο του, τα παπούτσια του και τα ρούχα του πάντα καθαρά. 

Λατρεύω που παρότι παίζεις με πάθος με τα παιχνίδια σου, ταυτόχρονα τα προσέχεις τόσο πολύ και κλαις με μαύρο δάκρυ αν κάτι σου χαλάσει κατά λάθος. 

Λατρεύω που θυμώνεις κάθε φορά που η βρωμούσα βάζει στο στόμα της κάποιο παιχνίδι σου και της λες όλο στόμφο: "Όχι μπουμπού, ΟΧΙ στο στόμα είναι μικρά για σένα, δεν κάνει!"!

Λατρεύω που λατρεύεις το φυστικοβούτυρο. 

Λατρεύω τον μοναδικό slow motion τρόπο που τρέχεις, με τα πόδια σου να ανοίγουν ελάχιστα προς τα έξω!

Λατρεύω που το "δεν" το λες "ο". 

Λατρεύω τον τρόπο που κάνεις νάζια και λες "Σε πακαλώ μαμά μου, σε πακαλώωωωω" ...

Λατρεύω που πάντα λες ευχαριστώ. Που είσαι πάντα ευγενικός. Που αν μιλήσω απότομα μου ζητάς εξηγήσεις και μου λες πως δεν είναι σωστό. Που μόλις σου ζητήσω συγνώμη μου λες: "Δεν πειράζει μαμά μου, συμβαίνουν αυτά" 

Λατρεύω που όταν κάνεις κάτι που ξέρεις πως δεν είναι σωστό, και σου τονίζω πως αυτό που κάνεις δεν μου αρέσει καθόλου και να κάτσεις να το σκεφτείς,  αρχικά θυμώνεις πολύ, μετά απομακρύνεσαι και αφού σκέφτεσαι για λίγη ώρα έρχεσαι μόνος σου και μου ζητάς συγνώμη. 

Λατρεύω τις αγκαλιές μας. Ιδίως αυτές που μου ζητάς να σε σφίξω μέχρι να σου κοπεί η ανάσα. 

Λατρεύω τα σβουριχτά φιλιά σου το πρωί για να με ξυπνήσεις. Λατρεύω όλα τα υπόλοιπα φιλιά σου που κλέβω όλη την υπόλοιπη μέρα με την παραμικρή ευκαιρία. 

Λατρεύω τον τρόπο που διαβάζεις από μνήμης όλα τα παραμύθια μας, κάνοντας μάλιστα και τις ίδιες διακυμάνσεις και τους ίδιους χρωματισμούς της φωνής που κάνω εγώ. 

Λατρεύω που δεν χορταίνεις τα τρένα και τα παραμύθια. Για όλα τα άλλα λες "Έχω μαμά, δεν θέλω". Μα όχι για τα τρένα και όχι για τα παραμύθια.  Αυτά απλά δεν είναι ποτέ αρκετά. 

Λατρεύω τις ζωγραφιές σου και που είναι η μόνη περίσταση που δεν σε νοιάζει καθόλου αν θα λερωθείς. 

Λατρεύω που εκφράζεσαι. "Είμαι τόοοοσο ενθουσιασμένος:" "Είμαι λυπημένος" "Έχω θυμώσει πολύ" "Νύσταξα τόσο πολύ!" "Κουράστηκα, κουράστηκα πάρα πολύ" "Είμαι τόσο χαρούμενος" "Πεινάω σου λέω, πεινάω τόοοσο πολύ!" (και τρέμει το πηγούνι σου όπως όταν ήσουν νεογέννητο και όσοι ακούνε δεν φαντάζονται πως αυτή την περίοδο τρως όλη μέρα και απλά....δεν χορταίνεις με τίποτα!)  

Λατρεύω που όταν βλέπεις κάτι στην τηλεόραση που σε τρομάζει, κλείνεις τα μάτια και λες: "Δεν αντέχω να βλέπω, έχω πολύ αγωνία!" 

Λατρεύω που χρησιμοποιείς λέξεις όπως " όντως", "πράγματι", "ενθουσιάστηκα", "ανυπομονώ", "προτεραιότητα", "κατάσταση εκτάκτου ανάγκης" και ένα σωρό άλλα τρελά  που ποτέ δεν σταματήσαμε να λέμε και εσύ απλά υιοθέτησες μαζί μας!!

Λατρεύω όταν φτιάχνεις δικές σου μικρές ιστορίες παίζοντας και σε ακούω μαγεμένη να παραληρείς, να φαντασιώνεσαι, να εναλλάσσεσαι  με ευκολία ανάμεσα σε ρόλους και σχεδόν πάντα να καταλήγεις να κρατάς μια μικρή χιονόμπαλα στα χέρια και να φωνάζεις με πάθος: "Το πρώτο δώρο των Χριστουγέννωωωωων". 

Λατρεύω που όταν κοιμάσαι είσαι ίδιος ο πατέρας σου.  

Λατρεύω που σκαρφαλώνεις πάντα στην μέση της νύχτας στο κρεβάτι μας, θα ακουμπήσεις το κεφάλι σου στο στήθος μου και τα πόδια σου στο στήθος του πατέρα σου και θα κοιμηθείς γαληνεμένος.

Λατρεύω που πάντα, με κάποιο μαγικό τρόπο στέκεσαι δίπλα ή μέσα σε μια εκτυφλωτική ακτίνα φωτός... 

Λατρεύω που από την ώρα που έκοψα τα μαλλιά μου κοντά, πάντα θα περάσεις τα χέρια σου από μέσα τους σε κάθε αγκαλιά μας και ειλικρινά αυτός είναι ο λόγος που δεν σκοπεύω να τα αφήσω άμεσα μακρυά... 

Λατρεύω που έχεις αρχίσει να ρωτάς τα πάντα... Από το πως δουλεύουν τα φώτα στο σπίτι, μέχρι τι κρύβεται μέσα στην γη και πως πετάει ένα αεροπλάνο στον ουρανό... Πως, πως, πως....

Λατρεύω που όταν θες να πεις για κάτι που θα γίνει στο μέλλον λες "Αύριο, αύριο, αύριο, αύριο, αύριο", μέχρι να μην έχεις άλλη ανάσα!

Στην ουσία λατρεύω που είμαι μαμά σου... Που έχω αυτή την τιμή... Λατρεύω κάθε στιγμή και λεπτό που περνάω μαζί σου. 

Και κάθομαι να σε χαζεύω, να κάνεις θεατρινισμούς ως ατρόμητος πειρατής των θαλασσών πάνω στο σκαλοπατάκι που έχεις κάνει καράβι με την φαντασία σου- ακριβώς κάτω από τις φωτογραφίες σου από όταν ήσουν μόλις 60 ημερών μωρό και σκέφτομαι... 

Σαν χθες θυμάμαι που χωρούσες στο χέρι του πατέρα σου... Ένας άνθρωπος όσο από την παλάμη μέχρι τον αγκώνα... Σαν χθες χωρούσες μέσα στην κοιλιά μου... Πάντα να μην με αφήνεις να κοιμηθώ στο αριστερό πλευρό μου με τίποτα... Σαν χθες σε κουβαλούσα πάνω μου παντού, και κουλουριασμένος χωρούσες από το στήθος μου μέχρι τον αφαλό μου... 

Τώρα, τα πόδια βρίσκουν στον διάδρομο του σπιτιού όταν σε κρατάω αγκαλιά. Και στο κρεβάτι αδυνατώ να σε κρατήσω στην εξωτερική πλευρά που λατρεύεις όπως παλιά. Όμως η αγάπη μου για σένα είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Και νόμιζα πως δεν ήταν δυνατόν... 

Και τρομάζω... Γιατί δεν δείχνει να έχει τελειωμό αυτή η αγάπη.. Και αναρωτιέμαι... Που μπορεί να φτάσει; Πόσο μακρυά; Πόσο βαθιά μπορούν να απλωθούν οι ρίζες της; 

Ναι, τρομάζω. Μα δεν κρατιέμαι να το ανακαλύψω...